Presentation

တင္ျပပံု (presentation) ဆိုသည္က ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ သင္ခန္းစာထဲတြင္ စာစီစာကံုးေရးသားျခင္းကို ထည့္သြင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။

အလုပ္ခြင္တြင္လည္း ပေရာဂ်က္ အစီရင္ခံစာေတြကို တင္ျပတတ္ဖို႔လိုသည္။ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းကို တင္ျပတာလား, ကိုယ့္ရဲ့ အထက္အရာရွိေတြကို တင္ျပတာလားစသျဖင့္ ကိုယ္ရဲ့ ပရိသတ္ကိုလိုက္ၿပီး တင္ျပပံုကလည္း ေျပာင္းေပးရသည္။ ပေရာဂ်က္ အစီရင္ခံစားမ်ိဳးေတြမွ မဟုတ္။ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကား, ၀တၳဳတစ္ပုဒ္, သမၼတေလာင္းတစ္ဦး၏ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးပြဲ မိန္႔ခြန္း, ပညာရပ္ဆိုင္ရာစာတမ္း, ဓမၼကထိကတစ္ဦး၏ တရားပြဲ, ကုန္စုံဆိုင္ရွင္တစ္ဦး၏ ကုန္ပစၥည္း အခင္းအက်င္း, ယုတ္စြအဆံုး Catwalk ေလွ်ာက္ေသာ မယ္တစ္ဦး၏ လမ္းေလွ်ာက္ပံုဟန္… စသျဖင့္ အရာရာတြင္ တင္ျပပံုက အေရးႀကီးသည္။

“သား… စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္ ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ နိဒါန္းက အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ေရးမယ့္စာကို ဆက္ဖတ္ ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိရမယ္။ စာပိုဒ္ေတြတိုင္းမွာလည္း ကိုယ္ဘာကို ေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ စာတစ္ေၾကာင္းတည္းနဲ႔ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း စုစုစည္းစည္း ရွိရမယ္။ ... ။ နိဂံုးကေတာ့ အေရးအႀကီး ဆံုးကြ။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာတစ္ပုဒ္လံုးရဲ့ အခ်ဳပ္ပဲ။ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေဆာင္ပုဒ္ေလးေတြ ထုတ္ေပးထားတတ္တယ္။ ကိုယ္စာဖတ္ၿပီး စာဖတ္တဲ့သူေတြမွာ အေတြးတစ္ခု က်န္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ ေပးႏိုင္ရမယ္.. သား… ”

အားႀကိဳးမာန္တက္ေျပာရင္း မူလတန္းေက်ာင္းသား သားျဖစ္သူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့… စိတ္၀င္တစားႏွင့္ စာ႐ြက္အျဖဴ တစ္႐ြက္ေပၚတြင္ ႐ုပ္ပံုေရးျခစ္ေနရာမွ မ်က္စိ ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္ အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ေဒါသထြက္ မလိုျဖစ္ၿပီးမွ မိမိ၏ တင္ျပပံု ညံ့ဖ်င္းျခင္းမ်ားအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးရင္း ၿပံဳးမိ၏။ ငယ္စဥ္ကဆိုလွ်င္ ဦးေလးျဖစ္သူက “မင္းက မႏၲေလးသားသာဆိုတယ္ ပုဆိုး၀တ္ပံု လမ္းေလ်ာက္ပံုကေတာ့ တကယ့္ ေတာသားပဲ” ဟု ခ်ီးမြမ္း ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ ပေရာဂ်က္ အေသးေလးအတြက္ စာတမ္းငယ္တစ္ေစာင္ ေရးတင္ေတာ့ ဆရာက “ခင္ဗ်ားရဲ့ Audience က ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးယူရ၏။ စကားေျပာေတာ့လည္း မႏၲေလးသားသာဆိုသည္ အေပါက္လမ္းတည့္ေအာင္ မေျပာတတ္။ စိတ္ကူးထဲေရာက္လာသည္ကို အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ ေျပာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ မန္းသားမ်ား နာမည္ပ်က္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တင္ျပပံုအံေခ်ာ္မႈေတြက ေျပာ၍ ကုန္မည္မဟုတ္။ ဆရာပိုးမစြန္႔ႏိုင္၍ ေက်ာင္းသားဘ၀မွစ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္သည္အထိ ဆရာလုပ္ေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ တင္ျပပံုအံေခ်ာ္မႈတြင္ ဓားစာခံျဖစ္ခဲ့ရရွာသူမ်ားအား ေတြး၍ အားနာမိေသးသည္။

အကယ္၍ တင္ျပပံုအေၾကာင္း ပိုစ့္တစ္ခုေရးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုပိုစ့္သည္ တင္ျပပံုအံေခ်ာ္မႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

လိႈင္းႏွင့္ အတူ…

တုန္းကြမ္မွ သႏၲိနိေကတန္သို႔

၂၀၀၀-ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ တုန္းကြမ္ (Dongguan) ၿမိဳ႕သို႔ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ေရာက္စဥ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက နံနက္စာစားရန္ ေဟာ္တယ္တစ္ခု၏ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားသည္။ အထဲသို႔၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရာင္စံုမီးလံုး, လက္ေဆာင္ထုတ္, ၾကယ္ပြင့္မ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ ခရစၥမတ္ ထင္း႐ႈးပင္ေလးေဘးတြင္ တ႐ုတ္႐ိုးရာ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဧည့္ႀကိဳမယ္ေလးမ်ားက ဆီးႀကိဳေနသည္။ ဆိုင္အထဲတြင္ စကၠဴအလံငယ္ေလးမ်ားကို ႀကိဳးတြင္တန္းစီ၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဘာသာတရား မယံုၾကည္သူတို႔၏ တိုင္းျပည္တြင္ ခရစၥမတ္ ထင္း႐ႈးပင္ အလွဆင္ထာသည္ကို ေတြ႔ရကတည္းက စိတ္၀င္စားမိေနရာ၊ တ႐ုတ္အလံႏွင့္ ျမန္မာအလံငယ္ေလးမ်ားကို တခုေက်ာ္စီ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ကို ျမင္ရေတာ့ ပို၍ အံ့အားသင့္မိသည္။ ကိုယ္မ်က္စိကို မယံု၍ အေသအျခာျပန္ ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာအလံမွ တကယ့္ ျမန္မာအလံ။

အနီေရာင္ေနာက္ခံ၊ လက္၀ဲဖက္အေပၚေထာင့္ အျပာကြက္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားရွိသည္။ အလယ္မွ ေခြးသြားစိတ္ႏွင့္ စပါးႏွံကေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါးသာ ျမင္ရသည္။ အစ မသိခင္က ဂုဏ္ယူရမလိုလို ထင္မိေသာ္လည္း မိမိႏွင့္ေတြ႔သည့္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး အမ်ားစုကေတာ့ (ျမန္မာျပည္သည္ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သည့္တိုင္) ျမန္မာျပည္ကို မသိၾက။ (ယူနန္ျပည္နယ္ႏွင့္ ကပ္လွ်က္ဟု ေျပာလွ်င္ေတာင္ ခပ္၀ါး၀ါး၊ အခ်ိဳ႕က ယူနန္လူမိ်ဳးမ်ားသည္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ေျပာသူပင္ ရွိေသးသည္။) ေနာက္မွ တိုင္၀မ္အလံကို တရား၀င္ခ်ိတ္ဆြဲခြင့္ မရ၍ တိုင္၀မ္အလံႏွင့္ ဆင္ေသာ ျမန္မာအလံကို ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ဆိုင္ထဲတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား အနည္းငယ္ရွိေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း အ၀တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ formal ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ကြမ္းတုန္ဘာသာစကား (Cantonese) ေျပာဆိုေသာ ေဟာင္ေကာင္တ႐ုတ္၊ တီရွပ္, ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ casual ၀တ္ေလ့ရွိၿပီး တ႐ုတ္စကားကို အဂၤလိပ္, Cantonese, Hokkien မ်ားျဖင့္ ညႇပ္၍ေျပာေလ့ရွိေသာ စကၤာပူႏွင့္ မေလးရွားတ႐ုတ္၊ ျမန္မာျပည္မွ ေက်ာက္သေဌးဂိုက္မ်ိဳးျဖင့္ စကားကို ေဟာင္ဖြာဖြာေျပာတတ္ေသာ တိုင္၀မ္တ႐ုတ္ စသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားတ႐ုတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတို႔၏ လယ္ေျမမ်ားအား စက္႐ံုမ်ားသို႔ေရာင္း၍ ျဖစ္ေစ, အလုပ္သမား တိုက္တန္းလ်ားမ်ား ေဆာက္၍ အခန္းငွားစား၍ျဖစ္ေစ သေဌးျဖစ္လာၾကေသာ ေဒသခံတ႐ုတ္မိသားစုမ်ား အနည္းငယ္ရွိသည္။ ျပည္တြင္းမွပင္ ဤၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ား, အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကေတာ့ ဤဆိုင္မ်ိဳးသို႔ မကပ္ႏိုင္ၾက။

၁၉၇၇-ခုႏွစ္တြင္ တိန္းေရွာင္ပင္း(Deng Xiaoping) က စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္လိုက္စဥ္က တ႐ုတ္ျပည္ကို မဟာေစ်းကြက္တစ္ခုအျဖစ္ ႐ႈျမင္ကာ ကုန္ပစၥည္းမ်ား တင္သြင္းေရာင္းခ်ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ ထင္သလိုကား ျဖစ္ မလာခဲ့။ ၁၉၈၀-ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္ျပည္သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်မည့္အစား တ႐ုတ္ျပည္မွ လုပ္ခေစ်း သက္သာေသာ လူသားရင္းျမစ္ကို အသံုးခ်ကာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားထုတ္ကာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ တ႐ုတ္ ကမ္း႐ိုးတန္းၿမိဳ႕မ်ားသည္ စက္မႈဇံုႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။

အေစာပိုင္းရင္း ႏွီးျမဳတ္ႏွံၾကသူမ်ားမွာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ မစိမ္းေသာ တိုင္၀မ္, ေဟာင္ေကာင္ႏွင့္ စကၤာပူတို႔မွ တ႐ုတ္ စီးပြားေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွားမွ MNC (Multi-National Companies) မ်ားတြင္ လုပ္ဖူးသည့္ တ႐ုတ္အင္ဂ်င္နီယာမ်ားအတြက္လည္း အလုပ္အကိုင္ အခြင့္လမ္းမ်ားေပၚလာသည္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွားတြင္ရသည့္ လစာ၏ တစ္ဆခြဲ၊ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေပး၍ တရုတ္ကမ္း႐ိုးတန္း စက္မႈဇံုႀကီးမ်ားတြင္ ဌာေနတ႐ုတ္မ်ားကို ဦးေဆာင္၍ လုပ္ကိုင္ေစသည္။ အိမ္ခန္းႏွင့္ ခရီးသြားလာေရးကို ကုမၸဏီက စီစဥ္ေပး၍ ၀င္ေငြအသားတင္က်န္႐ံုမွ်မက ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း, စီမံခန္႔ခြဲမႈပိုင္းေနရာတြင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရၾက၍ အခြင့္လမ္းေကာင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ တုန္းကြမ္ကဲ့သို႔ ကမ္း႐ိုးတန္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔ စီးပြားေရးသမားမ်ား, ပညာရွင္မ်ား, အလုပ္သမားမ်ား လိႈင္းသဖြယ္ အလံုးအရင္း ေရာက္ရွိလာေသာအခါ မတူညီေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ ေရာက္ရွိလာသည္။ မတူညီမႈမ်ား ႐ိုက္ခပ္မိေသာအခါ ဂယက္မ်ားျဖစ္ေစသည္။

