ရင့္က်က္မႈဆယ္စုႏွစ္ခရီးအစ

အျမန္ရထားတစ္စီးလို
ဘူတာေတြကို တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး၊
ညေနခင္းရဲ႕ က်ေနဟာ
ျပင္းျပစြာ ေလာင္ၿမိဳက္ေနဆဲ၊
အမွတ္တမဲ့ပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။


ရင့္က်က္မႈဆီ လွမ္းမဲ့
မဂၤလာခရီးရဲ႕ အစေျခလွမ္းအျဖစ္
‘ဗာလ’ဆိုတဲ့ လူ႕အခ်ည္းႏွီးကို
အေဝးကေရွာင္ရမယ္လို႔ ဆံုးမခဲ့တယ္။


“ေတာင္ကို ျဖည္းျဖည္း တက္ရာ၏။
ကာမဂုဏ္ကို ျဖည္းျဖည္း ခံစားရာ၏။
အမ်က္ကို ျဖည္းျဖည္း ထြက္ရာ၏”
ေလာကနီတိစကား မနာၾကားပဲ
ႀကံကို အရင္းကစ ဝါးၿမိဳေနခဲ့တယ္။


“အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ”လို႔
ႏႈတ္ကတဖြဖြ ႐ြတ္ဆိုရင္း၊
တာဝန္ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳ
လြတ္လပ္မႈကို ျငင္းဆန္၊
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕ေနခဲ့ျပန္တယ္။


အဓမၼေတြ တိုက္စားလို႔
ခပ္ပါးပါးေလး က်န္ရစ္တဲ့
အမွန္တရား ေျမျပင္ေပၚကို
ရဲ၀ံ့စြာ ေျခစံုရပ္ဖို႔ကိုလည္း
တြန္႔ဆုတ္ေနမိေသးတယ္။


အေပါင္းအသင္းေတြက
“အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္
ဆထက္ထမ္းပိုး သယ္ပိုးႏိုင္ပါေစ”တဲ့။


ေရာင္းရင္းတို႔ေရ…
ခင္ဗ်ားတို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ
‘ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘံု’ ေတးသြားကို
တသသ ညည္းတြားရင္း၊
အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကေလးတို႔ဘ၀မွာ
ႏုံ႔နဲစြာ ရပ္တန္႔ေနေသးတယ္။


ဗာလ = လူမိုက္ (သို႔မဟုတ္) ကေလး

ဧရာ (မႏၲေလး)