Thursday, February 26, 2009

သင္ခန္းစာ

ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္…
*****
မေန႔က ညဦးပိုင္းေလာက္မွာ ရွိတဲ့ ခြန္အားေတြအကုန္သံုးၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အနာတရ ျဖစ္ေအာင္ ပြဲၾကမ္းလိုက္ခ်င္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုမွ်ေလာက္ ရက္စက္ခ်င္ေအာင္ ထိုသူသည္ မည္သို႔ေသာ အျပဳအမူကို ျပဳမူေနသနည္း။ ထိုသူသည္ စားပြဲတစ္လံုး၌ ထိုင္၍ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာင္ေျမာက္ေလးပါးကို ဦးတည္ရာမဲ့ ၾကည့္ေနတတ္ေသးသည္။ စားပြဲေပၚမွာလည္း စာရြက္၊ စာအုပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ခဲတံစေသာ အရာမ်ားက ဖြာလန္က်ဲေနသည္။ ထိုျမင္ကြင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္အား အေတာ္ေသြးဆူေစသည္။ ထိုသူသည္ ထိုင္ေနရမွထၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသလိုလို၊ သြားယူသလိုလို လည္း လုပ္ေသးသည္။ ထိုသူ လက္ထဲ၌ကိုင္ထားေသာ ခဲတံလိုလို ေဘာလ္ပင္လိုလို အရာက မၾကာခဏဆိုသလို လြတ္က်ေနသျဖင့္ ၾကမ္းျပင္သို႔ ထိျခစ္သြားေသာ အသံကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသကို အျမစ္မွ ထိုးဆြေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသူကို မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကည့္တို႔သည္ အစိမ္းေရာင္ကို ေျပာင္းသြားမည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထိုသူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို တမင္တကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ထိုမ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္း ေနာက္တစ္ေရာင္သို႔ မေျပာင္းခင္ ထိုေနရာမွဖယ္ခြာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ သနားစရာေကာင္းလွေသာ ထိုသားေကာင္မွာ အသက္ ၁၁ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သားႀကီးပင္ျဖစ္သည္။
*****
တေန႔က ညေနေစာင္း မိုးေတာ္ေတာ္ေလး သည္းထန္စြာရြာသည္။ က်ဴရွင္သြားမည့္ သားႀကီးကို သူ႔အဖြားကလိုက္ပို႔သည္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းပို႔ရာမွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အဖြားက “ထီးကလည္း ေမာင္းသန္လိုက္တာ ေမေမေတာင္ မပိတ္ႏိုင္လို႔ ကေလးကပိတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ပိတ္လိုက္တာ လက္ညပ္သြားတယ္။” ဟု ထီးကို အေျခာက္လွန္းရင္းေျပာသည္။ သားႀကီး က်ဴရွင္ခ်ိန္ၿပီးခါနီးေလာက္မွာ အဖြားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တရားနာေစာေစာ သြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ သားႀကီးျပန္ေရာက္လာသည္။ က်မ တံခါးသြားဖြင့္ေပးေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္က KFC ၾကက္သားေၾကာ္ဆိုင္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ လက္မွာတ႔ိုလို႔တြဲေလာင္းခ်ိတ္ဆဲြလ်က္။ “ဟင္ သားက မုန္႔ေတြ သြား၀ယ္စားလာတယ္။ ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႔လဲ။” (ဒီေန႔ က်ဴရွင္လခ သူႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။) ဟု ဆီးေျပာလိုက္ရာ “ဖြားဖြားေလ သားသားလက္နာသြားလို႔ reward လုပ္တာတဲ့ ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ သားက ဆိုင္မွာထိုင္စားရမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ အိမ္ယူလာရင္ ေမေမက ထမင္းေတြရွိရက္နဲ႔ ၀ယ္လာတယ္ဆိုၿပီး ဆူမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သား honest ျဖစ္ရပါမယ္ ေမေမတို႔လည္း ဆာခ်င္ ဆာေနမွာ ဆိုၿပီး အိမ္ကိုယူလာလိုက္တာ။” က်မလည္း “ေအးေအး ေမေမလည္း ဆာေနတာ” ဆိုၿပီး KFC one set meal ကို သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မွ်တစားလိုက္ၾကသည္။

