တစ္ခါတုန္းက တလြဲ၊ အခုေတာ့ အမွတ္တရ

ကိုဧရာ တစ္ေယာက္လြဲပံုမ်ားကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ… ။

ကိုဧရာတစ္ေယာက္ အလုပ္ကေန မၾကာခဏဆိုသလို ခရီး သြားရပါတယ္။ မသီတာ မနာလိုမျဖစ္ပါဘူး။ သူ ေျပာျပထားဖူးတယ္ေလ… သူငယ္ငယ္တုန္းက ေျမပံုစာအုပ္ထဲကေန ကမၻာ့ေျမပံုကို ပံုဆြဲစကၠဴေတြေပၚမွာ စေကးကိုက္ ခ်ဲ႕ဆြဲၿပီး စာရြက္ေတြ ဆက္ဆက္ယူတယ္တဲ့။ အဲဒီေျမပံုအႀကီးႀကီးကို အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေတာ့ နာတာရွည္မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့ သူရဲ့အေဖက “သားရဲ့ ေျမပံုႀကီးက ဟန္က်လိုက္တာ။ ေဖေဖက အဲဒီေျမပံုႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေမတၱာပို႔ရတာ ပိုၿပီးအာ႐ံုရတယ္” လို႔ မၾကာခဏေျပာသတဲ့။ ခရီးသြားဖို႔ ထုတ္ပိုးေပးရင္း “ရွင္က အဲဒီအက်ိဳးေတြ ေပးေနတာ ေနမွာ” လို႔ပဲ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လာတိုင္းလည္း သီတာ့ဖို႔ လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး (သူသြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မသီတာသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သူနဲ႔ အႀကံဳထည့္ေပးလိုက္တဲ့) ပါလာတတ္ပါတယ္။ သားေတြ အတြက္ေတာ့ သူ၀ယ္လာတာတဲ့ ကစားစရာေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြ။ ဟင္းးးး အဲ့ဒီလူကိုေတာ့ေလ… ။

ဒီတစ္ခါသြားရမွာေတာ့ ျပင္သစ္တဲ့…။
ကို က်မဖို႔ အေႏြးထည္ လွလွေလး တစ္ထည္ေလာက္ ၀ယ္ခဲ့ေနာ္။
ဘာအေရာင္လဲ။
အျဖဴေရာင္။
ဆိုက္ကေရာ။
ကို႔ဆိုက္ေလာက္ေပါ့.. ကိုနဲ႔က်မ ကိုယ္လံုးခ်င္းမွ သိပ္မကြာတာ။ ကိုနဲ႔ တိုင္း၀ယ္ရင္ေတာင္ ရတယ္။
အင္း...

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို သြားရတာပါ။ သူတည္းရတဲ့ ေနရာက ၿမိဳ႕လည္ အစည္ကားဆံုး ေနရာက တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ။ အဲဒီနားတ၀ိုက္မွာ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္, ေသနတ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္, အ၀တ္အထည္ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတဲ့ ေစ်းတန္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ကိုဧရာလည္း မသီတာမွာလိုက္တဲ့ အေႏြးထည္၀ယ္ဖို႔အေရး ဆိုင္ေတြေရွ႕ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေျခေအး၀မ္းေယာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ေနမိပါသတဲ့။

လူထုေဒၚအမာ ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ ျပင္သစ္ဆိုတာက ဖက္ရွင္ႏိုင္ငံကလား… ေတာၿမိဳ႕ေလးက ဆိုင္မွာေတာင္ အဆင္ေတြက အဆန္းသားတဲ့။ ပထမအပတ္ေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕က မေယာင္မလည္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ဘယ္ဆိုင္ ၀ယ္ရပါ့မလဲဆိုၿပီး window shopping ပဲလုပ္ေနသတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ဆိုင္ေလးက နည္းနည္းပဲရွိတဲ့ ေစ်းတန္းဆိုေတာ့ ညေနခင္းတိုင္ရင္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ျဖတ္ရင္းေငးေငးသြားတတ္တဲ့ သူ႔ကို အေရာင္းစာေရးမေတြကေတာင္ မွတ္မိေနမလား မဆိုႏိုင္ဘူးဆိုဘဲ။

