ပထမဆံုး က်ိန္စာ

သက္ေ၀ က မသီတာေရ... tag ထားေၾကာင္း... တဲ့။

“Blog ကိုေလ အသည္းတစ္ျခမ္းနဲ႔ ေရးေနတာဆုိေတာ့ ပထမဆံုး…ေတြကို ေက်ာခိုင္းထားပါရေစ… ေ၀။” လို႔ အေၾကာင္းျပန္လိုက္ရရင္ ေကာင္းေလမလား (က်န္တဲ့ တစ္ျခမ္းကို ဟို သီခ်င္းထဲကလို မုန္းရတဲ့ တေန႔၊ လမ္းခြဲတဲ့တေန႔၊ မွန္းဆလို႔ တမ္းတလို႔ လြမ္းရဖို႔ backup)

စ, တာပါ။ ကူလီကူမာေတြ မပါဘူး။ အဟုတ္ေရးၿပီ။

ပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူးေသာ ေနရာ - ရန္ကုန္ အေရွ႕ပိုင္း ေဆး႐ံုႀကီး (အဲ့ဒီမွာ ေမြးတယ္။)

ပထမဦးဆံုး စီးဖူးေသာယာဥ္ - ဆိုက္ကား (ေဆးရံုက ဆင္းေတာ့ အိမ္ကို ဆိုက္ကားနဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ အေဖက ေအာ္စတင္ကားေလး ရွိရက္နဲ႔ လာလည္းႀကိဳဘူးတဲ့။ အေမကေတာ့ေလ တိတ္တိတ္ေလး ေနလိုက္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီက ခံစားရၿပီ တသက္လံုး။)

ပထမဦးဆံုး တက္ဖူးေသာေက်ာင္း - လမ္းမေတာ္ ကီလီလမ္းရွိ မူႀကိဳေက်ာင္း။

ပထမဦးဆံုးရဖူးေသာ အျပစ္ဒဏ္ - မူႀကိဳေက်ာင္း လာပို႔ၿပီး ျပန္တဲ့ အေမ့ေနာက္ေျပးေျပးလိုက္လို႔ ေက်ာင္းကတိုင္မွာ ႀကိဳးတုတ္ထားတယ္တဲ့။ ဒီက ဂေလာက္ေတာင္ ဆိုးခဲ့သလား။ ႀကိဳးတုတ္ထားလို႔ ရတဲ့ အရြယ္ကို ရွိေစေတာ့။

ပထမဦးဆံုးတက္ခဲ့ေသာ အတန္းေက်ာင္း - အ.မ.က (၁၁) အလံု အတန္းပိုင္ဆရာမ- ေဒၚသန္းျမ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး - ဦးေအးၾကည္။ တသက္လံုး မွတ္မိတယ္။ (၁)တန္းမွာ ေျဖရတဲ့ အေထြေထြဗဟုသုတ၊ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚလွလွ၀င္းက ေမးတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖတာနဲ႔ေတာင္ မတူပါဘူး။ သမီး လာဦးဆိုၿပီး သူေပါင္ေပၚထိုင္ခိုင္းတယ္။ သမီး သိတဲ့ အသီးငါးမ်ိဳး အမည္ ေျပာျပတဲ့။ ရတယ္ေလ အလြတ္က်က္ထားတာ။ ဘာ.. ဘာ.. ဘာ ေပါ့။ အေရာင္ ငါးမ်ိဳး… OK ပဲ အထစ္အေငါ့မရွိ။ ဒါဆိုရင္ သမီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး နာမည္သိလားတဲ့။ နဲနဲေတာ့ စဥ္းစားရၿပီ။ အင္း.. ဦးေအာင္ၾကည္။ ဆရာမက မွားတယ္လဲ မေျပာ၊ မွန္တယ္လဲ မေျပာဘဲ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ သမီးသြားလို႔ ရၿပီတဲ့။ ငါမွားသြားလား..ငါမွားသြားလား။ စဥ္းစားစမ္း။ ေက်ာင္းမွာက ဆရာေလး ဦးေအာင္ရီ ရယ္။ ဆရာႀကီး ဦးေအးၾကည္ ရယ္။ အမိ်ဳးသားဆရာဆိုလို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာမ်ား ေျဖခ်လိုက္တာ ၾကည့္ပါဦး။ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမႈက အဲ့ဒီအရြယ္ကတည္းက ည့ံတာ။ အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆို တစ္လြဲခ်ည္းပဲ။

ပထမဦးဆံုးရဖူးသည့္ ပညာရည္ခၽြန္ မဟုတ္သည့္ဆု - ၆တန္းတုန္းက ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲ တတိယဆု။ ေခါင္းစဥ္က “အာဇာနည္ေန႔၊ တို႔မေမ့” ။ အတန္းပိုင္ ျမန္မာစာ ဆရာမ ေဒၚတင္မိ။ ဆရာမက ဆုရတယ္လို႔လည္း မေျပာဘဲ ေက်ာင္းကေန အလံုၿမိဳ႕နယ္ ခန္းမကို ေခၚသြားတယ္။ ၿပိဳင္တုန္းကလည္း ခန္းမမွာဘဲ လာေျဖရတာ။ မထင္မွတ္ဘဲ ကိုယ့္နာမည္ ဆုယူဖို႔ေခၚလိုက္ေတာ့…ရင္မခုန္ပါဘူး။ ကိုယ္က အဲ့ဒီအရြယ္ထဲက ေတြေ၀ျခင္းမွာ ေမ့ေမ်ာတတ္သူ။ အျပန္မွာ မိုးေတြ ရြာတယ္။ ဆုအထုပ္ကို အိမ္ေရာက္မွ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ Dictionary စာအုပ္တစ္အုပ္ရယ္။ ၿမိဳ႕နယ္လွ်ပ္စစ္က လူႀကီးတစ္ေယာက္က အပိုေဆာင္းေပးတဲ့ Diary စာအုပ္ေလးရယ္ပါတယ္။ မိုးေရ နည္းနည္းထိ သြားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကို ေရသုတ္ရင္းနဲ႔မွ တသိမ့္သိမ့္ ရင္ထဲမယ္ေပါ့။

ပထမဦးဆံုး ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္း၊ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း နံမည္ေတြေတာ့ ေက်ာ္ခဲ့ေတာ့မယ္။

