အငိုမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာ

မသီတာ ပို႔စ္မေရးႏိုင္တာ … စိတ္ေနာက္သြားလို႔ပါ။ ညကအိပ္မက္ထဲမွာ Blog Roll က လင့္ေတြ ႏိွပ္လိုက္ရင္ blank page ေတြခ်ည္း ထြက္က်လာလို႔ “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ? ထားခဲ့ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီလိုေလး က်န္ခဲ့ပါေသးတယ္” လို႔ အိပ္မက္ထဲမယ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ေမးေနရွာတာ သနားစရာေလးပါ။

ဒီမနက္ေတာ့ ဒီလိုေတြ ပါးစပ္ကတတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး ဘေလာ့ရြာထဲ ေလွ်ာက္သြားေနေလရဲ႕…

ေမေအာင္ကိုလည္း လြမ္းပါသည္။
ေဗဒါရီလည္း လြမ္းပါသည္။
(အစပိုင္းေတာ့ တိုးတိုးေလး ထပ္ကာထပ္ကာရြတ္ေနတာ…)

ဇနိေမာင္ႏွံ ရာသက္ပန္ရယ္လို႔
တမ္းတရ လြမ္းသမွ် အပူေတြ
(ေနာက္ေတာ့ ေဆြးေျမ႕သံစြတ္လာတယ္…)

အလင္းညီေရ
အသည္းအူေတြ ျပတ္ေႂကြျပဳန္း
(ရင္ေခါင္းသံႀကီး ပါလာၿပီ …)

ပန္းေရာင္မယ္ေလး ဂုဂု ငယ္
သူေယာင္မယ္လို ေရွာင္ပုန္း
(ငိုၿငီးသံေလးလိုလို…)

အမယ္မင္း မုဒိတာ ရယ္
ကိုယ္ ဘယ္၀ယ္လိုက္ရွာရ ရ ရ
Welcome ေရ အၿမဲတမ္း ဆို.. ဆို ဆို
(ရိႈက္…ေနတယ္)

မိုးရယ္ ေဆာင္းရယ္
ကိုယ့္ခ်စ္သူေတြ အတူတူပါပဲကြယ္
(ထြက္ေပါက္ရွာသြားတာပါ…)

ဒီလိုပဲေပ့ါေလ…သူငယ္ခ်င္း အေဟာင္းေတြက ခြဲခြါသြားၾကေတာ့၊ အသစ္ အသစ္ေတြနား မရဲတရဲေလး တိုးသြားၿပီး “မဂၤလာေဆာင္ပါ” လို႔ မ်က္ႏွာခိ်ဳေလးေသြး

ခက္ဆစ္-
မဂၤလာေဆာင္= မဂၤလာတရားကို ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုးတို႔၌ ေဆာင္ထားျခင္း။

ေတာင္းပန္ျခင္း
အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဒီရက္အတြင္း အမွားေတြလုပ္မိသလိုပဲ…။ ကြန္မန္႔ေတြမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ေရးမိလို႔ တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ကြန္မန္႔ေတာင္ မေရးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ပို႔စ္လည္းမေရး၊ ကြန္မန္႔လည္းမေရး၊ CBox မွာလည္း အေၾကာင္းမျပန္ဆိုေတာ့ မသီတာ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စိတ္မေအးရတဲ့ သူမ်ားကို လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိပါလို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

“လူသားအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ”
(S-Cမွ ေတာင္းဆုေမတၱာေ၀)

လူရႊင္ေတာ္ေတြ အသံုးနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေစ၊ ပ်က္ေစ၊ ကလက္ေစ ေပါ့ေလ…(လြမ္းတာေတာ့ တကယ္ပါ။) ေရးျဖစ္တဲ့စာက…
*****
၀ါ၀င္သြားပါၿပီ…
၀ါထြက္လွ်င္ ဘ၀ စ,ၿပီမို႔ လိမၼာခ်င္သည္မွာ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနသည္။
ထမင္းစားလိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္၊ အိပ္ယာေပၚ လွဲလိုက္ျဖင့္ ေျပာင္ေယာင္မလာမွန္း အတတ္သိပါသည္။
အာ႐ံုမ်ားကို ႀကိဳးစားစုစည္းေလေလ၊ ဖြာလန္က်ဲ၍ ထြက္ေလေလျဖစ္ေနသည္။

လိႈင္လိႈင္ေပါႂကြယ္ေနေသာ အမုန္းတရားမ်ားအလယ္၌ ခိ်ဳသာေသာ အၿပံဳး၊ ယဥ္ေက်းေသာ စကားတို႔ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ အမိအဖတို႔ကို ရန္လိုေနသည္။ ယဲ့ယဲ့သာက်န္ေတာ့ေသာ ကမၼနိယာမတရားကို ယံုၾကည္မႈမွ ရွိန္ရွိန္ညီးေသာ ငရဲမီးတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ လြင္ထီးေခါင္၌ ေကာင္းကင္ကို ဖီလာတိုက္ကာ တြားသြားေသာ သတၱ၀ါအျဖစ္ကိုလည္းေကာင္း ဖန္တီးရွင္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ပိုင္ပိုင္ သိလိုက္ရပါ၏။

သို႔ေသာ္ ႀကံဳလာသမွ်ေသာ အာ႐ံုေတြက ေရွးထံုးမပယ္ ႏိုင္ၿမဲတိုင္း ႏိုင္ေနၾကေသာအခါ သူတို႔ ႀကိဳးဆြဲရာ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ က,ရပါေတာ့သည္။ အာ႐ံုတို႔ကို မၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္၊ မႀကံဳခ်င္ မဆံုခ်င္ေလာက္ေအာင္၊ မုန္းတီးလာသည္။ အမုန္းသံသရာမွ ရုန္းထြက္မရေအာင္ မြန္းၾကပ္လွပါ၏။

ေရြ႕လ်ားေနသည္မ်ားကို တံု႕ကနဲရပ္တန္႔ရန္၊ ၿငိမ္သက္ေနသည္မ်ားကို သြားေတာ့လို႔ တြန္းလႊတ္ရန္ အားတို႔လိုပါသည္။ ထိုအားတို႔ကို တခါတရံမူလည္း ႏွလံုးသားကို ဆြဲလိမ္ညွစ္ျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစရာ၏။ နာက်ဥ္၏။ ခံခက္၏။ တခါတရံေသာ္လည္း ေလအလာတြင္ ရြက္လႊင့္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ျဖစ္ေစႏိုင္ျပန္၏။

လည္ေခ်ာင္း၀၌ တစ္စို႔လာသည္တို႔ကို ၿမိဳခ်ရျခင္း၊ လိႈင္းလံုးမ်ားလို တလိမ့္လိမ့္လာေနသည့္ ေဒါသတို႔ကို မီွရာအရပ္က တားဆီးၿပီး အခိုးအေငြ႔အျဖစ္ လႊင့္ထုတ္ရျခင္း၊ နားထဲသို႔ တိုး၀င္လာေနသည္မ်ားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရျခင္း၊ …စသည္..စသည္တို႔သည္ အဘယ္သို႔ေသာ အားမ်ိဳးေတြပါနည္း။ အားလံုးကို လူျဖစ္ရသည့္ ဒုကၡဆိုသည့္ အိတ္ထဲ ထိုးႀကိတ္ထည့္ရျခင္းျဖင့္ ထိုအိတ္လည္း ခ်ဳပ္႐ိုးေတြပင္ ၿပဲ၍ ကြဲထြက္ကုန္ၿပီ…။ ဘ၀ဆိုတာ… ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့သည့္ တတ္ႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဆိုေသာအရာမ်ားသည္ အညိႈးအေတး အလံုးအရင္းႏွင့္ အင္အားသံုးလာၾကသည္။

(စိတ္ညစ္စရာေတြမို႔ ပို႔စ္အျဖစ္ မတင္လိုပါ…တခါတေလ မသီတာ စာေတြမွာ ထြက္ေပါက္မရွိတာ သိပါတယ္။)

ေဟာဒီမွာ…

EXIT

ဘ၀ ဆိုတာ ...

ဘ၀ ဆိုတာ အဆံုးအစ ရွိတဲ့ ခရီး တခုလို႔ဆိုမယ္။

ေျခတေခ်ာင္းက အနာဂတ္ကို လွမ္း..ေမွ်ာ္မွန္းရင္း၊
ေျခတေခ်ာင္းက အတိတ္အေၾကာင္းမွာ ၿငိတြယ္ေနတတ္တယ္။

အနိမ့္ အျမင့္
အတက္ အက်
ေယာက်္ား မိန္းမ
အခ်စ္ အမုန္း
အငို အၿပံဳး
အေကာင္း အဆိုး
ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ
…
ဆိုတဲ့
ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြရဲ႕အားၿပိဳင္ လြန္ဆြဲမႈေတြၾကား ပစၥဳပၸန္ဟာ အေမာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။

ဘယ္လိုေလွ်ာက္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပဲ…
ဒါေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ
လိုခ်င္ေနတတ္တဲ့ ေလာဘေတြ
ငါနဲ႔ မတူ၊ ငါလိုမဟုတ္ ပါလား ဆိုတဲ့ ကြာျခားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ေဒါသေတြ
ပိုင္ရွင္အမည္တပ္၊ တံဆိပ္ကပ္လိုက္မိတဲ့ ေမာဟေတြ
တတ္ႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း
သက္ေတာင့္သက္သာ ခရီးဆက္ပါရေစလား…။ ။

ကိုေအာင္သာငယ္ ေရးခိုင္းလို႔ ေရးပါတယ္။

မယု၀ရီရဲ႕ ေကာ္မန္႔မွာ အမွတ္တရ ဆက္စပ္သြားတဲ့
မသီတာ ေရးခဲ့တဲ့ ေဘာင္
ကိုဧရာ ေရးတဲ့ ဤလူ႔ ေဘာင္

