၁၅ ဒီဇင္ဘာ (ဗုဒၶဟူးေန႔)က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ပါတယ္။ အတူသြားတဲ့ အန္တီက သကၤန္းတထည္ ဆရာေတာ္ကို ကပ္လွဴေတာ့၊ “ဒါကာမႀကီး ဘာအတြက္ လွဴတာလဲ” လို႔ ဆရာေတာ္က ေမးပါတယ္။ အန္တီက ‘မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕အေမ ဆံုးပါးသြားလို႔ အဲ့ဒီမိတ္ေဆြက သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းကို မလာႏိုင္တဲ့အတြက္ သူ႔အေမကို ရည္စူးၿပီး လွူေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းလိုက္ေၾကာင္း’ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က “ဒါဆို အမွ်ေ၀ရမယ္” လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ “ဒါ ဘုန္းႀကီးအလုပ္၊ လွဴတာကို ဟိုနားထားခဲ့ဆို ၿပီးတာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ၿပံဳးရယ္ရင္း မိန္႔ပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ “ၾကားဖူးၾကလား ဗိမၻိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြ ၿပိတၱာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ၊ ဗိမၻိသာရမင္းႀကီးက ဘုရားနဲ႔ တကြ သံဃာေတြ ဆြမ္းကပ္ၿပီး သူက မသိေတာ့ အမွ်မေ၀မိဘူး။ ဒီမွာတင္ မင္းႀကီးကို မေကာင္းတဲ့ အနံ႔ေတြ၊ အဆင္းေတြ ေပးၿပီး ေျခာက္ၾက လွန္႔ၾကတာေပါ့။ ဗိမၻိသာရမင္းႀကီးက ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ေလွ်ာက္ထားေတာ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္းျပေတာ့မွ ေနာက္တရက္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ သံဃာေတြ ထပ္မံပင့္ဖိတ္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးၿပီး၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ေတာ့မွ ၿပိတၱာျဖစ္ေနတဲ့ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းေတြလည္း စားရေသာက္ရ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာေတြ ရၾကတယ္… ။ ၿပိတၱာဘ၀က ကၽြတ္လြတ္သြားတယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြတ္တာကေတာ့ အခ်ိန္တန္မွ ကၽြတ္မွာပါ။ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ ရသြားတယ္ ဒီသေဘာပါ” လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။ “အမွ်အတန္း ေပးေ၀တဲ့ ဓေလ့ အဲ့ဒီက စ သလား လို႔ေတာင္ ဘုန္းႀကီး ထင္မိတယ္” လို႔ ဆက္မိန္႔ပါေသးတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားစကားထဲမွာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဆိုတဲ့ စကားအေပၚ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေသၿပီး၊ ဘ၀တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းရမယ္။ အခ်ိန္ … အခ်ိန္… သတၱ၀ါ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီအတြက္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြက မတူၾကေပဘူး။ ဘ၀တခုမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ အခ်ိန္ရွိတိုင္း အိပ္ေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေသအခ်ာ ဆံုးမ ပါတယ္။ “အယင္ဘ၀က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး ပါခဲ့လို႔ အခုဘ၀မွာ အသိဉာဏ္ အတန္အသင့္ရွိတဲ့ လူျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဒီလိုသာ ဘ၀ကို ကုန္ဆံုးပစ္ေနရင္ေတာ့၊ ေနာင္ဘ၀ တိရစၧာန္အျဖစ္ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဦးတည္ေနတာပဲ...” လို႔။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ email စစ္ေတာ့၊ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္စဥ္ ကိုဧရာတို႔နဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာေတာ့ ေနာက္တႏွစ္ျဖစ္တဲ့ က်မတို႔ႏွစ္မွာမွ ေက်ာင္းတူတူၿပီးခဲ့တဲ့ အမတေယာက္ရဲ႕ နာေရး သတင္းကို သိရပါေတာ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ မနက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတူတူသြားခဲ့တဲ့ အန္တီရဲ႕ ေယာကၡမႀကီး ဒီေန႔ပဲ ရန္ကုန္မွာ ဆံုးေၾကာင္း အန္တီက ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားလာျပန္ပါတယ္။ ညဘက္ ဘုရားရွိခိုးအၿပီးမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လခန္႔က ကြယ္လြန္သြားၿပီးလို႔ သိရတဲ့ အမရဲ႕ အမည္ကို ေခၚၿပီး၊ ၄င္းႏွင့္တကြ ၃၁ ဘံု၌ က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ ေ၀ေနယ်၊ သုခိတ၊ ဒုကၡိတ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔အား ေကာင္းမြန္စြာ အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ အမွ်ရၾက၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ…။
အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်တတ္ဖို႔အတြက္ အသိဉာဏ္ရွိဖို႔ လိုတယ္။ လူသားတဦးရဲ႕ တဘ၀တာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဆိုးေရာ၊ အေကာင္းပါ ေလာကဓံေတြကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမလဲ ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္ေတြ ရင့္သထက္ ရင့္သန္ဖို႔၊ ေနာက္ဆံုး ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေရး ဆိုတဲ့ အႏၲိမပန္းတိုင္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳဖို႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္တယ္။
*****
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္က ေခါင္းေတြ မူးေနတတ္လို႔၊ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဖုန္းဆက္လာတဲ့ အခါ သူ႔ကို ေနမေကာင္းေၾကာင္း ညည္းလိုက္မိပါတယ္။ “ဟယ္အဲ့ဒါဆို နင္ ေသြးေပါင္ေလး ဘာေလး မွန္မွန္ခ်ိန္မွေပါ့” ဆိုၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး ဂ်ပန္ကေန ေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္ႀကီး ပို႔ခ်လာပါတယ္။ Manual က ဂ်ပန္လို ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုၿပီး၊ ေနာက္မွ အဂၤလိပ္လို Manual ကိုပါ ရွာႀကံ မိတၱဴဆြဲၿပီး ပို႔ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာျဖစ္ၿပီး မသံုးရက္ပဲ အသစ္အတိုင္းသိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစက္ကို ငါတေယာက္ထဲအတြက္ အသံုးမခ်ပဲ၊ အမ်ားအတြက္ အသံုးက်ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ ေတြးေတာႀကံဆရင္း….အခုေတာ့ ဆႏၵျပည့္၀ခဲ့ပါၿပီ။
၁၈ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျပန္သြားတဲ့ ညီမေလးတေယာက္နဲ႔ အႀကံဳထည့္ေပးလိုက္ၿပီး သုခေဆးခန္းမွာ လွဴဒါန္းလိုက္ပါၿပီ…။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ျခင္းေန႔မကူးပဲ ေဆးခန္းမွာ သြားလွဴေပးခဲ့တဲ့ ညီမတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ လူႀကံဳယူသြားေပးတဲ့ ညီမတို႔ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။
 |
| ေဆးခန္းအတြင္း တေနရာ... |
 |
| ေဆးခန္းအတြင္း တေနရာ... |
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လွဴဒါန္းျခင္း - သုခ ကို သတၱ၀ါအေပါင္းအား အမွ်ေပးေ၀လိုက္ပါတယ္။