ညဦးပိုင္းေရာက္ေတာ့ သားႀကီး က်မတို႔ အိပ္ယာမွာ ေစာင္ၿခံဳၿပီးလာေခြသည္။ “ေမေမ သားေခါင္းေတြ မူးတယ္။ ေခါင္းေတြကိုက္တယ္။ ကိုယ္လည္းပူေနတယ္။ ဖ်ားၿပီနဲ႔ တူတယ္။” သားႀကီးက ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။ “ေသြးအားလည္းနည္းတယ္။ ညေနကလည္း ေသြးေတြ ႐ႈံးသြားေသးတယ္ေလ။” (ထီးညပ္၍ လက္မႏွင့္ လက္ညွိဳးခြၾကား ေသြးေျခဥသြားျခင္းကို ရည္ညႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။) သူ႔ ဆင္ေျခ၊ ဆင္လက္၊ ဆင္နားရြက္ေတြ ကို မသိဟန္ျပဳၿပီး က်မက “မိုးမိၿပီး အေအးပတ္ၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ေခါင္းေတြ မိုးထိထားေသးလား မွန္းျပစမ္း” ဆိုၿပီး (ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္ ဟူေသာ သီခ်င္းအသြားေလးကို စိတ္ထဲမွ ၿငီးရင္း) “သား ပါရာစီတေမာ ေသာက္လိုက္ေနာ္..ေရာ့ေရာ့ ဒီမွာ… အနာကို ေမေမ ေဆးလိမ္းေပးမယ္သိလား ဆရာခိုလိမ္းလိုက္ သြားသြား သင္ခန္းစာေတြ သြားလုပ္လိုက္ဦး” ဟု…
*****
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဘ၀ထဲမွ သင္ခန္းစာယူရပါမည္ ဆိုလွ်င္
ခါးသီးေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကိုသာ
မွတ္မွတ္သားသားရွိေနပါလွ်င္
တရားရာက်ပါမည္လား…


မွတ္ခ်က္။ ။ကၽြန္ေတာ္သည္ မသီတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(စာကို စိတ္၀င္တစား မလုပ္လိုေသာ၊ ေမေမ့temperကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူးဟု ၿငီးထြားတတ္ေသာ သားႀကီး တစ္ခ်ိန္က် ဖတ္ဖို႔
)

13 comments:

သက္ေဝ said...

ကေလးေတြကို စိတ္လိုက္မန္ပါ မလုပ္ရဘူးေလ.. ေနာ္
မလုပ္ရဘူးေလ... မသီတာက လိမ္မာပါတယ္...
ကေလးေတြဆိုတာ ကိုယ္ေဒါသထြက္သမွ် ကိုယ္ဆူပူသမွ် ခံၾကရမွာပါ...
စိတ္ရွည္ရွည္ထားေနာ္...
ေဒါသေတြပြရင္ မ်က္ႏွာေတြလဲ ရင့္လာတတ္တယ္ေလ...
ျပံဳးျပံဳးေလးေနေနာ္ မသီတာ...

စုခ်စ္ said...