သူတို႔ သံုးဦး ရွိေလသည္။

ေနသူရိန္

သူက အစဥ္အလာႀကီးသလို အရွိန္ အ၀ါလည္း ႀကီးတယ္။
သူရဲ႕ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ကမၻာေက်ာ္တေယာက္ သူ႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တာ မဆန္းပါဘူး။ ကမၻာေက်ာ္ ဘယ္ေလာက္ လည္လည္၊ ေနသူရိန္ရဲ႕ စက္ကြင္းထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္တာ ဒီေန႔အထိ။
ေနသူရိန္က စည္းကမ္းေတာ့ရွိတယ္။ အင္အားႀကီးတယ္ ဆိုၿပီး ႏိုင္လိုမင္းထက္ ျပဳတတ္သူ တေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သိကၡာကို ဘယ္ေတာ့မွ အပြန္းအပဲ့ မခံဘူးဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳးေပါ့။

ကမၻာေက်ာ္လား။ သူကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သက္မိသူတိုင္း သူ႔ရဲ႕ ညိႈ႕ငင္အားေတြက ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ခက္တယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းသူေလးကေတာ့ လမင္းခင္။

လမင္းခင္

ၿပံဳးလိုက္ရင္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚတဲ့ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ေပါ့။ ႏူးညံတယ္။ သိမ္ေမြ႔တယ္။ သည္းခံႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သစၥာလည္းရွိတယ္။ ကမၻာက်ာ္ကို အရိပ္လို ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္သူေလး။

အဟိမ္း… သံုးပြင့္ဆိုင္ အခ်စ္ဇတ္လမ္း ေရးမလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။

လာမည့္ July 22, 2009 ရက္ေန႔

သူ႔ဖာသူ လည္ရင္း ေနကိုလည္း ပတ္ေနရတဲ႔ ကမၻာ၊ ကမၻာကို ပတ္ခ်ာ၀ိုက္လို႔ လိုက္ေနရတဲ့ လ၊ ေန နဲ႔ ကမၻာ ၾကား လ ေရာက္ၿပီး သူတို႔ သံုးဦး တတန္းထဲက်လို႔ ေနၾကတ္မွာမို႔ပါ။
Location(Singapore) Start Time (08:40:52) End Time (09:43:56) Maximum Eclipse at (09:11:26)

http://en.wikipedia.org/wiki/Solar_eclipse_of_July_22,_2009
ဆက္စပ္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ပို႔စ္ နေမာေတ အစခ်ီ ဂါထာ

အာဇာနည္ စိတ္ဓာတ္

အာဇာနည္ဟူေသာ စကားသည္ “အာဇာနီယ = အမ်ိဳးဇာတိေကာင္းေသာ” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္မွ ဆင္းသက္လာသည္။ ေၾကာင္းက်ိဳးဟုတ္မွန္စြာ ေ၀ဖန္၍ မေၾကာက္မ႐ြံ႕မတြန္႔မဆုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါတို႔အား အာဇာနည္ဟု သတ္မွတ္သည္။ အာဇာနည္ျခေသၤ့, အာဇာနည္ဆင္, အာဇာနည္ျမင္း, အာဇာနည္ႏြားလား, အာဇာနည္ အမ်ိဳးေကာင္းသား, အာသေ၀ါကုန္ၿပီးေသာ ရဟႏၲာဟူ၍ အာဇာနည္ ၆-မ်ိဳးကို ေဖာ္ျပေလ့ရွိ၏။

ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္း အုပ္စိုး၏။ ထိုစဥ္က အေလာင္းေတာ္သည္ သိေႏၶာျမင္းမ်ိဳး၌ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သိေႏၶာျမင္းဆိုသည္မွာ အိႏၵိယျပည္ေျမာက္ပိုင္း သိႏၶဳ (Indus) ျမစ္၀ွမ္းလြင္ျပင္တြင္ ေပါက္ဖြားေသာ သန္မာထြားက်ိဳင္းသည့္ ျမင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေလာင္းေတာ္ သိေႏၶာျမင္းသည္ သန္မာထြားက်ိဳင္းယံုမက အသိဉာဏ္လည္း ရင့္သန္သည္။ ျမင္းစီးသူရဲ၏ အလိုကိုသိတတ္သည္။ မိမိ၏ တာ၀န္ကိုလည္း သိတတ္သည္။ ထိုသို႔ သိတတ္ေသာ (အာဇာနာန) သဘာ၀ ေၾကာင့္လည္း အာဇာနည္ဟု ေခၚရသည္။

တစ္ရက္ေသာ္ ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔သည္ ဆင္တပ္, ျမင္းတပ္, ေျခလ်င္တပ္ အလံုးအရင္း ၿခံရံလွ်က္ ဗာရာဏသီအား ၀ိုင္း၀န္း တိုက္ခိုက္ေလသည္။ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ မူးမတ္တို႔အား တိုင္ပင္ေသာအခါ “ကိုယ္တိုင္ ထြက္မတိုက္ပဲ ျမင္းစီးသူရဲတို႔ကို ေစလႊတ္တိုက္ခိုက္သင့္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ အေရးမလွမွသာ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို ဆံုးျဖတ္ရန္” အႀကံေပးၾကသည္။ ျမင္းစီးသူရဲတို႔အား ဆင့္ေခၚ၍ တုိက္ႏိုင္ပါမည္ေလာဟု ေမးျမန္းရာ ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းက “အကယ္၍ အရွင္၏ အာဇာနည္ သိေႏၶာျမင္းကိုသာ ရမည္ဆိုပါက ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔ကို မဆိုထားလင့္ ဇမၺဴဒိတ္ကၽြန္းလံုးကိုပင္ စစ္ထိုး၀ံ့ေၾကာင္း” ေလွ်ာက္တင္သည္။ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ အာဇာနည္ျမင္းႏွင့္တကြ အျခားေသာ ျမင္းတို႔ကိုပါ ယူရန္ ေပး၏။ သူရဲေကာင္းသည္ သိေႏၶာျမင္းအား ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာတို႔ကို ဆင္ယင္၍ စစ္ထြက္သည္။

စစ္ေျမျပင္တြင္ အာဇာနည္သိေႏၶာျမင္းသည္ ႐ြပ္႐ြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ခိုက္၍ ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔အား တစ္ပါးခ်င္းစီ အရွင္လက္ရဖမ္းဆီးကာ ျဗဟၼဒတ္မင္းထံ အပ္ႏွံ၏။ သို႔ေသာ္ ဆ႒မေျမာက္မင္းအား တိုက္ခိုက္ဖမ္းဆီးေသာအခါတြင္ အာဇာနည္ သိေႏၶာျမင္းသည္ ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္စြာ ရေလသည္။ ထိုအခါတြင္ ျမင္းစီးသူရဲသည္ အာဇာနည္ သိေႏၶာျမင္းအား နားေစ၍ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာတို႔ကို ခၽြတ္ကာ အျခားျမင္းသို႔ ေျပာင္း၍ ၀တ္ေပး၏။

ယဒါ ယဒါ ယတၳ ယဒါ၊ ယတၳ ယတၳ ယဒါ ယဒါ။
အာဇေညာ ကု႐ုေတ ေ၀ဂံ၊ ဟာယႏၲိ တတၳ ၀ါဠ၀ါတိ။
No matter when or where, in weal or woe,
The thorough-bred fights on; the hack gives in.

ဤသည္ကိုျမင္ေသာအခါ “အျခားေသာ သာမာန္ျမင္းတို႔သည္ အလြယ္ႏွင့္ လက္ေလ်ာ့အ႐ံႈးေပးရာ၏။ အာဇာနည္တို႔သည္သာ မည္သို႔ေသာအခ်ိန္, မည္သို႔ေသာေနရာ၌မဆို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သည္။ မိမိျပဳထားေသာ အမႈကိစၥအား ဆံုးခမ္းတိုင္ ေဆာင္႐ြက္ပါရေစ” ဟု ျမင္းစီးသူရဲအား ခြင့္ပန္သည္။ ျမင္းစီးသူရဲသည္ အာဇာနည္ျမင္းအား ဒဏ္ရာတို႔ကို စည္းက်ပ္, ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာတို႔ကုိ ျပန္ဆင္၍ စစ္ေျမျပင္ထြက္ကာ ခုႏွစ္ေယာက္ေျမာက္မင္းကို ဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။

ေအာင္ပြဲကို လာေရာက္ ဆီးႀကိဳေသာ ျဗဟၼဒတ္မင္းအား “မင္းႀကီး… ဤမင္းခုႏွစ္ပါးအား မသတ္ပဲ၊ သစၥာကတိျပဳေစ၍ ျပန္လႊတ္ပါေလာ့။ အကၽြႏု္ပ္တို႔ ႐ြပ္႐ြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ခုိက္ခဲ့ရသည္အတြက္ ျမင္းစီးသူရဲအား ခ်ီးေျမာက္ပါေလာ့။ မင္းႀကီး… ဒါနျပဳပါေလာ့, သီလ ေဆာက္တည္ပါေလာ့, မင္းက်င့္တရားႏွင့္ ညီစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ပါေလာ့” ဟု အာဇာနည္ျမင္းက မွာၾကားသည္။ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာတို႔ကို ခၽြတ္ေပးအၿပီးတြင္ ျပင္းစြာေသာ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ အာဇာနည္သိေႏၶာျမင္း အသက္ ထြက္ေလသည္။ အာဇာနည္ျမင္းအား ေကာင္းမြန္႐ိုေသစြာ သၿဂႋဳဟ္၍ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။

အာဇာနည္သည္ တာ၀န္သိသူ ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္သည္ အသက္ပင္ေသေသ မေၾကာက္မ႐ြံ မတြန္႔မဆုတ္သူ ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္သည္ ခ်ီးက်ဳး ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူ ျဖစ္သည္။

(၁၉-ဇူလိုင္- ၆၂-ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အမွတ္တရ…)

ဧရာ (မႏၲေလး)

စာၫႊန္း။
၁။ ဇာတက-၂၃၊ ဧကကနိပါတ္-ေဘာဇာဇာနီယဇာတ္ အ႒ကထာ
၂။ ဇာတက-၂၄၊ ဧကကနိပါတ္-အာဇညဇာတ္ အ႒ကထာ
၃။ အဂၤုတၱရနိကာယ္-ဒုကနိပါတ္-ပုဂၢလ၀ဂ္
၄။ The Jataka or the Stories of Buddha’s Former Births, Vol I – translated by Robert Chalmers.

