အခ်ိန္ ႏွင့္ အမွ်

၁၅ ဒီဇင္ဘာ (ဗုဒၶဟူးေန႔)က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ပါတယ္။ အတူသြားတဲ့ အန္တီက သကၤန္းတထည္ ဆရာေတာ္ကို ကပ္လွဴေတာ့၊ “ဒါကာမႀကီး ဘာအတြက္ လွဴတာလဲ” လို႔ ဆရာေတာ္က ေမးပါတယ္။ အန္တီက ‘မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕အေမ ဆံုးပါးသြားလို႔ အဲ့ဒီမိတ္ေဆြက သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းကို မလာႏိုင္တဲ့အတြက္ သူ႔အေမကို ရည္စူးၿပီး လွူေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းလိုက္ေၾကာင္း’ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က “ဒါဆို အမွ်ေ၀ရမယ္” လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ “ဒါ ဘုန္းႀကီးအလုပ္၊ လွဴတာကို ဟိုနားထားခဲ့ဆို ၿပီးတာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ၿပံဳးရယ္ရင္း မိန္႔ပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ “ၾကားဖူးၾကလား ဗိမၻိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ ၿပိတၱာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ၊ ဗိမၻိသာရမင္းႀကီးက ဘုရားနဲ႔ တကြ သံဃာေတြ ဆြမ္းကပ္ၿပီး သူက မသိေတာ့ အမွ်မေ၀မိဘူး။ ဒီမွာတင္ မင္းႀကီးကို မေကာင္းတဲ့ အနံ႔ေတြ၊ အဆင္းေတြ ေပးၿပီး ေျခာက္ၾက လွန္႔ၾကတာေပါ့။ ဗိမၻိသာရမင္းႀကီးက ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ထားေတာ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္းျပေတာ့မွ ေနာက္တရက္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ သံဃာေတြ ထပ္မံပင့္ဖိတ္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးၿပီး၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ေတာ့မွ ၿပိတၱာျဖစ္ေနတဲ့ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းေတြလည္း စားရေသာက္ရ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာေတြ ရၾကတယ္… ။ ၿပိတၱာဘ၀က ကၽြတ္လြတ္သြားတယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြတ္တာကေတာ့ အခ်ိန္တန္မွ ကၽြတ္မွာပါ။ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ ရသြားတယ္ ဒီသေဘာပါ” လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။ “အမွ်အတန္း ေပးေ၀တဲ့ ဓေလ့ အဲ့ဒီက စ သလား လို႔ေတာင္ ဘုန္းႀကီး ထင္မိတယ္” လို႔ ဆက္မိန္႔ပါေသးတယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားစကားထဲမွာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဆိုတဲ့ စကားအေပၚ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေသၿပီး၊ ဘ၀တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းရမယ္။ အခ်ိန္ … အခ်ိန္… သတၱ၀ါ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီအတြက္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြက မတူၾကေပဘူး။ ဘ၀တခုမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း အိပ္ေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေသအခ်ာ ဆံုးမ ပါတယ္။ “အယင္ဘ၀က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး ပါခဲ့လို႔ အခုဘ၀မွာ အသိဉာဏ္ အတန္အသင့္ရွိတဲ့ လူျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဒီလိုသာ ဘ၀ကို ကုန္ဆံုးပစ္ေနရင္ေတာ့၊ ေနာင္ဘ၀ တိရစၧာန္အျဖစ္ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဦးတည္ေနတာပဲ...” လို႔။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ email စစ္ေတာ့၊ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္စဥ္ ကိုဧရာတို႔နဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာေတာ့ ေနာက္တႏွစ္ျဖစ္တဲ့ က်မတို႔ႏွစ္မွာမွ ေက်ာင္းတူတူၿပီးခဲ့တဲ့ အမတေယာက္ရဲ႕ နာေရး သတင္းကို သိရပါေတာ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ မနက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတူတူသြားခဲ့တဲ့ အန္တီရဲ႕ ေယာကၡမႀကီး ဒီေန႔ပဲ ရန္ကုန္မွာ ဆံုးေၾကာင္း အန္တီက ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားလာျပန္ပါတယ္။ ညဘက္ ဘုရားရွိခိုးအၿပီးမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လခန္႔က ကြယ္လြန္သြားၿပီးလို႔ သိရတဲ့ အမရဲ႕ အမည္ကို ေခၚၿပီး၊ ၄င္းႏွင့္တကြ ၃၁ ဘံု၌ က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ ေ၀ေနယ်၊ သုခိတ၊ ဒုကၡိတ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔အား ေကာင္းမြန္စြာ အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ အမွ်ရၾက၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ…။

အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်တတ္ဖို႔အတြက္ အသိဉာဏ္ရွိဖို႔ လိုတယ္။ လူသားတဦးရဲ႕ တဘ၀တာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဆိုးေရာ၊ အေကာင္းပါ ေလာကဓံေတြကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမလဲ ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္ေတြ ရင့္သထက္ ရင့္သန္ဖို႔၊ ေနာက္ဆံုး ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတဲ့ အႏၲိမပန္းတိုင္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳဖို႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္တယ္။

*****
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္က ေခါင္းေတြ မူးေနတတ္လို႔၊ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဖုန္းဆက္လာတဲ့ အခါ သူ႔ကို ေနမေကာင္းေၾကာင္း ညည္းလိုက္မိပါတယ္။ “ဟယ္အဲ့ဒါဆို နင္ ေသြးေပါင္ေလး ဘာေလး မွန္မွန္ခ်ိန္မွေပါ့” ဆိုၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ဂ်ပန္ကေန ေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္ႀကီး ပို႔ခ်လာပါတယ္။ Manual က ဂ်ပန္လို ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး၊ ေနာက္မွ အဂၤလိပ္လို Manual ကိုပါ ရွာႀကံ မိတၱဴဆြဲၿပီး ပို႔ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာျဖစ္ၿပီး မသံုးရက္ပဲ အသစ္အတိုင္းသိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစက္ကို ငါတေယာက္ထဲအတြက္ အသံုးမခ်ပဲ၊ အမ်ားအတြက္ အသံုးက်ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ ေတြးေတာႀကံဆရင္း….အခုေတာ့ ဆႏၵျပည့္၀ခဲ့ပါၿပီ။

၁၈ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျပန္သြားတဲ့ ညီမေလးတေယာက္နဲ႔ အႀကံဳထည့္ေပးလိုက္ၿပီး သုခေဆးခန္းမွာ လွဴဒါန္းလိုက္ပါၿပီ…။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ျခင္းေန႔မကူးပဲ ေဆးခန္းမွာ သြားလွဴေပးခဲ့တဲ့ ညီမတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ လူႀကံဳယူသြားေပးတဲ့ ညီမတို႔ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

ေဆးခန္းအတြင္း တေနရာ...

ေဆးခန္းအတြင္း တေနရာ...

ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လွဴဒါန္းျခင္း - သုခ ကို သတၱ၀ါအေပါင္းအား အမွ်ေပးေ၀လိုက္ပါတယ္။

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား (၃) - The Lost World

ခ်စ္စ,ကို ရွည္ေစ၊ မုန္းစ,ကို တိုေစ ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပံု တစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ လြမ္းစ,ကို ရွည္ေစ လို႔ပါ ထပ္ျဖည့္ရေတာ့မယ္။ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားနဲ႔ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ လြမ္းလိုက္ပါဦးမယ္...။

၂၀၁၀ခုႏွစ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ဆရာပူေဇာ္ပြဲႏွင့္ မိတ္ဆံုပြဲကို စကၤာပူမွာ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပ ၿပီးစီးခဲ့ပါၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရင္း…
ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီးေဒါက္တာစန္းတင့္  စကၤာပူလာေရာက္ခဲ့စဥ္(၁၉၉၇ခုႏွစ္)က ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို အမွတ္တရအျဖစ္ တင္လိုက္ပါတယ္။

အီလက္ထရြန္နစ္ဌာန ပါေမာကၡ ေဒါက္တာစန္းတင့္

အဲ့ဒီေန႔ ညေနမွာပဲ တပည့္မ်ားက ဆရာႀကီးကို Jurong Point ရုပ္ရွင္႐ံုမွာ The Lost World – Jurassic Park ဇတ္ကား လိုက္လံျပသခဲ့ပါတယ္။ တေနကုန္ ပင္ပန္းေနေပမဲ့၊ တပည့္ေတြကို အလိုလိုက္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး သည္းထိတ္ရင္ဖို ျပကြက္ေတြၾကား၊ အိပ္ေမာက်ရင္း အနားယူရရွာတယ္။

စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေဒါက္တာစန္းတင့္တို႔လို ကိုယ္တိုင္ ပညာထူးခၽြန္႐ံုမက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးကို အထူးအေလးေပးတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒီလိုဆရာမ်ိဳးေတြ တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးလာပါၿပီ။ ဒိုင္ႏိုေဆာႀကီးေတြလို extinct ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္မိေနပါေတာ့တယ္။

1995 ခုႏွစ္ - ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ (၂၇)ႀကိမ္ေျမာက္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား က်င္းပသည့္ေန႔တြင္ ရိုက္ကူးထားသည္။

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား - (၂)

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ပန္းခ်ီ

က်မတို႔ ပထမႏွစ္တက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ စက္မႈခန္းမထဲမွာ ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ အတန္းအားတိုင္း ျပပြဲထဲမွာ ေျခ႐ႈပ္ပါတယ္။ ျပပြဲမွာ ကားတင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြက ပို႔စကတ္ေလးေတြကိုလည္း တထိုင္တည္း ဆြဲေပးပါေသးတယ္။ အားေပးၾကတာေပါ့။ ပံုေလးေတြက ေက်ာင္းရဲ႕ Building 1 ပံု၊ ဦးလူေပါဂိတ္၊ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးေတြ စသျဖင့္ကို အေျခခံအားျဖင့္ ဆြဲထားၿပီးသားေပၚမွာ ၀ယ္ယူသူအႀကိဳက္ နည္းနည္း ထပ္ျဖည့္ဆြဲေပးပါတယ္။ ေရးခ်င္တဲ့ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ပို႔စ္ကတ္ေပၚမွာ ေရးေပးတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈကိုပါ တၿပိုင္္တည္း ေပးပါတယ္။ က်မတို႔လည္း အျခားတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေပးဖို႔ ၀ယ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားထက္ထူးတာက ပို႔စ္ကတ္ေပၚမွာ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ စာကို ကိုယ့္ဖာသာေရးမယ္ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီဆရာဆီက ေဖာင္တိန္ကို ေတာင္းယူေရးတာပါ။ ပံုဆြဲတဲ့ Pen ေလးေတြက က်မတို႔ သံုးေနက်ေတြနဲ႔ မတူဘူးကိုး.. Pen လက္ထဲေရာက္ေတာ့ စိတ္ႀကီး၀င္မိေသးတယ္။ ကိုယ္၀ယ္ထားတဲ့ ကတ္ေပၚ ကိုယ္တိုင္စာခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးက “လက္ေရးက ပန္းခ်ီလက္ေရးပဲ” လို႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာႀကီးကိုယ္ တသက္မေမ့ မွတ္မိေနေတာ့တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြကလည္း  တေက်ာင္းတည္းသား အစ္ကိုႀကီးေတြပဲမဟုတ္လား။ သူတို႔တင္ထားတဲ့ ကားေတြက “ဘယ္သူ႔ပံုကို ဆြဲထားတာမလား၊ ဘယ္၀ါ့ပံုကို ဆြဲတာမလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ အစ္ေအာက္ေမးၿပီး ရစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့…။ ေအာ္… ပံုရိပ္ေဟာင္းထဲက ပန္းခ်ီ…

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ၀တၱဳ

အဲ့ဒီ စက္မႈခန္းမႀကီးထဲမွာပဲ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲ လုပ္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ သစ္လြင္တေယာက္ ေျခဖမိုးေအာက္ မ်က္စိက ေတာက္ေတာက္ဆို ျပဳတ္က်သြားလို႔၊ ဟဲ့ေကာင္ကေလး နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေတြ ယဥ္လိုက္တာ… “အခ်စ္ဆံုးသမား” ဆိုတဲ့ ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးေရးလိုက္တဲ့ ၀တၱဳတို တစ္ပုဒ္ရပါတယ္…။ ေအာ္… ပံုရိပ္ေဟာင္းထဲက ၀တၱဳဇတ္လမ္း…

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ကာတြန္း

Building 1 ေအာက္၊ ပါခ်ဳပ္႐ံုးခန္း ထြက္ေပါက္ အေရွ႕၊ ေထာင့္ေလးမွာ Cartoon Box ေလးရွိတယ္ေနာ္။ အသစ္တင္တိုင္း တိုးေ၀ွ႔ ခံစားပလိုက္တာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ ၀တၱရား။ ပံုရိပ္ေဟာင္းထဲမွာ ကိုယ္တဦးတေယာက္တည္းနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကာတြန္းေလးတခု ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ Building 1 ကေန ကင္တင္းဘက္သြားတဲ့ စႀကၤန္ဘက္ထြက္တဲ့ အေပါက္နားက Notice Board မွာ ကပ္ထားတာကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔လို႔ ျဖဳတ္ယူလာခဲ့ၾကတာေလ…။
ဆံပင္ေကာက္ေကာက္
ပိန္ေျခာက္ေျခာက္နဲ႔
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္… ဆိုတဲ့ စာလံုးမဲႀကီးေတြနဲ႔၊
New Model ပံုစံသစ္ျဖင့္ ၀င္လာသူ
ဆိုၿပီး ဆြဲထားလိုက္တာ၊ က်မ ခံုနံပါတ္ပါ ေရးထားလိုက္ေသး…။
ဆြဲတဲ့သူ နာမည္ကို ေရးၿပီးမွ ဖ်က္ထားတယ္။ ရသေလာက္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာေတာ့ Section C မွ XXX လက္စြမ္းျပသည္တဲ့။ စေနာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ က်မပံုကို မလွမပ ဆြဲထားတာ ျဖစ္ေပမဲ့ က်မ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားထဲက ကာတြန္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါလို႔ ဒီေနရာကေန ေျပာလိုက္ပါရေစ စြမ္းအားရွင္ႀကီးေရ…။
(၈၈ အေရးအခင္းမွာ ဆႏၵျပစဥ္က သံုးခဲ့တဲ့ နဖူးစီးတို႔၊ လက္ပတ္တို႔နဲ႔အတူ စကၠူဗူးေလးထဲ ထည့္သိမ္းထားခဲ့တာမို႔ အခု ကိုယ္နဲ႔အတူ ရွိမေနပါ။)

