Thursday, August 6, 2009

ထိုတည

“ဆရာ ဆရာ တံခါးဖြင့္ပါဦး” “ဆရာ”
အခ်ိန္က ညသန္းေကာင္နားနီးေနၿပီ။ အိမ္ေရွ႕မွ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေနသည္။
အေစ့ပိတ္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕ တံခါးမႀကီးကို အသာဟၾကည့္ေတာ့ ဆိုက္ကားေပၚမွာ လူတေယာက္၊ ဆိုက္ကားဆရာက တံခါးဖြင့္ေပးရန္ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘာျဖစ္လာတာလဲ” ဟု ေမးရင္း၊ တံခါးသြားဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ဆရာ၀န္က မီးဖြင့္ၿပီး ေဆးခန္းထဲမွာ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။
“ေသနတ္ထိလာလို႔”
“ဟင္! ဘယ္ကို ထိလာတုန္း”
“ေျခသလံုးနဲ႔ ေပါင္မွာပါ..” ဆိုက္ကားဆရာက ေျဖေနျခင္းျဖစ္သည္။
“လာလာ ရွင္တြဲေခၚလာခဲ့” …ဆိုက္ကားဆရာကို ေျပာလိုက္သည္။
*****
လူနာေဆးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ဟုေမးသည္။
“အ၀ိုင္းမွာ ဆရာ၊ သူတို႔ ပစ္တာ…”
“အ၀ိုင္းမွာ ပစ္တယ္ေျပာသံၾကားလိုက္တာ ညဦးပိုင္းေလာက္ကပဲ”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ… ၉-နာရီေလာက္ကတည္းကပါ။ ၿမိဳ႕ထဲက ေဆးခန္းေတြ တခု၀င္ တခုထြက္နဲ႔ ၾကည့္မေပးၾကလို႔ ဒီေနရာထိ အခုမွေရာက္လာတာပါ။”
လူနာ ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳေနသည္။
ေပါင္ကေတာ့ ရွပ္ထိသြားတာ ကိစၥမရွိဘူး။ ေျခသလံုးကေတာ့ က်ည္ဆန္ေဖာက္၀င္သြားတယ္။ ခြဲထုတ္ရလိမ့္မယ္။
“ရပါတယ္ဆရာ လိုအပ္သလို လုပ္ပါ။”
ဆရာ၀န္သည္ ေျခသလံုး က်ည္ဆန္ေဖာက္၀င္သြားေသာ ေနရာကို ကိရိယာမ်ားျဖင့္ အတြင္းမွ က်ည္ဆန္ေတာင့္ကို ထုတ္ယူႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ က်ည္ဆန္က ရွာမေတြ႔ျဖစ္ေနသည္။
“က်ည္ဆန္ကို ရွာမရျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေသနတ္အမိ်ဳးအစားရဲ႕ က်ည္လဲ … G3 လား၊ G4 လား မသိဘူး။ ေအာင္၀င္းဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး အခုလာခဲ့ပါလို႔ ေျပာလိုက္…။” ဆရာ၀န္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ဆီ ဖုန္းဆက္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒီအခ်ိန္ႀကီး လာပါ့မလား။”
“ဆက္သာဆက္လိုက္စမ္းပါ။”
*****
နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာမွာပင္ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ ေရာက္လာသည္။ ေဆးခန္းေလး အတြင္း၌ လူသံုးဦးရွိေနေသာ္လည္း လိုအပ္ေသာ အသံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လူနာတို႔၏ အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ညီးညဴးေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးဖူးၿပီးေသာနားသည္ ထိုလူနာ၏ ေအာ္သံ မၾကားရျခင္း၌ အမည္မသိေသာ ထူးျခားမႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ခန္းဆီးေလးကို အသာလွစ္ၾကည့္မိေတာ့ ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကျပီး၊ လူနာမွာ နံရံဖက္သို႔ မ်က္ႏွာမူေန၍ သူ႔မ်က္ႏွာအေနအထားကို မျမင္ရ။ ဆိုက္ကားဆရာကေတာ့ အိမ္အျပင္မွာပင္ ေစာင့္ေနဟန္တူသည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ဟု ထင္ရေသာ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားအတြင္းမွာ လူနာ ေဆးခန္းအတြင္းမွ ထြက္လာသည္။ ဆရာ၀န္က Antibiotic - one course ႏွင့္ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး တပတ္စာ လူနာအားေပးလိုက္ရန္ ညႊန္ၾကားသည္။ တံခါးေပါက္အေရာက္၌ လူနာက “ဆရာတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဟု ေျပာသြားသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
*****
ေနာက္ေန႔ ေဆးခန္းဖြင့္ခ်ိန္ကုန္ဆံုးသြားေသာအခါ “မေန႔က ဟိုလူနာ ေဆးလည္းလာမထည့္ဘူး” ဟု ေျပာမိေတာ့ ဆရာ၀န္က မၾကားဟန္ျပဳေနသည္။