ထာ၀ရရင္ခြင္

စိမ္းလဲ့လဲ့ ျမကန္သာရင္ခြင္မွ
ႏိုးထ
မိုးေကာင္းကင္ ရင္ခြင္က်ယ္ကို
အဆံုးက်
မွန္းဆခ်င္မိတယ္…။

ေရွာင္မရတဲ့
ခေရာင္းေတာ ရင္ခြင္ကိုလည္း
ျဖတ္ေက်ာ္ရတယ္။

အေမွာင္က်တဲ့
ကႏၲာရ ရင္ခြင္မွာလည္း
လမ္းေပ်ာက္ဖူးတယ္။

သမုဒၵရာရင္ခြင္မွာ ႐ြက္လႊင့္ရင္း
ေလာကဓံ လိႈင္းထက္
စည္းခ်က္မဲ့လည္း ကခဲ့တယ္။

ေက်ာက္ေဆာင္ရင္ခြင္ကို
အၿပံဳးနဲ႔ ပစ္ေပါက္
ထြင္းေဖာက္ရတာလည္း ရွိတယ္။

အလွည့္ဆိုတဲ့ဇာတ္ကား
ရင္ခြင္ပိတ္ကားမွာ
မၾကာခဏ ၾကည့္ရေတာ့
ပံုျပင္ေတြလည္း ႐ိုးကုန္တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ…
ေႏြးေထြးတဲ့ ႏွင္းဆီရင္ခြင္ကို သိုင္းဖက္
ႏူးညံ့တဲ့ ကဗ်ာရင္ခြင္ေပၚ ေမွးစက္
ထာ၀ရရင္ခြင္ကို
အိပ္မက္ ဦးမယ္။ ။

(ပံုကို Insight Guides - India စာအုပ္မွ ယူပါသည္။)

ကေလးမ်ားအတြက္ ျမန္မာစာ

မရည္ရြယ္ဘဲ ေစာ္ကဲမင္းျဖစ္သလို၊ မျပင္ဆင္ဘဲႏွင့္ က်မ ကႀကီး၊ ခေကြး ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ပထမ ႏွစ္ႏွစ္သည္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းတက္ေနရေသာ အခ်ိန္မ်ားဟု သတ္မွတ္ရေပမည္။ သင္ပုန္းႀကီးသင္ဖို႔ ဒီေလာက္အခ်ိန္ယူရလား ဟု အျပစ္ဆိုလွ်င္လည္း ခံရေပေတာ့မည္။ အစမ္းသပ္ခံ တပည့္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ မိဘမ်ား၏ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံ ဇြဲသန္မႈကို ဘယ္ေနရာတြင္ ဘယ္လိုမွတ္တမ္းတင္ရမလဲ က်မ မသိေသးပါ။

သင္တန္းကာလတြင္ မိမိဘက္မွ ျမန္မာစာေပ၏ စည္းကမ္းရွိမႈႏွင့္၊ အဆင့္အတန္းရွိမႈကို ကိုယ္ပိုင္ ဉာဏ္ျဖင့္ မမိတမွီ ေထာက္ဆမိလာေသာ္လည္း ကေလးမ်ားဘက္မွ တတ္ေျမာက္ နားလည္မႈအပိုင္းမွာမူ စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေႏွးေကြးေနသျဖင့္ က်မကို က်မ ဆရာအျဖစ္မွ ရပ္ဆိုင္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားခဲ့ပါသည္။ အေတြ႔အႀကံဳရွိေသာ ဆရာမအစစ္မ်ားထံ အခက္အခဲကို တင္ျပ၍ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ရွာေဖြျပဳျပင္ခဲ့ရပါသည္။

ပထမဦးဆံုးအေနႏွင့္ က်မ၏ သင္ႏႈန္းကို ေလ်ာ့ခ်ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ က်မသင္ေနပံုက သူငယ္တန္း ကေလးေတြကို (၅)ရက္အျပတ္ Short Course တစ္ခုကဲ့သို႔ သင္သည္။ တစ္ပတ္တြင္ တစ္ရက္သာ တက္ရေသာ သင္တန္းတြင္ ထိုတစ္ရက္၌ သင္ခန္းစာ တစ္ခုၿပီးေအာင္သင္သည္။ ေနာက္တပတ္လာခဲ့ ေနာက္သင္ခန္းစာ တစ္ခု။ တတ္ေစခ်င္သည့္ေဇာ ႀကီးလြန္းသြားခဲ့ပါသည္။

ဒုတိယအေနႏွင့္ ကေလးမ်ားကို စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု က်က္ခိုင္းျခင္း၊ အမွားအမွန္ေရြးျခင္း၊ ကြက္လပ္ျဖည့္ျခင္း စသည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ခိုင္းေစျခင္းျဖစ္ပါသည္။

တတိယအခ်က္မွာ အခက္ခဲဆံုးဟု ဆိုရမည္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမ်ားသည္ သူတို႔သင္ယူေနေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး မေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုေ၀ါဟာရမ်ားကို သူတို႔လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲေရာက္ေအာင္ ရွင္းျပရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သင္ခန္းစာ(၁) အ အာ အား မွပင္ စပါၿပီ။ ပ ေရ ပ၊ ၀ ေရး ခ် ၀ါ။ ပ၀ါ။ ဆရာမ ပ၀ါဆိုတာ ဘာလဲဟင္။ ေၾသာ္ ပ၀ါဆိုတာ အ၀တ္စ။ လက္သုတ္ေတာ့ လက္သုတ္ပ၀ါ၊ ေျခသုတ္ေတာ့ ေျခသုတ္ပ၀ါ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ေတာ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ။ ေဟာဒီမွာၾကည့္ ဆရာမက ပ၀ါေလးကို ပုခံုးေပၚဒီလိုတင္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးတယ္။ (က်မက အိတ္ထဲတြင္ အၿမဲထည့္ထားေသာ ပ၀ါကို ထုတ္၍ ဘုရားရွိခိုးျပသည္။) ဆက္တိုက္လာပါၿပီ... ဖလား ဆိုတာ ခြက္၊ နဂါးဆိုတာ dragon။ ကိုယ္ကေတာ့ ပါးစပ္ထဲေတြ႔တာေတြေလွ်ာက္ေျပာ သူတို႔ ေလးေတြမွာေတာ့ ဖလား ဆိုတာ ခြက္၊ နဂါးဆိုတာ dragon သံေယာင္လိုက္၍ meaning က်က္ေနၾကသည္။
သင္ခန္းစာ (၂) အိ အီ အီး မွာဆိုလွ်င္ လာပါၿပီ
အရီးလာသည္။
ဆီးသီး ပါသလား။
အရီးဆိုတာ Aunty လို႔ အလြယ္တကူ ရွင္းလိုက္ႏိုင္ေပမဲ့… အဲ့ ဆီးသီး… ကေလးမ်ားထဲတြင္ ဆီးသီးထုတ္ စားဖူးသူပါက က်မ၀မ္းသာရပါသည္။
သင္ခန္းစာ(၃) အု အူ အူး။ အကၡရာ ‘ဥ’ ၀င္လာသည္။ သိပ္ေတာ့ အခက္အခဲ မရွိလွ။
…
စတုတၳအခ်က္မွာ ျမန္မာစာသည္ သူတို႔အတြက္ အသံုးနည္း၍ ေမ့လြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သင္ၿပီးသမွ်ကို မေမ့ေစရန္ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္တတ္သင္နည္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ ဆက္စပ္၍ နားလည္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္ ဖတ္စာ တစ္ပုဒ္ကို မဖတ္မီ ေဘးမွသ႐ုပ္ေဖၚပံုကို အေသအခ်ာၾကည့္ေစၿပီး ဆရာႏွင့္ တပည့္ အေမးအေျဖမ်ား လုပ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆႏၵ ေစာေသာ က်မက ပံုကိုၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ စာကိုဖတ္။ အခုေတာ့ သူမ်ားေရးထားတာေတြကို ဖတ္တတ္ေအာင္ ဖတ္။ ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ပံုေတ႔ြယင္ ကိုယ့္ဖာသာ စာေရးတတ္ရမယ္ဟု ေျပာတတ္ပါေသးသျဖင့္ “ဟင္, ဆရာမ ခက္တယ္”ဟု ၿငီးသူကၿငီး၊ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ ကလယ္ႏွင့္ ၾကည့္သူကၾကည့္ၾကပါသည္။