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ဂီတ

က်မတို႔ ပဥၥမႏွစ္ေရာက္ေတာ့ စက္မႈခန္းမႀကီးထဲမွာဗ်ာ… ျပင္ၾကဆင္ၾက လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔…။ စတိတ္႐ိႈးလုပ္မွာ တဲ့။ အေဆာင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Annual Dinner ဆိုလား။ ေန႔ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္ ဖိတ္စာပါမွ လာရမယ္ဆိုလို႔၊ က်မတို႔ ခန္းမေရွ႕ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးၿပီး ေျခေအး၀မ္းေယာင္လာတဲ့အခါမွ ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ႔ ေနရပ္ထံသို႔ ျပန္ပါေလေတာ့ ျပန္ခဲ့ရပါေလသတည္းေပါ့။ ေနရာ အခက္အခဲေၾကာင့္ Dayသမားေတြ မလာရတာပါဆိုတဲ့ မခိုင္လံုတဲ့ သတင္းရပ္ကြက္က ထြက္လာတဲ့ ေကာလဟာလေၾကာင့္၊ ေနာက္တေန႔မွာ Civil က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ မေက်မနပ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ စကား အခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။ တို႔ Day သမားေတြ စတိတ္႐ိႈး အမ်ိဳးသားကဇတ္႐ံုမွာ သြားလုပ္မယ္ေဟ့ တဲ့။ မေက်ဘူးကြ… စင္ေပၚတက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေတြ မိုက္ရင္ထြက္ခဲ့လို႔ ရန္စလိုက္ခ်င္ေသးေတာ့တယ္။ အဲ့လိုသာဆို ေရွ႕ဆံုးက ထြက္လာမွာ … (အခုေတာ့ အိမ္က လူႀကီး လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေခၚခြင့္ရၿပီ ျဖစ္တဲ့) ကိုဧရာ…

ဘယ္ဘက္က Bass guitar တီးခတ္ေနသူက ကိုဟန္ေဇာ္ ျဖစ္ၿပီး ညာဘက္က Lead guitar တီးေနသူကေတာ့ ကိုသူရခ်စ္ေမာင္ပါ။ ကိုဧရာ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းရဲ႕ မူရင္း အဆိုရွင္ က ဆမ္ဆမ္ (ကိုဧရာထက္ တတန္းႀကီးတဲ့ Civil မွ ကိုေအာင္ဆန္းျမင့္) ျဖစ္ပါတယ္။ Civil ကပဲ... ေနာက္ထပ္ အဆင္သင့္ပဲေဟ့ ဆိုတဲ့ ပထမဦးဆံုးစီးရီး ထြက္ခဲ့တဲ့ အသံခိ်ဳခ်ိဳေအးေအးေလးပိုင္ရွင္ တူးတူး (ကိုမင္းေက်ာ္သူ)။ အဲ့ဒီစတိတ္႐ိႈးမွာ ဆိုခ်င္လ်က္ မဆိုျဖစ္လိုက္သူက ကိုဧရာတို႔နဲ႔ တတန္းထဲသား ေဒြး (ကိုထင္လင္း)။

သူအဲ့ဒီတုန္းက ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးကို ဂစ္တာတီးၿပီး ဆိုျပရင္ မသီတာ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ာ.. ကိုဧရာ အသံဖိုင္တင္ပါ… ဟုတ္ကဲ့ မသီတာလည္း ပရိတ္သတ္ႀကီးမ်ား ကိုယ္စား ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အဆိုေတာ္ႀကီးက မိုက္မေကာင္းဘူး။ အသံသြင္းတာေတြ မေကာင္းဘူး။ ဂစ္တာက မေကာင္းဘူးနဲ႔ ေစ်းကိုင္ေနပါတယ္။ အမွန္က အသံမေကာင္းေတာ့တာပါ။

ေအာ္ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား ဆိုမွေတာ့ အိုၿပီေလ…။

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား- (၁)

ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတၱဇေတြ… (၁)၊ (၂)

ေရးခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ
မေရးရတာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့
*****
အၾကည္က ခပ္တည္တည္ ဟိုဘက္လွည့္ထိုင္ေနတယ္
ျမင္ေနရတယ္ ဒါေပမဲ့ နားလည္ေအာင္ မွန္းဆဖို႔ၾက ခက္ေနျပန္တယ္

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္တိုင္တယ္
စာၾကည့္စားပြဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္တယ္
ဘာမွ ထြက္မလာတဲ့အဆံုး ဒုကၡေျခရင္း ၀ပ္ဆင္းလိုက္ရတယ္… ကေတာက္
*****
မိတ္ေဆြ အမေတြက ေျပာတယ္။ “၀ လာလိုက္တာ..” တဲ့..။ ဆက္ေျပာေသးတယ္ “ဘေလာ့ဂ္မွာ သိပ္မေတြ႔ရေတာ့လို႔ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” တဲ့။ အိမ္က သားႀကီးကေတာ့ “ေမေမ ပိန္ခ်င္ရင္ ဘေလာ့မလုပ္နဲ႔ေတာ႔” လို႔ ေျပာလာတယ္။ “ဟုတ္တယ္ေလ.. ေမေမက စားၿပီးေတာ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ… ဗိုက္ႀကီးက ပူလာတာေပါ့” တဲ့။ “ေမေမက သားေျပာတာ လုပ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..” လို႔ ညည္းေျပာေလး ေျပာေသးတယ္။
*****

ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတၱဇေတြ… (၁)

တေန႔က သားငယ္ေလးနဲ႔ အတူ အိပ္တယ္။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းေလာက္မွာ သားငယ္ေလးက ငုတ္တုတ္ကေလး ထထိုင္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလာတယ္။ “ေမေမ သား မီးခဏေလာက္ ဖြင့္မယ္ေနာ္” တဲ့။ “အင္း” လို႔ မ်က္စိမဖြင့္ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူမီးခလုတ္ဆီ ထသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ… သူ အိပ္ယာထဲ ရွဴးေတြမ်ား ေပါက္ခ်ေလသလားလို႔ အိပ္ယာခင္းကို ကပ်ာကယာ စမ္းမိတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္ယာခင္းေပၚ ပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ ကဒ္ေတြကို မီးေရာင္နဲ႔ ျမင္လိုက္ရၿပီး သူ႔ေနရာျပန္ေရာက္လာတဲ့ သားငယ္က “သားကဒ္ေတြ ေအာက္က်ကုန္လို႔” လို႔ ေျပာရင္း သူ႔ကဒ္ေတြကို ေကာက္စီေနေတာ့တယ္။ (အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ဥစၥာေျခာက္ေလး... သူ ကစားတဲ့ ကဒ္ေတြကို ေခါင္းအံုးေအာက္ ထားအိပ္တတ္တယ္။)

အဲ့ဒီေန႔ မနက္ကေတာ့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ တေယာက္ထဲပဲ ဆိုေတာ့ အစပိုင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သတၱ၀ါေတြကို ေမတၱာပို႔တယ္။ ရာသီဥတုက ညိဳညိဳမိႈင္းမိႈင္း အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းဆိုေတာ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အတူ အေတြးေရယာဥ္ေက်ာ ေမ်ာေကာင္းလွတယ္။ ဒီေန႔ မိုးရြာမလား… ေနပူမလား… ငါေတာ့ မသိဘူး… သားေတြကေတာ့ သိလိမ့္မယ္… သူတို႔က မိုးေလ၀သ ခန္႔မွန္းခ်က္ ၃ရက္စာ ႀကိဳေဟာတာကို တီဗြီကေန ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒီေန႔ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္လဲ… လဆန္းလား လဆုတ္လား… ဒါလည္း ငါမသိျပန္ဘူး… ေအာ္ ငါဟာ ေတာ္ေတာ္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနတတ္သူပါလား။ ဟိုးငယ္ငယ္ ရြာမွာေနတုန္းကလည္း အမွတ္အသားမရွိခဲ့တာပါေလ… အိမ္ေရွ႕ကေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ေရတက္ ေရက်၊ ေရေသ ေရထေတြက ဒီလဆန္းလဆုတ္ရက္ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတာပဲ… အဲ့ဒီတုန္းကလည္း လူႀကီးေတြ အလုပ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ သိခ်င္တဲ့အခ်ိန္ တေယာက္ေယာက္ ေကာက္ေမးလိုက္တာပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ သိေအာင္ေတာ့ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ အင္း ငါေတြးေနျပန္ၿပီ… ေတြးၿပီ ဆိုေတာ့လည္း အတိတ္အေၾကာင္းေတြ ခ်ည္းပါပဲလား။ ငါ အနာဂတ္ကို ဘာေၾကာင့္မေတြးတတ္တာလဲ… တခါတေလမ်ား အနာဂတ္ကို ေတြးၾကည့္ပါဦးလားဟယ္။ အနာဂတ္ကို ေတြးရတာက အားစိုက္ရတယ္။ အနာဂတ္ကိုေတြးတဲ့ ငါ့အေတြးေတြဟာ တလံေလာက္မွာပဲ ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ တံု႕ကနဲ ရပ္သြားတတ္တယ္။ (ဖ်တ္ကနဲ အေတြးထဲ ၀င္လာျပန္တာက) ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာမွာသြားေနရင္း အေဒၚအပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ျဖဴလြလြ အိပ္ယာခင္း အက်ခင္းထားတဲ့ မထူမပါး ေမြ႕ယာေလးေပၚ သေဘာေခြစြာ အိပ္ခြင့္ရခဲ့တယ္… အဲ့ဒီ ၾကည္ႏူးမႈေလးက ၾကာၾကာမခံပဲ… ေခ်ာက္ခ်ားစရာေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္… အိပ္ယာထဲ ရွဴးေပါက္မိလို႔ လူႀကီးေတြ မသိခင္… ကိုယ့္အ၀တ္ေတြ ထလဲ… နံေစာ္ စိုရြဲကုန္တဲ့ ေစာင္ေတြ အိပ္ယာခင္းေတြ ဖ်ာေတြကို ခိုးထုတ္ခိုးထည္ေတြအလား… ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ… မနက္မိုးလင္းရင္ “သီတာ အိပ္ယာထဲ ေသးေပါက္တယ္မလား” လို႔ အစစ္ခံရေတာ့မယ္… ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားလိုက္တာ…
ေအာ္ အခုေတာ့သိၿပီ… ငါ လိမ္ညာ လွည့္ဖ်ား ဟန္ေဆာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေနျခင္းဟာ ငယ္ငယ္က အိပ္ယာထဲ ႐ွဴးေပါက္ခ်တတ္ျခင္းက အစ ျပဳခဲ့တာပါလား...။
*****
ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေလးတြဲ႕လ်က္ပါပဲ….။

ပန္ပန္နဲ႔ မေလးကို ဒီေနရာကေန ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။
*****

ကိုယ့္ရင္ထဲက စိတၱဇေတြ… (၂)

ပံုမွန္ အားျဖင့္ေတာ့ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းလည္း အိမ္တံခါးေတြ ပိတ္ၿပီး သားအမိတစ္ေတြ အိမ္ထဲ ေနၾကတာပဲ…။ အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ သားႀကီးကို ကိစၥတခုနဲ႔ ေအာက္ဆင္းဖို႔ ခိုင္းလိုက္ေတာ့ သူ တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္တယ္။ ၀ရံတာကို ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ “ေမေမ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုက္ကယ္ Accident ျဖစ္ထားတယ္” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ ကိုယ္လည္း “ဟုတ္လား သား” ဆိုၿပီး ၀ရံတာထြက္လာၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ ႐ိုးရိုးရဲကားတစီး၊ အက္စိဒင့္ ျဖစ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္၊ ယာဥ္ထိန္းရဲ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးကို ေတြ႔ရတယ္။ အႀကီးအက်ယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပံုစံေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခဏေနေတာ့ Civil Defence က မီးသတ္ကားႀကီး ေရာက္လာတယ္။ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ေမတၱာတစ္ခ်စ္ႏွစ္ခ်က္ပို႔ၿပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။

သားႀကီးက လာေျပာျပန္တယ္။ ေမေမ “မီးသတ္ကားႀကီးက ေသြးကြက္ေတြကို ေဆးေနတယ္။ နီရဲေနတာပဲ” တဲ့။ “ဟုတ္လား သား” ဆိုၿပီး တခါထြက္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ မီးသတ္သမားေတြ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ အကြက္တကြက္ကို ဆပ္ျပာအျမွဳပ္ေတြကို ထလို႔ တံျမတ္စည္းတံအရွည္ေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ၿပီး အေသအခ်ာကို ေဆးေနၾကတယ္။ “သူတို႔ သံုးတဲ့ ေဆးက အနီေရာင္မို႔လို႔ပဲလား…ေသြးေတြ မို႔လို႔ပဲလားေတာ့မသိဘူး…နီေတာ့ နီေနတယ္ေနာ္ ေမေမ” လို႔ သားႀကီးက ေျပာျပန္တယ္။ “အင္း” လို႔ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။ က်မစိတ္ထဲကေတာ့ ဓာတ္ဆီတို႔ အင္ဂ်င္၀ိုင္တို႔ ဖိတ္သြားတဲ့ အကြက္ကို ေဆးေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သားႀကီးကိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ပါဘူး… ငါ့သားကေတာ့ Drama ေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီလို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳရင္း သူ႔အေတြးနဲ႔သူ ေတြးခ်င္သလို ေတြးေနပါေစလို႔ လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ သားႀကီးက အဲ့ဒီလိုပါပဲ သူ႔အေတြးေတြက က်မတို႔ အထင္ အမွန္တရားနဲ႔ မနီးစပ္တဲ့ ဒရမ္မာေတြ သိပ္မ်ားပါတယ္။ (ဒါလည္း ဘမ်ိဳးဘိုးတူတာလား၊ မိမ်ိဳးဖြားတူတာလားမွ မသိတာေနာ့။)

လမ္းေပၚ ေမာင္းလာၾကတဲ့ ကားေတြက ေဆးေၾကာေနၾကတဲ့ လူတသိုက္အနားအေရာက္မွာ အရွိန္ေလွ်ာ့ သတိထားၿပီး ေကြ႔ေရွာင္ ေမာင္းေနၾကတယ္။ က်မလည္း စိတ္ကူးနဲ႔ ကားေမာင္းၾကည့္လာမိတယ္။ အဲ့ဒီနားအေရာက္မွာ လမ္းေပၚကအကြက္ကို ကားဘီးမနင္းမိေအာင္၊ ယုတ္စြအဆံုး ပိုက္နဲ႔ ထိုးေဆးေနတဲ့ ေရေတြ လမ္းၾကမ္းျပင္ကိုထိၿပီး ျပန္ကန္တက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေရေတြ က်မကားကို မစင္မိေအာင္ ဆတ္ဆတ္လူး ေကြ႔၀ိုက္ေရွာင္တိမ္း ေမာင္းေနမိတယ္။ ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိ သားေျပာတဲ့ ေသြးေတြ ျဖစ္ေနရင္ က်မကားကို ေသြးစက္ေရ စင္မိပါၿပီတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးက ကပ္ၿငိပါလာေလသေယာင္… စိတ္ထဲ မသတီလိုက္တာ…

ခ်က္ခ်င္းဆိုလလိုပဲ သတိ၀င္မိပါတယ္။ ဘာမွန္း ညာမွန္း အေသအခ်ာ မသိတဲ့ အရည္ေတြကို ဓာတ္သေဘာသတ္သတ္မျမင္ပဲ… အသက္ လိပ္ျပာ ၀ိညာဥ္ တစံုတရာအလား ထင္ေယာင္ထင္မွား ခိုင္တယ္ ၿမဲတယ္ ကူးတယ္ ေျပာင္းတယ္ လို႔ ယူဆေနတဲ့ သႆတဒိ႒ိရဲ႕ အေတြးေတြပါလားဟု…။