ဘာ့ကူေတး (ေဆးျမစ္ႏွင့္ ျပဳတ္ထားေသာ ၀က္နံ႐ိုးစြတ္ျပဳတ္), လာဆာ (အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ), ပလာတာစေသာ မေလးရွား၊ စကၤာပူအစားအစာမ်ား ရသည့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ေပၚလာသည္။ တိုင္၀မ္, ကိုရီးယား, ဂ်ပန္ဆိုင္မ်ား အလုပ္ျဖစ္လာၾကသည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ တ႐ုတ္တန္းဟုေခၚရမည့္ ရပ္ကြက္မ်ား ေပၚလာသည္။ တ႐ုတ္တန္းမ်ားသည္ ေျပာင္းေ႐ြ႕လာေသာ ယဥ္ေက်းမႈ၏ သေကၤတျဖစ္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး တိုင္၀မ္မွ ပင္းလန္ (binlang) ယဥ္ေက်းမႈ လည္းေရာက္လာသည္။ ပင္းလန္ဆိုသည္က တိုင္၀မ္ ကြမ္းယာတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကြမ္းယာထက္ ကြမ္းယာသည္မေလးမ်ားက ထူးျခားသည္။ ကြမ္းယာမယ္ေလးမ်ားက ပန္းနီေရာင္ မီးထြန္းထားသည့္ မွန္ခန္းအတြင္းတြင္ ေခြးေျခခံုအျမင့္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ စကပ္တိုတို၀တ္ထားၿပီး မိတ္ကပ္ေရာင္စံုအလွျပင္, လက္သည္းဆိုးရင္း, ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးရင္း ေစ်း၀ယ္သူကို ထိုင္ေစာင့္ေလသည္။ တိုင္၀မ္တြင္ေတာ့ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးမ်ား အနီးတြင္ ေရာင္းေလ့ရွိသည္။ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွ ကားသမားမ်ား ေခတၱခဏ အေညာင္းေျပ, အိပ္ခ်င္ေျပရပ္နား၍ ကြမ္းယာစားၾကသည္။ တုန္းကြမ္တြင္ေတာ့ အေ၀းေျပးကားသမားမ်ားအတြက္ မဟုတ္။ တိုင္၀မ္ အလြမ္းေျပ သို႔မဟုတ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး သက္သက္ဟုပဲဆိုရမည္။

ကြမ္းယာယဥ္ေက်းမႈ (http://ah-pauk.blogspot.com/2008/11/blog-post_09.html)
http://www.culture.tw/index.php?option=com_content&task=view&id=1032&Itemid=157
http://en.wikipedia.org/wiki/Betel_nut_beauty


“တုန္းကြမ္က တ႐ုတ္တန္း” ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ္ေခၚေသာ အမည္သာျဖစ္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ “ဒုတိယအိမ္” ဟု ေခၚၾကသည္ (တ႐ုတ္အမည္ကို မမွတ္မိေတာ့)။ တိုင္၀မ္တ႐ုတ္ စီးပြားေရးသမားအမ်ားစုက ျပည္ႀကီး တ႐ုတ္မေလးမ်ားအား တိုက္ခန္းတစ္လံုး၀ယ္ေပးထားၿပီး၊ အလုပ္အားရက္တြင္ သြား၍ မိမိအိမ္သဖြယ္ အပန္းေျဖ ေနၾကသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ အရက္ဆိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္မ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ အႏွိပ္ခန္း၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားက ၿမိဳ႕လူဦးေရႏွင္ မမွ်ေအာင္ ေပါမ်ားလာသည္။ တုန္းကြမ္သို႔ အလုပ္လုပ္ရန္ဆင္းလာၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားသည္ အလုပ္လြယ္လြယ္ႏွင့္ မရလွ်င္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္၊ ကာရာအိုေက၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ားသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ၀င္ေငြလြယ္လြယ္ရေသာ ထုိလုပ္ငန္းမ်ားမွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့။ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကလည္း “ဒုတိယအိမ္ရွင္မ” မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းသြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေစတနာပိုေသာ သေဌးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ စားေသာက္ဆိုင္ေလး၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပးေပလိမ့္မည္။ သူတို႔လည္း ေလာပန္ညန္႔ (lady boss) မ်ား ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

ယင္းတို႔ကို ေခတ္မီတိုးတက္မႈဟု မဆိုႏိုင္။ Globalization လိႈင္းႏွင့္အတူပါလာေသာ ဂယက္မ်ား, အမိႈက္သ႐ိုက္မ်ားသာျဖစ္သည္။ Globalization ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ကူးစက္ ပ်က္စီးရသည္ဟု ဆိုေကာင္း ဆိုၾကမည္။ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ကူးစက္ျခင္းသည္ သဘာ၀ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အသားကို စားသံုး၍ အ႐ိုးကိုပစ္ပယ္ရန္ တာ၀န္မွာ ယဥ္ေက်းမႈစားသံုးသူမ်ား၏ တာ၀န္သာျဖစ္မည္။ ေရွးေခတ္က ျမန္မာတို႔သည္ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈကို စားသံုးခဲ့ၾကသည္။ မြန္ယဥ္ေက်းမႈကို စားသံုးခဲ့ၾကသည္။ ယိုးဒယားယဥ္ေက်းမႈကို စားသံုးခဲ့ၾကသည္။ ယိုးဒယားအကေၾကာင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္မသြားသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ျမင့္မားေစခဲ့သည္။ Globalization လိႈင္းႏွင့္အတူပါလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုတ္ယုတ္မည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း, Globalization ျဖစ္ေပၚေစရန္ တြန္းအားေပးသည့္ နည္းပညာမ်ားအား ဆန္႔က်င္ျခင္းတို႔သည္ မေယာင္ရာ ဆီလူးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ အလုပ္လက္မဲ့ေပါမ်ားမႈ, ၀င္ေငြကြာဟမႈ, လူတန္းစားကြာဟမႈ, ယဥ္ေက်းမႈစားသံုးမႈ အတတ္ပညာနည္းပါးမႈတို႔က ဖန္တီးလိုက္ေသာ ဂယက္မ်ားသာျဖစ္သည္။

ဧရာ (မႏၲေလး)

သင္ခန္းစာ

ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္…
*****
မေန႔က ညဦးပိုင္းေလာက္မွာ ရွိတဲ့ ခြန္အားေတြအကုန္သံုးၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အနာတရ ျဖစ္ေအာင္ ပြဲၾကမ္းလိုက္ခ်င္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုမွ်ေလာက္ ရက္စက္ခ်င္ေအာင္ ထိုသူသည္ မည္သို႔ေသာ အျပဳအမူကို ျပဳမူေနသနည္း။ ထိုသူသည္ စားပြဲတစ္လံုး၌ ထိုင္၍ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဟိုလွန္သည္လွန္လုပ္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာင္ေျမာက္ေလးပါးကို ဦးတည္ရာမဲ့ ၾကည့္ေနတတ္ေသးသည္။ စားပြဲေပၚမွာလည္း စာရြက္၊ စာအုပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ခဲတံစေသာ အရာမ်ားက ဖြာလန္က်ဲေနသည္။ ထိုျမင္ကြင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္အား အေတာ္ေသြးဆူေစသည္။ ထိုသူသည္ ထိုင္ေနရမွထၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသလိုလို၊ သြားယူသလိုလို လည္း လုပ္ေသးသည္။ ထိုသူ လက္ထဲ၌ကိုင္ထားေသာ ခဲတံလိုလို ေဘာလ္ပင္လိုလို အရာက မၾကာခဏဆိုသလို လြတ္က်ေနသျဖင့္ ၾကမ္းျပင္သို႔ ထိျခစ္သြားေသာ အသံကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသကို အျမစ္မွ ထိုးဆြေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသူကို မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကည့္တို႔သည္ အစိမ္းေရာင္ကို ေျပာင္းသြားမည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထိုသူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို တမင္တကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ထိုမ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္း ေနာက္တစ္ေရာင္သို႔ မေျပာင္းခင္ ထိုေနရာမွဖယ္ခြာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ သနားစရာေကာင္းလွေသာ ထိုသားေကာင္မွာ အသက္ ၁၁ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သားႀကီးပင္ျဖစ္သည္။

*****
တေန႔က ညေနေစာင္း မိုးေတာ္ေတာ္ေလး သည္းထန္စြာရြာသည္။ က်ဴရွင္သြားမည့္ သားႀကီးကို သူ႔အဖြားကလိုက္ပို႔သည္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းပို႔ရာမွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အဖြားက “ထီးကလည္း ေမာင္းသန္လိုက္တာ ေမေမေတာင္ မပိတ္ႏိုင္လို႔ ကေလးကပိတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ပိတ္လိုက္တာ လက္ညပ္သြားတယ္။” ဟု ထီးကို အေျခာက္လွန္းရင္းေျပာသည္။ သားႀကီး က်ဴရွင္ခ်ိန္ၿပီးခါနီးေလာက္မွာ အဖြားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တရားနာေစာေစာ သြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ သားႀကီးျပန္ေရာက္လာသည္။ က်မ တံခါးသြားဖြင့္ေပးေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္က KFC ၾကက္သားေၾကာ္ဆိုင္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ လက္မွာတ႔ိုလို႔တြဲေလာင္းခ်ိတ္ဆဲြလ်က္။ “ဟင္ သားက မုန္႔ေတြ သြား၀ယ္စားလာတယ္။ ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႔လဲ။” (ဒီေန႔ က်ဴရွင္လခ သူႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။) ဟု ဆီးေျပာလိုက္ရာ “ဖြားဖြားေလ သားသားလက္နာသြားလို႔ reward လုပ္တာတဲ့ ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ သားက ဆိုင္မွာထိုင္စားရမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ အိမ္ယူလာရင္ ေမေမက ထမင္းေတြရွိရက္နဲ႔ ၀ယ္လာတယ္ဆိုၿပီး ဆူမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သား honest ျဖစ္ရပါမယ္ ေမေမတို႔လည္း ဆာခ်င္ ဆာေနမွာ ဆိုၿပီး အိမ္ကိုယူလာလိုက္တာ။” က်မလည္း “ေအးေအး ေမေမလည္း ဆာေနတာ” ဆိုၿပီး KFC one set meal ကို သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မွ်တစားလိုက္ၾကသည္။