ေဆးခန္း စတင္ဖြင့္ခ်ိန္မွ စ၍ လူနာတဦးခ်င္းစီ၏ က်န္းမာေရး မွတ္တမ္းကို အမည္၊ အသက္၊ ေနရပ္လိပ္စာႏွင့္တကြ စနစ္တက်ထားေသာ ဤေဆးခန္းေလးတြင္ ထိုတညမွ ထိုလူနာသည္ မွတ္တမ္းဖြင့္မထားလိုက္ေသာ လူနာ ျဖစ္သည္။

15 comments:

tg.nwai said...

ထိုတည..အတြက္ ေက်းဇူးပါ မသီတာ..အ

Anonymous said...

အမရယ္..

၂ ရက္စာသြားတယ္ ထင္တယ္...

အဲလို လူနာေတြ အမ်ားၾကီးးးးတဲ့..။


ျမတ္ႏိုး

MANORHARY said...

ထိုတစ္ည
ထိုလူနာ
ထိုက်ည္ဆံ
မၾကားရေသာညည္းညဴသံ
....................

ရြက္လြင့္ျခင္း said...

ဒီဆရာဝန္ကို ဂုဏ္ၿပဳပါတယ္
ေလးလည္း ေလးစားတယ္

rose of sharon said...

မသီတာေရ.. ႏွစ္ခါၿပန္ဖတ္ရတယ္...

တန္ခူး said...

ထိုတညတဲ့လား မ ရယ္…
ဒီလူနာ ဒီလို ဆရာ၀န္နဲ ့ကုခြင့္ရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ…
အတိတ္ေတြက မေန ့တေန ့ကလိုပါပဲ…

ေမာင္ဖားႀကီး said...

ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေစတနာကို အရမ္းေလးစားပါတယ္ဗ်ာ.. တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာ၀န္ေတြကေတာ့ ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္လို႔လဲမသိပါဘူးဗ်ာ.. ေဆးခန္းေရာက္တာနဲ႔ ရာဇ၀တ္မူ႔လား ဘာျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ရစ္တာနဲ႔ ေသမယ့္လူဆိုေသတာပဲ........ ထိုတညက
လိုဆရာ၀န္ေတြ အမ်ားႀကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုအပ္ေနတုန္းပဲေလ

Yu Wa Yi said...

ထိုညေတြ ေၾကာက္လို ့အခုထိ “မစပ္ေသာျငဳတ္” ျဖစ္ေနပါသည္။

သင္းႏြယ္ဇင္ said...

ေဝမွွ်ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးေနာ္။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

လာဖတ္သြားတယ္ မသီတာ။ အဲဒီထိုတညမ်ိဳးးးး ၿမိဳ႕တုိင္းနီးပါးမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္.......
ဒါေလးဖတ္ၿပီး အားလံုးျပန္သတိရ......စိတ္ထဲမေကာင္းလုိက္တာ....

Craton said...

ဘယ္ေတာ႔မွမသိႏိုင္မယ္႔ ပုစၧာေတြ...

မီယာ said...

ထုိတည... ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမေကာင္းပါ မသီတာ

Nge Naing said...

ကိုဧရာ မသီတာေရ ထိုတညကို လာဖတ္သြားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြ မရွိတဲ့ေခတ္၊ ဆရာ၀န္ေတြက Health care code of ethnic အတိုင္း လိုက္နာတဲ့ ေခတ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ေအာင္သာငယ္ said...

ထိုညမ်ိဳးမွ အားလံုးေ၀းၾကပါေစ...

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေဆးခန္းမေရာက္ဘဲ ေပ်ာက္သြားတဲ့သူေတြ အေၾကာင္းဘယ္သူေရးမလဲ...။
ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ထက္ဆိုးတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနေသးတယ္...။
တကယ္ကိုဆိုးရြားခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြပါပဲဗ်ာ...။
ျပန္ေတြးရင္ ပူေႏြးလတ္ဆတ္ေနဆဲပါပဲ...။