ပထမဦးဆံုး အခ်စ္ေတာ္ နာမည္ - ေအးေအး။ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းေရာက္တိုင္း ေဒလီယာ ပန္းေလးေတြ တစ္ေန႔ တစ္ပြင့္ ကိုယ့္ကိုေပးတယ္။ ၆တန္း တစ္တန္းလံုးရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္လဲျဖစ္။ ေက်ာင္းစာမွာလည္း ထိပ္ဆံုးနားကပ္ေနခ်င္တဲ့ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ထက္အတန္းႀကီးၿပီး စာသိပ္မေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ သ႔ူၾကားမွာ တစ္ခုခု ျခားေနသလိုပဲ။

ပထမဦးဆံုး စင္ေပၚမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ - You are old Father William ( by Robert Louis Stevenson)။ ၇တန္းတုန္းကပါ။ YMCA အသင္းက ႀကီးမႈးက်င္းပတဲ့ပြဲကို ေက်ာင္းကအစီအစဥ္နဲ႔ ၿပိဳင္ခဲ့တာပါ။ အထက္တန္းအဆင့္ အဖြဲ႔လိုက္မွာ ပထမဆုရခဲ့ပါတယ္။ အျခား အဆိုေတြ အကေတြနဲ႔ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ စင္ေပၚမတက္ရေသးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေၾကြးမွတ္ထားတယ္။

ခ်စ္၍ Tag လာ
ပထမဆံုး အရာကို
ေဖြေဖြရွာရွာ
ေရးခ်င္ပါလည္း
ေရးခ်င္ပါလည္း
…

…
…
မခ်စ္၍ မဟုတ္ပါ
blog ရြက္ကာ
ကိ်န္ဆိုပါသည္။

…
စားလည္း ဒီblog
သြားလည္း ဒီblog
ေဂါက္ေတာက္ေတာက္
ျဖစ္ေစသတည္း။ ။

အေရာင္

အ၀ါ ‘ေမာင္’ နဲ႔ ‘မ’ အျပာ၊
ေၾကာင္းပါေလေသာခါ။
႐ႈလို႔မ၀ စိမ္းျမျမ၊
ရင္ေသြးေလးေတြရ။

‘ေမာင့္’ ဉာဏ္ေရာင္၀ါ ထိန္ထိန္သာ၊
‘မ’ ခ်စ္ေမတၱာ ျပာ။
ဆတူ ခိ်ဳးက် ေပါင္းဆံုမွ၊
ကေလးတို႔ ဘ၀ စိမ္းလန္းရ။

စိတ္ထားေကာင္းဖို႔ မေမ့ေအာင္၊
အျဖဴေရာင္ကို ေဆာင္။
စင္ၾကယ္ျခင္းရဲ႕သေကၤတ၊
ႀကိဳးစား ေမြးျမဴၾက။

ေလာကီသားမို႔ ျဖစ္တတ္တယ္၊
အနီရဲဲဲလို႔ စိတ္တိုလြယ္။
မထင္မွတ္ဘဲ နက္လာေတာ့၊
ညွိႏိႈင္း ၾကမွာေပါ့။

ျပာ နဲ႔ နီေလး ေရာစပ္ႏႊယ္၊
ခရမ္းအလွ ႂကြယ္။
မဟာဆန္တဲ့ ဒီလက္နက္၊
ဂႏၲ၀င္ မ်က္ေစာင္းထက္။

တခါတေလလည္း ထိုနီရဲ၊
အ၀ါေလးနဲ႔ ေရာမွာပဲ။
ေရွ႕ဆက္ၾကဖို႔ အင္အားကြယ္၊
လိေမၼာ္ကေလး ရျပန္တယ္။

သက္တန္႔ မိသားစု ေဆးေရာင္စို၊
ဟန္ခ်က္ ညီညီကို။
ေနညိဳခ်ိန္ထိ ေ႐ႊလက္တြဲ၊
တစ္ေသြးတစ္ေရာင္ထဲ။ ။

ဧရာသီတာ

ဤလူ႔ ေဘာင္

“ေဖေဖ … ကမၻာႀကီးက အလံုးႀကီး မဟုတ္လား။” “ေအး… ”
“သားတို႔က အခု ေန႔ဆိုရင္ U.S. မွာ ညေပါ့။” “အင္း…”
“ဒါေပမဲ့ … ဘာလို႔ သူတို႔ေတြက ေဇာက္ထိုးႀကီး ျဖစ္မေနတာလဲ။”
“သား… ဘာကို ေအာက္, ဘာကို အေပၚလို႔ ေခၚတာလဲ”
သားက ေအာက္ကို လက္ၫိွဳးထိုးၿပီး … “ဒါက ေအာက္ေပါ့”။
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့… ဘာလို႔ ေအာက္လို႔ ေခၚတာလဲ။”
ခဏစဥ္းစားၿပီး “သား သိၿပီ။ သားသားတို႔ ေျခေထာက္နဲ႔ ရပ္ထားတာက ေအာက္..။”
“ေအးေပါ့… ေဖေဖတို႔ ေျခေထာက္နဲ႔ ရပ္ထားတဲ့ ဒီေျမႀကီးက ေအာက္အရပ္ေပါ့။ ေအာက္တို႔ အထက္တို႔ဆိုတာ ေဖေဖတို႔ သတ္မွတ္ထားတာ။”
“သား သိၿပီ။ ဒါေပမဲ့… ဘာလို႔ သူတို႔က ျပဳတ္မၾကတာလဲ။”
“သား မသိဘူးလား။”
“သိတယ္ … Gravity ေၾကာင့္ ေပါ့။”

အရွိန္အားေကာင္းေသာ ဒုန္းပ်ံယာဥ္ တစ္စီးျဖင့္ ကမၻာ့ဆြဲငင္အားကို လြန္ေျမာက္၍ သြားႏိုင္သည္။ အာကာသထဲတြင္ ေပါေလာေမ်ာၿပီး spacewalk လုပ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအာကာသယဥ္မႉးတို႔သည္ ကမၻာေျမသို႔ ျပန္လာၾကရသည္။ သူ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ ေလ, ေရႏွင့္ အစာအာဟာရေတြက ကမၻာေျမတြင္သာရွိသည္။ သူ႔ မိသားစု, သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း, သူ႔ႏိုင္ငံက ဤကမၻာေျမ၌သာ ရွိသည္။ ႐ူပေဗဒ ဆြဲငင္အားမ်ားကို သိပၸံနည္းပညာမ်ားျဖင့္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ဘ၀ရပ္တည္မႈႏွင့္ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ားကိုေတာ့ လြန္ေျမာက္ရန္ ခဲယဥ္းသည္။ ‘ေဘာင္’သည္ သတ္မွတ္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္၊ အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ားသည္လည္း သတ္မွတ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ထိုအေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တိုင္က ထိုသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို ႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