*****
၂၀၀၅ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွစတင္၍ http://smcmeditation.org/ တြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ျမန္မာစာ အေရးအဖတ္ သင္တန္း၌ လုပ္အားေပးရင္း ေတြ႔ႀကံဳခဲ့သည္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
(အတၱဟိတ) သားႀကီး ျမန္မာစာ တတ္ဖို႔အေရး ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ၿပီး (ပရဟိတ) ေနာက္ကလိုက္တာပါ။ ကေလးေတြကို စာသင္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ မရွိပါဘူး။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးရင္းကေန ဆရာမလိုေတာ့ ၀င္သင္ရတာပါ။
သင္တန္းမွာ ကေလးေတြက အရြယ္စံု၊ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား တတ္ေျမာက္မႈအဆင့္စံု၊ သင္တန္းကိုလည္း ရက္မွန္မွန္ မလာႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တေန႔တေန႔ သင္တန္းစမွ ေက်ာင္းေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကို အဆင့္တူရာ အုပ္စုခြဲၿပီး သင္ၾကားေပးေနရပါသည္။ ယခု အေျခအေနအရ ဆရာ တဦးလွ်င္ အုပ္စု ႏွစ္စု၊ သံုးစု ကို တၿပိဳင္နက္တည္း သင္ေနၾကရပါသည္။ လုပ္အားအလွဴ ေပးလိုသူမ်ားႏွင့္ သင္တန္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အႀကံဉာဏ္ေပးလိုသူမ်ားကို ဤေနရာမွ ၀မ္းေျမာက္စြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါသည္။

(ရိပ္သာ ေနရာေဟာင္း၌ ႐ိုက္ကူးထားေသာပံု ျဖစ္ပါသည္။)

သင္တန္းေနရာ - သတိပဌာန္ရိပ္သာ

Satipatthana Meditation Center (SMC)

40 Jalan Malu-Malu, Sembawang Springs Estate Singapore 769657,

Behind Sembawang Shopping Center (SSC)

Tel: (65) 67589488

သင္တန္းအခိ်န္ - Every Sunday (2-5pm)

အနတၱလကၡဏသုတ္

ဧကံ သမယံ ဘဂ၀ါ ဗာရာဏသိယံ ၀ိဟရတိ ဣသိပတေန မိဂဒါေယ။ တၾတ ေခါ ဘဂ၀ါ ပဥၥ၀ဂၢိေယ ဘိကၡဴ အာမေႏၲသိ– “ဘဂေ၀ါ”တိ။ “ဘဒေႏၲ”တိ ေတ ဘိကၡဴ ဘဂ၀ေတာ ပစၥေႆာသံု။ ဘဂ၀ါ ဧတဒေ၀ါစ–

အခါတစ္ပါးတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဗာရာဏသီျပည္ ဣသိပတန ေခၚ မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါတြင္ ဘုရားရွင္သည္ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႔အား “ရဟန္းတို႔”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ရဟန္းတို႔ကလည္း “အရွင္ဘုရား”ဟု ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္ … ။

႐ူပံ, ဘိကၡေ၀, အနတၱာ။ ႐ူပဥၥ ဟိဒံ, ဘိကၡေ၀, အတၱာ အဘ၀ိႆ, နယိဒံ ႐ူပံ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်, လေဗၻထ စ ႐ူေပ– “ဧ၀ံ ေမ ႐ူပံ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ ႐ူပံ မာ အေဟာသီ”တိ။ ယသၼာ စ ေခါ, ဘိကၡေ၀, ႐ူပံ အနတၱာ, တသၼာ ႐ူပံ အာဗာဓာယ သံ၀တၱတိ, န စ လဗၻတိ ႐ူေပ– “ဧ၀ံ ေမ ႐ူပံ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ ႐ူပံ မာ အေဟာသီ”တိ။

ရဟန္းတို႔ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္။ ႐ုပ္သည္ အတၱျဖစ္ျငားအံ့၊ ဤ႐ုပ္သည္ နာက်င္ျခင္း မျဖစ္ေစရာ၊ ႐ုပ္၌ “ငါ၏ ႐ုပ္သည္ ဤသို႔ျဖစ္ေစ, ဤသို႔ မျဖစ္ေစရာ”ဟု ျဖစ္ရာ၏။ ႐ုပ္သည္ အတၱမဟုတ္၍သာ နာက်င္ျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ုပ္၌ “ငါ၏ ႐ုပ္သည္ ဤသို႔ျဖစ္ေစ, ဤသို႔ မျဖစ္ေစရာ”ဟု မရ။

ေ၀ဒနာ အနတၱာ။ ေ၀ဒနာ စ ဟိဒံ, ဘိကၡေ၀, အတၱာ အဘ၀ိႆ, နယိဒံ ေ၀ဒနာ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်, လေဗၻထ စ ေ၀ဒနာယ– “ဧ၀ံ ေမ ေ၀ဒနာ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ ေ၀ဒနာ မာ အေဟာသီ”တိ။ ယသၼာ စ ေခါ, ဘိကၡေ၀, ေ၀ဒနာ အနတၱာ, တသၼာ ေ၀ဒနာ အာဗာဓာယ သံ၀တၱတိ, န စ လဗၻတိ ေ၀ဒနာယ– “ဧ၀ံ ေမ ေ၀ဒနာ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ ေ၀ဒနာ မာ အေဟာသီ”တိ။

ခံစားမႈ ေ၀ဒနာသည္ အတၱမဟုတ္။ …

သညာ အနတၱာ။ သညာ စ ဟိဒံ, ဘိကၡေ၀, အတၱာ အဘ၀ိႆ, နယိဒံ သညာ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်, လေဗၻထ စ သညာယ– “ဧ၀ံ ေမ သညာ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ သညာ မာ အေဟာသီ”တိ။ ယသၼာ စ ေခါ, ဘိကၡေ၀, သညာ အနတၱာ, တသၼာ သညာ အာဗာဓာယ သံ၀တၱတိ, န စ လဗၻတိ သညာယ– “ဧ၀ံ ေမ သညာ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ သညာ မာ အေဟာသီ”တိ။

မွတ္သားမႈ သညာသည္ အတၱမဟုတ္။ …

သခၤါရာ အနတၱာ။ သခၤါရာ စ ဟိဒံ, ဘိကၡေ၀, အတၱာ အဘ၀ိႆ, နယိဒံ သခၤါရာ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်ဳံ, လေဗၻထ စ သခၤါေရသု– “ဧ၀ံ ေမ သခၤါရာ ေဟာႏၲဳ, ဧ၀ံ ေမ သခၤါရာ မာ အေဟသု”ႏၲိ။ ယသၼာ စ ေခါ, ဘိကၡေ၀, သခၤါရာ အနတၱာ, တသၼာ သခၤါရာ အာဗာဓာယ သံ၀တၱႏၲိ, န စ လဗၻတိ သခၤါေရသု– “ဧ၀ံ ေမ သခၤါရာ ေဟာႏၲဳ, ဧ၀ံ ေမ သခၤါရာ မာ အေဟသု”ႏၲိ။

ျပဳျပင္မႈ သခၤါရတရားတို႔သည္ အတၱမဟုတ္။ …

၀ိညာဏံ အနတၱာ။ ၀ိညာဏဥၥ ဟိဒံ, ဘိကၡေ၀, အတၱာ အဘ၀ိႆ, နယိဒံ ၀ိညာဏံ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်, လေဗၻထ စ ၀ိညာေဏ– “ဧ၀ံ ေမ ၀ိညာဏံ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ ၀ိညာဏံ မာ အေဟာသီ”တိ။ ယသၼာ စ ေခါ, ဘိကၡေ၀, ၀ိညာဏံ အနတၱာ, တသၼာ ၀ိညာဏံ အာဗာဓာယ သံ၀တၱတိ, န စ လဗၻတိ ၀ိညာေဏ– “ဧ၀ံ ေမ ၀ိညာဏံ ေဟာတု, ဧ၀ံ ေမ ၀ိညာဏံ မာ အေဟာသီ”တိ။

သိမႈ ၀ိညာဏ္သည္ အတၱမဟုတ္။ …

တံ ကႎ မညထ, ဘိကၡေ၀, ႐ူပံ နိစၥံ ၀ါ အနိစၥံ ၀ါတိ? အနိစၥံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ါ တံ သုခံ ၀ါတိ? ဒုကၡံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ိပရိဏာမ ဓမၼံ, ကလႅံ ႏု တံ သမႏုပႆိတံု– “ဧတံ မမ, ဧေသာဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ”တိ? ေနာ ေဟတံ, ဘေႏၲ။

ရဟန္းတို႔… ထိုအရာကို အဘယ္သို႔ ထင္မွတ္ၾကကုန္သနည္း။
႐ုပ္သည္ ၿမဲသေလာ, မၿမဲသေလာ။ မၿမဲပါ အရွင္ ဘုရား။
ယင္း မၿမဲေသာတရားသည္ ဆင္းရဲသေလာ ခ်မ္းသာသေလာ။ ဆင္းရဲပါ အရွင္ဘုရား။
ယင္း မၿမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ေသာတရားအား “ဤသည္ ငါ့ဟာျဖစ္၏။ ဤသည္ ငါျဖစ္၏။ ဤသည္ ငါ့အတၱျဖစ္၏”ဟု ႐ႈျမင္ျခင္းငွာ သင့္ေလွ်ာ္ပါမည္ေလာ။ မသင့္ေလွ်ာ္ပါ အရွင္ဘုရား။

ေ၀ဒနာ နိစၥံ ၀ါ အနိစၥံ ၀ါတိ? အနိစၥံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ါ တံ သုခံ ၀ါတိ? ဒုကၡံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ိပရိဏာမ ဓမၼံ, ကလႅံ ႏု တံ သမႏုပႆိတံု– “ဧတံ မမ, ဧေသာဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ”တိ? ေနာ ေဟတံ, ဘေႏၲ။

ေ၀ဒနာသည္ ၿမဲသေလာ, မၿမဲသေလာ။ …

သညာ နိစၥံ ၀ါ အနိစၥံ ၀ါတိ? အနိစၥံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ါ တံ သုခံ ၀ါတိ? ဒုကၡံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ိပရိဏာမ ဓမၼံ, ကလႅံ ႏု တံ သမႏုပႆိတံု– “ဧတံ မမ, ဧေသာဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ”တိ? ေနာ ေဟတံ, ဘေႏၲ။