ညဦးပိုင္းေရာက္ေတာ့ သားႀကီး က်မတို႔ အိပ္ယာမွာ ေစာင္ၿခံဳၿပီးလာေခြသည္။ “ေမေမ သားေခါင္းေတြ မူးတယ္။ ေခါင္းေတြကိုက္တယ္။ ကိုယ္လည္းပူေနတယ္။ ဖ်ားၿပီနဲ႔ တူတယ္။” သားႀကီးက ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။ “ေသြးအားလည္းနည္းတယ္။ ညေနကလည္း ေသြးေတြ ႐ႈံးသြားေသးတယ္ေလ။” (ထီးညပ္၍ လက္မႏွင့္ လက္ညွိဳးခြၾကား ေသြးေျခဥသြားျခင္းကို ရည္ညႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။) သူ႔ ဆင္ေျခ၊ ဆင္လက္၊ ဆင္နားရြက္ေတြ ကို မသိဟန္ျပဳၿပီး က်မက “မိုးမိၿပီး အေအးပတ္ၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ေခါင္းေတြ မိုးထိထားေသးလား မွန္းျပစမ္း” ဆိုၿပီး (ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္ ဟူေသာ သီခ်င္းအသြားေလးကို စိတ္ထဲမွ ၿငီးရင္း) “သား ပါရာစီတေမာ ေသာက္လိုက္ေနာ္..ေရာ့ေရာ့ ဒီမွာ… အနာကို ေမေမ ေဆးလိမ္းေပးမယ္သိလား ဆရာခိုလိမ္းလိုက္ သြားသြား သင္ခန္းစာေတြ သြားလုပ္လိုက္ဦး” ဟု…
*****
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဘ၀ထဲမွ သင္ခန္းစာယူရပါမည္ ဆိုလွ်င္
ခါးသီးေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကိုသာ
မွတ္မွတ္သားသားရွိေနပါလွ်င္
တရားရာက်ပါမည္လား…

မွတ္ခ်က္။ ။ကၽြန္ေတာ္သည္ မသီတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(စာကို စိတ္၀င္တစား မလုပ္လိုေသာ၊ ေမေမ့temperကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူးဟု ၿငီးထြားတတ္ေသာ သားႀကီး တစ္ခ်ိန္က် ဖတ္ဖို႔

)

မူကြဲ

ပူစီသည္ ငါးေၾကာ္ကို အလြန္ႀကိဳက္၏။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္စာထဲကလို ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္-
ကိုဧရာသည္ ဘဒါေၾကာ္ကို အလြန္ႀကိဳက္၏။

ဒီက ပဆာမလန္း (က်မတို႔ အေခၚ ပြဲေစ်းတန္း)မွာ ကုလားႀကီးေၾကာ္ေရာင္းတာကို အၿမဲလိုလို၀ယ္စားတတ္သည္။ စားတိုင္းလည္း “ဘယ္လိုေၾကာ္ထားမွန္းမသိဘူး” “ေတာ္ေတာ္ညံတယ္” “ဒါေလးေတာင္ မေၾကာ္တတ္ဘူး” ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးေသး၏။ မႏၲေလးမွာဆို ဘယ္လို ႂကြပ္ရြေနတာဟု တသသ ေျပာရင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၀ယ္စားၿမဲကားစား၏။ ဒီက ဘဒါေၾကာ္မွာ ေဖာင္းေဖာင္းႂကြႂကြ စားခ်င္စဖြယ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မုန္႔သားေဖာ္စပ္ထားသည္မွာ မႏၲေလးမွ ဘဒါေၾကာ္လိုပင္ မတ္ပဲလည္းပါပံုရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ံဳသားကမ်ားသည္။ မႏၲေလး ဘဒါေၾကာ္ကေတာ့ မုန္႔ႏွစ္ စပ္ရာတြင္ ငွက္ေပ်ာသီးလည္း ထည့္ေသးသည္ဟု သိရ၏။ သူ႔ေမေမက မႏၲေလးမွ ဘဒါရယ္ဒီမိတ္ (မတ္ပဲ) အမႈန္႔ထုတ္ ၀ယ္လာၿပီး ေၾကာ္ေကၽြး၏။ မႏၲေလးမွ အေၾကာ္အရြယ္အတိုင္း အခု ၂၀ ေက်ာ္ကို တစ္ထိုင္တည္းစားေလသည္။ “သူ႔အရပ္နဲ႔သူ စားေနက်ပံုစံကို အႀကိဳက္ေတြ႕တာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီမွာ မႏၲေလးက ပံုစံအတိုင္း ေၾကာ္ေရာင္းရင္လည္း ဒီကလူေတြ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာေပါ့” ဟု မသီတာက ေလေျပထိုးရေလသည္။ (ဒါေတာ့ တတ္တယ္)

*****
မသီတာသည္ မုန္႔ဟင္းခါးကို အလြန္ႀကိဳက္၏။

ေမာင္ႏွမမ်ားသျဖင့္ ၀၀လင္လင္စားရေအာင္ အေမက အိမ္မွာမၾကာခဏဆိုသလို ခ်က္ေကၽြးပါသည္။ ငါးခူ၊ ငါးဂ်ီးႏွင့္ သာခ်က္ၿပီး ဆန္မႈန္႔အက်က္၊ ေျမပဲေလွာ္ကို ေထာင္း၊ ကုလားပဲကိုျပဳတ္ ဇကာတိုက္ ၀ိုင္းကူခ်က္ခဲ့ရပါသည္။ ဘယ္ေတာ့ခ်က္ခ်က္ တစ္ပံုစံတည္းထြက္တဲ့ အေမ့လက္ရာ မုန္႔ဟင္းခါး။ ဒီမွာေတာ့ ရတဲ့ငါးႏွင့္ ခ်က္… ရၿပီကြဲ႔ ဘိုကေလးမုန္႔ဟင္းခါး။ ဆန္မႈန္႔ မရွိလို႔ ေရႊၾကည္မႈန္႔ ထည့္… ေခၚလိုက္မကြဲ႔ ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျမပဲေလွာ္ေလးကလည္း အဆင့္သင့္ရွိေန ကုလားပဲေလးပါ ျပဳတ္ၿပီး က်ိတ္ထည့္ေတာ့ ဟင္းရည္က မခၽြဲဘူးေပါ့ ဟဟာဟား… ဖ်ာပံုမုန္႔ဟင္းခါး။ ဆန္မႈန္႔လည္း မရွိဘူး ပဲမႈန္႔ဘဲ ရွိတယ္ေတာ့ ခ်ကြာ လာေလေရာဟဲ့… က်ိဳက္လတ္မုန္႔ဟင္းခါး။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အထုတ္ကေလးေဖာက္ခ်က္… ေျမာင္းျမမုန္႔ဟင္းခါး။ ဒီလိုနဲ႔ မသီတာ တစ္ေယာက္ မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ခ်က္လာလိုက္တာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကၿမိဳ႔ေတြ ကုန္သေလာက္ရွိၿပီမို႔ အထက္ကို ဆန္လာပါၿပီ။ ေတာင္ငူေလာက္ေရာက္လာပါၿပီ။ မႏၲေလးက တပင္တုိင္ မုန္႔ဟင္းခါးေတာ့ မစားဖူးေသးပါ။

၀န္ခံခ်က္။ ။ အဆိုပါ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ား မည္သို႔ မူကြဲသည္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ တစ္ခါခ်က္လွ်င္ တစ္မိ်ဳးထြက္ေနေသာ မသီတာ၏မုန္႔ဟင္းခါးမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို အမည္တပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Vada ပံုမ်ား Google search မွ ယူပါသည္။

“Now you are a changed person”

“Now you are a changed person” ဟု ေျပာလိုက္သူႏွင့္ အေျပာခံရသူသည္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္၏။
မိမိကိုယ္ မိမိပင္ ျဖစ္သည္။

အတိတ္ဆိုသည့္ ဟိုအရင္ တခါက ငါသည္ ျဖဴစင္၏။ ႐ိုးသား၏။ ႏူးညံ၏။ ႐ိုက်ိဳး၏။ ယဥ္ေက်း၏။ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္း၏။ ေအးခ်မ္း၏။ အရွက္တရား၊ အေၾကာက္တရားတို႔ႏွင့္ အစဥ္ရွိ၏။ ငါ၌ မျပည့္စံုေသးမူကား ျဖည့္ဆည္းျခင္းသည္ ဘ၀ေပးတာ၀န္ဟု နားလည္ခဲ့ပါ၏။ အသိအလိမၼာ ရွာေဖြစ ကာလက ျဖစ္သည္။ ေတာက္ပတဲ့ အလင္းေရာင္ကို အစဥ္ေရွး႐ႈခဲ့၏။

တစ္စံုတစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အသိတရားတို႔ကား ငါ၌ စုေဆာင္းမိေလၿပီ။

ငါသည္လည္း ထိုအရာမ်ားမွ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပၿပီ။ အျပစ္ျမင္၏။ ရန္လို၏။ ခက္ထန္၏။ ေမာက္မာ၏။ ႐ိုင္းပ်၏။ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္း၏။ ပူေလာင္၏။ တာ၀န္ကို မသိကိ်ဳးကၽြန္ျပဳရန္ ၀န္မေလး။ အလိမၼာသည္ စာမွာသာရွိခဲ့ေလသည္။ ငါသည္ ညစ္ေထး၍ အေရာင္မွိန္ေလၿပီ။

အသက္ႏွင့္ လက္က်န္အခိ်န္ ေျပာင္းျပန္ အခိ်ဳးက်ေသာ ဘ၀တြင္ ငါသည္ အလိမၼာႏွင့္လည္း ေျပာင္းျပန္ အခိ်ဳးက်ေန၏။ ငါသည္ တစ္ခါတစ္ရံ အဆင္းကို ဘီးတပ္ခ့ဲသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမူလည္း ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္႐ံုသာမက ရြံ႕ႏြံေတြက အလိမ္းလိမ္း၊ ဆူးၿငိျခင္းက အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ခလုတ္ထိသည့္တိုင္ အမိတဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေလေသာ ငါ…

ေန႔တြင္ အလုပ္လုပ္, ညတြင္ အနားယူ၍ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ၊ အခ်ိန္ကို အရင္းအႏွီးျပဳၿပီး ဉာဏ္ပညာခြန္အားကို ရွာေဖြေလေသာ ငါသည္ တေျဖးေျဖးခ်ိနဲ႔လာသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ မိမိ စားသံုးခဲ့သည္မွာ အတၱမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ျခင္းသည္ တမည္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈ၏အစပင္ ျဖစ္သည္။

တုန္းကြမ္မွ သႏၲိနိေကတန္သို႔

ျပဴတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားကို တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ေနရသည္။ ငါးေမြးျမဴေရး ကန္မ်ားကိုလည္း ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားေတြ႔ရသည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ သြတ္ျပားအေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ခေနာ္ခနဲ႔ေဆာက္ထားေသာ တဲအိမ္ေလးမ်ား လည္းရွိသည္။ ေလေ၀ွ႔လိုက္လွ်င္ ဖံုေတြက တလိပ္လိပ္ တက္သြားသည္။ ျမန္မာျပည္ အညာေဒသကို သတိမရမိပဲ စိတ္က “သႏၲိနိေကတန္”ကို ေရာက္သြားသည္။ စင္စစ္ မိမိေရာက္ေနေသာ ေနရသည္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ကြမ္တုန္ျပည္နယ္မွ တုန္းကြမ္ၿမိဳ႕ (Dongguan) ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။