သီတာေရစင္

အေရွ႕သို႔လားေသာ္ ရွမ္းကို ေက်ာ္၍ တရုတ္
အေနာက္သို႔ယြန္းေသာ္ အိႏၵိယ
ေျမာက္မွာ ကခ်င္
ေတာင္သို႔ ဆင္းေသာ္ သမုဒၵရာ
မႏၲေလး ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ သတို႔သား ကိုဧရာ
ၿမိဳ႕ရန္ကုန္မွာ လေအာ့လအယ္ သတို႔သမီး မသီတာကို ခလုတ္တိုက္
ဟဲ့ ပလုတ္တုတ္ စကၤာပူလို႔ ေယာင္ေအာ္ေတာ့ ေရစင္ေတြ တသြင္သြင္ စီးက်ေလသတဲ့...။

အသားေလးက ညိဳရံုသာမက ေမွာင္တဲ့ဘက္ေတာင္ လုေနေသး။
မ်က္ႏွာေလးကလည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။ ေခ်ာ,လွ, မေနသလုိ၊ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္လည္းမေန။
ခ်စ္စရာလည္း မေကာင္းသလို၊ အျမင္ကတ္စရာလည္း မဟုတ္။
ေအာ္… သူလို ကိုယ္လို လူေလးတေယာက္
အေမ့ သားငယ္ေလးေရစင္ ၇ႏွစ္ ျပည့္ၿပီ။

လြတ္ေျမာက္မႈသို႔ ကိုင္းၫႊတ္ျခင္း

ငွက္တစ္ေကာင္၏ ေက်ာ့ကြင္းမွ လြတ္ေျမာက္မႈ, လူသားတစ္ဦး၏ ႏိုင္ငံေရး, စီးပြားေရး, လူမႈေရး လြတ္ေျမာက္မႈ, အရိယာ သူေတာ္စဥ္တို႔၏ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္မႈတို႔သည္ သေဘာသဘာ၀ခ်င္း, အဆင့္အတန္းခ်င္း ကြဲျပားျခားနားၾကေသာ္လည္း “အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္လပ္ျခင္း” ဟူေသာ အႏွစ္သာရမွာ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ နိမိတ္ သေကၤတမ်ားသည္လည္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။

အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းကိုေဆာင္ေသာ ေနမင္းသည္ ေလာကသားတို႔၏ အေၾကာက္တရားကို ပယ္ရွား၍ ရဲ၀ံ့ျခင္းကို ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ “သူရိယ” ဟု အမည္တြင္သည္။ အ၀ိဇၨာအေမွာင္ကို ခြင္း၍ သစၥာအလင္းေရာင္ ေပးေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးသည့္ ဘုရားရွင္တို႔အား ေနမင္း (အာဒိစၥ) ဟု တင္စားေခၚေ၀ၚၾကသည္။

ပြင့္ေတာ္မူၿပီးကုန္ေသာ ဘုရားရွင္မ်ား, ဘုရားရွင္တို႔၏ ေဗာဓိဉာဏ္, ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္သူမ်ားႏွင့္ လြတ္ေျမာက္မႈ ၀ိမုတၱိတရားတို႔အား ရည္မွန္း၍ နံနက္ ေနထြက္ အစာရွာထြက္ခ်ိန္, ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္တို႔တြင္ ေနမင္းအား ကိုင္းၫႊတ္ ရွိခိုး၍ အရံအတားျပဳေသာေၾကာင့္၊ အေလာင္းေတာ္ ဥေဒါင္းမင္းသည္ မုဆိုးတို႔၏ ေက်ာ့ကြင္းရန္မွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ဖူးသည္ကို ဒုကနိပါတ္ ေမာရဇာတ္တြင္ ေဟာၾကားထားသည္။

မိမိတို႔၏ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေဘးတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ ထိုေမာရဇာတ္လာ ဂါထာတို႔အား အရံအတား ပရိတ္ မႏၲန္အျဖစ္ ႐ြတ္ဖတ္ သရဇၩာယ္ၾကသည္။ လြတ္ေျမာက္မႈကို အလိုရွိသူသည္ လြတ္ေျမာက္သူတို႔ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္မႈတရားအား ရည္မွန္း ဦးခိုက္ကာ အစဥ္သတိတရား လက္ကိုင္ထား၍ က်င့္ႀကံေနထိုင္ သြားၾကရသည္။

ပူေရႏၲံ ေဗာဓိသမၻာေရ၊ နိဗၺတၱံ ေမာရေယာနိယံ။

ေယန သံ၀ိဟိတာ ရကၡံ၊ မဟာသတၱံ ၀ေနစရာ။

စိရႆံ ၀ါယမႏၲာပိ၊ ေန၀သကၡႎသု ဂဏွိတံု၊

ျဗဟၼမႏၲႏၲိ အကၡာတံ၊ ပရိတၱံ တံ ဘဏာမ ေဟ။

ေဗာဓိဉာဏ္၏ အေဆာက္အဦျဖစ္ေသာ ပါရမီတို႔ကို ျဖည့္က်င့္လ်က္ ဥေဒါင္းငွက္မ်ိဳး၌ ျဖစ္စဥ္
အၾကင္ပရိတ္ေတာ္ျဖင့္ စီမံ ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ ဘုရားအေလာင္း ဥေဒါင္းမင္းကို ေတာမုဆိုးတို႔သည္
ဖမ္းယူရန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း မဖမ္းႏိုင္ၾက။
အိုသူေတာ္ေကာင္းတို႔… “ျဗဟၼမႏၲန္” ဟု ဆိုအပ္ေသာ (ဤေမာရသုတ္) ပရိတ္ေတာ္ကို ႐ြတ္ဖတ္ၾကပါကုန္စို႔။

ဥေဒတယံ စကၡဳမာ ဧကရာဇာ၊

ဟရိႆ၀ေဏၰာ၊ ပထ၀ိပၸဘာေသာ။

တံ တံ နမႆာမိ ဟရိႆ၀ဏၰံ၊ ပထ၀ိပၸဘာသံ။

တယာ’ဇၨာ ဂုတၱာ ၀ိဟေရမု ဒိ၀သံ။

(အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ကာ) အျမင္ဓာတ္ကို ေပးတတ္သူတို႔တြင္ မင္းျမတ္ဧကရာဇ္ျဖစ္ေသာ၊ ေ႐ႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အလင္းျဖင့္ ကမၻာေျမကို ထြန္းလင္းေစေသာ ရွင္ေနမင္းသည္ အေရွ႕ေလာကဓာတ္မွ ထြက္ေပၚ၍ လာ၏။ ထို ေ႐ႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အလင္းျဖင့္ ကမၻာေျမကို ထြန္းလင္းေစေသာ ရွင္ေနမင္းအား ရွိခိုးပါ၏။ ယေန႔အဖို႔ ရွင္ေနမင္း၏ အေစာင့္အေရွာက္ကို ခံယူ၍ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဤတစ္ေန႔တာ ကာလပတ္လံုး ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါလို၏။

ေယျဗဟၼဏာ ေ၀ဒဂူ သဗၺဓေမၼ၊

ေတ ေမ နေမာ, ေတ စ မံ ပါလယႏၲဳ။

နမတၳဳ ဗုဒၶါနံ, နမတၳဳ ေဗာဓိယာ၊

နေမာ ၀ိမုတၱာနံ, နေမာ ၀ိမုတၱိယာ။

ဣမံ ေသာ ပရိတၱံ ကတြာ၊

ေမာေရာ စရတိ ဧသနာ။

အလြန္စင္ၾကယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔သည္ တရားအလံုးစံုကို သိျမင္ေတာ္မူၾက၏။ ထိုဘုရားရွင္တို႔သည္ အကၽြႏု္ပ္၏ ရွိခိုးျခင္းကို ခံေတာ္မူၾကပါကုန္။ ထိုဘုရားရွင္တို႔သည္ အကၽြႏု္ပ္အားလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကပါကုန္။ (ပရိနိဗၺာန္၀င္စံၿပီးကုန္ေသာ) ဘုရားရွင္တို႔အား အကၽြႏု္ပ္၏ ရွိခိုးျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစ။ ထိုဘုရားရွင္တို႔၏ ေဗာဓိဉာဏ္ေတာ္ကို အကၽြႏု္ပ္၏ ရွိခိုးျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစ။ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ၾကကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔အား ရွိခိုးပါ၏။ ထိုဘုရားရွင္တို႔၏ လြတ္ေျမာက္မႈ ၀ိမုတၱိတရားအားလည္း ရွိခိုးပါ၏။ ဤသို႔ အရံအတားကိုျပဳလုပ္၍ လွည့္လည္ အစာရွာေဖြ၏။

အေပတယံ စကၡဳမာ ဧကရာဇာ၊

ဟရိႆ၀ေဏၰာ၊ ပထ၀ိပၸဘာေသာ။

တံ တံ နမႆာမိ ဟရိႆ၀ဏၰံ၊ ပထ၀ိပၸဘာသံ။

တယာ’ဇၨာ ဂုတၱာ ၀ိဟေရမု ရတၱႎ။

(အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ကာ) အျမင္ဓာတ္ကို ေပးတတ္သူတို႔တြင္ မင္းျမတ္ဧကရာဇ္ျဖစ္ေသာ၊ ေ႐ႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အလင္းျဖင့္ ကမၻာေျမကို ထြန္းလင္းေစေသာ ရွင္ေနမင္းသည္ အေနာက္ေလာကဓာတ္သို႔ ၀င္ေလၿပီ။ ထို ေ႐ႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အလင္းျဖင့္ ကမၻာေျမကို ထြန္းလင္းေစေသာ ရွင္ေနမင္းအား ရွိခိုးပါ၏။ ယေန႔အဖို႔ ရွင္ေနမင္း၏ အေစာင့္အေရွာက္ကို ခံယူ၍ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဤတစ္ညတာ ကာလပတ္လံုး ခ်မ္းသာစြာ ေနရပါလို၏။

ေယျဗဟၼဏာ ေ၀ဒဂူ သဗၺဓေမၼ၊

ေတ ေမ နေမာ, ေတ စ မံ ပါလယႏၲဳ။

နမတၳဳ ဗုဒၶါနံ, နမတၳဳ ေဗာဓိယာ၊

နေမာ ၀ိမုတၱာနံ, နေမာ ၀ိမုတၱိယာ။

ဣမံ ေသာ ပရိတၱံ ကတြာ၊

ေမာေရာ ၀ါသ’မကပၸယိ။

အလြန္စင္ၾကယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔သည္ တရားအလံုးစံုကို သိျမင္ေတာ္မူၾက၏။ ထိုဘုရားရွင္တို႔သည္ အကၽြႏု္ပ္၏ ရွိခိုးျခင္းကို ခံေတာ္မူၾကပါကုန္။ ထိုဘုရားရွင္တို႔သည္ အကၽြႏု္ပ္အားလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကပါကုန္။ (ပရိနိဗၺာန္၀င္စံၿပီးကုန္ေသာ) ဘုရားရွင္တို႔အား အကၽြႏု္ပ္၏ ရွိခိုးျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစ။ ထိုဘုရားရွင္တို႔၏ ေဗာဓိဉာဏ္ေတာ္ကို အကၽြႏု္ပ္၏ ရွိခိုးျခင္းသည္ ျဖစ္ပါေစ။ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ၾကကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔အား ရွိခိုးပါ၏။ ထိုဘုရားရွင္တို႔၏ လြတ္ေျမာက္မႈ ၀ိမုတၱိတရားအားလည္း ရွိခိုးပါ၏။ ဤသို႔ အရံအတားကိုျပဳလုပ္၍ မိမိ၏ေနရာ၌ ေန၏ (အိပ္တန္းတက္၏)။

(ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာ ေရာင္၀ါေနသို႔ လင္းပါေစ… မတရားသျဖင့္ အခ်ုပ္အေႏွာင္ခံေနၾကရသူမ်ား အားလံုး လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ … )

စာၫႊန္း
၁။ ဇာတက-၁၅၉၊ ဒုကနိပါတ္-ေမာရဇာတ္
၂။ ဦးပညာသာမိ (မာဂဓီ-သာစည္) - ဆယ္ေစာင္တြဲသင္တန္း ျမန္မာျပန္က်မ္း
၃။ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ - ပရိတ္ပါဠိ, ပရိတ္ႀကီးနိႆယႏွင့္ ပရိတ္တရားေတာ္မ်ား
၄။ The Jataka - Stories of the Buddha’s former births, translated by E.B. Cowell (http://www.sacred-texts.com/bud/j2/j2012.htm)

လြတ္လြတ္ ခ်စ္သူ…

ေလာက၀တ္ေတြန့ဲ ထိန္းခ်ဳပ္၊ အျပင္လူေတြ မသိေစရတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ရိုင္းေတြ လႊင့္ထုတ္သမွ်
တိတ္တဆိတ္ခံယူသူ…

အမွား ဆိုရင္ အမွား၊ အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အမွန္၊ အခ်စ္အတြက္ အဆစ္ကေလးေပး ဘယ္ေတာ့မွ ဘက္မလိုက္သူူ…

ေလာကဓံမုန္တိုင္းေတြ ၾကမ္းခ်င္သေလာက္ၾကမ္း၊ ေမာၿပီေဟ့လို႔ ေမွာ္႐ံုေတာမွာ မထားခဲ့သူူ…

သံသာေလ ကမ္းတိုင္ ♫ ေရႊသစၥာ (မ႑ိဳင္)၂ တူၿပိဳင္ၿပိဳင္ စိုက္စို႔ေမာင္ရယ္ ♪
ေအာ္..♫ မခိုင္လို႔ က်ိဳးေတာင္မွ ♪(တိုင္ဖိုးကို)၂ ေလ်ာ္ပါ့မယ္… ♪♪ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးပင္ မဆိုေစလိုသူ…

႐ိုးရိုးႀကီး… သူ၊
လြတ္လြတ္ ခ်စ္သူ…

(ကိုဧရာအတြက္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)

ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ဆရာ

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား - ၁ ကို ေရးေနစဥ္က ေအာ္တိုစာအုပ္ေဟာင္းေလးကို ထုတ္ၾကည့္ေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြအေရာက္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ သတိထားေဆာက္တည္ခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာစန္းတင့္န႔ဲ ဆရာမေဒၚညြန္႔ညြန္႔ရီတို႔ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြပါ။ ေအာ္တိုမွာ မပါတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာေတြကိုလည္း စိတ္အာ႐ံုမွာ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ရင္း ေအာက္ေမ့သတိရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ မႏွစ္က ၂၀၀၉ခုႏွစ္ကမွ လုပ္ခဲ့တဲ့ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ လက္ကမ္းစာေစာင္ စာမ်က္ႏွာေတြကို ဆက္ၿပီး လွန္ေလွာေနမိပါတယ္။
*****
ဆရာနဲ႔ စေတြ႔တာ က်မတို႔ ဒုတိယႏွစ္။ စက္မွႈဌာနက ျဖစ္တဲ့ဆရာက Engineering Drawing နဲ႔ Engineering Mechanics ႏွစ္ဘာသာကို သင္ပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စာသင္လာရင္ ေရာင္စံုေျမျဖဴေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ လာတတ္ၿပီး၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးခ်လိုက္တဲ့ ဆရာ့လက္ေရးေလးေတြ၊ ဆြဲခ်လိုက္တဲ့ မ်ဥ္းေကြးေတြ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေတြရဲ႕ တိက် ေသသပ္ လွပမႈေတြနဲ႔ တပည့္ေတြကို သင္ခန္းစာေတြဆီ ဆြဲေခၚတတ္ျခင္းပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ပံုစံမက်လို႔ က႐ုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဆူရ ႀကိမ္းရရင္လည္း  နာသြား၊ မွတ္သြားေအာင္ကို အပီအျပင္ေျပာတတ္သူ။ ေကာ္ရစ္ဒါမင္းသမီးေတြလို႔ ဆရာ ဆူခဲ့တာ၊ ေနာက္မၾကာမီ အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္း သိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ကို မ်က္ႏွာလိုက္တတ္သူ အျဖစ္လည္း အခ်ိဳ႕က ၿငိဳျငင္ခဲ့ၾကပါေသးသတဲ့။ ငယ္ရြယ္သူေတြရဲ႕ မရင့္က်က္မႈေတြအတြက္ ဆရာအျပစ္မယူဘူးလို႔ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သလို၊ ဆရာ့ဘက္ကလည္း “မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား” ဆိုရိုးစကားအလား ေသးေသးမႊားမႊား ခ်ို႕ယြင္းခ်က္ေလးမ်ား ရွိခဲ့ပါလွ်င္လည္း အတံု႔အလွည့္ မယူ ၾကည္ျဖူပါတယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္.. ဆရာ ေအးခ်မ္းပါေစ…

ဆရာ့ ႏႈတ္ဆက္စကား  ... "တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သုညကေန ျပန္စ ၾကပါစို႔ကြာ ... ဆရာ ကေတာ့ ျမန္မာေလးေတြကို စာသင္ေပးရင္ လူ႔ဘ၀က ထြက္ေတာ့မယ္လို႔ အဓိ႒ာန္ ခ်ထားပါတယ္။"

07/ 11/ 2010 ေရြးေကာက္ပြဲေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ဆရာဦးသိန္းထြန္းေအာင္သို႔

ေရြးေကာက္ပြဲေန႔

အိမ္၏ေဘးခန္းတြင္ ဖြင့္ထားသည့္ ေဆးခန္းအလယ္… ဧည့္ခန္းကေန ေရႊ႕ယူလာသည့္ စားပြဲေပၚမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီ ကာလမ်ားဆီက ထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ ဂ်ာနယ္၊ စာေစာင္ေတြက ေတာင္ပံုယာပံု… ေဘးနံရံမွာပါ စာအုပ္အငွားဆိုင္မ်ား၏ အထားအသိုလို ႀကိဳးတန္းေတြ တန္းၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားရေသးသည္္။ ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည့္ လူနာမ်ားႏွင့္ အေဖာ္လိုက္ပါလာသူမ်ားအား ႏိုင္ငံေရး အယူအဆမ်ား မေမာတန္းဒိုင္ခံေျပာရင္း ဧည့္ခံေနသည့္ ဖခင္ႀကီးလည္း သားဆရာ၀န္ေဆးခန္းမွာ ဂ်ဴတီ၀င္လ်က္။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနသူမ်ား၊ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးသူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ရမည့္ အလုပ္တခုအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ ကိုယ္စီျဖင့္ ညေနပိုင္းအခ်ိန္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလို အသက္၀င္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႔ မလာေတာ့သည့္ လူနာ ဆိုရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ သူက တ.စ.ည။ အကႌ်အျဖူ၊ လံုခ်ည္အျပာေလးေတြ ၀တ္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တသိုက္ အိမ္ထဲ၀င္လာၾကၿပီး က်မတို႔ တ.စ.ည ပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲ ရန္ပံုေငြအတြက္ လက္ဖက္သုတ္ အားေပးပါဦး အန္တီ ဆိုေတာ့ အေမက ႏွစ္ထုတ္လား သံုးထုတ္လား ၀ယ္ထားလိုက္သည္။

အလံုၿမိဳ႕နယ္ သည္ေလာက္က်ယ္မွန္း ေရြးေကာက္ပြဲ စည္း႐ံုးေရးကာလ ေရာက္မွ သိရေတာ့သည္။ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ မဲရံုက ကိုယ္မူလတန္းပညာသင္ၾကားခဲ့သည့္ အ.မ.က ေက်ာင္း။ မဲပံုးေစာင့္ အမ်ိဳးသားတေယာက္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ လာေခၚေတာ့ သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔သူ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ အကိုႀကီးက ပုဆိုးေလး ဖုတ္ဖတ္ခါၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လိုလိုလားလား ထလိုက္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ရဲေမေဟာင္း အန္တီ…။ အလုပ္လုပ္စဥ္က ျမန္မာခ်ည္ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးေတြ ေန႔စဥ္၀တ္လို႔ ရံုးတက္ခဲ့သည့္ အန္တီ… သူ ၀တ္ေနက် ခ်ည္အခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးႏွင့္ပင္ ထြက္လိုက္လာသည္။ အျဖဴအစိမ္းမဟုတ္သလို ပင္နီပင္ ၀တ္မထား။ ဘယ္မလဲ ပါတီစြဲ။ ထိုေန႔က အိမ္နဲ႔ မဲ႐ံုေရွ႕နား ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိ ကူးလူးေခါက္တံု သြားေနခဲ့သည္။

(မဲေပးဖူးသလား ေမေမ ဟု ေမးလာသည့္ သားႀကီးသို႔… ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္းအမွတ္တရ)

***** ***** *****

၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကာလ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ ဘယ္ပါတီမွ မ၀င္ထားေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး တစ္အိမ္တက္ဆင္း စည္း႐ံုးေရး ဆင္းခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အိမ္ေတြကလည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုၾကၿပီး လက္ဖက္သုတ္, ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ဧည့္ခံၾကတယ္။ လူတိုင္းဟာ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားေနခဲ့ၾကတယ္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲအႀကိဳညမွာ အခ်ိဳ႕ပါတီေတြက “သူတို႔ပါတီကို မဲထည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့သူမ်ား NLD ပါတီကိုပဲ မဲေပးၾကပါေတာ”့လို႔ လွည့္ၿပီး စည္း႐ံုးေနတာကို ၾကားရေတာ့ ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္း ထခဲ့မိတယ္။ သူတို႔ပါတီအႏိုင္ရေရးထက္ “ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ မဲျပားသြားမွာ” စိုးရိမ္ခဲ့ၾကတယ္။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲေန႔ မနက္မွာေတာ့ တစ္အိမ္လံုး အေစာႀကီးထၾကၿပီး မဲ႐ံုကို သြားၾကတယ္။ ကိုယ္လိုပဲ အျခားသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အေစာႀကီး မဲ႐ံုမဖြင့္ခင္ကတည္းက ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ ေနၾကၿပီ။ မဲေပးဖို႔ တန္းစီေနတဲ့ လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ, ေပ်ာ္႐ြင္မႈေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ မဲထည့္အၿပီး အိမ္ကို တန္းမျပန္ေသးဘဲ ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အံၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ လမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ, ကား, စက္ဘီး, ဆိုင္ကယ္ေတြ မေတြ႔ရသေလာက္ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ တည္ၾကည္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း “မၾကာမီမွာ မွန္ကန္တိုးတက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ေတာ့မွာပါလား” ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာၿပီး ဒီအဓိပၸါယ္ေတြရဲ႕ နိမိတ္ပံုရိပ္ေလအလား ပီတိျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

*****

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ (တစညအပါအ၀င္) ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့တဲ့ ပါတီေတြက NLD ဟာ ညစ္တယ္, ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဟာ ဘက္လိုက္တယ္လို႔ စြတ္စြဲတဲ့အသံေတြ မၾကားမိခဲ့ပါဘူး။ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကေတာ့ မစခင္ကတည္းက တစညပါတီလို အစိုးရအေပၚ အလြန္သေဘာထားႀကီးတဲ့ ပါတီေတြကေတာင္ မသမာမႈေတြ, ညစ္ညမ္းမႈေတြ, ဘက္လိုက္မႈေတြကို ေျပာဆိုေနပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုဆိုတဲ့ သူေတြရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို တီဗြီမွာ ျမင္လိုက္ရျပန္ေတာ့ ေအာ္လံနဲ႔ ေဆးလွည့္ေရာင္းတဲ့သူတို႔သာသာ အခြင့္ရတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေဘးကလူမ်ားကလည္း စိတ္၀င္စားဟန္ အလ်ဥ္းမရွိ။ ရသမွ် ႏိုင္ငံေရး space ေလးကို ယူၿပီး ျပည္သူေတြေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ရပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူတို႔စိတ္ေစတနာကို အားနာေပမယ့္၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ space ဟာ ၈၈-အေရးအခင္းအႀကိဳကာလ စာေတြေ၀, စာေတြကပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္သိကၡာမရွိပါလားလို႔ က႐ုဏာ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီေလာက္ မမွ်တ, မသမာ, မလြတ္လပ္, မတရားတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကိုမွ သန္႔ရွင္းၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲပါလို႔ ဆိုၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ “တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘာလုပ္လုပ္ တရားမွ်တတယ္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ေရာက္သြားေပလိမ့္မယ္။ ၁၉၉၀ ကေန ၂၀၁၀ ဆိုတဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကာလအၾကာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကေတာ့ မအီမသာ ေအာ္ဂလီဆန္စရာပါ …. ။

*****

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား - ၁

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား တဲ့ ေက က တဂ္ပါတယ္။
ဒီတဂ္ပို႔စ္ကို အပိုင္းခြဲၿပီး ေရးမယ္ စိတ္ကူးပါတယ္။

အခ်ိဳ႕လူမ်ား မွတ္ဉာဏ္ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ အခ်ို႕ကေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနတတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အစ ေလး ေဖာ္ေပးရတယ္။ အခ်ိဳ႕မ်ားက်ေတာ့ မွတ္မိေနေအာင္ ခဏခဏ ျပန္စဥ္းစားေနတတ္တယ္…။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ေအာ္တို စာအုပ္ေလးနဲ႔ စ ပါရေစ…။
လာမည့္ ဒီဇင္ဘာမွာ က်င္းပမည့္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အႀကိဳလည္း ျဖစ္ေအာင္ ဆရာတို႔ရဲ႕ အမွတ္တရ စကားေလးေတြကို ဆလိုက္႐ိႈးနဲ႔ တင္ထားပါတယ္။ စာအုပ္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွ ထုတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြရယ္…၊ တတိယႏွစ္ စတုတၳႏွစ္က minor ဘာသာသင္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အမွတ္တရ ႐ုပ္ပံုေတြ မပါေတာ့ပါဘူး။

YIT AutoGraph 1993-94

ဆလိုက္ရႈိးၾကည့္ရန္ ပံုကို ကလစ္ႏွိပ္ပါ။
ဘယ္ဆရာေတြက ဘယ္ဘာသာ သင္တယ္ ဆိုတာကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ သတိရႏိုင္ေအာင္ Grading Certificate ကိုပါ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ အခ်က္အလက္ေတြကို ဖ်က္ထားလိုက္ေပမဲ့ စာသင္ႏွစ္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုဆိုတာ အမ်ားသိရေအာင္ ခ်န္ထားလိုက္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရးေပးတဲ့ အထဲကေတာ့ တခုကိုပဲ တင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
(ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတာက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတို႔ သဘာ၀ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ထားၾကတာပါ။)

ေအာ္တိုထဲမွာ ပါတဲ့ ကာတြန္းေလးေတြ…

ေက်ာင္းေတာ္သာမွာ သံုးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ပညာရင္ႏို႔မွ ျဖစ္ေသာအားကို ေလာကႏွင့္ လူသားမ်ား ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အသံုးခ်သူမ်ား၊ အသံုးမခ်ႏိုင္သူမ်ား အားလံုးကိုယ္စား ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ာ…. ဆက္ရန္

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား (၂)

မဂၤလာ နံနက္ခင္း

“နံနက္ခင္းတြင္ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ သံုးပါးျဖင့္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ သုစ႐ိုက္ကို က်င့္သူအား ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္း (သုပုဗၺဏွ) ျဖစ္သည္” ဟု အဂၤုတၱရနိကာယ္ တိကနိပါတ္ ပုဗၺာဏွသုတ္တြင္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေဟာၾကားထားပါသည္။ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္သံုးပါးျဖင့္ ေကာင္းေအာင္ က်င့္ႀကံသူအတြက္ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးခ်ယ္ေနရန္မလို။ ထို႔သို႔ က်င့္ႀကံေနသမွ် အခါခပ္သိမ္း နကၡတ္ေကာင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေနသည္။ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ားလည္း လမ္းပြင့္ေနသည္ဟု ဆိုလိုသည္။

သုနကၡတၱံ သုမဂၤလံ၊ သုပၸဘာတံ သုဟု႒ိတံ။

သုခေဏာ သုမုဟုေတၱာ စ၊ သုယိ႒ံ ျဗဟၼစာရိသု။

(ထိုသို႔ သုစ႐ိုက္ႏွင့္ ျပည့္စံုေနေသာ နံနက္ခင္းသည္)
နကၡတ္ေကာင္း, မဂၤလာေကာင္း, မိုးေသာက္ေကာင္း, ထျခင္းေကာင္း
ခဏေကာင္း, အခ်ိန္ေကာင္း ျဖစ္သည္။
ျမတ္ေသာအက်င့္ရွိသူအား ေကာင္းေသာပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ပဒကၡိဏံ ကာယကမၼံ၊ ၀ါစာကမၼံ ပဒကၡိဏံ။

ပဒကၡိဏံ မေနာကမၼံ၊ ပဏီဓိ ေတ ပဒကၡိေဏ။

ျမတ္ေသာ ကာယကံ, ျမတ္ေသာ ၀စီကံ၊
ျမတ္ေသာ မေနာကံ၊ ျမတ္ေသာ ရည္႐ြယ္ေဆာက္တည္မႈ ျဖစ္ပါေစ။

ပဒကၡိဏာနိ ကတြာန၊ လဘႏၲေတၳ ပဒကၡိေဏ။

ေတ အတၳလဒၶါ သုခိတာ၊ ၀ိ႐ုဠႇာ ဗုဒၶသာသေန။

အေရာဂါ သုခိတာ ေဟာထ၊ သဟ သေဗၺဟိ ဉာတိဘိ။

ေကာင္းျမတ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳျခင္းေၾကာင့္၊ ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်ိဳးတရားတို႔ ရ၏။
သင့္အား ထိုေကာင္းျမတ္ေသာ အက်ိဳးစီးပြားတို႔ ရရွိပါေစ။
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာ၍ ဗုဒၶသာသနာတြင္ တိုးတက္ႀကီးပြားၾကပါေစ။
အလံုးစံုေသာ ေဆြမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ အတူတကြ အနာေရာဂါကင္း၍ ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကပါေစ။

ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၏ ေနာက္ဆံုး ပုဗၺာဏွသုတ္တြင္ ဤဂါထာ သံုးပုဒ္ကို ထည့္သြင္းထားပါသည္။ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္း, ေကာင္းေသာ ေန႔လည္ခင္း, ေကာင္းေသာ ညခ်မ္းျဖစ္ေစရန္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး သံုးပါးျဖင့္ သုစ႐ိုက္တရားမ်ားကို က်င့္ႀကံၾကရန္ တိုက္တြန္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

စာညႊန္း။

၁။ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ တိကနိပါတ္၊ မဂၤလ၀ဂ္၊ ပုဗၺာနသုတ္ (အံ-၃-၁၅၆)

၂။ ဆယ္ေစာင္တြဲသင္တန္း ျမန္မာျပန္က်မ္း - ဆရာေတာ္ဦးပညာသာမိ (မာဂဓီ-သာစည္)

ကေလးမ်ားေန႔ ဆုေတာင္း

စကၤာပူ ကေလးမ်ားေန႔မွာ...
အမိ ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲမွ ကေလးမ်ား
မိစံုဘစံုရွိ ကေလးမ်ား၊ မိမစံု ဘမစံုကေလးမ်ား
(ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ) က်န္းမာေသာ ကေလးမ်ား၊ မက်န္းမာေသာ ကေလးမ်ား
(ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ) ခ်မ္းသာေသာ ကေလးမ်ား၊ မခ်မ္းသာေသာ ကေလးမ်ား
လူျဖစ္ခြင့္ရေသာ ကေလးမ်ား၊ လူျဖစ္ခြင့္မရေသာ ကေလးမ်ား အားလံုးကို
လူပီသေသာ လူႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကပါေစလို႔
ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္။

ျဖူခ်င္ျဖဴလည္း မဲခ်င္မဲေပါ့ ဒို႔ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကြဲလြဲမယ္


ျမန္မာႏိုင္ငံ ကေလးမ်ားေန႔မွာ ေဖေဖၚ၀ါရီလ(၁၃)ရက္၊ (ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔) ျဖစ္ပါတယ္။
The World Conference for the Well-being of Children in Geneva, Switzerland proclaimed June 1 to be International Children's Day in 1925.