သညာသည္ ၿမဲသေလာ, မၿမဲသေလာ။ …

သခၤါရာ နိစၥံ ၀ါ အနိစၥံ ၀ါတိ? အနိစၥံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ါ တံ သုခံ ၀ါတိ? ဒုကၡံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ိပရိဏာမ ဓမၼံ, ကလႅံ ႏု တံ သမႏုပႆိတံု– “ဧတံ မမ, ဧေသာဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ”တိ? ေနာ ေဟတံ, ဘေႏၲ။

သခၤါရတရားတို႔သည္ ၿမဲသေလာ, မၿမဲသေလာ။ …

၀ိညာဏံ နိစၥံ ၀ါ အနိစၥံ ၀ါတိ? အနိစၥံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ါ တံ သုခံ ၀ါတိ? ဒုကၡံ, ဘေႏၲ။
ယံ ပနာနိစၥံ ဒုကၡံ ၀ိပရိဏာမ ဓမၼံ, ကလႅံ ႏု တံ သမႏုပႆိတံု– “ဧတံ မမ, ဧေသာဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ”တိ? ေနာ ေဟတံ, ဘေႏၲ။

၀ိညာဏ္သည္ ၿမဲသေလာ, မၿမဲသေလာ။ …

တသၼာတိဟ, ဘိကၡေ၀, ယံ ကိဥၥိ ႐ူပံ အတီတာနာဂတာပစၥဳပၸႏၷံ အဇၩတၱံ ၀ါ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ၾသဠာရိကံ ၀ါ သုခုမံ ၀ါ ဟီနံ ၀ါ ပဏီတံ၀ါ ယံ ဒူေရ သႏၲိေက ၀ါ, သဗၺံ ႐ူပံ– “ေနတံ မမ, ေနေသာဟမသၼိ, န ေမေသာ အတၱာ”တိ ဧ၀ ေမတံ ယထာဘူတံ သမၼပၸညာယ ဒ႒ဗၺံ။

ရဟန္းတို႔… ထိုသို႔ျဖစ္၍ “အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸာန္, အတြင္း အျပင္, အၾကမ္း အႏု, အယုတ္ အျမတ္, အေ၀း အနီး” အလံုးစံုေသာ ႐ုပ္အား “ဤသည္ ငါ့ဟာမဟုတ္, ဤသည္ ငါမဟုတ္, ဤသည္ ငါ့အတၱမဟုတ္”ဟု ဤသို႔ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ မွန္ကန္ေသာပညာျဖင့္ ႐ႈရမည္။

ယာ ကာစိ ေ၀ဒနာ အတီတာနာဂတာပစၥဳပၸႏၷာ အဇၩတၱာ ၀ါ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ၾသဠာရိကာ ၀ါ သုခုမာ ၀ါ ဟီနာ ၀ါ ပဏီတာ ၀ါ ယာ ဒူေရ သႏၲိေက ၀ါ, သဗၺာ ေ၀ဒနာ– “ေနတံ မမ, ေနေသာဟမသၼိ, န ေမေသာ အတၱာ”တိ ဧ၀ ေမတံ ယထာဘူတံ သမၼပၸညာယ ဒ႒ဗၺံ။

… အလံုးစံုေသာ ေ၀ဒနာအား …

ယာ ကာစိ သညာ အတီတာနာဂတာပစၥဳပၸႏၷာ အဇၩတၱာ ၀ါ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ၾသဠာရိကာ ၀ါ သုခုမာ ၀ါ ဟီနာ ၀ါ ပဏီတာ၀ါ ယာ ဒူေရ သႏၲိေက ၀ါ, သဗၺာ သညာ– “ေနတံ မမ, ေနေသာဟမသၼိ, န ေမေသာ အတၱာ”တိ ဧ၀ ေမတံ ယထာဘူတံ သမၼပၸညာယ ဒ႒ဗၺံ။

… အလံုးစံုေသာ သညာအား …

ယာ ေကစိ သခၤါရာ အတီတာနာဂတာပစၥဳပၸႏၷာ အဇၩတၱာ ၀ါ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ၾသဠာရိကာ ၀ါ သုခုမာ ၀ါ ဟီနာ ၀ါ ပဏီတာ ၀ါ ေယ ဒူေရ သႏၲိေက ၀ါ, သေဗၺ သခၤါရာ– “ေနတံ မမ, ေနေသာဟမသၼိ, န ေမေသာ အတၱာ”တိ ဧ၀ ေမတံ ယထာဘူတံ သမၼပၸညာယ ဒ႒ဗၺံ။

… အလံုးစံုေသာ သခၤါရာတရားတို႔အား …

ယံ ကိဥၥိ ၀ိညာဏံ အတီတာနာဂတာပစၥဳပၸႏၷံ အဇၩတၱံ ၀ါ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ၾသဠာရိကံ ၀ါ သုခုမံ ၀ါ ဟီနံ ၀ါ ပဏီတံ၀ါ ယံ ဒူေရ သႏၲိေက ၀ါ, သဗၺံ ၀ိညာဏံ– “ေနတံ မမ, ေနေသာဟမသၼိ, န ေမေသာ အတၱာ”တိ ဧ၀ ေမတံ ယထာဘူတံ သမၼပၸညာယ ဒ႒ဗၺံ။

… အလံုးစံုေသာ ၀ိညာဏ္အား …

ဧ၀ံ ပႆံ, ဘိကၡေ၀, သုတ၀ါ အရိယသာ၀ေကာ ႐ူပသၼိမၸိ နိဗၺိႏၵတိ, ေ၀ဒနာယပိ နိဗၺိႏၵတိ, သညာယပိ နိဗၺိႏၵတိ, သခၤါေရသုပိ နိဗၺိႏၵတိ, ၀ိညာဏသၼိမၸိ နိဗၺိႏၵတိ။ နိဗၺိႏၵံ ၀ိရဇၨတိ၊ ၀ိရာဂါ ၀ိမုစၥတိ။ ၀ိမုတၱသၼႎ ၀ိမုတၱမိတိ ဉာဏံ ေဟာတိ။ “ခီဏာ ဇာတိ, ၀ုသိတံ ျဗဟၼစရိယံ, ကတံ ကရဏီယံ, နာပရံ ဣတၳတၳာယာတိ” ပဇာနာတီတိ။

ရဟန္းတို႔… ဤသို႔႐ႈျမင္ေသာ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာသာ၀ကသည္ ႐ုပ္၌လည္း ၿငီးေငြ႔၏။ ေ၀ဒနာ၌လည္း ၿငီးေငြ႔၏။ သညာ၌လည္း ၿငီးေငြ႔၏။ သခၤါရတရားတို႔၌လည္း ၿငီးေငြ႔၏။ ၀ိညာဏ္၌လည္း ၿငီးေငြ႔၏။ ၿငီးေငြ႔ေသာ္ စြဲလမ္းမႈကင္း၏။ စြဲလမ္းမႈကင္းေသာ္ လြတ္ေျမာက္၏။ လြတ္ေျမာက္ေသာ္ လြတ္ေျမာက္ၿပီဟု သိေသာဉာဏ္ ျဖစ္၏။ “ဇာတိကုန္ၿပီ။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ။ ျပဳဖြယ္ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ, အျခားျပဳဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ” ဟု သိ၏။

ဣဒမေ၀ါစ ဘဂ၀ါ။ အတၱမနာ ပဥၥ၀ဂၢိယာ ဘိကၡဴ ဘဂ၀ေတာ ဘာသိတံ အဘိနႏၵံဳတိ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားအား မိန္႔ေသာအခါ၊ ပၪၥ၀ဂၢီငါးပါးတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေသာ တရားေတာ္အား ႏွစ္သက္ ၀မ္းေျမာက္ၾကကုန္၏။

ဣမသၼိဥၥ ပန ေ၀ယ်ာကရဏသၼႎ ဘညမာေန ပဥၥ၀ဂၢိယာနံ ဘိကၡဴနံ အႏုပါဒါယ အာသေ၀ဟိ စိတၱာနိ ၀ိမုစၥႎသူတိ။

ဤသို႔ (ဂါထာမဖက္) စကားေျပ သက္သက္ျဖင့္ ေဟာၾကားအပ္ေသာအခါ၊ ပၪၥ၀ဂၢီငါးပါးတို႔၏ စိတ္တို႔သည္ စြဲလမ္းျခင္းကင္း၍ အာသေ၀ါတရားတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ၾကကုန္၏။

[သံ-၃-၅၄၊ ခႏၶ၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္-ခႏၶသံယုတ္-အနတၱလကၡဏာသုတ္]

ဓမၼစၾကာမွသည္ အနတၱလကၡဏာသို႔

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခု ၀ါဆိုလျပည့္ ေန၀င္စအခ်ိန္တြင္ ဗာရာဏသီျပည္ ဣသိပတန ေခၚ မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႔အား ဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ေဒသနာအဆံုးတြင္ အရွင္ေကာ႑ညမေထရ္သည္ ေသာတာပန္တည္သည္။ ထို႔ေနာက္ သစၥာေလးပါး ဓမၼစၾကာတရားကိုပင္ အက်ယ္သျဖင့္ ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူရာ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔၌ အရွင္၀ပၸ၊ ၂-ရက္ေန႔၌ အရွင္ဘဒၵိယတို႔ ေသာတာပန္တည္ၾကသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းသံုးပါးတို႔ကို ဆြမ္းခံေစကာ ရေသာဆြမ္းျဖင့္ ၆-ပါးတို႔ မွ်တေစၿပီး က်န္ရဟန္းတို႔အား ဆက္လက္၍ မေနမနား ေဟာၾကားခဲ့သည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၃-ရက္ေန႔၌ အရွင္မဟာနာမ, ၄-ရက္ေန႔၌ အရွင္အႆဇိတို႔လည္း ေသာတာပန္တည္ကာ ဧဟိဘိကၡဴရဟန္းမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ လျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္၌ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔အား စုေ၀းေစကာ အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔လည္း အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္ၾကသည္။