“သားေရ… ေဖေဖ..ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းကို မစြန္႔လြတ္ႏိုင္ေသးဘူး။
ေလာကီေဘာင္ကို မစြန္႔ႏိုင္ေသးဘူး။”

ဧရာ (မႏၲေလး)

ေဘာင္

ေဘာင္ တဲ့
limit တဲ့
အပိုင္းအျခား၊ အဆီးအတား တဲ့
လာလိုက္ေသးတယ္…
အကန္႔ေတြ တဲ့
သူ႔ အတာနဲ႔ သူ႔ အထြာ ဆိုလား…
……
ေမွာင္ထဲမယ္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္
ေခ်ာင္ထဲမယ္ မေျပာင္မေရာင္
ေထာင့္ထဲမယ္ ငူငူေငါင္
……
အေယာင္ေဆာင္ မလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္
အေလွာင္အေျပာင္ၾကား ထီမျမင္ေပါင္
သည္ေတာင္ကို ေက်ာ္မဟ့ဲ ႀကံကာေဆာင္
……
မေအာင္ေလတဲ့ သည္ေမာင္ ပူေလာင္
ေနာင္ခါမေတာ့…
ေရွာင္ေလမကြဲ႔
ဤလူ႔ ေဘာင္
ဤ လူ႔ ေဘာင္

ဓား၊ ရတနာႏွင့္ ေၾကးမုံ

the mirror, the sword and the jewel (sanshu no jingi)

“Power grows out of the barrel of a gun.” – Mao Tse-Tung
“Money Talks.” – Anonymous
“Knowledge itself is power.” – Francis Bacon

ကမၻာသမိုင္းမွာ အာဏာတည္ေဆာက္မႈ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲလာခဲ့သလဲဆိုတာကို ေဖာ္ျပဖို႔ Alvin Tolfer က ဒီအဆိုအမိန္႔ သံုးေၾကာင္းကို ကိုးကားခဲ့တယ္။ Alvin Tolfer ဆိုတာ Future Shock, Third Wave နဲ႔ PowerShift ဆိုတဲ့ အေရာင္းသြက္ စာအုပ္သံုးအုပ္နဲ႔ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ စာေရးဆရာတစ္ဦးပါ။ လူ႔သမိုင္းမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးေခတ္, စက္မႈေခတ္နဲ႔ သတင္းေခတ္ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးသံုးခုဟာ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြလို စီးဆင္း၀င္ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးေခတ္ကာလမွာ လူေတြဟာ ကာယဗလကို ကိုးစားခဲ့တဲ့ အေလ်ာက္ ျပႆနာေတြကို အင္အားသံုး အၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းၿပီး အာဏာကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒုတိယေခတ္ျဖစ္တဲ့ စက္မႈေခတ္ (တစ္နည္း အရင္းရွင္ေခတ္) မွာေတာ့ ေငြသာလွ်င္ ပဓာန။ ေငြေၾကးဓနနဲ႔ ၾသဇာအာဏာကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တတိယလိႈင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ၂၀-ရာစုလြန္ သတင္းေခတ္မွာေတာ့ အသိပညာသည္သာ တန္ခိုးအာဏာရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ ႏွလံုးရည္က ႀကီးစိုးလိမ့္မယ္လို႔ Tofler ကခန္႔မွန္းခဲ့တယ္။

သူ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚဟာ ကမၻာသမိုင္းျဖစ္စဥ္ တစ္ခုလံုးမွာ ဘယ္ေလာက္ထိမွန္သလဲဆိုတာ ေ၀ဖန္ဖို႔ ခက္ေကာင္း ခက္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ သမိုင္းမွာေတာ့ ျပႆနာေတြကို violence, wealth, knowledge ဆိုတဲ့ နည္းလမ္း သံုးသြယ္ထဲက ဘာကိုသံုးၿပီး ေျဖရွင္းေလ့ရွိသလဲဆိုတာကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၿပီး၊ မိမိရဲ႕ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ကို အကဲခတ္ ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဧရာ (မႏၲေလး)

ပံုကို ဤေနရာမွကူးယူပါသည္။ http://www.japan-zone.com/omnibus/shinto.shtml

လမ္းထဲက အေဒၚႀကီးေတြ

က်မကိုေမြးၿပီး ဒီလမ္းထဲေရာက္ခဲ့ၾကတာ။ မိသားစုရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေသာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္က ဒီလမ္းရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ေနရာယူထားေလရဲ႕။ ဒီရပ္ကြက္က ေရွးတုန္းကေတာ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ခဲ့ေလသတဲ့။ လမ္းထဲမွာ သူႀကီးအိမ္ရွိတယ္။ က်မသိတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ သူႀကီးဆိုသူေတာ့ ေလာကႀကီးထဲမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူႀကီးကေတာ္ေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးနဲ႔ အၿမဲတမ္း မိတ္ကပ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္လိမ္းထားတာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္ယုေမနဲ႔ေတာင္ တူေသး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ အေဒၚႀကီးကို က်မ သိပ္စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။ က်မစိတ္၀င္စားတဲ့ လမ္းထဲက အေဒၚႀကီးေတြက…

အိမ္ေရွ႕အိမ္က မမၾကည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚေဒၚၾကည္လို႔ ေခၚရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မက မမၾကည္လို႔ပဲေခၚခ်င္တာ။ မမၾကည္ အမ်ိဳးသားက ဦးဘေအး။ ကိုကိုေအးလို႔ပဲေခၚမယ္ေနာ္။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ေလာက္ဆို ကိုကိုေအးနဲ႔ မမၾကည္ အိမ္ကထြက္ၾကၿပီ။ သူတို႔က ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ေစ်းႀကီးမွာ ပရေဆးဆိုင္ ဖြင့္ထားတာေလ။ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကို ေန႔တိုင္းကို မလြတ္တမ္းၾကည့္ခ်င္တာ။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို မမၾကည္က ဘီးဆံတံုးေလးေတာင္ ထံုးထားေသး။ လက္ကိုင္အိတ္ေလး လက္မွာ ခ်ိတ္လို႔ ကိုကိုေအးေနာက္က ယဥ္ယဥ္ေလး လိုက္သြားပံုမ်ား မ်က္လံုးထဲကကို မထြက္ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနတာ ဆိုေတာ့ ျမင္ေနရတာေလးေတြ… မမၾကည္တို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ပန္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီးစိုက္ထားတာ။ မနက္တိုင္း ေပါင္းသင္၊ ေရေလာင္း၊ အမိႈက္ရွင္းလုပ္ေနတဲ့ မမၾကည္ကို တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျမင္ရတယ္။ မမၾကည္ ေဆးေဖာ္ခါနီးဆိုရင္လည္း အိမ္ေရွ႕ ေလွကားထစ္နားမွာ ခ်ိန္ခြင္ႀကီးခ်ိန္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တာ ျမင္ရေသး။ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္ၾကည့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ရွင္းၾကည္သန္႔ေနတဲ့ မမၾကည္။