“သႏၲိနိေကတန္ ပညာေရး” ဆိုေသာေဆာင္းပါးကို ပညာေလာကစာေစာင္တြင္ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္ (စာေရးသူ၏ အမည္ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ)။ သႏၲိနိေကတန္သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ကလကတၱားၿမိဳ႕ေျမာက္ဖက္ ကီလိုမီတာ ၁၈၀-ခန္႔အကြာမွ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး ျဖစ္သည္။ စာေပႏိုဗယ္လ္ဆုရွင္ ဘဂၤလီ ကဗ်ာဆရာႀကီး ရာဘင္ျဒာနတ္သ္ တဂိုးတို႔ မိသားစုပိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္၍ တဂိုး၏ ဖခင္ကပင္ “သႏၲိနိေကတန္” (ခ်မ္းေျမ့အိမ္) ဟုအမည္ ေပးခဲ့သည္။ ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္ တဂိုးက ေက်ာင္းသား ၅-ေယာက္ခန္႔ျဖင့္စ၍ ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္းေထာင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဆိုေသာ္လည္း စာသင္ခန္း မရွိ။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႕၍ သင္ၾကားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္၏ ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္တိုက္ ပညာသင္ၾကားနည္းမ်ားကို ဆန္႔က်င္၍၊ ဆရာႏွင့္ တပည့္အၾကား, လူသားႏွင့္ သဘာ၀အၾကား ပြင့္လင္းရင္းႏွီးစြာ ပညာသင္ၾကားေသာ စနစ္ျဖစ္သည္။ အေရး, အဖတ္, အတြက္ကိုသာ ဖိ၍သင္ၾကားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ သစ္ပင္တက္ခ်င္ တက္မည္။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ပန္းခ်ီဆြဲသူ ဆြဲမည္။ တူရိယာတစ္ခုခုကို တီးမႈတ္၍ ေနခ်င္ေနမည္။ ကသူက ကေနမည္။ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ေနသူေတြလည္း ရွိမည္။ ပညာေရးသည္ ဘ၀အတြက္ ပညာေရးဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ ထူေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ေက်း႐ြာမ်ားတြင္ ႐ြာဦးေက်ာင္း သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚတြင္ “ေဒြ ဧက ေဒြ” အလီေတြ႐ြတ္၊ ဆားတစ္ဆုပ္ကို ခါးပံုစတြင္ထည့္၍ သရက္ပင္ေပၚတက္ သရက္သီးခူးစားရင္ ပညာသင္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ “အာဂံုေဆာင္မွ အာဂလူ” ဆိုေသာ ထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ အလြတ္က်က္မွတ္မႈကို အေလးေပးလြန္း၍ တဂိုး၏ သႏၲိနိေကတန္ ပညာေရးမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့။ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ား၌ပင္ ၾကက္တူေရြး ပညာသင္ၾကားမႈကို အားထား လြန္းေနသည္။

၂၀၀၀-ခုႏွစ္ကာလက တုန္းကြမ္ၿမိဳ႕ေလးသည္ စက္မႈၿမိဳ႕သစ္ေလးအျဖစ္ ကူးေျပာင္းဆဲကာလျဖစ္သည္။ လယ္ကြင္းမ်ားမွသည္ စက္႐ံုမ်ားတစ္ခုၿပီး တစ္ခုေပၚလာသည္။ စကၤာပူတြင္ စီးပြားေရးပ်က္ဆုတ္ကပ္ (ထိုစဥ္က dot com ေစ်းကြက္ ပ်က္သြားသည္) ႀကံဳသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ခလခႏွင့္ ကုန္က်စားရိတ္ေတြ တက္လာသျဖင့္ စကၤာပူတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္ရန္ မကိုက္ေတာ့သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးက စီးပြားေရးလမ္းဖြင့္လိုက္သည္က တစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စကၤာပူမွ စက္႐ံုအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ တ႐ုတ္ျပည္ ကမ္း႐ိုးတန္းနယ္မ်ားသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားသည္။ တ႐ုတ္ျပည္ ကုန္းတြင္းေဒသမွ လယ္သမားသားသမီးမ်ားက ကမ္း႐ိုးတန္းစက္မႈၿမိဳ႕သစ္မ်ားသို႔ သိမ္းႀကံဳး ဆင္းလာၾကသည္။ Toffler ၏ စကားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ေတာ့ စကၤာပူအား တတိယလိႈင္း႐ိုက္ခတ္လိုက္ၿပီး၊ တ႐ုတ္ျပည္သည္ စိုက္ပ်ိဳးေရးယဥ္ေက်းမႈမွ စက္မႈယဥ္ေက်းမႈ ဒုတိယလိႈင္းထဲသို႔ ကူးေျပာင္းကာစဟု ဆိုရေပမည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္သံုးေသာ high-precision automation စက္မ်ားကို ထုတ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္မွ (printer စက္႐ံု, head and media စက္႐ံုစေသာ) စက္႐ံုအသစ္မ်ားတြင္ assembly line မ်ား ဆင္ေပးရသည္။ စက္မ်ားအား တပ္ဆင္ၿပီးေသာအခါ မိမိတို႔ ကုမၸဏီ႐ံုးခြဲမွ နယ္ခံ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားအား ထိုစက္တို႔ကို ျပဳျပင္ ထိမ္းသိမ္းတတ္ရန္ knowldege transfer အျဖစ္ျပန္လည္ သင္ၾကားေပးရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေခတ္စားေနေသာ စကားတစ္ခုမွာ “think globally, act locally” ျဖစ္သည္။ ကမၻာႏွင့္ခ်ီ၍ အျမင္က်ယ္က်ယ္ ေတြးေခၚၿပီး, မိမိတို႔ ေရေျမသဘာ၀ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ က်င့္သံုးရန္ျဖစ္သည္။ အစပိုင္းတြင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ားမွ အတတ္ပညာရွင္မ်ား, စီမံခန္႔ခြဲသူမ်ားကို တ႐ုတ္ျပည္သို႔ ေခၚယူ၍ စက္႐ံုမ်ားကို ထူေထာင္လည္ပတ္ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဌာေနတ႐ုတ္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ မန္ေနဂ်ာမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပး၍ localization လုပ္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

renovation လုပ္ဆဲျဖစ္ေသာ စက္႐ံုအသစ္တစ္ခု၏ အခန္းထဲတြင္ projector, ကြန္ပ်ဳတာတို႔လို အေထာက္အကူပစၥည္းမ်ားမပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က white board ေပၚတြင္ အျပာေရာင္ soft-pen တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ရင္း စိတ္အားတက္ႂကြစြာ နားေထာင္ေနေသာ တ႐ုတ္အင္ဂ်င္နီယာမ်ားအား အဆင့္ျမင့္ computer vision သေဘာတရားမ်ားကို ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင့္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေလအေ၀ွ႔တြင္ ဖံုမ်ားထသြားေသာအခါ ႐ုတ္တရက္ (မဆီမဆိုင္ပဲ ဆိုဆို) “သႏၲိနိေကတန္” ကို ေျပးသတိရမိျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဒီ ေနရာဟာ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ” လို႔လည္း ေတြးမိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္… စက္မႈႏိုင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ဖို႔ လိုအပ္ေသာ infrastructure မ်ားအေၾကာင္း ေတြးမိရင္း… အင္း… ေနာက္တစ္ေခါက္ ကမၻာစီးပြားဆုတ္ကပ္ ႀကံဳရင္ေပါ့ေလ” ဟုေျဖသိမ့္ရသည္။ ဘယ္အလွည့္လည္းေတာ့ မသိ။

ဧရာ (မႏၲေလး)

သမိုင္းသင္ဆရာမ

ဒီေန႔ က်မ သင္တန္းသြားရေသာေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၾသစေတးလ်သူ Miranda က သူ႔ ကိုယ္လံုး ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကုိ လိမ္ကာဖယ္ကာျဖင့္ အားတက္သေရာ စာသင္ေနသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္းး က်မမ်က္စိထဲ တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ ပံုရိပ္တို႔ျမင္လာသည္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွ အႀကီးဆံုးေသာ ေက်ာင္းဆရာမ အစ္မႀကီး ျဖစ္သည္။

က်မေပါက္စေကြး ၄, ၅ႏွစ္သမီး အရြယ္တြင္ အစ္မႀကီးက ပညာေရးတကၠသိုလ္ တက္ေနၿပီ္။ အစ္မႀကီးႏွင့္ က်မ အသက္ ၁၈ႏွစ္ခန္႔ ကြာသည္။ အိမ္ကိုအ၀င္အထြက္မ်ားတဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ကခ်င္အစ္မ နန္းပလီ နဲ႔ ခ်င္းအစ္မ ေလွတဲလ္ ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ ႐ိုးသားလွသည့္ တိုင္းရင္းသူ အစ္မႀကီးေတြ က်မအစ္မႀကီး LoveMe - brand ႏႈတ္ခမ္းနီ ပန္းႏုေရာင္ ဆိုးတာကို တေမ့တေမာ ၀ိုင္းၾကည့္တတ္ၾကသည္။ ေျခသည္းရွည္ထားၿပီး ပန္းႏုေရာင္ေျခသည္းနီ ဆိုးသည့္ အစ္မႀကီးသည္ ဒီလို ‘ပိ်ဳေမတို႔ လွသထက္လွမယ္ ဆိုရင္’ က႑မ်ိဳးတြင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အလယ္မွာ ဆရာမႀကီးျဖစ္သည္ ဆိုတာ ငါးႏွစ္သမီးေလးက်မပင္ ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ မႀကီးတို႔ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ခ်င္းအစ္မ ေလွတဲလ္ စစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍ ေမွာ္ဘီစစ္တပ္ထဲမွာ လုပ္ေသာ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲေတာင္ က်မ လိုက္သြားခဲ့ရေသးသည္။ ေနာက္ အစ္မႀကီး အလုပ္၀င္ဖို႔ posting က်ေတာ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွ ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ အစ္မႀကီးေက်ာင္းၿပီးကတည္းက အစိုးရအလုပ္မ၀င္ရန္ တားျမစ္ေသာ ပြဲစားႀကီးအေဖႏွင့္ ဘ၀တြင္ ဆရာမႏွင့္ ဆရာမသာလုပ္ရန္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရြာကေလးတစ္ရြာတြင္ ေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ အစ္မႀကီးတို႔၏ တိုက္ပြဲသည္ ေန႔ည မျပတ္ ျပင္းထန္လွသည္။ အဖိုးအဖြားေတြက ေျမးဦးဘက္က စစ္ကူေပးေတာ့ အေဖ လက္နတ္ခ်ရသည္။ အလင္း၀င္တာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေၾကာင္းကို ယခု အခ်ိန္အထိ မၿပီးျပတ္ေသးေသာ မၾကာခဏဆိုသလို ျဖစ္ပြားေနေသာ ေပ်ာက္ၾကားစစ္မ်ားေၾကာင့္ (ဒီကိစၥအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဘယ္ဖက္ကမွ လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ေၾကာင္း) က်မတို႔ (ကုလသမဂၢ) မိသားစု၀င္အားလံုးသိပါသည္။

