ပညာေ႐ႊအိုး လူခိုးႏိုင္ပါသလား

ျမန္မာမႈနယ္မွာ “ပညာေ႐ႊအိုး လူမခိုး” ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကား ရွိပါတယ္။ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ ပညာကို အဖိုးတန္ ပိုင္ဆိုင္မႈအျဖစ္ ေ႐ႊအိုးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ ပညာဟာ အျခားေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြလို ရန္သူမ်ိဳးငါးနဲ႔ မဆက္ဆံဘူး။ လူခိုးလို႔ ကုန္မသြားဘူး။ ပညာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ မွ်ေ၀မွ်ေ၀ ေလ်ာ့မသြားဘဲ၊ တိုးလို႔သာ လာမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

အကယ္၍ ပထမအခ်က္ကို ႏိႈင္းယဥ္မႈလို႔ မယူဆဘဲ၊ ပညာကို ေငြေၾကးနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်ၿပီး တိုင္းထြာခဲ့ရင္ ဒုတိယအခ်က္က သိပ္မမွန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အလြန္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ဆရာတစ္ဦးဟာ သူ႔ပညာကို အျခားလူေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ သင္ေပးသင္ေပး သူ႔ပညာက ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးမယ့္ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က လာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕၀င္ေငြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အသိပညာပိုင္ဆိုင္မႈ Intellectual property (IP) ေတြကို အခိုး မခံရေအာင္ Copyright, Patent, Trademarks စတဲ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကာကြယ္ ၾကရပါေတာ့တယ္။

ကုမၸဏီႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ IP ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။ ဒီ IP နဲ႔ ကုမၸဏီေတြရဲ့ တန္ဖိုးကို ျဖတ္လာၾကေတာ့ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ဒီ IP ေတြကို လက္ဦးမႈယူဖို႔, လက္၀ါးႀကီးအုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာ ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စိတ္ကူးေလးေတြဆိုရင္ သိပ္ဆန္းဆန္းျပားျပား မဟုတ္ေပမယ့္ အရင္လက္ဦးမႈယူၿပီး Patent လုပ္တဲ့သူက လုပ္လိုက္ရင္ က်န္တဲ့သူေတြက ဒီစိတ္ကူးမ်ိဳးေလးေတြကို (ခိုးယူတာမဟုတ္ဘဲ) ကိုယ္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ အႀကံတူ စဥ္းစားမိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေစ အသံုးခ်ခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ဟိုးေရွးကေတာ့ Leibniz နဲ႔ Newton က Calculus သခ်ၤာကို သူ အရင္ထြင္တယ္, ငါ အရင္ ထြင္တယ္ျငင္းခံုခဲ့ ၾကဖူးေပမယ့္၊ တရား႐ံုးမွာ အမႈရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပံု မေပၚပါဘူး။ IP ေတြကုိ ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ေပးျခင္းဟာ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္လာရင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ့ တီထြင္ဖန္တီးမႈကိုေတာင္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Patent ေတြကို ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မေပးဘဲ၊ ဘယ္၍ ဘယ္မွ်ဆိုၿပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခု သတ္မွတ္ေပးၾကရပါတယ္။ ဒီသတ္မွတ္ကာလ ေက်ာ္သြားရင္ ဘယ္သူယူ သံုးသံုးေပါ့။

၂၀၀၇-ခုႏွစ္ေလာက္ကလည္း အေမရိကန္မွာ ေယာဂက်င့္စဥ္တစ္ခုကို Patentလုပ္ဖို႔တင္တဲ့ အတြက္ အေတာ္ေလး ဂယက္႐ိုက္ သြားခဲ့ ဖူးပါတယ္။ (အကယ္၍ ဘာသာတရား အဆံုးအမေတြကို ေငြေၾကးနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ လဲလွယ္လာၾကၿပီး Patent လုပ္လာၾကရင္ အခက္)။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ စဥ္းစားတီထြင္မႈရဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္ကို တီထြင္ဖန္တီးသူက ရထိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ စည္းေဘာင္တစ္ခုေတာ့ ရွိဖို႔ လိုလာပါတယ္။ အသိပညာပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကို ဆန္႔က်င္ၿပီး CopyLeft တို႔, OpenSource တို႔လို လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚလာၾကပါတယ္။

ေအာက္ကဗီဒီယိုေလးနဲ႔ http://blog.mises.org/11464/copying-is-not-theft-remixed-song-and-video/ မွာ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။



ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ (ျပတ္သားတဲ့ အျမင္မရွိေသးတဲ့သူပဲ ဆိုဆို) IP Socialist မဟုတ္သလို၊ IP Protectionist တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေခတ္နဲ႕ အရင္းရွင္စနစ္တို႔ ေပါင္းဆံုမႈရဲ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ျပန္လည္ တင္ျပျခင္း သက္သက္ပါ။