က်မတို႔ ရပ္ကြက္မွာ သူႀကီးရွိစဥ္ကတည္းက ႏွစ္စဥ္က်င္းပခဲ့တဲ့ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲေတာ္ဆိုတာရွိတယ္။ လမ္းထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြ ၀တ္စံုဆင္တူနဲ႔ ပေဒသာပင္ လွည့္ရတယ္။ က်မတို႔ လမ္းအတြက္ကေတာ့ မမၾကည္က တာ၀န္ခံပဲ။ သူက ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ေစ်းထြက္တဲ့သူဆိုေတာ့ မ်က္စိအျမင္ရွိတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ အလွအပႀကိဳက္တာလည္းပါတာေပ့ါ။ သူထြင္ခဲ့တဲ့ မိုးထိေအာင္ ေလွခါးေထာင္၊ ကုေဋ ကုဋာသည္းကိုးျဖာဆိုတဲ့ လံုခ်ည္အဆင္ေတြက ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲမွာ က်မတို႔လမ္းက အမ်ိဳးသမီးေတြ ပြဲထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ တြင္က်ယ္ခဲ့ေလသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုကိုေအး ဆံုးၿပီးေတာ့ မၾကာဘူး သူလည္း ေရာဂါ၀င္ပါေလေရာ။ သူေရာဂါက အဆန္းရယ္။ အေၾကာေရာဂါတဲ့ ေခါင္းေရာ လက္ေတြေရာ ေျခေတြေရာ လႈပ္ေနတာ။ တေျဖးေျဖးဆိုးလာလိုက္တာ ကိုယ္တိုင္ အမႈကိစၥေတြ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူေနေကာင္း ေနတုန္းကေတာ့ မမၾကည္က ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ မာန္ႀကီးတဲ့ပံုေပါက္တယ္။ တကယ္ကေတာ့ စည္းကမ္းႀကီးတာပါ။ ဒီေရာဂါႀကီး သူမွာျဖစ္ေတာ့ သနားစရာရယ္ မာန္ႀကီးတဲ့ ပံုလည္းမေပၚေတာ့ဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိပ္ယာထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး ေနသြားရတယ္။ ထူးဆန္းတာက ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ မမၾကည္က ၾကည္ေန သန္႔ေနတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ေလးပါဘဲ။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မမေအး။
မမေအး အမ်ိဳးသားကေတာ့ ဦးထြန္းတင္တဲ့။ ကိုထြန္းတင္္က က်မမွတ္မိေလာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ သိပ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးလို႔ပဲ ေရးေတးေတးမွတ္မိေတာ့တယ္။ မမေအးကေတာ့ ၀၀ကစ္ကစ္ေလး။ မမေအးက ျမန္မာအကီ် လက္ျပတ္ ေျပာင္အေရာင္ႏုႏု ေတာက္ေတာက္ေလးေတြကို ပါတိတ္တို႔ ကီမိုႏိုတို႔နဲ႔တြဲ၀တ္တတ္တယ္။ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ ဘီးေက်ာ္ပတ္ႀကီးမွာ စပယ္ပန္းကံုးကို ေခြပန္ထားတာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သည္အတိုင္းမို႔ သူ႔ စပယ္ပန္းေတြ မႏြမ္းဘူးလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ မမေအးက သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ေစ်းထြက္တာေလ။ ေဆးလိပ္၊ စီးကရက္ ကိုယ္စားလွယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔။ သူတို႔ အိမ္မွာ ဖုန္းလည္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တစ္လမ္းလံုးမွာ ဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္ဆိုတာ ႏွစ္အိမ္ သံုးအိမ္ ရွိတာကလား။ ညေနစာ စားၿပီးခ်ိန္ဆို မမေအး နယ္က သူ႔ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီ။ အေ၀းcall ေတြဆိုေတာ့ မမေအး တစ္ေယာက္ ကုန္းေအာ္ရတာ။ မိဘက ျပည့္စံုေတာ့ မမေအးမွာ သိပ္ဆိုးတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲ့ဒိလူပ်ိဳသားဆိုးက ထင္ရာေတြလုပ္ၿပီး ေရွ႕ကေျပး သူကလိုက္႐ိုက္တာတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းေလးလက္ကကိုင္ လံုခ်ည္ေလးမကာမကာ တင္ပဆံုႀကီးေတြ လိမ့္ကာလိမ့္ကာနဲ႔။ သူ႔ ပံုေလးကခ်စ္စရာေကာင္းေတာ့ လမ္းထဲက လူေတြ သူ႔သားလူေပကိုေတာင္ စိတ္မဆိုးႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ သူတို႔ သားအမိ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားတာကိုပဲ သေဘာက်ေနၾကေတာ့တာ။ မမေအးလည္း ေသရွာပါၿပီ။ သူ႔သားလည္း လူေတာ္ မျဖစ္ေပမဲ့ လူေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ရွိေသးတယ္ မမႏွင္း တစ္ေယာက္
မမႏွင္းက ပုပု ေသးေသး ျဖဴျဖဴေလး။ ပံုစံက ေတာ္ေတာ္႐ိုးတယ္။ သနပ္ခါးကေတာ့ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး တစ္ကိုယ္လံုး ေဖြးေနတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ပံုေလးက ဇတ္ေတာက္ဇတ္ေတာက္နဲ႔ တေလာကလံုးကို ထီမထင္တဲ့ပံု။ က်မမွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ မမႏွင္းက မုဆိုးမ။ မမႏွင္းမွာ ခဏခဏရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးအုပ္စုေတာင့္သေလာက္ ျပႆနာ ျဖစ္တိုင္း မမႏွင္းေျဖမွ ေအးတယ္။ မမႏွင္းက ေဒါ့ဂ်စ္ကားႀကီးေတြ ေထာင္ထားတာေလ။ မနက္မိုးလင္း (၇)နာရီဆို က်မတို႔ လမ္းထိပ္ လွ်ပ္စစ္ရံုးက ဥၾသဆြဲရင္ မမႏွင္းပိုင္ ေဒါ့ဂ်စ္ေတြကလည္း လမ္းထဲကေန တန္းစီၿပီး ဂိတ္ထိုးမည့္ဆီ ထြက္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ ကားဒရိုင္ဘာေတြက သူ႔သား၊ သူ႔တူ နဲ႔ သူ႔ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ေတြေပါ့။ သိမ္၊ ေက်ာင္း၊ ဇရပ္နဲ႔ ရဟန္းအမႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မမႏွင္း မလွဴဖူးတဲ့ အလွဴ မရွိေစရဆိုၿပီး အိမ္မွာ နတ္ကနားေပးလိုက္တာ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း သီလေပးဖို႔ ၾကြလာေနက် သူ႔ ဦးပဇင္းလည္း စိတ္ဆိုးၿပီး မၾကြေတာ့ဘူး ျဖစ္ေသးတယ္။ လူပံုစံက ရိုးသေလာက္ ဆန္းဆန္းျပားျပား လုပ္တတ္တဲ့ မမႏွင္းေလ သံဃာေတြ ေဟာ္တယ္ပင့္ ေန႔ဆြမ္းကပ္သတဲ့။ ေစ့စပ္ေသခ်ာၿပီး ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ ဘယ္သူ႔မွ အားမနာလို႔ သူ႔ဆီ ေခ်းလို႔ ငွားလို႔ မရတဲ့လူေတြ ကြယ္ရာမွာ ေခၚၾကတဲ့ နာမည္က ေလာဘႏွင္း။ က်မလည္း အစကေတာ့ အဲ့ဒိအေဒၚႀကီးကို နည္းနည္းၿဖံဳတယ္။ တစ္ေန႔ က်မ အေမ့ အ၀တ္ဘီဒိုရွင္းေပးေနတုန္း အေမ့ အက်ႌမဟုတ္တဲ့ အဖြားႀကီး အက်ႌတစ္ထည္ေတြ႔ေတာ့ အေမ “ဒါဘယ္သူ႔အကိႌ်လဲ” လို႔ ေမးေတာ့ အေမက “ေဒၚေဒၚႏွင္း အက်ႌေလ သူေသရင္ ဒီအက်ႌေလး မၿငိမ္း (က်မ အေမ) ကို အမွတ္တရ အျဖစ္ ေပးလိုက္ပါ” ဆိုၿပီး မွာသြားတာတဲ့။