မႀကီး နယ္သြားေတာ့ က်မတို႔အတြက္ သူ႔စာအုပ္ ေသတၱာႀကီး ထားခဲ့သည္။ က်မနားမလည္ဘဲ မၾကာခဏ ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ေသာ စာအုပ္မွာ ဦးတိုး၏ ‘ရာမရကန္’ ျဖစ္သည္။ (သိၾကမွာပါ ဘာေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ကို ဒီေလာက္စိတ္၀င္စားသလဲဆိုတာ။ က်မ နာမည္ ‘သီတာ’ သည္ မႀကီးေပးေသာ နာမည္ျဖစ္ပါသည္။ အေဖေပးေသာ ပထမနာမည္ ‘သင္းသင္းခိုင္’ အဖတ္မတင္ခဲ့ပါ။) ဦးလတ္ေရး ‘စပယ္ပင္’ ဆိုေသာ စာအုပ္မွာ အဖံုးကိုၾကည့္ၿပီး ဖတ္ရန္ အလြန္ပ်င္းခဲ့ေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္သိန္းဆိုင္ရဲ႕ ‘ေရနံသာ ခင္ခင္ႀကီး’၊ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ‘အေရွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ’၊ ျမသန္းတင့္ရဲ့ ‘ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္’ စသည့္ စသည့္ စာအုပ္မ်ားသည္ ဘာမွ နားမလည္ေသာ္လည္း ေပဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာဖတ္ေတာ့ ေရးေတးေတး သေဘာေပါက္လာသလိုရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္မႀကီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျပန္လာတိုင္း ‘ပညာေလာကစာေစာင္’မ်ား ပါလာတတ္သည္။ က်မလည္း ရွစ္တန္း ကိုးတန္းေရာက္ၿပီမို႔ စာေစာင္ထဲက အေနာက္ နန္းမေတာ္မျမေလး၏ “လာလုငယ္ လာလု တမ္းလုလုေငး ...”ဆိုသည့္ ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ ကူးေရးတတ္ခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲတြင္ ေနာက္ဆံုးေန႔ သမိုင္း ဘာသာရပ္ေျဖအၿပီး လာႀကိဳေနက် အစ္မႀကီးက ကားေပၚတြင္ က်မေျပာသမွ်စကားေတြကို နားေထာင္ေနၿပီး “သီတာ တစ္ပုဒ္မွား ေျဖခဲ့ၿပီ”လို႔ ေျပာေလသည္။ “မႀကီးကလည္း သီတာ မမွားပါဘူး။ ဘယ္ႏွယ့္ သမိုင္းကို မွားေျဖရတယ္လို႔။” (သမိုင္းရမွတ္ ၆၅မွတ္ျဖင့္ ပက္ပက္စက္စက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သည္ကေန႔အထိ မွားခဲ့သည္ဆိုတာကို ၀န္မခံပါ။ အစ္မႀကီးဆီမွလည္း သည္စကား ေနာက္တစ္ေခါက္ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားရေတာ့ပါ။)

စာအုပ္ေသတၱာလို က်မ ေမႊခဲ့ေသာ အစ္မႀကီး၏ ေနာက္ေသတၱာ တစ္လံုးမွာ သူ၏ တုိင္းရင္းသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကိုယ့္ရပ္ရြာ ျပန္ၿပီး၊ ေက်ာင္းျပန္လာတိုင္း လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ ႐ိုးရာလံုခ်ည္မ်ား ထည့္ထားသည့္ ေသတၱာျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေသတၱာထဲ ေအာင္းေနရေသာ လံုခ်ည္မ်ားသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သူ က်မ ႐ိႈးထုတ္ရန္အတြက္ အလွည့္က်လာခဲ့ပါသည္။ သူအျမတ္တႏိုး သိမ္းထားခဲ့ေသာ လံုခ်ည္မ်ားကို ခ်စ္ညီမအား ၀တ္ဆင္ေစခဲ့ေသာ္လည္း ၀တ္ၿပီး ျဖစ္သလိုထားလွ်င္ေတာ့ Lecture ေကာင္းေကာင္း အေပးခံရပါသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္သည္ထိ စာေမးပြဲရက္မ်ားတြင္ မပ်က္မကြက္ လာႀကိဳေလ့ရွိေသာ အစ္မႀကီးအား ျမင္ဖူးသူမ်ားက က်မ အေမဟု ထင္ၾကေလသည္။

“႐ံုးက အေအးခန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ရတာ ေက်ာနာသည္၊ ရင္ေအာင့္သည္” စေသာ မခိုင္မာသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ အလုပ္မလုပ္ပဲ အိမ္ရွင္မ အမည္ခံကာ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ေရးေနေသာ က်မ ဒီကေန႔ အထူးသတိရမိသည့္ အစ္မႀကီးသည္ ရင္သား ကင္ဆာေၾကာင့္ ႏို႔တစ္လံုးစိန္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ, ဆီးခ်ိဳေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ, အသက္ ၆၀-နား နီးသည့္တိုင္ မပ်က္မကြက္ ေက်ာင္းသြားကာ သမိုင္းသင္ေနေသာ ဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

(အပ်င္းထူေနေသာ မသီတာ၏ ပံု ကိုဧရာမွတ္တမ္းတင္သည္။)

(ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်တာကေတာ့ အစ္မႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဆက္တိုက္ဆိုသလို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးဆီ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အစ္ကို သံုးေယာက္ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ အထက္က ႐ိုးလြန္းတဲ့ အစ္မနဲ႔ ေနာက္က်မ ေအာက္က က်မကို က်မေနရာမွာ ရွိေနေအာင္ ျဖစ္ေနေပးတဲ့ အခ်စ္ဆံုး ညီမေလးရယ္ လို႔ စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္တိတိ အေဖနဲ႔ အေမက ေမြးေပးထားပါတယ္။)

ျပည္ေထာင္စု

ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ယာယီတဲနန္းေတြက အံ့မခန္း တင့္ဆန္းေနသည္။ သူငယ္မေလးတစ္ေယာက္ ေပ့ါပါးရႊင္လန္းစြာျဖင့္ ထိုထို တဲနန္းေတြအလယ္ ဟိုမွသည္ ေျပးလႊားေနသည္။ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးလြယ္၍ လက္ထဲမွာလည္း မွတ္စုစာအုပ္ေလးႏွင့္ ခဲတံေလးကိုင္ထားေသးသည္။ ေမာင္ႏွမ ၇ ေယာက္ အနက္မွ အႀကီးဆံုး အစ္မႀကီးက ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ျဖင့္ သူငယ္မေနာက္ အေျပးလိုက္ေနရသည္။

ျပည္နယ္ ၇ ခုႏွင့္ တိုင္း ၇ ခုရဲ႕ ျပခန္းေတြ၊ ၀န္ႀကီး ဌာနေတြရဲ႕ ျပခန္းေတြ၊ ဇတ္ပြဲ႐ံုႀကီးေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အၿပိဳင္အဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ ေစ်းတန္းေတြႏွင့္ ဆိုင္ခန္း အစံုက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခု ညတြင္းခ်င္း ေပါက္လာသလို…

သူငယ္မေလးသည္ ျပခန္းေတြမွ ျပကြက္ေတြကို ေငးေမာလိုက္၊ မွတ္စုထဲမွာ ေရးမွတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္။ ေစ်းဆိုင္ေတြဘက္ ေျခဦးလွည့္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အစ္မႀကီးကေတာ့ ပါလာသည့္ေရဗူး ဖြင့္ေသာက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေစာင့္ေနရသည္။ သည္ကေလးမ တစ္စံုတစ္ခု ကို အာ႐ံုစိုက္၍ ေနၿပီ ဆိုလွ်င္ သူ႔အနား လာတာမႀကိဳက္တတ္မွန္း တသက္လံုး အရိပ္လို ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ အစ္မႀကီးက သိသည္။

တေနေစာင္းၿပီ… ျပခန္းေတြ အကုန္ၾကည့္၍ မၿပီးေသးေသာ သူငယ္မက “ေနာက္တစ္ေန႔ ထပ္လာဦးမယ္ေနာ္ … မႀကီး”ဟု ဆိုကာ အလံေတာ္ ေခတၱ နားေနရာ စင္ျမင့္ဖက္ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္ၾကသည္။

သူငယ္မေလးသည္ အလံေတာ္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ အေလးျပဳ အၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္၀ယ္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက ပါးစပ္ေလးေတြ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ျဖင့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာလိုက္ၾကသည္ …

(ငယ္စဥ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခန္းအနားက်င္းပရာ က်ိဳကၠဆံကြင္းဆီသို႔ …)

*****

“သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ” ဆိုေသာစကားၾကားလွ်င္ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ ႐ုပ္သံအစီအစဥ္တြင္ ၾကည့္ရေသာ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အထိမ္းအမွတ္အၿငိမ့္ပြဲမ်ားမွ အၿငိမ့္မင္းသမီး၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကို ေျပးေျပး သတိရသည္။ ကေလးသဘာ၀အေလ်ာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔, ျပည္ေထာင္စုေန႔, အမ်ိဳးသားေန႔တို႔ေရာက္တိုင္း ေပ်ာ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခၽြင္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိပါသည္။

ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ ေရာက္လာေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ႀကိဳဆိုေရးအတြက္ မလိုက္မေနရ။ နံနက္ေစာေစာထ, အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုမ်ား၀တ္, ေ၀ွ႔ရမ္းစရာ အလံေတာ္ေလးမ်ားကိုင္၍ ႀကိဳရသည္။ အခ်ိန္ပဲ မမွန္၍လား, ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳတင္ေရာက္ေနဖို႔ပဲ လို၍လားေတာ့ မသိ။ ေနမထြက္ခင္ကတည္းက တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ေစာင့္ေနရေသာ္လည္း ေနျမင့္သည့္တိုင္ ေပၚမလာတတ္။ လူေတြလည္း လမ္းေဘးတြင္ မိုးတိုးမတ္တပ္, ယပ္တခပ္ခပ္, ေခၽြတလံုးလံုးႏွင့္ ေနပူထဲ ေစာင့္ၾကရသည္။ မရပ္ႏိုင္လွ်င္လည္း ကိုယ့္ဖိနပ္ကို ဖင္ခု၍ ထိုင္ရသည္။ ခရာသံမ်ားႏွင့္ ယာဥ္ထိမ္းရဲဆိုင္ကယ္မ်ား လာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အားရ၀မ္းသာ မတ္တပ္ထ၍ အသင့္ရွိေနေသာ အလံေလးမ်ားကို ေ၀ွ႔ရမ္းၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္၊ အလံေတာ္က မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ ဘယ္မွာပဲ ရွိေသးသတဲ့ဆိုကာ, ျပန္ထိုင္သူကထိုင္, အလံေလးမ်ားျဖင့္ ယပ္ခပ္သူကခပ္ကာ ေမွ်ာ္ၾကရျပန္သည္။ ေရာက္မဲ့ေရာက္လာေတာ့လည္း အခ်ိဳ႕ႏွစ္မ်ားဆိုလွ်င္ အလံေတာ္က အမိုးဖြင့္ ကားေပၚတြင္ ခပ္သြက္သြက္ေလးပါ သြားသည္။ တိုင္းရင္းသား၀တ္စံု ကိုယ္စီ၀တ္ထားေသာ အလံကိုင္အဖြဲ႔က ခပ္ေႏွးေႏွး ေျပး၍ သယ္လာေဆာင္လာေသာ ႏွစ္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးသည္။ “မလိုက္မေနရ” ဆုိတာႀကီးေၾကာင့္လားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဤသို႔ အလံေတာ္ႀကိဳရျခင္းကို မႀကိဳက္ခဲ့, မေပ်ာ္ခဲ့။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား, တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အသက္ေခၽြးေသြးရင္း၍ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ဒီေလာက္ေလးမွ အပင္ပန္းခံ ဂုဏ္မျပဳႏိုင္ဘူးလားဟု အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ခံ႐ံုသာရွိပါသည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က အျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပန္ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