ေဟာ..ဟိုမွာ

မေန႔က ကိုဧရာနဲ႔အတူ ပြဲတက္ပါတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲကိုပါ။ ဟုတ္ကဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ပါပါတယ္။ (ခ်စ္ၾကည္၊ အင္ၾကင္း၊ ဇြန္၊ ညိဳ၊ မိုးမိုး၊ တီဇီေအ)။ မသီတာတို႔ ဆံျဖူလို႔ ဒရြတ္ဆြဲေနၿပီ ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီပြဲတက္ရလို႔ တက္ႂကြေနလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ မယံုႏိုင္ေလာက္စရာပါ။ ခန္းမက်ယ္ႀကီးရဲ႕ အလယ္ေကာင္က်က်ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ေဟာ..ဟိုမွာ သက္ေ၀၊ ဟိုမွာဟိုမွာ တန္ခူး၊ ဟယ္ မမ K-မမ အမယ္ သူက ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္ေနတာ… မမတေယာက္ကေတာ့ေလ သန္တုန္း ျမန္တုန္း။ ဟယ္ ပန္ပန္…ပန္ပန္ ဒို႔နားေလး လာထိုင္သေတာ့…။ ရႊန္းမီ… ရႊန္းမီ ဟိုမွာ ဟိုမွာ… နဲ႔။ လက္ညွိုးတထိုးထိုးနဲ႔ ျဖစ္ေနလိုက္ပံုမ်ား…။ ေဘးနားက ကိုဧရာက "သီတာကလည္း..." လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့… ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ အူဘယ္ႏွစ္ေခြ ေမာင့္၀မ္းထဲမွာ ရွိသလဲ ဆိုတာ သိၿပီးသားမို႔ အသာျပန္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးပါ သိသြားေအာင္ ေရးျပရရင္…
 
*****
ကိုဧရာတို႔ အဖိုးေပါ့…ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ လူေျဖာင့္၊ လက္ေတြ႔မွ ယံုႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ လူ႔ခြစာႀကီး...။
ဂ်ပန္ေခတ္ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ စစ္ေလယာဥ္ေတြက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔...။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ဗံုးခိုက်င္းထဲ မ၀င္လိုဘူး။ သတၱိက ဒီလို မေခဘူးဆိုတဲ့ အစားထဲက...။ အမွန္ကေတာ့ သူက သူ႔အယူအဆနဲ႔သူ...။

ဒီေနရာမွာ ငယ္စဥ္က သူ႔သတၱိအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း ေဖာ္ျပပါရေစ။ ဆရာစံဦးေဆာင္တဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ႂကြလာၿပီး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ အဖိႏိွပ္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးႀကိဳးပမ္းဖို႔ အေရးေတာ္ပံုႀကီးထဲ ပါသြားလိုက္ၾကတာ…။ သူလည္း အားက်ပါတယ္။ ကိုရင္၀တ္ႀကီးနဲ႔မို႔ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြက္ သည္သကၤန္းကို စြန္႔ရေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း စြန္႔ဖို႔အထိ စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ေသခ်ာေရရာလိုတဲ့ ဗီဇစိတ္ရွိသူမို႔၊ အရာရာကို မစြန္႔လႊတ္မီ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြ ေဆာင္ၾကတဲ့ အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႔ေတြကို အ၀တ္စေလးနဲ႔ ထုတ္ၿပီး သစ္ပင္မွာ ႀကိဳးကေလးနဲ႔ ခ်ည္ပါတယ္။ ေနာက္ အဲ့ဒီအထုတ္ေလးကို တည့္တည့္ခ်ိန္ၿပီး လုပ္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ အခါမွေတာ့ အထုတ္ေလးဟာ တစစီလြင့္သြားလိုက္တာ အစအန ဘယ္နား လိုက္ေကာက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့တာမို႔ သူလည္း ေတာ္လွန္ေရးထဲ မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

သူ႔အယူအဆက ဗံုးခိုက်င္းထဲ၀င္လည္း ဗံုးကက်င္းေပၚတည့္တည့္က်ရင္ ေသမွာပဲ…တဲ့။ ဗံုးဆိုတာမ်ိဳးက ေလယာဥ္ေပၚကေန ပစ္ခ်လိုက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္တည့္တည့္ကို မက်ဘူးဆိုတာ သိထားၿပီးၿပီ။ ဒါ…ဟုတ္ပါတယ္ သူ႔မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ကၽြဲညီေနာင္ လာၿပီေဟ့ အသံၾကားတာနဲ႔ သူက ရြာျပင္ သခ်ႋဳင္းက အုတ္ဂူႏွစ္လံုးၾကားပက္လက္လွန္အိပ္ၿပီး က်ဲခ်လိုက္တဲ့ ဗံုးေတြရဲ႕ အသြားအလာကို ေလ့လာထားၿပီးပါၿပီ။ projectile အေၾကာင္း စာေတြ႔လက္ေတြ႔ မသင္ဖူးေပမဲ့၊ မ်က္ေတြ႔ေတာ့ အမွန္တကယ္ သိသူပါ။

တခါေတာ့ ရြာနားမွာ ဂ်ပန္နဲ႔ မဟာမိတ္တပ္ေတြ အနီးကပ္တိုက္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ သူက သူမ်ားေတြလို ဗံုးခိုက်င္းထဲမပုန္းဘဲ သစ္ပင္ေပၚတက္ပုန္းတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကေန ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ျမင္ေနရပါတယ္။ မဟာမိတ္တပ္သားေတြနဲ႔ေတာ့ ပိုနီးတယ္ေပါ့။ သစ္ပင္ေပၚကေန ဂ်ပန္စစ္သားေတြရွိတဲ့ေနရာကို ေဟာ့..ဟိုမွာ တေယာက္၊ ေဟာဟိုမွာ တေယာက္နဲ႔ လက္ညွိဳးထိုးထိုးျပပါတယ္။ မိန္းမလုပ္သူက မေနႏိူင္ဘူး။ ရွင့္ကို ဂ်ပန္ေတြကပစ္ခ်လိုက္လိမ့္မယ္ ဆင္းခဲ့ပါလို႔ သတိေပးရသတဲ့…။

ဂႏၶာရႏွင့္ အယုဒၶယမွ ဘုရားပ်က္မ်ား

“ေရႊမွန္ကင္းက ထင္းျဖစ္ရသည္” ဆိုသည္မွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အလြန္စည္ကားလွေသာ မင္းေနျပည္ႀကီးသည္ပင္ ၿမိဳ႕ငယ္႐ြာငယ္ေလးအျဖစ္ ေသးသိမ္တိမ္ေကာသြား တတ္ပါသည္။ ထိုအခါတြင္ “ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာရွိေသာ သခၤါရတရားတို႔သည္ စင္စစ္ မၿမဲ” ဟု သံေ၀ဂတရားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ “ငါ့လူမ်ိဳး, ငါ့ႏုိင္ငံ” ဟူေသာ မာန္မာနတရားျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈျမင္ႏိုင္သည္။ ဂႏၶာရႏွင့္ အယုဒၶယမွ ဘုရားပ်က္မ်ားအား ၾကည့္၍ သံေ၀ဂယူေကာင္း ယူႏိုင္သည္။ မာန္မာန, ေဒါမနႆတရားမ်ား ပြားေကာင္း ပြားႏိုင္သည္။

ဂႏၶာရေဒသသည္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အေနာက္ဖက္မွ ပါရွား, ဂရိစေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို ဆက္သြယ္ေပးရာ Silk Road ေခၚ ကုန္သြယ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ရွိ၍ ယခုေခတ္ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အာဖကန္နစၥတန္ ႏိုင္ငံတို႔ရွိေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ ဂရိႏိုင္ငံျပည့္ရွင္ Alexander the Great က ပါရွားႏွင့္ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းေဒသကို ခ်ီတက္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမွပင္ မဂဓတိုင္းျပည့္ရွင္ အေသာကမင္းႀကီးက ဂႏၶာရတိုင္းႏွင့္ ဂရိႏိုင္ငံ ေယာနတိုင္း (Ionian) တို႔ကို ဗုဒၶသာသနာျပဳခရီး ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂႏၶရာတိုင္းသည္ ဂရိယဥ္ေက်းမႈ အေတြးအေခၚမ်ား ႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာတို႔ ေပါင္းဆံုမိရာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေပါင္းဆံုမႈ၏ ရလဒ္တခုသည္ မိလိႏၵပဉွာက်မ္းျဖစ္၍၊ အျခားတခုမွာ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ား ထုလုပ္ ကိုးကြယ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဂႏၶာရကို ကိုယ္တိုင္ မေရာက္ဖူးပါ။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတခုတြင္ ဓာတ္ပံုဆရာတဦးက သူ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုအယ္ဘမ္ စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ျပရင္း၊ ဤဂႏၶာရေဒသမွ ရပ္ေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးႏွင့္ အတူ႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို ထုတ္ျပသည္။ တစ္ပံုမွာ Bamiyan ေခၚ ေတာင္ၾကားေဒသ ေက်ာက္နံရံႀကီးမ်ားအား ထြင္း၍ ထုလုပ္ထားေသာ ဉာဏ္ေတာ္ ေပ-၁၈၀ နီးပါးရွိေသာ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီး၏ ေရွ႕တြင္ ႐ိုက္ထားေသာ ပံုျဖစ္သည္။ မပ်က္စီးေသးဘဲ က်န္ရွိေနသည့္ ရပ္ေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီး ႏွစ္ဆူအား UNESCO အဖြဲ႔ႀကီးက ကမၻာ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ခရီးသြားမ်ားႏွင့္ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ အမ်ားအျပား လာေရာက္ ဖူးေျမႇာ္ ေလ့လာၾကေသာေၾကာင့္ အာဖကန္နစၥတန္ႏိုင္ငံအတြက္ ၀င္ေငြရွာေပးေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တာလီဘန္တို႔က ထို႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးမ်ား တည္ရွိေနျခင္းအား အရွက္ရစရာ တခုအျဖစ္ျမင္ခဲ့သည္။ UNESCO ႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ၀ိုင္း၀န္းပန္ၾကားခဲ့ၾကသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ တာလီဘန္တို႔က ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ႏွစ္ဆူအား ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ ဖ်က္ဆီးၿပီးစအခ်ိန္တြင္ ဓာတ္ပံုဆရာသည္ အာဖဂန္နစၥတန္သို႔ ထပ္မံသြားေရာက္၍ ဖ်က္ဆီးထားေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ရွိရာေနရာကို ေနာက္ခံထား၍ တာလီဘန္မ်ားႏွင့္ အတူ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ေသးသည္။ ထိုဓာတ္ပံုထဲမွ တာလီဘန္တို႔၏ မ်က္ႏွာတြင္ သူတို႔လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူေနသည့္ အသြင္ေပၚလြင္ေနသည္။ သူတို႔လုပ္ရပ္သည္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ အရွက္ရစရာ ျဖစ္ေစသည္ဟု စိုးစဥ္းမွ်ထင္ပံုမရ။ အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္မည့္ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့သြားေလာက္ေအာင္ မိႈင္းမိေနသူမ်ား ပါေပတည္း။

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ထိုင္းႏိုင္ငံ အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ကမၻာခရီးသြားဧည့္သည္ အမ်ားအျပား လာေရာက္တတ္သည့္ ေနရာျဖစ္သျဖင့္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေလ့က်င့္လိုေသာ ထိုင္းေက်ာင္းသား, ေက်ာင္းသူေလးမ်ားက အခမဲ့ဧည့္လမ္းၫႊန္အျဖစ္ အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ သမိုင္းကို ရွင္းျပေပးတတ္ပါသည္။ ဘုရား႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္ပ်က္မ်ားကို လက္ညိဳးျဖင့္ ညႊန္ျပကာ အယုဒၶယကို ျမန္မာတို႔ စစ္ဆင္စဥ္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား, ဘုရားမ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကပံု, ျမန္မာစစ္သားတို႔၏ ရဟန္းသံဃာမ်ား, မိန္းမမ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္မ်ားအေပၚ ရက္စက္ခဲ့ၾကပံုတို႔ကို နာက်ည္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ရွင္းျပ ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ျမန္မာတို႔ အယုဒၶကို အႏိုင္တိုက္ ႏိႈင္ခဲ့ၾက၍ ဂုဏ္ယူလိုစိတ္ႏွင့္အတူ ျမန္မာတို႔၏ ရက္စက္႐ိုင္းပ်မႈအတြက္ ရွက္စိတ္တို႔ ေရာႁပြမ္းေနခဲ့သည္။ “ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုက ဘာသာတရား ကိုင္း႐ိႈင္းတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ… ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးေတာ့ တမင္လုပ္မယ္ မထင္ဘူး… ။ စစ္ျဖစ္ေနတာပဲ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ပစ္ၾကခတ္ၾက မေတာ္တဆျဖစ္တာ ေနမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ခိုးထုတ္တဲ့သူေတြ ေခါင္းေတာ္ေတြျဖတ္, ဌာပနာေတြ ေဖာက္ယူၾကတာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား…။ ရဟန္းေတာ္ေတြ, ကေလးငယ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ (သူတို႔ဟာသူတို႔ ၀ါဒျဖန္႔ဖို႔ ဆြဲထားတဲ့) ပန္းခ်ီကားေတြကလြဲလို႔ အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္မာမာမွ မရွိတာ” လုိ႔ပဲ ရွက္စိတ္ကို ေပါ့ေအာင္ ေျဖေတြးခဲ့ဖူးသည္။ ၂၀၀၇-ခု စက္တင္ဘာလ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္ အေတြးမ်ား ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ အကယ္၍ အယုဒၶယရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္မ်ားသာျဖစ္ေလဟန္ မိႈင္းသြင္းေပးထားပါက ဆင္းတုေတာ္မ်ားကိုလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကပါလိမ့္မည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအားလည္း သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကပါလိမ့္မည္။

ဗုဒၶသာသနာ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ဂႏၶာရေဒသတြင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီးမ်ား ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရျခင္းသည္ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ အဆင့္အတန္းမ်ား တစတစ နိမ့္က် ပ်က္စီးသြားပါက ထိုလူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ မရႏိုင္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေသာ ေနရာေဒသတြင္ သာသနာလည္း အရွည္မတည္ႏိုင္ေပ။

စာၫႊန္း
၁။ The Buddhas of Bamyan - Wikipedia.
၂။ Ayutthaya Kingdom - Wikipedia.

ၿမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္း

ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ ပံုေဖာ္ေနတာ… အသက္၀င္လာပံုကေတာ့ ဖြင့္ခ်ထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီပါပဲ…
ေတြ႕ႀကံဳခံစားမိတာေလးေတြ ေရးခ်ျဖစ္ေတာ့ ပို႔စ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
အဲ့ဒါေတြမွ မေရးရင္လည္း ဘေလာ့ဂ္ဟာ ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ အက်ည္းတန္လွတယ္…။

မေန႔က မမKOM အိမ္ဘက္ကေန ေမ်ာလြင့္လာတဲ့ တိမ္ေတြ ဒီေန႔မွ ဒီဘက္မွာ မိုးေတြအျဖစ္ရြာခ်ထားလို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး ပန္းၿခံထဲ အမွတ္မထင္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ အမွတ္မထင္ ဆိုေပမဲ့ မိုးရြာၿပီး အေငြ႔အသက္ကို တို႔ထိ ခံစားခ်င္ေနမိတဲ့ အေသြးထဲ အသားထဲက ေတာင့္တခ်က္ေၾကာင့္ ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းပါ…။

သူတို႔ေတြ လမုန္႔ပြဲေတာ္ (Mooncake Festival) မွာ ေပ်ာ္၀င္ေနၾကတယ္။ မနက္ဖန္ လျပည့္ေန႔ ကိုး…။

ကိုယ္တို႔အနားမွာ တခါတေလလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ႀကီးၿပံဳးလို႔၊ တခါတရံလည္း ၿပံဳးတယ္ဆိုရံု လဲ့လဲ့ေလးၿပံဳးလို႔ ေအးျမတဲ့ အလင္းေတြ ေပးတဲ့ လသခင္ကို အခ်ိန္မ်ားမ်ား ေမ့ေလ်ာ့ေနမိၾကတာဟာ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးတခုကို လက္လႊတ္ အဆံုး႐ံႈးခံတဲ့ မိုက္မဲမႈပဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္ဆိုမိပါရဲ႕။

ကိုတို႔ ဆီမွာ ဘယ္လို…
က်မတို႔ ဆီမွာ ဘယ္လိုနဲ႔
အၿပိဳင္အဆိုင္လုေျပာေနၾကတာေတြက လမုန႔္ပြဲေတာ္အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ျပန္ေလဘူး…
မီးပံုးေလးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထြန္းလို႔ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာကို သားငယ္ကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္လို႔ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ

ဒီပြဲေတာ္ေရာက္တိုင္း ဟိုလူႀကီး ေျပာျပတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေလး…
ဟိုးေရွးေရွး တ႐ုတ္ျပည္ကို မြန္ဂိုေတြ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကေပါ့၊ လူစုလူေ၀းလည္း လုပ္ခြင့္မရေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြက “၈လပိုင္းရဲ႕ လျပည့္ေန႔မွာ မြန္ဂိုေတြကို ေတာ္လွန္ၾက”လို႔ တပ္လွန္႔တဲ့ စာေခါက္ေလးေတြကို လမုန္႔ေတြထဲထည့္ၿပီး ေ၀ၾကတယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီလျပည့္ေန႔မွာ မြန္ဂိုေတြကို ေတာ္လွန္ႏိူင္ခဲ့ၾကတယ္...တဲ့။

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

သီခ်င္းကို ဒီက ယူၿပီး စာသားကို www.htooeainthin.com က ယူပါတယ္။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ...စိုး...

- အစဥ္အလာအားျဖင့္ ထိန္းသိမ္းလာေသာ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာ (ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ)
- သိမ္ေမြ႔ ေျပျပစ္ေသာ တတ္သိလိမၼာမႈ (စာေပ၊ အႏုပညာ ယဥ္ေက်းမႈ)
- တိုးတက္ထြန္းကားလာေသာ လူမႈအဆင့္အတန္း (ၿမိဳ႕ျပ ယဥ္ေက်းမႈ)
- ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း

စသည္ျဖင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သံုးရမည့္ ယဥ္ေက်းမႈ၏အဓိပၸါယ္မ်ားစြာ အနက္မွ
ေကာင္းေအာင္လုပ္တာ ယဥ္ေက်းမႈ ဟူေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါး၏ အဆိုအမိန္႔ကို မွတ္သားရင္း…

ကြမ္းယာ ယဥ္ေက်းမႈ
အသားကင္ ယဥ္ေက်းမႈ
ဘီယာ ယဥ္ေက်းမႈ

ကိုးရီးယားဇတ္လမ္းတြဲ ယဥ္ေက်းမႈ
ကာရာအိုေက ယဥ္ေက်းမႈ
ႏိုက္ကလပ္ ယဥ္ေက်းမႈ

က်ဴရွင္ ယဥ္ေက်းမႈ
စာသင္၀ိုင္း ယဥ္ေက်းမႈ
ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္း ယဥ္ေက်းမႈ

ႏွစ္လံုး သံုးလံုး ယဥ္ေက်းမႈ
ေဘာလံုးပြဲ ယဥ္ေက်းမႈ
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ယဥ္ေက်းမႈ

လက္ကိုင္ဖုန္း ယဥ္ေက်းမႈ
အင္တာနက္ ယဥ္ေက်းမႈ
ေဆးမင္ေၾကာင္ ယဥ္ေက်းမႈ

အထူး,
ရွယ္,
ထူးထူးရွယ္ ယဥ္ေက်းမႈ
ေတြၾကား…

လူ ယဥ္ေက်းေတြ

ေ၀းလြင့္ မႈန္၀ါး
ပြန္းပဲ့ ေလ်ာ့ပါး
လြတ္က် ကြဲရွသြားမွာ…

စိုးထိတ္
ရင္ေမာ
အခါခါ ႏွေျမာေနမိေပါ့

ဘေလာ့ဂ္ယဥ္ေက်းမႈမွာ စီး၀င္ေမ်ာပါလ်က္…

ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ ႏွင့္ ဦးကိတၱိသာရ (ဦးပဥၹင္းေက်ာ္ဟိန္း) တို႔ တရားေဆြးေႏြးျခင္း

ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ ႏွင့္ ဦးကိတၱိသာရ (ဦးပဥၹင္းေက်ာ္ဟိန္း) တို႔ တရားေဆြးေႏြးျခင္း

email forward လုပ္ေပးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္~

ေရႊအသစ္ တို႔ရဲ႕ သီတာ ခုႏွစ္တန္ သို႔မဟုတ္ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ေဖၚျပထားတဲ့ စာေရးဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း) နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးပါ။ ေခါင္းစဥ္ေလး ေပးထားပံုကအစ ခ်စ္စရာေကာင္း၊ စြဲေဆာင္မႈရွိလွပါတယ္။

ဆရာမႏွင့္တကြ အင္တာဗ်ဴးစီစဥ္သူမ်ားကို ေလးစားစြာျဖင့္ S-Cဘေလာ့ဂ္မွ ထပ္ဆင့္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ကို ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ စိတ္၀င္စားတယ္လို႔ ေျပာထားဖူးတဲ့အတြက္ အမွတ္တရ ေမးလ္ပို႔ေပးလာတဲ့ ေက ကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ေက်းဇူးအထူးပါ။
*****
ေရႊအသစ္ တို႔ရဲ႕ သီတာ ခုႏွစ္တန္ သို႔မဟုတ္ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
Written by ခင္ေလးျမင့္
Monday, 30 August 2010 13:09

ခရီးေတြ သြားရင္း ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးျဖစ္ ေနသလို ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းရဲ႕ ေရႊအသစ္ စာမူမ်ား ေရြးခ်ယ္မႈကို တာ၀န္ယူ ေပးေနတဲ့ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာမက teen (ဖူးငံု ဆယ္ေက်ာ္သက္) မဂၢဇင္းမွာ ပင္တုိင္ ေဆာင္းပါး မ်ားစြာကို ေရးျဖစ္ေနၿပီး teen မဂၢဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာခင္ကမွ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရွိ ဟားဗက္ တကၠသိုလ္မွာ ရွိတဲ့ Radcliff Institue For Advanced Study မွာ စာေပနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သုေတ သနမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ ဆရာမ ျပန္လာတဲ့ ခရီးစဥ္ အေၾကာင္းကို အရင္ဆံုး ေျပာျပေပးပါလား။

ဒီႏွစ္ကေတာ့ ၂၀၀၉-၂၀၁၀ စာသင္ႏွစ္ အတြက္ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္မွာ ရွိတဲ့ Radcliff Institue For Advanced Study ဆိုတဲ့ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္ ခြဲက Fellowship ရလို႔ပါ။ Radcliff Fellowship ဆိုတာက အဓိကက သုေတသန လုပ္ငန္းေတြကို အားေပးတယ္။ သိပၸံ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ အႏုပညာ သည္ေတြ စုစုေပါင္း အေယာက္ ၄၀ ေက်ာ္ အေရြးခံၾက ရတယ္။ ႏွစ္စဥ္ဆိုရင္ အေယာက္ ၅၀ ေက်ာ္ထိ လက္ခံေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ စီးပြားေရး က်လာလုိ႔ အေယာက္ ၄၀ ေက်ာ္ပဲ ဖိတ္တာ။ အဲဒီ ၄၀ေက်ာ္ကို Radcliff ၀င္းထဲမွာ ရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီး တစ္ခုမွာ Fellow ေတြကို အခန္း အသီးသီးမွာ ထားေပးတယ္။ သူတို႔ ကြ်မ္းက်င္ လိမၼာရာ၊ စိတ္၀င္စားရာကို ေအးေအးေဆးေဆး သုေတသန လုပ္ႏုိင္ဖို႔ ေပးထားတာ။ Scholarship Award သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ ရံုးခန္း အသီးသီး ေပးထားတယ္။ အာကာသ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ပါလာတယ္ ဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ လိုအပ္မယ့္ အာကာသၾကည့္ မွန္ေျပာင္းက အစ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လုပ္ေပးတယ္။ အႏုပညာသည္ ေတြမွာလည္း Documentary Film ဒါ႐ိုက္တာေတြ ပါလာတယ္ ဆုိရင္လည္း လုိအပ္တဲ့ စက္ပစၥည္းေတြက အစ လုပ္ေပးတယ္။

ဒီလူေတြရဲ႕ သုေတသန လုပ္ငန္းအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ စာေရးဆရာဆုိလည္း ေရးမယ့္ စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာ၊ ႐ုံးခန္းတုိ႔၊ ကြန္ပ်ဴတာတုိ႔ ေပးထားတယ္။Radcliffe Fellowship က အေမရိကားမွာရွိတဲ့ Fellowship ေတြ အားလုံးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္။ တန္ဖိုးရွိတယ္ ဆုိတဲ့ ဟာမ်ဳိးေပါ့။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွာ လာၿပီး ပညာသင္ ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သုေတသနလက္ေထာက္ဆုိၿပီး Fellow ပညာရွင္ေတြ အတြက္ ကူညီဖုိ႔ ေခၚေပးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက သုေတသန လုပ္ငန္းေတြမွာ ကူညီေပးတဲ့ အတြက္ ေငြရတယ္။

အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက အေတြ႕အၾကံဳလည္းရ၊ ၀င္ေငြလည္း ရတာေပါ့။Fellow ေတြရဲ႕ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ အေမရိကားရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြ ျဖစ္ၿပီး က်န္တာ ကေတာ့ International ကေပါ့။ ဒီလုိ နာမည္ႀကီး ပညာရွင္ေတြနဲ႔ အတူတူ အလုပ္ လုပ္ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ ရတယ္။ သုေတသနနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေတြလည္း ေဖာ္ျပခြင့္ရမယ့္ အက်ဳိးေတြ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ရတယ္။ Fellow ေတြ အတြက္ကလည္း သုေတသနကို တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္လုပ္ေနရမယ့္ အစား ဒီေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ဆို အင္္မတန္ သက္သာတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔Fellow ကို ဖန္တီးထားတာ ဆုိေတာ့ ကြၽန္မက စာေရးဆရာ အေနနဲ႔ စာေရးဖုိ႔ သူတုိ႔ စီစဥ္ေပးထား တာေပါ့။

စာေရးဆရာ အေနနဲ႔ သုေတသန လုပ္ခဲ့တာကို စာအုပ္အေနနဲ႔ ထုတ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ ရွိလား။

Radcliffe ကေနၿပီး တာ၀န္ယူၿပီး စာအုပ္ထုတ္ ေပးတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ ကေနတစ္ဆင့္ Publisher ကို ရွာေပးေကာင္း ရွာေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔မွာ ဒီတာ၀န္ မရွိဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က သက္ဆုိင္ရာ ပညာရွင္ေတြ ကေနၿပီး သုေတသန တစ္ခုကို စိတ္ေအးလက္ေအး လုပ္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတာ။ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ သုေတသန လုပ္ႏိုင္ေရးပဲ ရွိ ၿပီး စာအုပ္ ထုတ္ဖုိ႔ေတာ့ သူတုိ႔ဘက္က ဘာတာ၀န္မွ မရွိဘူး။

ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္ကို မသြားခင္ Brown တကၠသုိလ္ကိုလည္း သြားခဲ့ေသးတာ ဆုိေတာ့ ဘာအတြက္ သြားခဲ့တာလဲ။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ႈသတေ* (* typo error - Iowa ဟုထင္ပါသည္။ S-C) တကၠသုိလ္က International Writing Program သြားၿပီး ျပန္လာခါစမွာ အဲဒီ တကၠသုိလ္က ဒါ႐ိုက္တာက ဘေရာင္း တကၠသုိလ္မွာ Program တစ္ခုရွိတယ္၊ International Writing Project ရွိတယ္၊ စိတ္၀င္စားလားလုိ႔ ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ျပည္ပခရီး ၁၀ လသြားၿပီး ျပန္ေရာက္ခါစ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ အၾကာႀကီး ခရီး စဥ္မ်ဳိးကို မသြားခ်င္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေမြးရပ္ကို ၂ ႏွစ္ ျပန္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ေဂ်၀မ္းဗီဇာ ထုံးတမ္းကလည္း ရွိတဲ့ အတြက္ မသြားျဖစ္ရာကေန ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ ႏွစ္ဆန္းပုိင္းမွာUniversity of York မွာ Course တစ္ခု သြားတက္ဖူးတယ္။