က်မ သူတို႔ကို သတိရမိတိုင္း… မမၾကည္ သား သမီးေတြ ဘာလို႔ ေဆးေတြ မေဖာ္တတ္ၾကေတာ့တာလဲ။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ေစ်းက ဆိုင္ခန္းႀကီး ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ဘာေၾကာင့္ပိတ္ထားရတာလဲ။ မမေအး သားသမီးေတြကေရာ ဘာလို႔ ပြဲစား၊ ကုန္သည္၊ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေတြ မျဖစ္ရေတာ့တာလဲ။ မမႏွင္းရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြမွာလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ကားလုပ္ငန္းနဲ႔ မပတ္သက္ၾကေတာ့ပါလား။ သားသမီး၀တ္ထဲမွာ ပါတယ္မို႔လား …ေမြခံထိုက္ေစ ဆိုတာ။ သားသမီးေတြဟာ မိဘေတြ လက္ထက္တုန္းကေလာက္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ သာဘာေရး အဆင့္အတန္းေတြ မမွီၾကေတာ့တာ၊ တကယ္က သာေတာင္သာရမွာ မဟုတ္လား။ မႀကိဳးစားၾကလို႔လား? သဒၶါတရားမရွိၾကလို႔လား? ဘာေတြမ်ားမွားေနပါသလဲ?
က်မကိုယ္တိုင္ကေရာ…

အမ်ိဳးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္ႀကီးေတြ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ေနၾကဦးမယ္ ဆိုရင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို…

သခၤ်ာ ရာျပည့္

သခၤ်ာ ရာျပည့္ က်ဴရွင္ တက္ဖူးသူမ်ား အတြက္လည္း ဆရာ့ေက်းဇူးကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ သတိရေစရန္။

ဆရာ ဦးၾကည္၀င္းသည္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ အဆက္ဆက္၏ သခၤ်ာဆရာျဖစ္ပါသည္။ အစ္ကို အလတ္မွာ Maths Major ယူသျဖင့္ သူအတြက္မူ တကၠသိုလ္မွ ဆရာျဖစ္သည္။ ဆရာ အလုပ္မွအနားယူ ေသာအခါ က်ဴရွင္သင္တန္းဖြင့္သည္။ အစ္ကိုလတ္ အိမ္၌ ျပန္လုပ္ျပေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာ့ ေလသံ၊ ဆရာ့ ဟန္တို႔ႏွင့္ က်ဴရွင္ မေရာက္မီကပင္ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရည္ၾကည္သန္႔ေသာ ဆရာလူပ်ိဳႀကီး၏ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဘာသာရပ္၌ စိတ္၀င္စားေစရန္ ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွဲ႔ ဟန္မူယာပိုပိုမ်ားမွာ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ရွိေတာ့သည္။

က်ဴရွင္သာဆိုသည္ စည္းကမ္း တင္းၾကပ္လွသည္။ က်မ Report Card ကိုၾကည့္၍ပင္ အကဲခတ္ႏိူင္သည္။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ရွိသည္။ အတန္းတြင္းေလ့က်င့္ခန္းရွိသည္။ အိမ္စာေပးသည္။ မိန္းကေလးေတြက ေရွ႕ဆံုးမွွထိုင္ရသည္။ ၿပီးမွ ေယာက္်ားေလးထဲမွ လူေကာင္ေသးသူေတြ စသျဖင့္ အစဥ္လိုက္ထိုင္ရသည္။