ဓမၼစၾကာေဒသနာတြင္ -
(၁) ဥပါဒါန္ျဖင့္ စြဲလမ္းထားေသာ ခႏၶာငါးပါး (ပဥၥဳပါဒါနကၡႏၶာ) သည္ ဆင္းရဲျခင္း အမွန္တရား (ဒုကၡသစၥာ)
(၂) ႏွစ္သက္တပ္မက္ျခင္း တဏွာသည္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္တရား (သမုဒယသစၥာ)
(၃) တဏွာအႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသည္ ဒုကၡခ်ဳပ္ျခင္း အမွန္တရား (နိေရာဓသစၥာ)
(၄) အစြန္းတရားႏွစ္ပါးတို႔၏ အလယ္လမ္းစဥ္ျဖစ္ေသာ မဂၢင္၈-ပါးအက်င့္သည္ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းသို႔ ေရာက္ေစေသာအက်င့္လမ္း အမွန္တရား (မဂၢသစၥာ) ဟူေသာ သစၥာေလးပါးတရားတို႔အား ေဟာၾကားခဲ့သည္။


ဓမၼစၾကာေဒသနာအဆံုးတြင္ အရွင္ေကာ႑ညမေထရ္သည္ …
… ၀ိရဇံ ၀ီတမလံ ဓမၼစကၡဳံ ဥဒပါဒိ “ယံ ကိၪၥိ သမုဒယဓမၼံ, သဗၺံ တံ နိေရာဓ ဓမၼ” ႏၲိ။
“ျဖစ္ျခင္းသေဘာရွိေသာ တရားအားလံုးတို႔သည္ ခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာရွိကုန္၏” ဟု ကိေလသာျမဴ အညစ္ေၾကးကင္းစင္သည့္ တရားမ်က္စိသည္ ျဖစ္ေပၚ၏။ ဤစာသားသည္ နိကာယ္ငါးရပ္တို႔တြင္ မၾကာခဏေတြ႕ရေသာ စာသားျဖစ္၍ အရိယာဟူေသာ အလ်ဥ္သို႔ေရာက္ေသာ ေသာတာပတၱိဉာဏ္ အျမင္ရျခင္းကို ေဖာ္ၫႊန္းသည္။ ဤအျမင္အရ တရားအားလံုးတို႔သည္ အေၾကာင္းတရားေပၚတြင္ မွီ၍ျဖစ္ေနျခင္းကို ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းတရားတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းက အက်ိဳးတရားတို႔လည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၾကရသည္ဟု ထိုးထြင္းသိျမင္သည္။ ဤ ဓမၼစကၡဳအျမင္သည္ မွားယြင္းေသာ မိစၧာဒိ႒ိအျမင္မ်ားအား အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လိုက္၍၊ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္အား အျမင္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာဉာဏ္ (ဒႆနသမၸဒါ) ဟုလည္း ေခၚသည္။ ေသာတာပတၱိမဂ္သည္ သစၥာေလးပါးကို ထိုးထြင္း သိျမင္ေသာ္လည္း၊ သမုဒယသစၥာျဖစ္ေသာ တဏွာကို အႂကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏိုင္ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶသည္ တဏွာပယ္သတ္ႏိုင္ရန္ အနတၱလကၡဏသုတ္ကို ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။


ဓမၼစၾကာတြင္ ပဥၥဳပါဒါနကၡႏၶာ (ဥပါဒါန္ျဖင့္ စြဲလမ္းထားေသာ ခႏၶာငါးပါး) ဟု ဒုကၡကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဟာၾကားခဲ့၍၊ အနတၱလကၡဏသုတ္တြင္ ယင္းခႏၶာငါးပါး၏ လကၡဏာသံုးပါး “အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ” ကိုေဟာၾကားခဲ့သည္။ ဤတြင္ အနတၱလကၡဏာကို အေလးထားေဟာၾကားခဲ့၏။


အနတၱလကၡဏာသုတ္ စာကိုယ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မွတ္သားႏိုင္သည္။
(၁) ခႏၶာငါးပါးသည္ အစိုးမရ၍ အတၱမဟုတ္။
(၂) ခႏၶာငါးပါးသည္ မၿမဲ, ဆင္းရဲ, ေဖာက္ျပန္တတ္၍ ဤခႏၶာငါးပါးအား “ငါ့ဟာ, ငါ, ငါ့အတၱ” (ဧတံ မမ, ဧေသာဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ)ဟု မသံုးသပ္သင့္။
(၃) ထို႔ေၾကာင့္ အလံုးစံုေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔အား “ငါ့ဟာ မဟုတ္, ငါ မဟုတ္, ငါ၏ အတၱ မဟုတ္” (ေနတံ မမ, ေနေသာဟမသၼိ, ေနေသာ ေမ အတၱာ)ဟု ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ႐ႈျမင္ရမည္။
(၄) ဤသို႔ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ႐ႈျမင္ပါက ခႏၶာငါးပါးအား ၿငီးေငြ႔၏။ ၿငီးေငြ႔က စြဲလမ္းမႈကင္း၏။ စြဲလမ္းမႈကင္းက လြတ္ေျမာက္၏။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဤအခ်က္အား ျဖစ္ပ်က္ျမင္ (ယထာဘူတဉာဏ္), ျဖစ္ပ်က္မုန္း (နိဗၺိႏၵဉာဏ္), ျဖစ္ပ်က္ဆံုး (မဂ္ဉာဏ္) ဟု နားလည္လြယ္ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။


အနတၱလကၡဏသုတ္တြင္ “ငါ့ဟာ, ငါ, ငါ့အတၱ” (မမ, အဟမသၼိ, အတၱ) ဟူေသာ စကားရပ္အား အေလးထား ေဟာၾကားထားသည္ကို ေတြ႔ရမည္။ “ငါ့ဟာ” (မမ = mine) ဟူသည္ တပ္မက္မႈ တဏွာျဖင့္ သံုးသပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ “ငါ - ငါ ျဖစ္သည္ (သို႔) ငါ ရွိသည္” (အဟမသၼိ - အဟံ + အသၼိ = I am) ဟူသည္ ငါဟု အထင္ေရာက္မႈ မာန ျဖစ္သည္။ အတၱသည္ကား ငါဟူသည့္ အျမင္ ဒိ႒ိ ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ “ငါ့ဟာ, ငါ, ငါ့အတၱ” သည္ တရားကိုယ္အားျဖင့္ “တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိ” ဟူေသာ တရားသံုးပါးျဖစ္သည္။ အလႊာ သံုးလႊာျဖစ္သည္။


အတၱ၏ အရပ္သံုးစကားသည္ “မိမိ - self, oneself”ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ - မိမိသည္ မိမိ၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္၏” စေသာ ၀ါက်မ်ားမွ “မိမိ” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္တို႔သည္ ယင္းအရပ္စကား အဓိပၸါယ္ေနာက္တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အတၱအျမင္မ်ား ရွိၾကသည္။ ယခင္ေန႔က ငါသည္ ယေန႔ငါပင္ျဖစ္သည္။ ငါအသက္ ႀကီးသြားသည္။ ေသလွ်င္ ငါရွိေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေသလွ်င္ ငါသည္ ဤကိုယ္ထည္ႀကီးအား စြန္႔ခဲ့ရေသာ္လည္း အျခားေလာကတစ္ခုခုသို႔ ေရာက္ရွိ သြားေပမည္။ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အယူအဆမ်ားကို ထင္ျမင္စြဲယူထားၾကသည္။ ဤအျမင္တို႔အား အတၱ၀ါဒ, သကၠာယဒိ႒ိဟု ေခၚသည္။


ပုထုဇဥ္သည္ မိမိတို႔ စြဲလမ္းထားေသာ အျမင္အား အမွန္ဟု လက္ခံသည့္အားေလ်ာ္စြာ “ငါရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ လိုခ်င္တပ္မက္သည္” ဟုယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶ၀ါဒအရ “ငါ့ဟာ” ဟူေသာ တပ္မက္မႈတဏွာကို “ငါ” ဟူေသာ မာန၊ “ငါ့အတၱ” ဟူေသာ ဒိ႒ိအျမင္တို႔ထက္ အရင္းက်သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးတို႔သည္ ေသာတာပန္ တည္ၿပီးျဖစ္၍ “ငါ့အတၱ” ဟူေသာ အတၱဒိ႒ိ, သကၠာယဒိ႒ိအား အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ တဏွာ,မာနကို ပယ္သတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသး။ အေပၚယံ အၾကမ္းလႊာျဖစ္ေသာ “ငါ, ငါ့၀ိညာဥ္” စေသာ ဒိ႒ကို ပယ္သတ္ၿပီးေသာ္လည္း “ငါရွိသည္” ဟူေသာ အႏုစား အသၼိမာနအား မပယ္သတ္ရေသး။ “ငါ့ဟာ”ဟူေသာ တဏွာအား မပယ္သတ္ရေသး။


“အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ”ဟု ျဖစ္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ခႏၶာအား ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ အဖန္ဖန္႐ႈျမင္ေသာအခါ၊ အလံုးစံုေသာ ခႏၶာငါးပါးအား “အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ”ဟု သံုးသပ္ႏိုင္လာသည္။ ထိုအခါ အလံုးစံုေသာခႏၶာငါးပါးအား ၿငီးေငြ႔၍ တပ္မက္ျခင္း တဏွာကုန္သည္။ တဏွာကုန္၍ စြဲလမ္းျခင္း ဥပါဒါန္ကုန္သည္။ ဥပါဒါန္ကုန္၍ ဘ၀သစ္တဖန္ျဖစ္ျခင္း မရွိေသာ။ ဇာတိကုန္၏။


… နိဗၺိႏၵံ ၀ိရဇၨတိ၊ ၀ိရာဂါ ၀ိမုစၥတိ။ ၀ိမုတၱသၼႎ ၀ိမုတၱမိတိ ဉာဏံ ေဟာတိ။ “ခီဏာ ဇာတိ, ၀ုသိတံ ျဗဟၼစရိယံ, ကတံ ကရဏီယံ, နာပရံ ဣတၳတၳာယာတိ” ပဇာနာတီတိ။

… ၿငီးေငြ႔ေသာ္ စြဲလမ္းမႈကင္း၏။ စြဲလမ္းမႈကင္းေသာ္ လြတ္ေျမာက္၏။ လြတ္ေျမာက္ေသာ္ လြတ္ေျမာက္ၿပီဟု သိေသာဉာဏ္ ျဖစ္၏။ “ဇာတိကုန္ၿပီ။ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးၿပီးၿပီ။ ျပဳဖြယ္ကိစၥကို ျပဳၿပီးၿပီ, အျခားျပဳဖြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ” ဟု သိ၏။
အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာအဆံုး၌ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးတို႔သည္ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္ၾကေလသည္။

လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္...