အဲဒါ တက္ေနခ်ိန္မွာ Brown က ျပန္ဆက္သြယ္တယ္။ Brown ရဲ႕ နာမည္ႀကီး Department တစ္ခုျဖစ္တဲ့Watson Institute of International Study ဆိုတာရွိတယ္။ ေနာက္ Literary Arts ဆိုတဲ့ Department တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုက ေပါင္းၿပီး စပြန္ဆာ လုပ္တ့ဲ International Writing Project ေပါ့။ International Writer ေတြကို ေခၚတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ေယာက္ပဲ ေရြးတယ္။ ကြၽန္မက ၆ ေယာက္ေျမာက္ Inter-national Writer ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ စာေရးဆရာေတြ Watson Institute မွာ ႐ုံးခန္း ေပးထားတယ္။ Literary Arts Department က လႈပ္ရွားမႈ ေတြမွာ ပါ၀င္ေပးဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ထုံးစံက Watson Institute မွာ လာၿပီး ႐ုံးခန္း ေပးေခၚထားတဲ့ ပညာရွင္ အားလုံးက က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အတန္း ယူေပးရတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ အလုိက္ စာသင္ ေပးရတယ္။ International Writing Projectအရ ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြက စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီ စာေရး ဆရာေတြကလည္း Creative Writer ေတြ၊ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳ ရွည္ေရးတဲ့သူေတြပဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လြတ္လပ္မႈ အျပည့္ေပးတယ္။ စိတ္ပါလို႔ စာသင္ခ်င္ရင္ လည္းသင္၊ မသင္ခ်င္လည္း ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာသင္ စရာလည္းမလုိဘူး။ ေလ့လာ ဆည္းပူး သင္ယူ စရာလည္း မလုိတဲ့ အတြက္ ကုိယ့္စာ ကုိယ္ေရးဖုိ႔ပဲ။ ဒီ Radcliffe နဲ႔ ယွဥ္ရင္ Brown မွာ ပုိၿပီး လြတ္လပ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရ ေသးတယ္။ Radcliffe မွာေတာ့ လုပ္ေနတဲ့ Project နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ Background ကိုျဖစ္ေစျပန္ၿပီး Presentation လုပ္ေပးရတာ မ်ဳိးေတြ ရွိတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ၾကားထဲမွာလည္း တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္တယ္ဆုိတာ က်န္တဲ့ Fellow ေတြ သိရေအာင္ Presentation ေတြရွိတယ္။

ဟားဗတ္ အသုိင္းအ၀ုိင္းက Brown နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဟားဗတ္ က ပိုႀကီးတဲ့ အတြက္ တျခား Department   ေတြကေန ဖိတ္ေခၚၿပီး လာေျပာေပးပါ ဆိုတာ မ်ဳိးေတြ ပိုမ်ားတယ္။ Brown မွာ အဲဒီေလာက္ မမ်ားတဲ့ အျပင္ ဒီ Brown ရဲ႕ သဘာ၀ ကိုက က်န္တဲ့ Department ေတြကို ေၾကညာထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕စာေရးဆရာသည္ စာသင္ေပးတာ၊ ေဟာေျပာ တာေတြကို မျဖစ္မေန ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ခ်င္မွ လုပ္မွာ ဆုိၿပီး ႀကိဳလုပ္ထားတဲ့ အတြက္ ကုိယ့္သေဘာပဲေပါ့။

International Writing Project နဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြ ပါ၀င္တဲ့ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးပြဲ တစ္ခု Brown မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕ အၾကံဳေလး ေျပာျပေပးပါ လား။

International Writing Project နဲ႔ ေရာက္ေနတဲ့ စာေရး ဆရာက တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံ မတူေအာင္ ဖိတ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္စဥ္ ေရာက္ေနတဲ့ လက္ရွိ စာေရးဆရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေပ ပြဲေတာ္ကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေလ့ ရွိတယ္။ ကြၽန္မ မသြားခင္ တစ္ႏွစ္က ဇင္ဘာေဘြက စာေရးဆရာ ရွိတဲ့အတြက္ အာဖရိကနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေပပြဲေတာ္ က်င္းပတယ္။ အဲဒီ စာေပပြဲေတာ္ က်င္းပရတဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ စာေရးဆရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ စာေပကို မိတ္ဆက္ခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က လက္ရွိ ဌာေန စာေရးဆရာ ကုိယ္တုိင္ကုိပဲ Promote လုပ္ေပးခ်င္တာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ တုိ႔ ဆုေပးၿပီး ေရြးထားတဲ့ စာေရးဆရာကုိ ပုိၿပီး လူသိေစ ခ်င္တယ္။ ထုိက္ထုိက္တန္ တန္နဲ႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတဲ့ စာေရး ဆရာ ဆိုတာကိုလည္း သိေစ ခ်င္တယ္။

ဒီစာေရး ဆရာေပၚ မွာ တကၠသုိလ္ အသုိင္းအ၀ုိင္း က ဂုဏ္ျပဳတယ္ ဆုိတာမ်ဳိး လည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႔အတြက္ ပြဲေတာ္လုပ္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးပါပဲ။ ကြၽန္မ ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တာ လုပ္ၿပီး ကြၽန္မနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေပဘ၀ကို Focus လုပ္တာေပါ့။ စာေပ ပြဲေတာ္ကို အနည္းဆုံး ၃ ရက္ က်င္းပၿပီး တစ္ရက္က ကြၽန္မနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကိုပဲ လုပ္ေပးတယ္။ ကြၽန္မ အေၾကာင္းသိတဲ့ တျခား စာေရးဆရာေတြက ၀ုိင္းၿပီး ေျပာတဲ့ပြဲလုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ Amitav Gosh ကိုလည္း ဖိတ္တယ္။ တျခားစာေရးဆရာ ေတြကိုလည္း ဖိတ္တယ္။ သူတို႔ ဖိတ္တဲ့ အေၾကာင္းကThe Glass Palace အေၾကာင္းကို ေရးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္။ Brown မွာရွိတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ Robert Coover က အေမရိကန္ စာေပသမုိင္း တစ္ေလွ်ာက္ မွာ တီထြင္ခဲ့တာ မ်ားတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ေလ။ သူက Amitav Gosh ရဲ႕စာေတြကို လည္းႀကိဳက္တယ္The Glass Palace ကလည္း ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း ေရးထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖိတ္ခ်င္တယ္ လုိ႔ လာေျပာတယ္။ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာေတြ ဖိတ္ခ်င္ရင္ ဖိတ္လို႔ရတယ္လုိ႔ ကြၽန္မကို ေျပာတယ္။ သူတို႔က အစစအရာရာ တာ၀န္ယူမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ တာ၀န္ ယူႏုိင္မယ္လုိ႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ဆရာ မ်ဳိးျမင့္ညိမ္းနဲ႔ ဆရာေန၀င္းျမင့္ တို႔ သင့္ေတာ္မယ္လုိ႔ ထင္တဲ့ အတြက္ ၫႊန္းျဖစ္တယ္။ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာThe Glass Palace ကို ဘာသာျပန္ ေရးေနတဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဖိတ္ေခၚဖုိ႔ အၾကံ ဥာဏ္ ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါ ေၾကာင့္ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ ပါ၀င္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။

အဲဒီပြဲကရတဲ့ တျခား အေတြ႕အၾကံဳေတြမ်ား ရွိလား။

ထူးထူးျခားျခား ဆုိရင္ အဲဒီပြဲ မနက္ပိုင္းမွာ ၀ိပႆနာ အားထုတ္တာကို ျပခြင့္ရခဲ့ ေသးတယ္။ အေနာက္ ႏုိင္ငံကလည္း အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ၀ိပႆနာကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကြၽန္မ ၀ိပႆနာ တရားကို အခ်ိန္ ကာလ တစ္ခုမွာ တစ္ေန႔ကို နာရီ ၂၀ အထိ အားထုတ္ျဖစ္ ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သိေနတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ ေရာဘတ္ကူးဗား ကလည္း ဒါေလးကို လုပ္ေပး ပါဆုိလုိ႔ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္စုံခ်င္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကုိ၀သုန္ရဲ႕ လက္ရာေတြကို မိတ္ဆက္ၿပီး ပန္းခ်ီဆရာ ကို၀သုန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္ျဖဴ သွ်င္ရဲ႕Sketch of Wathone ကိုလည္း ျပတယ္။ Amitav Gosh ေရးထားတဲ့ ျမန္မာ့ အႏွစ္သာရ တစ္ခုလုံးကို ျခံဳငုံၿပီး ဖန္တီး ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္ လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အႏုပညာ ဆိုတဲ့ ဟာေတြကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္တဲ့ ပြဲေလးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ စာေပ တင္မကဘူး၊ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းဖတ္တဲ့ သူေတြ လည္းရွိတဲ့အတြက္ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ အကုန္လုံးကို ျပခဲ့တယ္။ ပြဲေတာ္ ေလးရက္ စလုံးမွာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပဲ ျပခဲ့တယ္။

အခုဆရာမ တာ၀န္ယူ ေပးေနရတဲ့ ေရႊအျမဳေတရဲ႕ ေရႊအသစ္ စာမူေတြရဲ႕ အ၀င္က မ်ားတာေၾကာင့္ စိစစ္ေရြး ခ်ယ္တဲ့ အခါ ဘယ္လုိ မူေတြမ်ား ခ်မွတ္ထားလဲ။

စာမူ အရမ္းမ်ားတဲ့ အတြက္ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျပန္ေရး ေပးမယ္။ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ မညီတာေတြကို ဖတ္ကိုဖတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကို ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္။ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ မကိုက္ညီဘူး ဆုိရင္ မွတ္ပုံတင္ လက္ခံသူက တစ္ခါတည္း ပယ္လုိက္ၿပီး ကြၽန္မဆီကုိ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက စာမူ အေႂကြးေတြကို ျမန္သြားခ်င္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း ကြာၿပီး ဆိုးဆိုးရြားရြား မျဖစ္တဲ့ဟာေတြကို ဆုိးဆိုး ရြားရြား ျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာ ျဖည့္ၿပီး ဖတ္ေပးသြားမယ္။ ၀တၳဳ တိုကို ဗလာ စာရြက္နဲ႔ ၂ မ်က္ႏွာေရးၿပီး ပုိ႔တာမ်ဳိး၊ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ ၁၅ မ်က္ႏွာေလာက္ ေရးၿပီးပုိ႔တာ မ်ဳိးေတြကို ပယ္သြားမယ္။ တစ္လအပုဒ္ ၆၀ ဖတ္တာကို မေလွ်ာ့ခ်င္ဘူး။ တကယ္ စာေရးတဲ့သူေတြ နစ္နာမွာ စိုးတယ္ေလ။

အခု ေလာေလာဆယ္ ေရႊအသစ္စာမူေတြကို ဖတ္တဲ့ အခါ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္ အခဲေတြ ရွိရင္ သိခ်င္ပါတယ္။

ေရႊအသစ္ရဲ႕ ျပႆနာက စာဖတ္မနာဘဲ ေရႊအျမဳေတ တစ္အုပ္တည္းကိုပဲ ဖတ္ၿပီး၊ စာဖတ္ နာတယ္လုိ႔ ထင္ ၿပီး စာေရးႏိုင္တဲ့ ယုံၾကည္ ခ်က္ေတြနဲ႔ အမ်ားစုက ေရးၾကတာ မ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီျပႆနာ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ၀မ္းစာ မရွိဘူး။ ေရႊအျမဳေတ ၂၅ အုပ္ေတာင္ ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ စာဖတ္နာလွ ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ေရးထားတာပါ ဆိုၿပီး ေရးတဲ့စာေတြ ဖတ္ရေတာ့ တျခားအသိ အျမင္ မရွိဘဲ ဒါပဲသိ၊ ဒါကိုပဲ ၀င္တုိး ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရးလာတဲ့ စာေတြက ပုံစံခြက္ ဆန္လာတယ္။ ဒါမ်ဳိး ေရးရင္ပါလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒါမ်ဳိး ေတြရွာၾကံၿပီး ေရးလာတယ္။ စာဖတ္မနာတဲ့အတြက္ စာ လုံးေပါင္း သတ္ပုံမမွန္တာ၊ သဒၵါ အထားအသုိ နားမလည္တာ၊ စကားေျပ စကားေျပာ ေရာေနတာတို႔၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေျခခံ သိနားလည္ရမယ့္ဟာေတြ အားနည္း ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္လုိ႔ အဲဒီ စာမူေတြမရွိဘူး ဆုိရင္ တစိုက္မတ္မတ္နဲ႔ အရည္ အခ်င္းရွိ စာေရး ေနတဲ့သူ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ အခုလုိ စာမူေတြေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြ နစ္နာေန ရပါတယ္။

ဆရာမ အေနနဲ႔ ခရီးေတြ သြားရင္း ေဆာင္းပါး၊ ရသ စာတမ္းေတြလည္း ေရးရင္း ေရႊအသစ္က႑ကုိလည္း တာ၀န္ ယူရင္းကေန ၀တၳဳတုိ ေတြ ေရးတာ မေတြ႕ရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မေရးျဖစ္တာလဲ။

အရင္ကလို ၀တၳဳတို ေတြ မေရးျဖစ္တာက ခရီးေတြ သြားေနရတာလည္း ပါတယ္။ ကြၽန္မ ေရးခ်င္တဲ့ ၀တၳဳတိုေတြက ျမန္မာျပည္က လူေတြအေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္က လူေတြရဲ႕ဘ၀။ အျမဲတမ္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ ၾကည့္ရင္ သာမန္ လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ဘ၀ ကို ထင္ဟပ္ေလ့ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ လတ္တေလာ ခရီးေတြ ခ်ည္းသြား ေနရလုိ႔ ဒီလူေတြရဲ႕ ၾကားထဲမွာ မေနႏိုင္တဲ့ ျပႆနာကလည္း ရွိတယ္။ ဒီလူေတြၾကားထဲမွာ မေနႏိုင္တဲ့ အတြက္ ဒီလူေတြ အေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ ခက္ခဲလာတယ္။ သူတို႔ ေခၚလုိ႔သာ သြားေနရတယ္၊ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ျပန္လာ ေနတယ္။ ဒီလူေတြၾကားထဲမွာ ေနမွ ဒီလူေတြ အေၾကာင္း ေရးႏိုင္မွာေလ။ ေနာက္တစ္ခုက အသက္အရြယ္ အရလည္း ငယ္ငယ္ကလုိ ဘာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးလုိက္မယ္ဟဲ့ ဆုိတာမ်ဳိး မရွိဘဲ ခ်ိန္လာတာ၊ တြက္လာတာမ်ဳိး ရွိလာတယ္။ေနာက္တစ္ခုက ေရႊအသစ္ကို တာ၀န္ယူရတဲ့ အခါ ရသကို ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ ၿငီးေငြ႕တဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဖတ္ေနရတဲ့ ဟာေတြက မ်ားလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကုိယ္ ေရးဖုိ႔အခ်ိန္ မရွိတာလည္း ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြ ကလည္း အခ်ိန္ မီၿပီးေအာင္ ေရးရတယ္။ စာမူအပုဒ္ ၆၀ ကလည္း ၿပီးေအာင္ ဖတ္ရတာေတြ ရွိေတာ့ မေရးျဖစ္ဘူး။ ၀တၳဳတိုကို အခ်ိန္ရတဲ့ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ျပန္ေရးခ်င္ပါတယ္။