မွတ္မွတ္ရရ က်မ (၉)တန္းႏွစ္မွာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က က်ဴရွင္၌ မီးပ်က္ေနသည္။ လြယ္လြယ္ေလး ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္လႊတ္လိမ့္မည္ မထင္ေလႏွင့္။ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ စာသင္သည္။ ည ရွစ္နာရီ က်ဴရွင္ခ်ိန္ၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းသား ဦးေရ ရာဂဏန္းကို ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ မျဖစ္ေစရန္၊ စာသင္ခန္းမွာလည္း အေပၚထပ္ျဖစ္ေန၍ ေလွခါးရွည္ႀကီး၌ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ ေခ်ာ္လဲ အနာတရ မျဖစ္ေစရန္ ေနာက္ဆံုးတန္းမွ စ၍ အတန္းလိုက္ ေက်ာင္းဆင္းေစသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးျပရင္း ဆရာရပ္ ၾကည့္ေန၍ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ က်မ လွ်ပ္ျပာျပာ လွမ္းလိုက္ရာ ထိုင္ခံုတန္းရွည္မွာ ဒုန္းကနဲ လဲက်ပါေတာ့သည္။ က်မလည္း ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ မွာ ဘာကိုမွ သတိမရဘဲ ဆက္ထြက္လာမိစဥ္ “ခံုလဲက်သြားတာ ျပန္မေထာင္ဘူး ၾကည့္စမ္း အိမ္မွာလည္း ဒီလိုပဲထားသလား” ဟူေသာ ဆူသံႀကီး ဟိန္းကနဲထြက္လာပါေတာ့သည္။ က်မလည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ ထိုင္ခံုကို ေနသားတက် ျပန္ေထာင္ၿပီး နတ္ပူး၀င္ေသာ အေျခအေနျဖင့္ ေက်ာင္းဆင္းလာခဲ့ကာ ထိုစာသင္ႏွစ္ အတြက္ေတာ့ ထိုေန႔သည္ က်မ၏ က်ဴရွင္ေနာက္ဆံုးေန႕ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဆယ္တန္းႏွစ္စ ေရာက္ေတာ့မွ ျပန္တက္ျခင္းျဖစ္သည္။

တစ္လမွာ ေငြ တစ္ဆယ္သာ ယူ၍ ဘာသာရပ္၌ တာ၀န္အျပည့္ယူ႐ံုသာမက က်မအား ပစ္စလက္ခတ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေစရန္ ဆံုးမသြန္သင္ခဲ့ေသာ ဆရာပါေပ။

(ဆရာသည္ စာသင္ခ်ိန္တြင္ ရွပ္အကႌ် အျဖဴႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ ကို ခပ္တိုတို အၿမဲ၀တ္ဆင္ပါသည္။)

ကၽြန္မ၏ အေၾကာင္း

အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ လို႔ စလိုက္ရရင္ေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးလည္း ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ။
ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေရးတဲ့ဟာ..ေနာ္။ (တန္ခူးေရ "ကၽြန္မ၏အေၾကာင္း" ေရးရတာ ခက္ပံုမ်ား ကမ္းကုန္ေရာ။ )

ကိုယ့္ရဲ့နာမည္ - ပထမဆံုး ေမြးစာရင္းလုပ္ေတာ့ ကိုယ့္နာမည္က သင္းသင္းခိုင္ တဲ့။ အေဖ့ကို ၿပိဳင္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က သူ႔သမီးကို အဲ့ဒီနာမည္ပဲေပးေတာ့ အခုလက္ရွိ နာမည္ကို ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္ တဲ့။ ကိုယ့္နာမည္မို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး သိပ္ေအးခ်မ္းတဲ့ နာမည္ေလး။ (ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အေဖက တရားရိပ္သာ ပို႔ထားတာ တဖက္ အခန္းက ေယာဂီေတြ၊ ဟို အခန္းက ေယာဂီကို ဘာ အတင္းေျပာတာလို႔ ေမႊေႏွာက္လို႔ ရိပ္သာ တာ၀န္ခံ လူႀကီးေတြက နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ေန လို႔ ေခၚသတိေပးခံရဖူးတယ္။)
ကိုယ့္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - ကိုယ့္နာမည္ပဲေခၚၾကတယ္။ (ဟိုေလ Surname ကို ျဖဳတ္ေခၚတယ္ လို႔ေျပာတာ။)

ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ - ဇမၺဴဒီပါ လက္ယာေတာင္ကၽြန္းေလ။ (ေျမာက္ကၽြန္းကေန လြင့္လာတာ။)

ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - ဆိုင္တာေတြေရာ မဆိုင္တာေတြေရာ ေတာင္ေရာက္လိုက္ ေျမာက္ေရာက္လိုက္ ဗာရာဏသီအစခ်ီမွာေတြ သည္းခံႏိုင္ရင္ေတာ့ ဆက္သာဆက္ မူးေနာက္သြားေစရမယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုးေတြက
အေရာင္ဆိုရင္ - စႀကိဳက္တုန္းက အနီေရာင္၊ ကြန္ပါဘူး အနီ၊ ေကာ္လက္ေကာက္ အနီ (က်ိဳးသြားရင္လည္း အနီေရာင္ဘဲ ထပ္၀ယ္ေပးရတာေနာ္။) သစ္ရြက္လႈပ္ရင္ ရင္ခုန္ေနတဲ့ အရြယ္တုန္းကေတာ့ အျဖဴနဲ႔အျပာ။ အခုေတာ့ အ၀ါကေန အညိဳထိ spectrum ထဲက အေရာင္ေတြ။

အ၀တ္အစားဆိုရင္ - လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတာေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္ေနၿပီ။

အစားအစာဆိုရင္ - ငယ္ငယ္က ဂ်ီးမ်ားသေလာက္ အခုေတာ့ ေရေသာက္ရတာေတာင္ ခ်ိဳေနလို႔။

ပစၥည္းဆိုရင္ - ႐ိုးရွင္း၊ အသံုး၀င္၊ maintain လြယ္။ (အတိတ္ကံက ေကာင္းေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ထိတာမွန္သမွ် ပ်က္လြန္းလို႔။)

သီခ်င္းဆိုရင္ - ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး။

စာေရးဆရာ - သူတို႔ေပးလိုတဲ့ ေစတနာေကာင္းေလးေတြကို ခံစားမိရသည့္ စာေရးသူတိုင္း။
စာအုပ္ - ဖတ္ပါတယ္။ တခါတခါမ်ား ထမင္းဆာသလိုဆာလို႔ တစ္အုပ္ အုပ္ဖတ္လိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။
Life style - တစ္ေန႔ (၈)နာရီ မအိပ္ရရင္ ငိုခ်င္တယ္။
ကိုယ့္ရဲ့၀ါသနာ - အထံု၀ါသနာ မေပၚလြင္ပါ။ (စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ရတာဆိုရင္ အားေဆးေတာင္ မေသာက္ပါ။)အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ - လိုခ်င္တယ္။ လိုခ်င္တယ္။ ေသေလာက္ေအာင္ လိုခ်င္တယ္။ ရလည္းရေရာ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ (ျဖစ္ဖူးၾကပါသလားဟင္။) တဖက္လွည့္နဲ႔ ဘယ္လို ျပန္ထုတ္ရမလဲ ေခါင္းေျခာက္ရျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ရဲ့အခ်စ္ဆံုးသူက - ရွာေနတုန္း။ (တလြဲမထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ ၾကားဖူးလို႔ ဟုတ္မဟုတ္ ဆန္းစစ္ေနတုန္းပါ။)