ဟန္းဖုန္း ကင္မရာနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံု ဆလိုက္ေလး side bar မွာတင္ထားပါတယ္။
ပံုနဲ႔အတူ စာေတြပါ ေရးထားပါတယ္။ (ကလစ္ႏွိပ္ၾကည့္ပါေနာ္။)
ပံုပါေန႔စြဲ မွားေနတာ သည္းခံပါ။ ဒီေန႔႐ိုက္တာမို႔ 10 July ျဖစ္ရမွာပါ။

မိုးေသာက္ ေရာင္ျခည္

မနက္ ၇နာရီ သားႀကီးကို ေက်ာင္းသြားပို႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းပို႔ၿပီး လမ္းတပတ္ေလွ်ာက္လို႔ အိမ္ကို ၇း၄၅ ျပန္ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ မေန႕က လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အရစ္အရစ္နဲ႔ ငါးဂ်င္းကြက္ပံုေပၚေနတဲ့ တိမ္အနားေတြကို ေနျခည္ႏုႏုက ျဖာက်လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ခဲ့ရတာမို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ကင္မရာ မေမ့မေလ်ာ့ ယူသြားမိတယ္။

ဒီေန႔ ျမင္ကြင္းကေတာ့ မေန႔ကလို ဘယ္ဟုတ္မလဲေလ…။

သားကို ပို႔ၿပီး ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္၀မွာ PIE - Parents In Education က Linda နဲ႔ Janet တို႔က ဒီေန႔ Primary 5 ေတြကို Maths Test အတြက္ အခန္းေစာင့္ေပးဖို႔ လုပ္အားေပးလိုေနလို႔ ၁၂း၁၅ အေရာက္ Canteenကို လာခဲ့ဖို႔ေခၚတယ္။ အင္တင္တင္နဲ႔ပဲ ဒီေန႔ေတာ့ လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

စာေမးပြဲခန္းသြားေစာင့္ေတာ့…
ပံုမွန္ဆိုရင္ ဗုဒၶဟူးေန႔က ေန႔လည္ ၁၂း၃၀ဆို ေက်ာင္းဆင္းပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ Maths Practice Test ေျဖဖုိ႔ ေန႔လည္၁း၃၀ အထိ ေက်ာင္းခ်ိန္ျဖစ္သြားတယ္။ ၁၂း၃၀မွာ ကိုယ္တာ၀န္က်တဲ့ အတန္းေရာက္သြားေတာ့ အခန္းထဲက ဆရာမ မထြက္ေသးဘူး။ Parent Volunteer ပါ.. Maths test အတြက္လာပါတယ္ ေျပာေတာ့… သူ အခုပဲ ၿပီးပါၿပီ ဆိုၿပီး အတန္းထဲက ထြက္ေပးတယ္။

ဒီေန႔ Test ရွိတယ္ဆိုတာ သိတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ရဲ႕ ဆရာမ မလာႏိုင္လို႔ ကိုယ္လာပါတယ္။ 50 minutes test ေျဖရပါမယ္။ အိမ္သာ သြားခ်င္သူေတြ အခုသြားၾကပါ၊ ငါးမိနစ္ အခိ်န္ေပးပါတယ္လို႔ စလိုက္တယ္။ ၁၂း၄၀ မွာ ေမးခြန္း ေ၀တယ္။ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ Index No.ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရးဖို႔ သတိေပးတယ္။ မင္းတို႔ အားလံုးဟာ Primary 5 ေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီမို႔ စာေမးပြဲ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြကို ေကာင္းေကာင္း သိၿပီးၿပီလို႔ ငါယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ထပ္ေျပာေနျခင္းျဖင့္ မင္းတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို မျဖဳန္းလိုပါဘူး။ (ခပ္တည္တည္ ဖိန္႔တာေပါ့…)(Calculator သံုးခြင့္ရွိပါတယ္။) ငါဟာ Volunteer တေယာက္သာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မင္းတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး report လုပ္ဖို႔ပါပဲ ဆိုၿပီး လက္ထဲက ဟန္းဖုန္းကို ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က Voice Recorder လား ေမးလို႔၊ ဗြီဒီယိုပါ႐ိုက္လို႔ ရပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ (ေတာ္ေတာ္ အသံုး၀င္တယ္… မဟုတ္ရင္ ဒီက ကေလးေတြက ကိုယ္တို႔ဆီကလို ေသေသ၀ပ္၀ပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။)

ေမးခြန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ဖို႔၊ ေမးခြန္း အားလံုးကို ႀကိဳးစားေျဖဖို႔၊ အားလံုးေျဖဆိုၿပီးရင္ ျပန္စစ္ၾကဖို႔တို႔ကို အလ်ဥ္းသင့္သလို သတိေပးပါတယ္။

၁း၃၀ နာရီမွာ အေျဖစာရြက္ေတြ သိမ္းၿပီး၊ Index No. အတိုင္း စီပါတယ္။ အေျဖလႊာ အေရအတြက္ကို ေျဖဆိုသူ အေရအတြက္နဲ႔ စစ္တယ္။ မင္းတို႔ အားလံုး စည္းကမ္းရွိရွိ ေနတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာေမးပြဲကိုလည္း အားလံုးပဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေအာင္ျမင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္လို႔ ေျပာအၿပီးမွာ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းဆင္းဖို႔ အခန္း အျပင္မွာ အားလံုး တန္းစီၾကပါတယ္။ အေျဖလႊာေတြကို တာ၀န္ခံ ဆရာဆီအပ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

(စာရင္းရွိ ၄၁ေယာက္၊ ေျဖဆိုသူ ၂၉ေယာက္၊ ပ်က္ကြက္ ၁၂ေယာက္ - ပ်က္ကြက္သူေတြရဲ႕ အမည္စာရင္းကိုလည္း စာရြက္တရြက္မွာေရးၿပီး အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပ်က္ကြက္စာရင္းရဖို႔ မခက္ခဲပါဘူး။ White Board ေထာင့္ တေနရာမွာ ေရးထားတာကို ကူးယူလိုက္တာပါပဲ။ ဒီေန႔ ၁၂း၃၀မွ ၁း၃၀ ထိ Test ရွိေၾကာင္း သတိေပးခ်က္ကိုလည္း White Board မွာ ေရးထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ၁၂ေယာက္ ပ်က္တယ္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲ H1N1 ေၾကာင့္ပဲလား။ စာကို စိတ္မ၀င္စားတာလား။ ကေလးေတြ ေျဖေနၾကတာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ခဲ့ရသေလာက္ေတာ့ မစြံ မစြံ…။ ေနာက္မွ သားႀကီးကို ေမးၾကည့္တာ အဲ့ဒီအတန္းက စတုတၳေျမာက္ အေတာ္ဆံုး အတန္းတဲ့… ဒါေတာင္ မဟန္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲက ေျပာမိတယ္။)

ရပ္ကြက္ထဲက နာမည္မႀကီးတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးရဲဲ့ စာသင္ခန္း… ။

တို႔မ်ားတုန္းက ဒီအရြယ္ဆို အကၡရာသခၤ်ာ (Algebra) ေတာင္ တြက္တတ္ေနၿပီ။ သခ်ၤာတပုဒ္ တြက္မည္ဆိုရင္ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ လုပ္လို႔ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ေပးထားခ်က္၊ ရွာရန္၊ တြက္ခ်က္၊ ညီမွ်ျခင္းေတြကို စီစီရီရီေရးလို႔ အဆင့္လိုက္ခ်ေရးရတာ၊ အေျဖေရာက္လို႔ တိုးလို႔တန္းလန္း ထားခဲ့လို႔မရေပါင္၊ အေျဖညီမွ်ျခင္းေလး ေသေသသပ္သပ္ေရးၿပီးမွ မ်ဥ္းပိတ္ရတာ။ သခၤ်ာတပုဒ္တြက္ထားတာ Program တပုဒ္ ေရးထားသလိုပါပဲ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ၁ တန္းေလာက္ကတည္းက ဆရာဆရာမေတြက အခ်ိဳးမက်ရင္ လက္သီးဆုပ္ေပးရၿပီး လက္ဆစ္ကို သစ္သားျပားနဲ႔ ေခါက္ၿပီး ပံုစံခ်ေပးခဲ့တာပဲ…။ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္း အားသာမႈနဲ႔ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္စြမ္း၊ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈ ဘာေတြကို ဘယ္လိုနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ စာဖတ္သူတို႔ ရိပ္ဖမ္းမိပါလိမ့္မယ္။ အခ်က္အလက္ မခိုင္လံုပဲ၊ တရက္ထဲမွာမွ တနာရီေလာက္အတြင္းရခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေပၚ မူတည္ၿပီး ပြားလြန္းသလို ျဖစ္မွာ စိုးလို႔… ဤမွ်သာပါ…။