အဲ… တစ္ရက္လားမေတာ့ (ျပန္ဖို႔ရက္ကလည္း နီးလာၿပီဆိုေတာ့) စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းပိုင္းၿပီး သင့္ေတာ္မယ္ထင္တဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့တယ္။ ၀ယ္ေတာ့မယ္တဲ့ ၀ယ္ေတာ့မယ္… ကိုဧရာအတြက္ကေတာ့ မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးေပါ့ရွင္။ အေရာင္းစာေရးမေလးေတြကလည္း ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆီးႀကိဳၾကပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူကျပင္သစ္စကား မေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔ဟာသူပဲ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေနပါတယ္။ … ေတြ႔ပါၿပီ မသီတာမွာလိုက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေလး…ဒီဇိုင္းေလးကလည္း အမိုက္စား … ။ အဲ… ဆိုက္က… (“ကိုနဲ႔ တုိင္း၀ယ္ရင္ေတာင္ ရတယ္” ဆိုတာကို သတိရၿပီး) အဲ့သဟာကေလးကို ေကာက္ ၀တ္လိုက္ပါေလေရာ။  အဲ့ဒီမွာတင္ အေရာင္းစာေရးမေလးေတြ သူဆီေရာက္လာၾကၿပီး… ဘာေတြမွန္း မသိဘူး သူကို ေျပာသတဲ့။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္လို႔ ေျပာတာလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲတဲ့။ ကိုဧရာကလည္း “ငါ့မိန္းမအတြက္ ၀ယ္မလို႔၊ ဆိုက္မသိလို႔ ၀တ္ၾကည့္တာလို႔” အဂၤလိပ္လို ျပန္ေျဖရွင္းသေပါ့့။ ဒါေပမဲ့ မေရႊအေရာင္းစာေရးမေတြက နားလည္ဟန္မတူဘူး။ ေခါင္းတရမ္းရမ္း လက္တခါခါနဲ႔ပဲ တြင္တြင္ႀကီး မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာေနေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုဧရာကလည္း နားမလည္တဲ့ အတူတူဆိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕သြားၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ ဒီဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနတုန္း... စိတ္ရွည္ပံုမရေတာ့တဲ့ အေရာင္းစာေရးမတစ္ေယာက္က အနားေရာက္လာၿပီး သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚသြားေတာ့တယ္... ကိုဧရာလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ပါသြားရတာေပါ့ေလ။ ဘယ္ေခၚသြား သလဲဆိုေတာ့... အမ်ိဳးသား၀တ္စံုေတြထားတဲ့section ျဖစ္ေနေတာ့မွ… ေၾသာ္… လံုၿခံဳေရးဆီေခၚသြားတာမဟုတ္လို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့ သက္ျပင္းခ်ရတယ္။ ကိုဧရာကလည္း အခုနက အေရာင္းစာေရးမေလး ဟန္အတိုင္း “အမ်ိဳးသား၀တ္ ၀ယ္ဖို႔မဟုတ္ရေၾကာင္း” ေခါင္းတရမ္းရမ္း လက္တခါခါျပန္လုပ္ျပၿပီး၊ အေႏြးထည္ေလးကို ခၽြတ္, ေကာင္တာဆီ အျမန္ယူသြားၿပီး ေငြေခ်၀ယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေငြရွင္းေနတုန္းလည္း လူေတြက သ႔ူကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေသးသတဲ့ေလ။ (သူတို႔စိတ္ထဲက... ဒီလူ႔ႏွယ္ တူလည္းမတူဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတာေနမွာေပါ့)။

အဲ့ဒီ အေႏြးထည္ဆိုၿပီး သူ၀ယ္လာတဲ့ အကႌ် …. မသီတာ ၀တ္လိုက္ေတာ့ …

ဘယ္ေနရာမွ မ၀တ္ရဲလို႔ အမွတ္တရပဲ သိမ္းထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္ရွင္။

***tg ေရ ေရးခ်င္လ်က္ လက္တို႔ ေရးလိုက္ၿပီေနာ္။