မမသီတာ... မွတ္မိလား...
တစ္ရက္ ရံုးကျပန္လာေတာ့ စိုေနလို႔ လွမ္းထားတဲ့ထီးကို ေပးမေဆာ့လို႔ သူငိုေနခဲ့တာေလ။ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး တေရးႏိုးေတာ့ ထီးအေၾကာင္းျပန္သတိရျပီး ထပ္ငိုတာ... ထီးေလး ခဏတျဖဳတ္ေပးေဆာ့လိုက္ေတာ့မွ ေက်နပ္သြားတာ။
ခုအရြယ္မွာ စိုေနတဲ့ ထီးကိုေပးေဆာ့ေတာင္မွ သူဘယ္ေဆာ့ခ်င္ေတာ့မလဲေနာ္။ စုခ်စ္တို႔လည္း အိတ္အရြယ္ေလာက္က စာၾကည္႔ရမွာကို တီဆားနဲ႔ တို႔လိုက္သလို တြန္႔လိမ္ေနတာပဲလို႔ ေမေမကေျပာေလ့ရွိတယ္... း-)

လိမ္မာယဥ္ေက်းျပီး ရိုးသားမႈရွိတဲ့ သားေလးေတြရတာကိုက မမသီတာတို႔ ... ကံေကာင္းလွပါျပီ။

Welcome said...

အဲဒီအရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြက
ကုိယ္တြယ္ရခက္တဲ့ အရြယ္ေလးပါ။
အေဆာ့မက္တဲ့ အရြယ္ေလးပါ။
အေဆာ့လည္း မက္ခ်င္တယ္
လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမမႈကုိလည္း မပစ္ပယ္ႏုိင္ဘူး။
ေယာက္်ားေလးဆုိေတာ့ အေမျဖစ္သူက
ေခ်ာ့ၿပီး ဆံုးမ ပါမွ အဆင္ေျပမွာပါ။ ေခ်ာက္လုိက္ရင္ ျပန္ကန္လာမဲ့ (ဂန္နေကာစ) ရဲ႕ဒဏ္ကုိ အေမခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုေလး ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။

khin oo may said...

အဆင္ေၿပပါေစ. ကေလးမရွိေတာ႕ သိတ္မသင္တတ္ဘူး။

ဒါေပမနဲ႕ကေလးက ကေလးေပါ႕ မသီတာ. သူ႕အေတြးေလးနဲ႕သူေပါ႕ လူၿကီးလုိ ႕ရင္႕က်က္ရင္ လူၿကီးၿဖစ္ေနၿပီေပါ႕။

မလုပ္ပါနဲ႕ မခ်စ္ဘဲလဲမေနနုိင္တာမဟုတ္။

SDL said...

မသီတာေရ...
ညီမတို႕ ငယ္ငယ္ကလည္း ဒီလိုပါပဲ.. ။ ေက်ာင္းသြားခါနီးရင္ ဗိုက္မူးတယ္၊ ေခါင္းေအာင့္တယ္နဲ႔ စမ္းသပ္မရတဲ့ေရာဂါေတြ ျဖစ္ေတာ့တာ....။
၁၃-၄-၅ ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ သူ႕အသိနဲ႕သူ စာလုပ္ပါလိမ့္မယ္....။
အခုက ေဆာ့ဖို႕ရာပထမျဖစ္ေနတာကိုး..။
ေဒါသေတြ မႀကီးနဲ႔ေနာ္....။ မ်က္လံုးစိမ္းးေတြနဲ႔လည္း ကေလးကို မၾကည့္ပါနဲ႕...။

MANORHARY said...

မသီတာ ပညာရွင္ေလးမ်ားႏွင့္သင္ခန္းစာဆိုၿပီး
အခန္းဆက္ေတာင္ေရးလို႔ရဦးမွာ
အိမ္မွာလည္းမဟာပညာေက်ာ္ေလတစ္ေယာက္..း)

Taungoo said...

ၾကက္ေၾကာ္ေတြေတာင္ အိမ္ယူလာေသးတဲ့ သားကိုမ်ား ဒီေမေမမို႔ မ်က္လံုးစိမ္းရက္တယ္။
ကေလးေဆာ့တာဟာ သဘာဝပါဗ်ာ။ လူၾကီးေတြသာ ေဆာ့ရင္သာ သဘာဝမဟုတ္တာပါ။ ေနာ့ဗ်ာ။

tg.nwai said...