လြတ္လပ္ေရးရအၿပီးတြင္ အိႏၵိယ, ပါကစၥတန္, ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဟု တျဖည္းျဖည္း ကြဲသြားသလိုမ်ိဳး ျပိဳကြဲသြားရသည္ကို မလိုလားပါ။ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကို တစည္းတလံုးတည္း အရယူခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားပါသည္။ ညီညႊတ္မႈျဖင့္ လြတ္လပ္မႈကို အရယူခဲ့ၾကသလို, လြတ္လပ္မႈျဖင့္သာ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါမည္။ အဓမၼနည္းမ်ားျဖင့္ ညီၫြတ္ျခင္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ရသည္ဆိုလွ်င္လည္း အတုအေယာင္ ေသြးစည္းျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ စစ္မွန္ေသာ လြတ္လပ္ျခင္း, ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးျခင္းတို႔သည္သာ ညီၫြတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ညီၫြတ္ျခင္းမ်ိဳးကသာ “သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ” ဟူေသာ စကားအတိုင္း ေအးခ်မ္းသာယာျခင္း သုခကို ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သီတာဧရာ

မွန္

ကရင္ပတ္ဗူးရဲ႕ မွန္၀ိုင္းေလးထဲမွာ မ်က္ႏွာတစ္ခုေပၚေနသည္။ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ႏွင့္ မညီညာေသာ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အက္ေၾကာင္းရာေတြႏွင့္ျဖစ္သည္။ အခိ်ဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ ခိ်ဳင့္ခြက္မ်ားႏွင့္ အမဲကြက္မ်ားပါ ဆိုး၀ါးစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ မျမင္ဖူးသည့္ တစ္မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရသလိုလို… တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာလိုက္သည့္ "ဇရာကို ညာလို႔မရဘူး" ဆိုသည့္ စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိမွ မွန္ထဲက ပံုရိပ္သည္ မိမိပင္ျဖစ္မွန္း သတိ၀င္ေတာ့သည္။

ဤကရင္ပတ္ဗူးေလးသည္ မေန႔ကမွ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူး တစ္ခုႏွင့္အတူ က်မဆီေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ပါ၍ က်မ၏ ပကတိ႐ုပ္သြင္ကို ဤကဲ့သို႔ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္မိတာၾကာၿပီဟု ေျပာ၍ရသည္။ အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ မွန္တစ္ခ်ပ္၏ အနီးအနားသို႔ ေန႔စဥ္ေရာက္ခဲသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပင္ ... အသံုးမျပဳခဲ့သည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဒီလို ပစၥည္းမ်ိဳးေတြကို က်မ ဘာေၾကာင့္ ၀ယ္ယူခဲ့ပါသလဲ။ လိုအပ္၍ပဲ ဟု မိမိဘာသာ ခပ္လြယ္လြယ္ပင္အေျဖေပးလိုက္သည္။

လိုအပ္လို႔ သံုးရပါၿပီ။ မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုး ျဖဴေဖြးသြားသည္။ ၀င္းပသြားျခင္းေတာ့ မဟုတ္။ ရသေလာက္ေပါ့ေလ။ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးကို တင္လိုက္သည္။ ဟင္ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္။ ဒါလည္းေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာျပန္။ ႏြမ္းၿပီးသားပန္းေျခာက္ တစ္ခုကို ေဆးရည္စိမ္လိုက္သလိုလို… အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မြဲေျခာက္ေနတာနဲ႔ စာရင္ သာေသးသည္ဟု မွန္ထဲက ပံုရိပ္ကို ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္…။

*****

ရွစ္တန္းတုန္းက ပထ၀ီ၀င္ဘာသာသင္ေသာ ဆရာမသည္ ေဒၚရီရီျမင့္ ျဖစ္သည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ အၿမဲ ၿပံဳးရီေနေသာ ဆရာမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပန္းႏုေရာင္ေဆး ခ်ယ္ထားတတ္သည္။ အိအိလံုးလံုး ကိုယ္လံုးေလးႏွင့္ လိုက္ဖတ္စြာ မ်က္ႏွာေလးမွာလည္း ဖူးဖူးေဖြးေဖြးေလး ျဖစ္သည္။ ဆရာမ၏ ခင္ပြန္းသည္က ဆရာမကို ေန႔စဥ္လိုလို E2000 ကားႏွင့္ ေက်ာင္းလာပို႔ေလ့ရွိသည္။ ဌာနဆိုင္ရာ တစ္ခုမွာ အႀကီးအကဲျဖစ္ဟန္တူေသာ ဆရာမ၏ ခင္ပြန္းသည္ ရွပ္အျဖဴ၊ တိုက္ပံု အမဲ၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း မ်က္မွန္ႏွင့္။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာမသည္ က်မ၏ ယခုအရြယ္ပင္…။

တစ္ေန႔ေသာနံနက္၏ စာသင္ခိ်န္တြင္ ဘယ္လို ဆက္စပ္သြားေလသည္မသိ ေက်ာင္းသူမ်ားက ဆရာမအား ေခ်ာတယ္ဟု ေျပာလိုက္ၾကသည္။ ဒီေတာ့ ဆရာမက “ဆရာမက မေခ်ာပါဘူး။ သမီးတို႔က ေခ်ာတာပါ။ ဆရာမတို႔က ဘယ္ေခ်ာေတာ့ မလဲ တိုက္စားမႈ မ်ားသြားၿပီေလ” ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသူမ်ား ၀ါးကနဲ ရယ္ၾကေလသည္။ သူမ်ားေတြ ဘာေၾကာင့္ ရယ္မွန္းမသိ ေၾကာင္ေနေသာက်မ ရယ္ခ်ိန္ကမရွိေတာ့ ဆရာမက ဆက္ေျပာေနၿပီ “ေန၊ ေရ၊ ေလ ေတြရဲ႕ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ပါ” တဲ့။

ဆရာမ ပထ၀ီ၀င္ သင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

*****

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ တစ္ခါၾကည့္တိုင္း တစ္မိ်ဳးျဖစ္ေနသည့္ ႐ုပ္သြင္ကို ျမင္တိုင္း ထိုစာသင္ခ်ိန္ေလး ကို သတိရမိသည္။

(ဆရာမ၏ အမည္မွန္မွာ ေဒၚယဥ္ယဥ္ျမင့္ ျဖစ္ပါသည္။)

ႏွင္းပြင့္မိုးစက္

ဤဆိုင္ေလးကို ပိုင္ရွင္က “ႏွင္းပြင့္မိုးစက္” ဟု အမည္ေပးထားေလသည္။ လူတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ တန္ဆာ ဆင္ေသာ ပစၥည္းအမိ်ဳးမိ်ဳးကို ဤဆိုင္ေလးမွာ ရရွိႏိုင္သည္။ ဆိုင္ရွိ ပစၥည္းအားလံုးမွာ ႏွင္းပြင့္မိုးစက္တို႔၏ အေရာင္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနျခင္းမွာ တိုက္ဆိုင္မႈ ျဖစ္ေလဟန္ မတူ။ ဆိုင္၏ အခင္းအက်င္း တို႔သည္လည္း ႏွင္းေရာင္သန္း၍ မိုးရနံ႔ပါ သင္းေနေလေတာ့သည္။


*****


ႂကြပါရွင္… ဒီအကန္႔မွာ ျပထားတာေတြကေတာ့ ပညာေပးသူနဲ႔ ပညာရွာသူေတြ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အျဖဴနဲ႔ အစိမ္းလို႔ အလြယ္တကူ က်မတို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဆိုင္ရဲ႕ မူပိုင္ အေရာင္ျဖစ္တဲ့ ႏွင္းပြင့္ အေရာင္နဲ႔ အတူ ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႔ တြဲဖက္ေပးထားပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ဖက္ဖူးစိမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္ျခင္းကို မ်က္ေျချပတ္လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနမို႔ပါ။ နည္းနည္းေလးမွ ကလက္တဲ့သေဘာ ပါလို႔ မရပါဘူးရွင္။ ငွက္ခါးစိမ္း ေၾကးဥစိမ္း... မျဖစ္ရပါဘူး။ အံ႔ုမိႈင္းတဲ့ အရိပ္အေရာင္ တစ္စြန္းတစ္စမွ လက္ခံလို႔ မရလို႔ပါ။ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ကိုလည္း က်မတို႔ ေရွာင္ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ တည္ၿငိမ္သလိုနဲ႔ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ ေလာဘ အေငြ႔ေလးေတြေၾကာင့္ ဒီအေရာင္ကို လည္း သတိထားၿပီး ေရွာင္လိုက္ရတာပါ။ သတိရွိ မွလည္း ပညာျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါလားရွင္။


ဒီဘက္မွာေတာ့ နာမက်န္းၾကသူေတြကို ျပဳစုေပးၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ မူပိုင္ အေရာင္ျဖစ္တဲ့ ႏွင္းပြင့္ အေရာင္ကိုပဲ ေႏြးေထြးမႈ နဲ႔ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈေတြ ျဖစ္ေစဖို႔ ဒီလို အေရာင္ေလးနဲ႔ တြဲဖက္ထားပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါေနာ္ ေသြးနီေရာင္ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ ရက္စက္ျခင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေရာစပ္လို႔ မရပါဘူး။ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွန္ကန္ေနဖို႔ ဒီအေရာင္ကို ေရြးရာမွာ အသက္နဲ႔ ထပ္တူ အေရးႀကီးပါတယ္။ အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ့တို႔ ၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းတုိ႔ဆိုတာေတြ ဒီ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားသူဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေအာင္ က်မတို႔ သတိႀကီးစြာနဲ႔ စီမံထားပါတယ္။


ဒါကေတာ့ တရားေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူေတြ အတြက္ပါ။ အျဖဴနဲ႔ အမဲလိုပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ အျဖဴနဲ႔ အမဲလို႔ အလြယ္ေျပာလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အျဖဴက ညစ္လို႔ အမဲဘက္ ယိုင္ ၊ အမဲက ေဖ်ာ့လို႔ အျဖဴဘက္သန္း ဒီလို ေရာေရာေထြးေထြးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ အျခားေရြးခ်ယ္စရာ ေပးမထားပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ အလြန္ ျပတ္သားရပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို လက္ခံႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၾကည့္ပါဦး။


ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကာယ စြမ္းအား, ဉာဏစြမ္းအားေတြကို ထုတ္လုပ္ၾကမဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ ကူညီဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပစၥည္းအားလံုးကို စီမံထားပါတယ္။ အားလံုးမွာ ႏွင္းပြင့္ မိုးစက္ ေရာင္ေတြ ပါေနျခင္းကေတာ့ ႐ိုးသားမႈကို အေျခခံခ်င္တဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ေပါင္းတည္း စီးေႏွာ သြားတဲ့ ညီညြတ္ျခင္းက အက်ိဳးထူးတဲ့ ရလဒ္ပါ။ အေလးဂ႐ုျပဳမိျခင္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။


ရွင္… Security အတြက္ ၀တ္စံု။ ေအာ္ ေအာ္… ဆိုင္ အ၀င္၀မွာတင္ပါ။ ရွင္သတိမထားမိခဲ့ဘူး ထင္တယ္။ ရွင့္ကို အျပစ္ဆိုေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ က်င့္၀တ္ သိကၡာကို ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ေျချပတ္ မခံႏိုင္ေအာင္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္တဲ့ သူအတြက္ ၀တ္စံုဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ပါေလ့ မရွိပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကိုယ္ေယာင္ေတာင္ ေဖ်ာက္ေနတတ္တယ္ရွင့္။ ဒီလိုမွလည္း သ႔ူတာ၀န္ ေက်ပြန္မွာကို နားလည္ေပးပါရွင္။


ဒီဇိုင္းေတြ အၿမဲသစ္ဆန္းေနဖို႔က က်မတို႔တာ၀န္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူးရွင့္။ သံုးစြဲသူတို႔မွာလည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ တာ၀န္ရွိေနပါတယ္ဆိုတာေလး သိရေအာင္ ဟိုဘက္အခန္းမွာ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ ဗြီဒီယိုေလးကို ၾကည့္သြားပါဦးရွင္။ ဟုတ္ကဲ့… ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာကို သတိထားေရြးခ်ယ္ အားေပးဖို႔ ပဏာမ အေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ယခုလို ကိုယ့္အရြယ္အစားနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္မဲ့ အတိုင္းအတာကိုသာ သံုးစြဲသင့္ပါတယ္။ ဒီလို ထမီကို စြန္ေတာင္ဆြဲတာကေတာ့ က်မတို႔ ဆိုင္ကို ေစာ္ကားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆန္းသစ္ျခင္းအတြက္ အာမ မခံႏိုင္ေပမဲ့ တိုးတက္ျခင္းကိုေတာ့ ႏွင္းပြင့္မိုးစက္မွ ရွင္ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ႏွင္းပြင့္မိုးစက္မွာ ျပည့္စံုျခင္းကိုေတာ့ ရွင္မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔ဦး။ ႏွင္းပြင့္မိုးစက္မွာ ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းရတဲ့ သေဘာေလးရွိေနေသးတာ ေမ့ထားလို႔မရဘူးေလ… ဒါေၾကာင့္


သံုးစြဲရာမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရင္ (သို႔) ပိုမို ေကာင္းမြန္တဲ့ အႀကံဉာဏ္မ်ိဳး ရွိခဲ့ရင္ ဆိတ္ဆိတ္မေနပဲ စာ ကဗ်ာျဖင့္ေသာ္တစ္နည္း၊ ေတးအလကၤာျဖင့္ေသာ္တစ္ဖံု ဖြင့္ဟမည္ဆိုရင္ ႏွင္းပြင့္မိုးစက္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းပါ။


*****


ေအးခ်မ္း၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ “ႏွင္းပြင့္မိုးစက္”တြင္ ပ်ားပန္းခတ္ေနေလေတာ့သည္။

Free English Course for Parents - Day 5

ဤမိသားစု
ဘုရားဖူး လာ၏။
လူစုလာသည္။
မသီတာ ပါသလား။

အထီးက်န္ျခင္းကို ခံစားရေသာအခါ အထက္ပါအတိုင္း သူငယ္တန္းဖတ္စာ ထဲမွ စာပိုဒ္ေလးတြင္ မိမိနာမည္ကို ထည့္လိုက္မိပါေတာ့သည္။

အထီးက်န္ျခင္းသည္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းမွာ ျမစ္ဖ်ားခံေလသေလာဟု ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳး ကို စစ္ေၾကာ ေ၀ဖန္ တီးေခါက္ေနမိသည္။

အထီးက်န္ျခင္းသည္ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္မႈနည္းပါးျခင္း၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ ရတာထက္ပိုလိုခ်င္ျခင္းမ်ား၏ အက်ိဳးရလဒ္ေလေလာဟု ဆန္္းစစ္ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

မိန္းမတို႔သည္ အသက္အရြယ္ အတန္ရလာေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဓာတ္မ်ားေျပာင္းလဲျခင္းေၾကာင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ျဖစ္လာတတ္ေၾကာင္း ၾကားဖူးနား၀ ရွိခဲ့ရာ၊ ထိုအသက္အရြယ္သို႔ မိမိသည္ လံုလ၊ ၀ီရိယႀကီးစြာျဖင့္ ေစာလ်င္စြာ ေရာက္ႏွင့္ေနပီလား…

*****
Day 1
Day 2
Day 3 & 4
Day 5
ဒီေန႔ သင္တန္းစေတာ့ Mei Leen က loner alone lonely ဆိုတဲ့ စာသံုးလံုးကို White Board မွာ ေရးခ်လိုက္တယ္။ က်မ အလြန္စိတ္၀င္စားေနတဲ့ topic မို႔ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ကြင္းဆက္ကေလးကို ရေလႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း နဲ႔ေပါ့။

ေယဘူယ် အေနနဲ႔ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲက ကာလေပၚ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဆိုတဲ့ ေတးသြားကို မျဖစ္မေန သီဆိုက်ဴးရင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ New Year Eve မွာ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ သင္ခန္းစာကို ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ friends, family member ေတြနဲ႔ party, holiday အေၾကာင္း ေတြပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ Lifestyle ေတြအေၾကာင္းလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု မဟုတ္ေပမဲ့ တစြန္းတစ အဖ်ားခတ္ၿပီး ပါသြားတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဇတ္လိုက္ ရထားတဲ့ score ကို loner အဆင့္ေတြ ခြဲထားတဲ့ table နဲ႔ တိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ He’s a bit of a loner ဆိုတဲ့ အေျဖထြက္တယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြ အတြက္လည္း ကိုယ္တိုင္ အမွတ္ေပး၊ ရတဲ့ score ေတြအားလံုးေပါင္းေတာ့ အဲ့ဒီလူနဲ႔ တစ္မွတ္ပဲကြာသမို႔ I’m a bit of a loner လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေၾကျငာအၿပီး ခဲေလသမွ် သဲေရက်ဆိုတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ သင္တန္းက ျပန္ခဲ့တယ္။

*****

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက က Snow in the Summer စာအုပ္ Introduction မွာ
Mountain-Lion I am. Alone, but not lonely any more. I have learnt to live alone. …(Page-4)တဲ့။ ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုမ်ား learn လုပ္ခဲ့ပါသလဲ။

မိသားစု စည္း၀ိုင္း အျပင္ဘက္
သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အသိုင္းအ၀ိုင္းအျပင္ဘက္
ရြာ အျပင္ဘက္
ေရာက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလို႔ ေရးခ်လိုက္ပါတယ္

ဘေလာ့ဂ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

နိကာယ် ၅-ရပ်အား စနစ်တကျ လေ့လာခြင်း (၄)

ယေ ဓမ္မာ ဟေတုပ္ပဘဝါ, တေသံ ဟေတုံ တထာဂတော အာဟ။
တေသဉ္စ ယော နိရောဓော၊ ဧဝံဝါဒီ မဟာသမဏော။

အကြင်တရားတို့သည် အကြောင်းကိုမှီ၍ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းတရားတို့ကို လည်းကောင်း, ထိုတရားတို့ ချုပ်ခြင်းကို လည်းကောင်း တထာဂတသည် ဟောတော်မူ၏။ ရဟန်းမြတ်သည် ဤသို့အယူရှိ၏။

ဗုဒ္ဓ၏ လက်ယာတော်ရံမထေရ် ဖြစ်လာမည့် အရှင်သာရိပုတ္တရာပရိဗိုဇ်အား ပဉ္စဝဂီငါးပါးအနက်မှ တစ်ပါးဖြစ်သော အရှင်အဿဇိမထေရ် အကျဉ်းဟောကြားသော ဂါထာဖြစ်သည်။ အကြောင်းကိုမှီ၍ဖြစ်သော (ဟေတုပ္ပဘဝါ) တရားများဟူသည်မှာ ခန္ဓာငါးပါးကို ဆိုလိုသည်။ တစ်နည်းလည်း ဒုက္ခသစ္စာကိုဆိုလိုသည်။ ယင်းခန္ဓာငါးပါး၏ အကြောင်းတရားသည် ဒုက္ခဖြစ်ကြောင်း သမုဒယသစ္စာဖြစ်၏။ ဒုက္ခ၏အကြောင်းနှင့် ဒုက္ခတို့ ချုပ်ငြိမ်းခြင်းသည် နိရောဓသစ္စာဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် ထိုဂါထာလေးသည် ဒုက္ခ, သမုဒယ, နိရောဓတို့ကို ဟောကြားခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံး မဂ္ဂသစ္စာအား တိုက်ရိုက် ဟောမထားသော်လည်း၊ သစ္စာလေးပါးတို့သည် တပြိုင်နက်တည်းသိသော (ဧကပဋိဝေဓ) သဘောရှိ၍ အရိယသစ္စာလေးပါးလုံးအား ဟောကြားသော ဒေသနာဟု ဆိုနိုင်သည်။

“ယော, ဘိက္ခဝေ, ဒုက္ခံ ပဿတိ, ဒုက္ခသမုဒယမ္ပိ သော ပဿတိ, ဒုက္ခနိရောဓမ္ပိ ပဿတိ, ဒုက္ခနိရောဓဂါမိနိံ ပဋိပဒမ္ပိ ပဿတိ။ … ”

ရဟန်းတို့ … အကြင်သူသည် ဒုက္ခကို မြင်၏။ ထိုသူသည် ဒုက္ခဖြစ်ခြင်းကိုလည်း မြင်သည်။ ဒုက္ခချုပ်ခြင်းကိုလည်း မြင်သည်။ ဒုက္ခချုပ်ခြင်းသို့ ရောက်သောအကျင့်ကိုလည်း မြင်သည်။ …

ဒုက္ခသစ္စာမြင်သူသည် သမုဒယ, နိရောဓ, မဂ္ဂသစ္စာတို့လည်း တပြိုင်နက်မြင်သည်။ ထို့အတူ သမုဒယကိုမြင်သူသည် ဒုက္ခ, နိရောဓ, မဂ္ဂသစ္စာတို့ကိုလည်း မြင်သည်။ သစ္စာတစ်ပါးကို မြင်လျှင် ကျန်သစ္စာသုံးပါးအား တပြိုင်နက် မြင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒုက္ခသစ္စာဟူသော ဥပါဒါနက္ခန္ဓာငါးပါးအား ထိုးထွင်းသိမြင်ခြင်းသည် သစ္စာလေးပါးလုံးအား သိမြင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