အခုေလာလာဆယ္ ဆရာမ ေရးျဖစ္ေနတာေတြ ရယ္၊ စာအုပ္ အေနနဲ႔ ထြက္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာ ဘာေတြမ်ား ရွိလဲ။

အခုေလာေလာဆယ္ teen (ဖူးငုံဆယ္ေက်ာ္သက္) မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ message to teen ဆိုတာကို မဂၢဇင္းမွာ နာမည္မခံဘဲ ေရးခဲ့တာ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို ထုတ္ဖုိ႔ထုတ္ေ၀ သူတစ္ေယာက္က စကား ေျပာထားတဲ့ အတြက္ ထုတ္ျဖစ္ပါမယ္။ teen မဂၢဇင္းမွာ ေအာင္ကေလာင္ အမည္နဲ႔ ပါခဲ့တဲ့ “ဆယ္ေက်ာ္သက္တုိ႔ အတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရ မယ့္ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္ ၆ ခ်က္ ” ကုိ စာအုပ္ အျဖစ္ထုတ္ဖုိ႔ ထုတ္ေ၀သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ စီစဥ္ေနတာရွိ ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက teen မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရး ခဲ့တဲ့ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးေတြ အားလုံးကို ထုတ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးရွိတဲ့ ထုတ္ေ၀သူလည္း ရွိတယ္။

အခု ေလာေလာဆယ္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ဖုိ႔ေတာ့ စီစဥ္ေနတယ္။ မွန္တာေျပာရ ရင္ ခရီးသြားခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ က ၂၅ ႏိုင္ငံေက်ာ္လာၿပီး ၿမိဳ႕ ေတြကလည္း မ်ားေနတဲ့ အတြက္ ေျခသြားႏုိင္ သေလာက္ လက္ကမလုိက္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အကုန္လည္း မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာစာေပေလာကမွာလည္း ခရီးသြား ေဆာင္းပါးေရးတဲ့ သူေတြလည္း မ်ားလာသလုိ သြားႏိုင္တဲ့ သူေတြကလည္း မ်ားလာၿပီ ဆုိေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျပန္ေရး မယ္လုိ႔ေတာ့ စိတ္ကူး မရွိေတာ့ဘူး။ ျခံဳငံုၿပီး ေရးႏိုင္ သေလာက္ ေရးခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ အခု ျမန္မာသစ္ ကလည္း အခန္းဆက္မ်ဳိး တစ္ခုခုလုပ္ ခ်င္တဲ့အတြက္ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ျပတိုက္ေတြေပါ့၊ ေနရာတိုင္း မွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျပတိုက္ တစ္ခု ခုကို ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တာ ဆုိေတာ့ ျပတိုက္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အျပည့္အစုံ ရွိ ေနတယ္။ ျပန္ျဖည့္၊ ျပန္ရွာ ၿပီး ခရီးသြား ေဆာင္းပါး မဟုတ္ဘဲ ျပတိုက္ေပါင္း မ်ားစြာကို မိတ္ဆက္တဲ့ အေနနဲ႔ ေရးမယ္လုိ႔ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ကူးထားတာ ရွိပါ တယ္။

ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)နဲ႔ ခဏတာ ေတြ႕ဆုံ ေမးျမန္းမႈမ်ားကို ဖတ္႐ႈတဲ့ ေရႊအျမဳေတ ပရိသတ္မ်ား ေက်နပ္ၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျဖၾကားေပးတဲ့ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ကုိလည္း ေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္။

ခင္ေလးျမင့္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၀)

မႏၲေလးဘီဘင္ပဘ္

သားတို႔ေက်ာင္းမွာ Family Day camp တဲ့ တခါသြားရေသးတယ္။ မိသားစုလိုက္ ဂိမ္းေတြ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ေဆာ့ရပါတယ္။ တခုက သားအမိ သားအဖေတြ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ ဆိုတဲ့ ဂိမ္း။ သားငယ္နဲ႔ သူ႔အေဖကို ေက်ာခ်င္းကပ္ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး အတူတူျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ သားကို တရြက္၊ အေဖကို တရြက္ ေပးၿပီး၊ ေမးခြန္းစာရြက္ေပၚမွာပဲ အေျဖေရးေစတယ္။ သားေရးလိုက္တဲ့ အေျဖနဲ႔ အေဖေရးတဲ့ အေျဖတူရင္ ဒီသားအဖက တေယာက္ကိုတေယာက္ သိနားလည္ၾကတယ္ေပ့ါ။ အမွတ္ေတြ ရပါတယ္။ အိမ္ကလူေတြ က်တဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ What is your father’s favorite food? အေဖလုပ္သူ ေျဖထားတဲ့ စာရြက္ ကိုေထာင္ျပေတာ့ Korean Food တဲ့။ သားငယ္ေရစင္ ေရးထားလိုက္တာက Ayam Penyet တဲ့ တလြဲ…။ ၾကားထဲက အေမႀကီးမွာ မခ်ိသြားၿဖဲႀကီးနဲ႔ေပါ့။

ေဟာဒီမွာ ကိုဧရာႀကိဳက္တဲ့ ကိုးရီးယားစာထဲကတခု ဘီဘင္ပဘ္တဲ့
Bibimpab http://en.wikipedia.org/wiki/Bibimbap – mixed rice ထမင္းေပၚမွာ အသီးအ႐ြက္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္, အသားေတြပံုၿပီး Gochuchang နဲ႔ ေရာထားတာ
Gochuchang http://en.wikipedia.org/wiki/Gochujang - င႐ုတ္သီးအနီ, ေကာက္ညွင္းဆန္, ပဲငပိေရာထားတဲ့ sauce

အရာရာတိုင္းမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတာ့ရွိပါတယ္။ ဘီဘင္ပဘ္ ႀကိဳက္ေပမေပါ့။ ဆီက်က္, င႐ုတ္ဆီ, ပဲငပိေရာထားတဲ့ sauce နဲ႔ ထမင္းကို နယ္ၿပီး အေပၚမွာ အသားကင္, ၀က္အူေခ်ာင္း, ေျမပဲဆံေတြေရာပံုထားတဲ့ မႏၲေလးထမင္းေပါင္း အသည္းစြဲခဲ့တဲ့ မန္းသား ဘီဘင္ပဘ္နဲ႔ စိတ္ေျဖေနတာ မသိရင္ခက္မယ္။

လာေလေရာ့ဟဲ့ ေဟာဒီက မႏၲေလးဘီဘင္ပဘ္

အိမ္နီးခ်င္းအမ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ကင္ခ်ီေလးရယ္… သူငယ္ခ်င္း လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ျငဳတ္ဆီေလးကို ပဲငပိေရာ… ေစ်းထဲက ၀ယ္ထားတဲ့ ၀က္သားကင္ရယ္… မသီတာ ၾကက္ဥ ေၾကာ္ရတာ ေမာလိုက္တာ ဟူးးးး... အမယ္... မံုလာဥနီ (ခါၾကက္ဥ) ကို အေခ်ာင္းေလးေတြ လွီး၊ Spinish ေလးေတြ ေရစင္ေအာင္ေဆးၿပီး ေရေႏြးပြက္ပြက္ထဲ မျပဳတ္တျပဳတ္ေလး လုပ္ထားရတာ လြယ္တာမွတ္လို႔၊ ခ်က္ခ်င္းဆယ္ၿပီး ေရခဲေရထဲ စိမ္ရေသးတယ္ေတာ့… ခ်စ္လို႔ ခ်က္ေကၽြးတယ္မွတ္ အဟတ္

စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္မည့္ ခ်စ္ၾကည္ေအးရယ္...ငါးေခါင္းေတြ ဘဲေပါင္းေတြခ်က္ေနတဲ့ ေကရယ္
အသုတ္စံုဆိုင္ ဖြင့္တဲ့ ေမဓာ၀ီရယ္... ခ်ဥ္ဖတ္တည္ေနတဲ့ ေပါက္ရယ္...ကို ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ရျပန္ေပါ့ :D

ေလာကဇတ္ခံု

ျပာေသာေကာင္းကင္
ျဖဴေသာ တိမ္တိုက္
စိမ္းေသာ ေရျပင္
တိုးေသာ ေလညွင္း

ခ်စ္သူ
မခ်စ္သူ
ခ်စ္သလိုလို မခ်စ္သလိုလို
ခ်စ္သည္တခါ မခ်စ္သည္မလွည့္
 
အားလံုးအတြက္

My Model

S-C မွာ ပို႔စ္ေတြ က်ဲျပန္ၿပီ… ဆိုေတာ့ကာ
ပို႔စ္အနည္းအမ်ားက ႏိုင္ငံေရး ဒီေရ အတတ္အက်နဲ႔မ်ား ဆက္စပ္ေနေလသလား
ဘေလာ့ဂ္အေပၚ ျပတ္သားတဲ့ သေဘာထား မရွိသူလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ သံသယ၀င္ေလၿပီလား

အင္ထရို၀င္ေနတာနဲ႔ပဲ နာေတာ့ လက္ေကာက္နံ႔ ေမႊးလာၿပီ...
တလြဲမေတြးၾကပါနဲ႔ ေပါက္တို႔ သက္ေ၀တို႔ ဆီက လက္ေကာက္ပါ။

တရံေရာအခါက မသီတာ အပ္ခ်ဳပ္သင္ပါတယ္။ ဆရာမကေတာ့ ကိုယ့္အတိုင္းနဲ႔ကိုယ္ ပံုစံခ်ၿပီး သင္ေပးတာပါ။ ဒါကို မသီတာ ရွည္ေတေတက ပိတ္စေခၽြတာၿပီး miniature လုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ သားငယ္ေရစင္ model ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။

ဒီပို႔စ္ေတာ့ အပိုင္ဆံုးပဲ (Eညွစ္ေနတာ)

mouse walk

model ေမာၿပီ

အဲ့ဒီစကတ္ေလးကို အတူတက္တဲ့ သင္တန္းသူတေယာက္က သူ႔သမီးေလးကိုခ်ဳပ္ေပးခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး ငွားသြားလိုက္တာ... ျပန္မရေတာ့ဘူး။ 


ဆိုင္ေရွ႕က ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္း ေသခ်ာဖတ္သြားဦး

ယေန႔ အပ္ထည္ လက္မခံပါ။

ပံု/စြယ္စံုရ ဘေလာ့ဂ္ပညာရွင္

ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…(၃)

တခိ်ဳ႕မ်ား သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတယ္။ တိရစၧာန္ေလးေတြကိုေတာင္ ဘယ္လို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ ယုယတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရေတာ့ ဒီက မိန္းမၾကမ္းႀကီး မသီတာ သတိသံေ၀ဂ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီက အဖို႔မွာေတာ့ ဘယ္ေခြးတေကာင္၊ ေၾကာင္တၿမီးကိုမွ် မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တိရစၧာန္မေျပာပါနဲ႔၊ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ လူေလးႏွစ္ေကာင္ ေရခ်မ္းနဲ႔ ေရစင္ကိုေတာင္ မနည္း ႀကိဳးစားခ်စ္ေနရသူပါ။ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ …
*****
ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…

ေလွ်ာ္ထားတဲ့ အ၀တ္ေတြ လွန္းေနတုန္း၊ ေရခ်မ္း ေက်ာင္းက ျပန္လာေစ
မေအ။ ။ၾကည့္စမ္းဟယ္… ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ေနတာပဲ… သြား သြား … ေရခ်ိဳး။ အကႌ်ခ်ြတ္… ေလွ်ာ္မည့္ထဲ ထည့္ … ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တခါထဲ၀င္… ေရစြတ္ ေခ်းႏွဴးထား… ငါ လာခဲ့မယ္
သား။ ။ (အကႌ်ကို ေလးတြဲစြာ ခ်ြတ္ရင္း ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနရာမွ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာ)
ဂ်ာမန္ စခန္းကို ေရာက္သြားၿပီ… ပိုလန္ေတြ ဂ်ဴးေတြကို ႏွိပ္စက္ေတာ့မယ္
*****
မေအ။ ။ဟယ္ ေခါင္းေတြလည္း စိုလို႔… ေခါင္းက ေလွ်ာ္မွာလား …
သား။ ။အင္း
Shampoo ေတြ လက္ထဲထည့္ၿပီး ေရခ်မ္းေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္
ေရပန္းကို ဂိတ္ဆံုးဖြင့္
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ခိုင္းထားလို႔ ထိုင္ေနသူအေပၚ ေရေတြ ဖ်န္းေတာ့
သား။ ။ဒါက ဂ်ပန္… ေမးခြန္းေတြ ေမး၊ မေျဖလို႔ ေရပိုက္ႀကီးနဲ႔ ထိုးေနတာ
*****
နည္းနည္းေတာ့ ရယ္ခ်င္သြားတယ္… မေအကို ကင္ေပတိုင္ လုိ႔ ဆိုလိုတာေပါ့ေလ … မရယ္အားဘူး
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဆက္ခ်ိဳး ဆို ထားခဲ့ၿပီး
*****
ေက်ာက္ျပင္ခ် သနပ္ခါးေသြးေနတုန္း
သား။ ။ေမေမကလည္း သနပ္ခါး မလိမ္းခ်င္ပါဘူးဆို
မေအ။ ။ဘာေျပာတယ္
သား။ ။ကိုယ္လံုးပဲ လိမ္းမွာမဟုတ္လား မ်က္ႏွာ မလိမ္းဘူးေနာ္…
မေအ။ ။စကားမရွည္နဲ႔ ငါ မ်က္ႏွာပါ လိမ္းထည့္လိုက္ရ
သား။ ။ဒါက ျမန္မာစတိုင္
... ... ...

... ... ...

... ... ... 
*****
ေရစင္က မေအရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္ေမြ႔ေစသေလာက္
ေရခ်မ္းကေတာ့ အဲ့သလို...
က်မ သိပ္သေဘာက်တယ္...
*****
တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ား အမူအယာက ညင္သာ၊ အေျပာအဆိုက ခ်ိဳသာ… တို႔မ်ားျဖင့္…
သာယာ ညွင္းေပ်ာင္းကို မရွိဘူး...
ပိသာေလးနဲ႔ နံေဘးပစ္...
*****
ဒီအေရာင္ နဲ႔ ေရးထားတာေလးေတြက မသီတာ အေမ ေျပာတတ္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြ...
(အေမက သမီးကို ခ်စ္သလို သမီးကလည္း သားတို႔ကို ခ်စ္လိုပါ၏။)