အဲဒီ ကြ်န္ေတာ္သည္ သိဂႌႏြယ္လည္း ျဖစ္ေနေသးေပသည္။

သည္တစ္ခါ စာေမးပဲြေတာ႔ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျပီးသြားတယ္.. တုိ႔လည္း သမီးငယ္ ေနမေကာင္းတာရယ္ ..မအားတာနဲ႔ အနီးကပ္ ၾကည္႔ၿပီး မက်ပ္နုိင္ေတာ႔ဘူးေလ.. အေ၀းကပဲ ေစာင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔လည္း ေအးေအးေဆးေဆးန႔ဲပဲ...။

ေအာင္သာငယ္ said...

မသီတာေရ႕... သည္မွာလည္း အဲလိုပဲ စာလုပ္ဖို႕ အျမဳပ္ထြက္ေအာင္ ေအာ္ေနရတယ္... တေန႕တေန႕ တီဗီၾကည့္ဖို႕ ဂိမ္းကစားဖို႕ပဲ ထိုင္စဥ္းစားေနၾကတာေလ...

သင္းႏြယ္ဇင္ said...

က်မစိတ္ေတြလဲေဖာက္လာျပီ... CA1 နီးျပီေလ.. ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ ??? :(

sonata-cantata said...

26 Feb 09, 17:16
သက္ေ၀: ေဟး.. တို႕ ၁ ကြ... လို႕ ေရးဖို႕ ေမ့သြား... ေမ့သြား... ေမ့သြား...

26 Feb 09, 23:21
ေပါက္: မသီတာ..ပထမအပိုဒ္က က်ေနာ္နဲ႔ ခံစားခ်က္တူတူပဲ..သူ႕ကိုအနာတရ ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ဖူးဆိုတဲ့..ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလးရ
26 Feb 09, 23:22
ေပါက္: မမနဲ႔ ဆင္ဆင္မန္႔တာၾကည့္ျပီးး ခ်န္းခ်န္းကိူ သူတို႔ဆီပို႔ေပးလိုက္ခ်င္တယ္..၁ပတ္ေလာက္..

ThuHninSee said...

တစ္သက္လုံး စာသင္ရမယ္႔ဟာ ။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ႔ အစ္မတို႔ရယ္။
စာက်က္ရတာ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းပါဘူး။
ဒီအရြယ္ႀကီးေတာင္ ငိုခ်င္ေနတာ။
:(

ေမေအာင္ said...

သူ႔ ရဲ႔ေကာင္းတဲ႔ အျပဳအမူ အေနထိုင္ေလးေတြကိုပဲ ေရြးျပီး အေမသိတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ခဏ ခဏ
ျပေပးပါ။ မၾကိဳက္တဲ႔ အေၾကာင္းရွိရင္ ေျပာလဲ မေျပာနဲ႔
မ်က္လုံးနဲ႔လဲ မၾကည္႔နဲ႔ေနာ္ ။စိတ္ထိန္း ။
ကၽြန္မလို စိတ္နဲ႔ လူၾကီးျဖစ္လာမဲ႔ ကေလးဆိုရင္ မ်က္လုံးနဲ႔ အဲလိုၾကည္႔တဲ႔ လူၾကီးေတြကို ခုထိ မွတ္မိျပီး ကိုယ္႔အပစ္ကို အမွတ္ရေနတယ္။ ျပင္ေတာ႔မျပင္ဘူး ခုထိ...။
ကိုယ္႔ကို ေတာ္တယ္ေျပာတဲ႔ လူေတြရဲ႔ စကားကို မွတ္ထားျပီး သူတို႔ေျပာသလို ေတာ္ေအာင္ အျမဲ ၾကိဳးစားေနတာလည္း ခုထိပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ သားသားတို႔ အေမေရ ..
မတိုတတ္တဲ႔ စိတ္ကို ရွည္ရွည္ထားပါ။
(ဆရာမၾကီးလုပ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ဟိဟိ)