ကိုယ့္ရဲ့အေလးစားဆံုးသူက - ျမတ္ဗုဒၶ။

ကိုယ့္ရဲ့အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက - သူငယ္ခ်င္းတိုင္း တန္းတူပါဘဲ။

ကိုယ့္ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မႈေပးနိုင္သူက - အနီးဆံုးလူေလ။

ကိုယ့္ရဲ့အမုန္းဆံုးသူက - မုန္းရမွာ ေၾကာက္ပါတယ္။
ရင္အခုန္ဆံုးအခိ်န္ - heart beat မမွန္တာ ေမြးရာပါ။ ယဲ့ယဲ့ေလးေနာ္။ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔ ေနာက္မွ ေနာင္တရေနရမယ္။
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ - အသိဉာဏ္တရားကင္းလြတ္ခ်ိန္။
အမွတ္တရေန ့ - အစြဲအလန္းႀကီးသူ မျဖစ္လိုပါ။

ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းမဲ့ဆု - အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတာင္းပါရေစေနာ္။

အခ်စ္ဆိုတာ - မေရးတတ္လို႔ သူမ်ားေရးထားတာေလး link ေပးပါရေစ။
အမုန္းဆိုတာ - မသိလိုပါ။

အလြမ္းဆိုတာ - ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ မပိုင္ေတာ့၊ အလြမ္းေစရာ ေမွ်ာ၍သာ ေမ်ာလိုက္ကာ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နစ္ဦးမွာ။ (ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွး၊ ေ၀းေ၀းေရွာင္။)

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ - အစိမ္းမဟုတ္အက်က္ ျဖတ္ရမည့္အရာ။

ဘ၀ဆိုတာ - စိတ္၀င္တစား ေလ့လာစရာပါ။

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ - ဓာတ္သေဘာေတြ ဆက္သြယ္မႈရွိလို႔၊ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သတင္းေလြ႔ေလြ႔၊ ေပါင္းဖက္ေတြ႔ရတာေလ။
ခ်စ္သူဆိုတာ - signal ေတြ ဖမ္းၾကည့္။ ကိုယ့္ formula နဲ႔ ကိုယ္စစ္ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလိုထင္တယ္ - ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ (ငယ္ငယ္တုန္းက စာမရလုိ႔ အဆူခံ ရမွာေတာင္ ေၾကာက္လို႔ ေက်ာင္းအ၀င္ေျခလွမ္းတိုင္း ဆရာေတြကို ေမတၱာပို႔တယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကို သေဘာထားႀကီးသူ၊ ေအးခ်မ္းသူ၊ စိတ္ေကာင္းရွိသူ အထင္ခံခ်င္လြန္းလို႔ ၿပံဳးထားရတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးက မ်က္စိေပါက္ေတာင္ မရွိခ်င္ေတာ့ဘူး။ မုန္းစရာႀကီး။) အတၱႀကီးတယ္။ ေဒါသႀကီးတာေလးပါ အဆစ္ထည့္လိုက္။

ကိုယ့္ရဲ့လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က - ငါလိုေသးတယ္။

အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတခြန္း - ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ ဥေပကၡာ၊ မုဒိတာ ဆိုတဲ့ atmosphere ထဲမွာ က်င္လည္ရင္း ဉာဏ္ႀကီးေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရေအာင္ေနာ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

ထိုႏွစ္ေယာက္

မိဘမ်ား အေနႏွင့္ သားသမီးတို႔၏ ပညာေရးကို အေလးထားတတ္ၾကျခင္းသည္ အထူးေျပာစရာ မလိုေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ သားသမီးတို႔ ဆြတ္ခူးသည့္ ေအာင္ပြဲမ်ားကိုလည္း ၾကည္ႏူး ေက်နပ္တတ္ၾကပါသည္။
...............
အေဖသည္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳေန႔တိုင္း မလုပ္ေသာ္လည္း စာေမးပြဲရက္မ်ားႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္ေသာ က်ဴရွင္ခ်ိန္မ်ားကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ႀကိဳပို႔တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆုေပးပြဲႏွင့္ ယွဥ္တြဲလုပ္သည့္ မိဘဆရာ အသင္း အစည္းအေ၀းပြဲမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါဘူးမွ မတတ္ေရာက္စဖူး။ (အေမသာ သူ႔ သားသမီးေတြ ထည္လည္းႏွင့္ ထိုပြဲမ်ိဳးႏြဲျခင္းျဖစ္သည္။) အဆံုးစြန္ဆံုး ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခန္းအနားမ်ိဳးတြင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ အထဲမ၀င္ အျပင္တြင္သာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခံၿပီး ျပန္တတ္သည္။ ပထမတစ္ေယာက္ အလွည့္လည္းမ၀င္၊ ဒုတိယတစ္ေယာက္ အလွည့္မွာလည္းမ၀င္။ သူ႔ကိုေမးေတာ့လည္း "အထဲမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ရမွာ အေဖ အအိုက္မခံႏိုင္ဘူး" ဟုသာ ေျပာတတ္သည္။ တတိယ တစ္ေယာက္ အလွည့္က်ေတာ့လည္း ကာယကံရွင္က အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သူက M. B, နဲ႔ B. S ကိုယူမွာကိုး … သို႔ေသာ္လည္း အေဖ့ဘက္ကတုန္႔ျပန္မႈကေတာ့ ေရွးနည္းအတိုင္း။ ဓါတ္ပံုေတြထဲတြင္လည္း ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိလွ သျဖင့္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားၾကားတြင္ “ဘာေၾကာင့္လဲ? ဘာအတြက္လဲ?” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္သာ ေနာက္လူေတြရဲ႕ အလွည့္ေတြမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ၾကေတာ့ပါ။

အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းဖို႔ရန္အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ သူ႔ဘ၀ကို ၿငီးတြားသည့္အသံ အေဖ့ထံမွ ၾကားရခဲေသာ္လည္း၊ ထမင္းစားေရေသာက္ ပညာေလာက္သာ တတ္ခဲ့ရျခင္းကိုေတာ့ မခ်ဥ္႔မရဲ ဆိုသလို မၾကာခဏ ၿငီးတြားတတ္သည္။ အေျခအေနေပးသေလာက္ကို ႐ို႐ိုေသေသ၊ ေလးေလးစားစား ခံယူခဲ့သည္မွာေတာ့ အလြန္ေသခ်ာသည္။ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္ကို က်မ စာအုပ္ၾကည့္၍ ပူေဇာ္ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ သူက ေဘးမွ အလြတ္ပူေဇာ္သည္။ က်မ၏အသံထြက္ အမွားမ်ား ျပင္ေပးတတ္သည္။ ဘယ္ေန႔သားက ဘာစီးပြားေရးမ်ိဳး လုပ္သင့္သည္။ ဘယ္ေန႔သားနဲ႔ ဘယ္ေန႔ သမီး အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ သင့္ျမတ္သည္။ ကေလးနံမည္ အညြန္႔တတ္ေအာင္ ဘယ္လိုမွည့္မည္ အစရွိသည့္ ေဗဒင္ ဂါထာမ်ားကိုလည္း အေၾကာင္းသင့္လွ်င္ ႏႈတ္တတ္ရြတ္သည္။ ဘယ္ဟာက ဘယ္ဆရာဘုန္းႀကီးက သင္ေပးတာဟုလည္း သူ႔ဆရာသမားမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို သတိရတတ္သည္။ သူ႔ကုန္သည္ အရင္းအျခာႀကီးေတြဆီ ေန႔တိုင္းလိုလို စာေရးသည္ (အနည္းဆံုးေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္သံုးမ်က္ႏွာ)။ တေန႔စာအတြက္ အလုပ္ေငြစာရင္း မခ်ဳပ္ရေသးသ၍ေတာ့ အိပ္လိမ့္မည္ မထင္ေလႏွင့္။

တခါေတာ့ … “အေဖတို႔ ပညာမတတ္လို႔ပါ သမီးရာ၊ ပညာမ်ားတတ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ အေဖ မေၾကာက္ပါဘူး။ မတတ္တာကလည္း အေျခအေန မေပးလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္လို စကားမ်ိဳးေျပာရမယ္ဆိုတာ အေဖသိပါတယ္။ အခုေခတ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ သိုင္းက်ဴး၊ ရက္၊ ႏိုး ေလးမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ လူေတာလည္း မတိုးခ်င္ေတာ့ပါဘူးကြာ။” ဟု ဆိုေလရာ အေမ့ဆီမွ “နင္တို႔အေဖက နင္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို မနာလိုျဖစ္ေနတာေဟ့” ဟူ၍ အေဖ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာလိုက္ေသာ အသံၾကားမွပင္ က်မတို႔လည္း တစ္ခ်ိန္တခါဆီက သံသယတို႔ကို “ေၾသာ္.. အေဖရယ္” ဟု ၿငီးတြားရင္းသာ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကကုန္ေလရာ၏။
...............
အေမကေတာ့ သူ႔နာမည္ ႏွစ္လံုးကိုပင္ ေျဖာင့္ေအာင္တန္းေအာင္ အေတာ္ေလး အားစိုက္ေရးရသူ ျဖစ္သည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ က်မကို ရပ္ကြက္ထဲက မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ သူငယ္တန္းအပ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေအးၾကည္ ႐ံုးခန္းထဲမွာ က်မရယ္၊ အေမရယ္၊ ဆရာႀကီးရယ္။ အေမေစ်းသြားလွ်င္ က်မတို႔ ညီအမေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲ လိုက္ရသည္။ က်မအထက္က အမ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ျခင္းဆြဲတာ၀န္ က်မဆီက်သည္။ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ အေမ့မိတ္ေဆြေတြက မ်က္ႏွာသစ္က်မကို ျမင္ေတာ့ “ဟိုသမီးေလးေကာ”လို႔ အလာပ သလာပ စကားစလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ “မီးမီးလား၊ မီးမီး ပလယ္တီကယ္ရွိလို႔ ေစာေစာသြားရတယ္ေလ”ဟု ဟန္ပါပါျဖင့္ ေျဖပါေလေတာ့သည္။ အေမ၏ အသံထြက္ အမွားမ်ားကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ က်မ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ ေစ်းျခင္းဆြဲရင္း ေန႔တိုင္းလိုလို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ တခါေတာ့ အေမသည္ သူ႔ရင္ဘတ္မွ အသားပို အဖုကို ေဆး႐ံုႀကီး အေရျပားဌာန၌ ေဆးထိုးေနရ၏။ ေဆးထိုးရန္ ရက္ခ်ိန္းက်သည့္ အဂၤါ တေန႔၌ က်မႏွင့္ အငယ္မတို႔ အေမႏွင့္ အေဖာ္လိုက္ခြင့္ရၾကသည္။ သားအမိေတြ ဘတ္စကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတ၀က္ေရာက္မွ အေမထိုးရမည့္ ေဆးပုလင္း ပါမလာေႀကာင္းသိၾကသည္။ အျပစ္ရိွသူ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေျပးၿပီး ျမန္ျမန္ယူရန္ “အေမ ေဆးပုလင္းက ဘယ္နားမွာလဲဟင္” ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေမးမိသည္။ “ငါ့အိပ္ယာေဘးက စင္ေပၚမွာ၊ ကနယ္ေကာ့ ေလ နင္တို႔ စာ မဖတ္တတ္ၾကဖူးလား” ဟူသတည္း… ေျပာၿပီးမွ သူ႔ဖာသူ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားသည္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တခြီးခြီးရယ္ရင္း အိမ္ဖက္တခ်ိဳးတည္း ေျပးၾကေလေတာ့သည္။

က်မတို႔ဘယ္လိုမွ လိုက္မမွီေအာင္ စည္းစနစ္ေကာင္းလွေသာ ဖခင္ႀကီး သိမ္းဆည္းထားသည့္ က်မ ဆယ္တန္းႏွစ္က က်ဴရွင္Report Card

ေနာက္ၿပီးက်မမွာႂကြားစရာကလည္း ဒါေလးေတြပဲရွိလို႔ပါ။
သခၤ်ာ ရာျပည့္ က်ဴရွင္ တက္ဖူးသူမ်ား အတြက္လည္း ဆရာ့ေက်းဇူးကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ သတိရေစရန္၊ အမွတ္တရေလးမ်ား ေနာက္ Post တစ္ခုေရးပါရေစ။