ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…(၂)

အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိနဲ႔ က်မဘ၀က သိပ္ မ်က္ႏွာငယ္တာပဲ…။ လူရာ မ၀င္ဘူး…။ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိဘူး…။
မသီတာ စိတ္ေဖာက္လာတိုင္း ကိုဧရာကို ပစ္လႊတ္ တိုက္ခိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြပါ။
ကိုဧရာလည္း သူ႔ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ မူ၀ါဒေတြနဲ႔ မလြတ္တမ္း ခုခံ ျငင္းဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႔ဘက္မွာ စစ္ကူေတြေတာင္ ရေနပါၿပီ…။ အျခားသူေတြ ဟုတ္ရိုးလား။ ေရခ်မ္းနဲ႔ ေရစင္ပဲေပါ့။

တခါေတာ့ မသီတာလည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္း ေနရာမေရြး လွ်ပ္တျပက္တိုက္တယ္ပဲ ဆိုမလား...ဘတ္စ္ကား ဂိတ္ႀကီးမွာ ေကာက္ခါငင္ခါ
“က်ဳပ္ ဒီမွာ ေနရတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး ရန္ကုန္ျပန္မယ္” လို႔ စတိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုဧရာက
“မျဖစ္ပါဘူး” သူ႔စတိုင္ အတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔  
“ဘာလို႔ မျဖစ္တာတုန္း”

“သီတာပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ အဓိပၸါယ္ရွိသလားလို႔”

“အဓိပၸါယ္မရွိလို႔ အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္လုပ္ရမွာေလ”

“ဟိုေန႔ကပဲ သားငယ္က ေျပာေနေသးတယ္”

“ဘာေျပာလို႔လဲ”

“ဓာတ္ေလွကားနားမွာပါ။ အိမ္နားက ေကာင္ေလးက ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ‘အန္တီ့ကို ေအာက္မွာ ေတြ႔လိုက္တယ္’ တဲ့”

“ေအာ္ က်မနဲ႔ သားႀကီး အယင္ ဆင္းသြားေတာ့လား…ဟုတ္တယ္ေလ ေတြ႔လိုက္တယ္”

“အဲ့ဒီေတာ့ ကို က ‘ေအာ္ my wife’ လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့ သားငယ္က

ေဖေဖကလည္း my wife မဟုတ္ပါဘူး။ my wife ဆိုရင္ ေဖေဖတေယာက္ထဲ wife ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ housewife ပါ တဲ့
...
...

အလုပ္မရွိဘူး။ အလုပ္ မရွိဘူး မေျပာစမ္းပါနဲ႔။ housewife က အလုပ္ေပါ့ 

ဒီပို႔စ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္။ Occupation

Housewife မသီတာ ဘေလာ့ဂ္လည္း ေရးသည္ေပါ့။
ဟိုညက “စာေရးဦးမယ္ ေအ” ဆိုေတာ့၊ ကိုဧရာက “ေရး..ေရး” တဲ့
ကြန္ျပူတာေရွ႕ထိုင္ၿပီး
“ဒီမွာ ရွင္ဖြင့္ထားတဲ့ ဖိုင္ေတြက”
“ပိတ္လိုက္ ပိတ္လိုက္ ရတယ္။” ထံုးစံ အတိုင္း သူ႔ စာအုပ္က မ်က္ႏွာမခြာပဲ ေျပာတယ္။
ကီးဘုတ္မွာ ခလုတ္ေလးေတြႏွိပ္လို႔ ခဏေနေတာ့ “က်မ ပါးစပ္က ေခၚေပးမယ္.. ရွင္ လိုက္ေရးေပး”
“အမေလးဗ်ာ…တကယ့္ ဆရာႀကီးေတြ က်ေနတာပဲ… ဟိုတယ္မွာ သြားမေရးလို႔ ေတာ္ေသး” တဲ့
း)))