သစ္စာလေးပါးအား မသိမြင်သော ပုထုဇဉ်သည် ဥပါဒါနက္ခန္ဓာငါးပါးအား “ငါ့ဟာ, ငါ, ငါ့အတ္တ” ဟုရှုမြင်သည်။ တိုင်၌ချည်ထားသော ခွေးသည် တိုင်ကိုသာပတ်၍ ရပ်ခြင်း, ထိုင်ခြင်း, ပြေးခြင်းပြုသကဲ့သို့ ပုထုဇဉ်သည် ဥပါဒါနက္ခန္ဓာငါးကိုသာ တဏှာ, မာန, ဒိဋ္ဌိတို့ဖြင့် ရစ်ပတ်လှည့်လည်ကာ မလွန်မြောက်နိုင်ပဲ ရှိသည်။ အချို့က ဘဝကို ကပ်ငြိသောအမြင်ဖြင့် ဘဝတွင် ပုန်းအောင်းကြသည် (သြလီယန္တိ)။ အချို့က ဘဝကိုစက်ဆုတ်သော အမြင်ဖြင့် ဘဝကို လွန်ပြေးကြသည် (အတိဓာဝန္တိ)။ တိုင်မှ မလွတ်နိုင်ပဲ တိုင်ကိုသာ ပတ်ပြေးနေရသော ခွေးကဲ့သို့ ပုထုဇဉ်သည် ဘဝမှ မလွတ်နိုင်ပဲ ဘဝတွင် ပုန်းအောင်း၍ဖြစ်စေ, ဘဝကို လွန်ပြေး၍ဖြစ်စေ အစွန်းတစ်ဖက်ဖက်သို့ ရောက်နေကြသည်။ ဤသည်ကိုပင် ဓမ္မစကြာဒေသနာတွင် အစွန်းတရား (အန္တာ) နှစ်ပါး ဟုဟောကြားခဲ့သည်။

ဒွေ မေ, ဘိက္ခဝေ, အန္တာ ပဗ္ဗဇိတေန န သေဝိတဗ္ဗာ။ ကတမေ ဒွေ?
ယော စာယံ ကာမေသု ကာမသုခလ္လိကာနုယောဂေါ ဟီနော ဂမ္မော ပေါထုဇ္ဇနိကော အနရိယော အနတ္တသံဟိတော၊
ယော စာယံ အတ္တကိလမထာနုယောဂေါ ဒုက္ခော အနရိယော အနတ္တသံဟိတော။

ရဟန်းတို့… အိမ်ယာစွန့်ခွာ ရဟန်းပြုလာသူတို့ မမှီဝဲအပ်သော အစွန်းတရား နှစ်ပါးရှိ၏။ အဘယ် နှစ်ပါးတို့နည်း။
(၁) ယုတ်ညံ့၍ အိမ်ယာထူထောင်သူ လူများစုတို့၏ အလေ့အကျင့်သာဖြစ်သော, မြတ်သောအကျင့်မဟုတ်သော, အကျိုးမရှိသော ‘ကာမချမ်းသာကိုလိုက်စားခြင်း’ (ကာမသုခလ္လိကာနုယောဂ)
(၂) ကိုယ်စိတ်ဆင်းရဲခြင်းကိုဖြစ်စေတတ်သော, မြတ်သောအကျင့်မဟုတ်သော, အကျိုးမရှိသော ‘မိမိကိုမိမိ ပင်ပန်းဆင်းရဲအောင် အားထုတ်ခြင်း’ (အတ္တကိလမထာနုယောဂ) နှစ်ပါးတို့တည်း။

ဤတွင် လူအများစုတို့သည် ဘဝတွင် ပုန်းအောင်းနေသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာတွင် နစ်မျောကာ ကာမဂုဏ်အာရုံများနောက် လိုက်စားပျော်မွေ့နေကြသည်။ ကာမသုခလ္လိကာနုယောဂ (ကာမသုခ+ လိက - ကပ်ငြိသော + အနုယောဂ - အားထုတ်ခြင်း) အစွန်းဟုခေါ်သည်။ အချို့ကား ဘဝကို စက်ဆုတ်, ရှက်ရွံ့သည်ဖြစ်၍ လွန်ပြေးသူများ ဖြစ်သည်။ ထိုသူတို့သည် မိမိကိုယ် မိမိနှိပ်စက် ညှဉ်းပန်း, ပင်ပန်းဆင်းရဲအောင် ကျင့်ကြံ၍ ဘဝကင်းပြတ်မှုကို ရှာဖွေကြသည်။ အတ္တကိလမထာနုယောဂ (အတ္တ- မိမိ + ကိလမထ - ပင်ပန်းခြင်း + အနုယောဂ - အားထုတ်ခြင်း) အစွန်းဟုခေါ်သည်။ ထိုအစွန်းတရားနှစ်ပါးတို့သို့ မကပ်သော အလယ်အလတ်ကျင့်စဉ် (မဇ္ဈိမပဋိပဒါ) သည် အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်း ရှစ်ပါးပါဝင်သော အကျင့်လမ်း (အဋ္ဌင်္ဂိကမဂ္ဂ = အဋ္ဌ-ရှစ် + အင်္ဂ-အစိတ်အပိုင်း + ဣက - ရှိသော + မဂ္ဂ - လမ်း) ဖြစ်သည်။ ဒုက္ခချုပ်ငြိမ်းခြင်းသို့ ရောက်သောအကျင့်လမ်း (ဒုက္ခနိရောဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ) မဂ္ဂသစ္စာပင် ဖြစ်သည်။

(၄) ဣဒံ ခေါ ပန, ဘိက္ခဝေ, ဒုက္ခနိရောဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစ္စံ။ အယမေ၀ အရိယော အဋ္ဌင်္ဂိကော မဂ္ဂေါ။ သေယျထိဒံ- သမ္မာဒိဋ္ဌိ သမ္မာသင်္ကပ္ပေါ သမ္မာဝါစာ သမ္မာကမ္မန္တော သမ္မာအာဇီဝေါ သမ္မာဝါယာမော သမ္မာသတိ သမ္မာသမာဓိ။

ရဟန်းတို့… ဤကား ဒုက္ခနိရောဓဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစ္စာ (ဆင်းရဲချုပ်ခြင်းသို့ရောက်သော အကျင့်လမ်း ဟူသည့် အရိယာတို့သိအပ်သော အမှန်တရား- မဂ္ဂသစ္စာ) တည်း။ ဤသည်တို့ကား -
၁။ သမ္မာဒိဋ္ဌိ (မှန်ကန်စွာ သိမြင်ခြင်း)
၂။ သမ္မာသင်္ကပ္ပ (မှန်ကန်စွာ ကြံစည်ခြင်း)
၃။ သမ္မာဝါစာ (မှန်ကန်စွာ ပြောဆိုခြင်း)
၄။ သမ္မာကမ္မန္တ (မှန်ကန်စွာ ပြုမူခြင်း)
၅။ သမ္မာအာဇီ၀ (မှန်ကန်စွာ အသက်မွေခြင်း)
၆။ သမ္မာဝါယာမ (မှန်ကန်စွာ အားထုတ်ခြင်း)
၇။ သမ္မာသတိ (မှန်ကန်စွာ အောက်မေ့ခြင်း)
၈။ သမ္မာသမာဓိ (မှန်ကန်စွာ တည်ကြည်ခြင်း) ဟူသောအင်္ဂါရှစ်ပါးရှိသော အကျင့်လမ်း (အဋ္ဌင်္ဂိကမဂ္ဂ) ဖြစ်သည်။

သစ္စာလေးပါးအား ဉာဏ်သုံးပါး, အပြန်သုံးပြန်အားဖြင့် (တိပရိဝဋ္ဋ) သိမြင်ပုံကို ဓမ္မစကြာဒေသနာတွင် ဟောကြားထားသည်။ ဥပါဒါနက္ခန္ဓာငါးပါးသည် ဒုက္ခသစ္စာ၊ တဏှာသည် ဒုက္ခဖြစ်ခြင်း သမုဒယသစ္စာ၊ တဏှာချုပ်ငြိမ်းခြင်းသည် ဒုက္ခချုပ်ငြိမ်းခြင်း နိရောဓသစ္စာ၊ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးသည် ဒုက္ခချုပ်ခြင်းသို့ရောက်သော အကျင့်လမ်း မဂ္ဂသစ္စာဟု သိခြင်းသည် သစ္စာသိမြင်သော သစ္စဉာဏ် ဖြစ်သည်။

ဥပါဒါနက္ခန္ဓာငါးပါးသည် ပိုင်းခြား၍ သိရမည့်တရား (ပရိညေယျ)၊ တဏှာ (နှင့်တကွသော ကိလေသာတို့)သည် ပယ်သတ်ရမည့်တရား (ပဟာတဗ္ဗ)၊ ဒုက္ခချုပ်ငြိမ်းရာ နိဗ္ဗာန်သည် မျက်မှောက်ပြု ဆိုက်ရောက်ရမည့်တရား (သစ္စိကာတဗ္ဗ)၊ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးသည် ကျင့်ကြံပွားများရမည့်တရား (ဘာဝေတဗ္ဗ)ဟု “သိ-ပယ်-ဆိုက်-ပွား” ကိစ္စတာဝန် လေးရပ်နှင့် တွဲဖက် သိမြင်ခြင်းသည် ကိစ္စဉာဏ်ဖြစ်သည်။

ပိုင်းခြားသိရမည့် တရားတို့အား သိပြီးပြီ၊ ပယ်သတ်ရမည့် တရားများအား ပယ်သတ်ပြီးပြီ၊ မျက်မှောက်ပြုရမည့် တရားများအား မျက်မှောက်ပြုပြီးပြီ၊ ပွားများရမည့် တရားများအား ပွားများပြီးဟု သိမြင်ခြင်းသည် ကတဉာဏ်ဖြစ်သည်။ ဤသို့ သစ္စဉာဏ်, ကိစ္စဉာဏ်, ကတဉာဏ်ဟူသောအပြန်သုံးပါးဖြင့် သစ္စာလေးပါးအား အခြင်းရာ ၁၂-ပါး ( ၄ x ၃ = ၁၂ ဒွါရသကာရ) ဖြင့် ဟုတ်တိုင်းမှန်စွာ ထိုးထွင်း၍ သိပြီးမှသာ ဘုရားအဖြစ်ကို ဝန်ခံကြောင်း မိန့်ကြားသည်။

စာညွှန်း
၁။ သံ-၅-၁၀၈၁-သစ္စသံယုတ်-ဓမ္မစက္ကပဝတ္တနသုတ်
၂။ ဝိနည်းမဟာဝါ-၆၀၊ သာရိပုတ္တမောဂ္ဂလာနပဗ္ဗဇကထာ
၃။ သံ-၅-၁၁၀၀-သစ္စသံယုတ်၊ ကောဋိဂါမဝဂ်၊ ဂဝမ္ပတိသုတ်
၄။ သံ-၃-၉၉-ခန္ဓသံယုတ်၊ ပုပ္ဖဝဂ်၊ ဂဒ္ဒူလဗဒ္ဓသုတ်
၅။ ဣတိဝုတ္တက-၄၉၊ ဒုကနိပါတ်-ဒုတိယဝဂ်-ဒိဋ္ဌိဂတသုတ်