မဂၤလာခရီး အစ …

ျမန္မာတို႔သည္ “မဂၤလာပါ”ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္တတ္ၾကသည္။ ေမြးေန႔မဂၤလာ, အလွဴေတာ္မဂၤလာ, လက္ထပ္မဂၤလာစသည္တို႔အား မဂၤလာရွိေသာ အခမ္းအနားမ်ားျဖစ္လိုၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ မဂၤလသုတ္၏ အဖြင့္အ႒ကထာတြင္ မဂၤလာအား “ဣဒၶိကာရဏံ ၀ုဒၶိကာရဏံ သဗၺသမၸတၱိကာရဏံ (ၿပီးေျမာက္ေၾကာင္း, ႀကီးပြားေၾကာင္း, အလံုးစံုရရွိေစေၾကာင္း)” ဟု ဖြင့္ဆိုျပသည္။ မဂၤလာသည္ “တိုးတက္ႀကီးပြား ေအာင္ျမင္ေစမည့္ အေၾကာင္းတရားမ်ား” မ်ားျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ အလိုရွိေသာ တိုးတက္ႀကီးပြား ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရရွိၾကပါၿပီေလာ။ မရေသးလွ်င္ မဂၤလာ မရွိေသး၊ မဂၤလာတရားတို႔ကို မက်င့္သံုးၾကရေသး၍ ျဖစ္သည္ဟုသာ ဆိုရေပမည္။ မဂၤလာသည္ ေလာကီေရး တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္သာ မဟုတ္။ “ေခမံ” ဟူေသာ ေဘးကင္းရာ အဆံုးပန္းတိုင္ နိဗၺာန္ထိ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္ေသာ လမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ေသာ နိဗၺာန္တိုင္ပို႔ေဆာင္ေပးမည့္ မဂၤလာခရီး၏ အစေျခလွမ္းကား “အေသ၀နာစ ဗာလာနံ” ျဖစ္သည္။ အေပါင္းသင္းမမွားဖို႔ လူႀကီးမိဘတို႔၏ သတိေပးခံခဲ့ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ “လူမိုက္မ်ားအား ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း”သည္ Common Sense ျဖင့္ပင္ နားလည္ႏိုင္ေသာ သာမာန္အဆံုးအမ တစ္ရပ္အျဖစ္ သေဘာထားမိေကာင္း ထားမိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ဤအခ်က္အား ဗုဒၶက အေလးအနက္ထား၍ ၫႊန္ၾကား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။ လူမိုက္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းမိ၍ ေဘးဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရသည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ဇာတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္။

ဗုဒၶ၀ါဒအရ အျမင္မွား (မိစၧာဒိ႒ိ) ျဖစ္ေပၚရျခင္း၏ ျပင္ပအေၾကာင္းအရင္းသည္ မိမိတို႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနသူတို႔၏ စကား (ပရေတာ စ ေဃာေသာ) ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမိုက္တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေနျခင္းသည္ မွားယြင္းေသာ မိစၧာဒိ႒ိအျမင္ကို ျဖစ္ေစသည္။ ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ေပါင္းမိ၍ အဇာတသတ္သည္ အာဏာအတြက္ ဖခင္ရင္းကို သတ္မည့္ မိစၧာအျမင္ကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ေဒ၀ဒတ္၏ မိႈင္းမိေနေသာ အဇာတသတ္အတြက္ ဖခင္အားသတ္ျခင္းကို ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ဟု မျမင္၊ အမွားဟု မျမင္။ မိမိ အာဏာရရွိေရး လိုအပ္၍ လုပ္ရေသာ သာမာန္အလုပ္တစ္ခုမွ်သာ ျမင္ေပမည္။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ေဖ်ာင္းဖ်မႈကိုလည္း နားမ၀င္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ “လူမိုက္တို႔အား ေရွာင္ၾကဥ္ေရး” သည္ ပထမဦးစားေပး အေရးတႀကီး ဆံုးမခ်က္ျဖစ္သည္။

“အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ” ကို အျခားေသာ ဗုဒၶအဆံုးအမမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ခ်ဲ႕ထြင္ၾကည့္ႏိုင္သည္။ လူမိုက္ဟူသည္ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ, မိစၧာဒိ႒ိ စေသာ အကုသိုလ္စိတ္အျဖစ္မ်ားေသာ သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “လူမိုက္အား ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း”သည္ အဇၩတၱပိုင္းအရ မိမိတို႔၏ စိတ္တြင္ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟတို႔ မျဖစ္ေပၚေစရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။ “ဗာလ” ဟူေသာ စကားသည္ လူမိုက္ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရွိသလို၊ ကေလးသူငယ္ဟူေသာ အဓိပၸါယ္လည္းရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗာလသည္ ကေလးဆန္ေသာသူ၊ မရင့္က်က္ေသာသူဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟတို႔ အျဖစ္နည္းေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္ မိမိကိုယ္ မိမိရင့္က်က္ေအာင္ႀကိဳးပမ္းျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ လူမိုက္တို႔ႏွင့္ မလြဲေရွာင္သာေပါင္းသင္းရသည့္တိုင္ ထိုသူတို႔၏ အေတြးအျမင္ဆိုးမ်ား မိမိထံကူးစက္ မလာေစရန္ ဂ႐ုျပဳ၍ “ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြာ” ေရွာင္ရွားေနျခင္းသည္ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ”ကို အတြင္းအဇၩတၱပိုင္းအရ လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ အလြန္ေခါင္းမာေသာ လူမိုက္တို႔ႏွင့္ “ကုိယ္ေပါင္း စိတ္ခြာ” ျပဳႏိုင္ပါမည္ေလာ။ အခ်ိဳ႕ဗာလတို႔သည္ အေတြးအျမင္ မရင့္က်က္ ကေလးဆန္႐ံုမွ်ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အခ်ိဳ႕ဗာလတို႔သည္ကား လူ႔ပတ္၀န္းက်င္, လူအဖြဲ႔အစည္းကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ “ပါပ” ေခၚ လူယုတ္မာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔ကို ဆက္ဆံရာတြင္ကား လူ႔စည္း, ဘီလူးစည္း ျပတ္သားစြာခြဲျခား၍ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္လိုသည္။ အျပစ္ေပး အေရးယူရန္လိုသည္။ ထိုသူတို႔ႏွင့္ “ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြာ”ျပဳေနပါက မိမိတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာပင္ က်ဆင္းေစႏိုင္သည္။ ထိုလူယုတ္မာတို႔၏ အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အေတြးအေခၚတို႔အား မိမိတို႔၏ ျပဳမူေျပာဆိုေတြးေခၚမႈမ်ားအျဖစ္ လူအမ်ားက ထင္ျမင္လာႏိုင္၏။ ဗုဒၶသည္ ေဒ၀ဒတ္အား ပကာသနီယကံျပဳ၍ ေဒ၀ဒတ္ ယခုေျပာဆိုျပဳမူသည္မ်ားသည္ “ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ”ႏွင့္ မဆုိင္ ေဒ၀ဒတ္၏ ေျပာဆိုျပဳမူမ်ားသက္သက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေအာင္ ေၾကညာေစခဲ့သည္။ ထို႔အတူပင္ ရဟန္းေတာ္တို႔အား ဆဲေရးၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ ဂုဏ္သိကၡာက်ေစရန္ စြတ္စြဲေျပာဆိုျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ၾကေသာ လူယုတ္မာတို႔အား ပတၱနိကၠဳဇၨန ကံေဆာင္ သပိတ္ေမွာက္ရန္ ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ဤကား “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ”ကို အျပင္ဗဟိဒၶ႐ႈေထာင့္မွ ခ်ဲ႕ထြင္၍ ဗုဒၶ၏ ၀ိနည္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။

“အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ”ကို အသံုးခ်၍ မဂၤလာခရီး၏ ပထမေျခလွမ္းကို ခ်ႏိုင္ၾကပါေစ။

ဧရာ(မႏၲေလး)

အလွတရား ရွာပံုေတာ္ (၂)

စိမ္းလႊလႊ ျမက္ကမၺလာေပၚ အသာအယာ လဲေလ်ာင္းလိုက္ေတာ့ ေအးျမျမ အထိအေတြ႔က အလိုက္သင့္ေထြးယူတယ္…။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ၾကယ္ေလးေတြက ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္နဲ႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ကလို႔…။ သူတို႕ ကခ်ဳိး,က နီးလာလိုက္ ေ၀းသြားလိုက္... တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကပါရဲ႕...။ တိမ္ခိုးလြင့္ ခန္းဆီးေနာက္က လမင္းရယ္ေလ ပါးခိ်ဳင့္ေလးေပၚေအာင္ ၿပံဳးျပေနတယ္…။

ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ့ အရိပ္တို႔ရဲ႕ ဖြဖြေလး နင္းတဲ့ ေျခသံ… အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြရဲ႕ တိုးသဲ့သဲ့ေဟာက္သံ… ေ၀ယ်ာ၀စၥမမ်ားလွတဲ့ သစ္ပင္တို႔ရဲ႕ မနက္ဖန္အတြက္ အစာခ်က္ေနၾကတဲ့ အသက္႐ွဴသံမွန္မွန္ေတြက ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ဂီတသံကို ညင္ညင္သာသာ အားျဖည့္ေနၾကတယ္...။

ညေမႊးပန္းေလးေတြရဲ႕ သင္းပ်ံပ်ံ ရနံ႔က ညွင္းေလေျပနဲ႔အတူ တေလာကလံုးကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတယ္…။ သူ႔ရနံ႔ေၾကာင့္ လန္းဆန္းသြားတဲ့ အာ႐ံုေတြကေတာ့ အၾကည္ဓာတ္တခုဆီ ဦးတည္ေနၿပီ…။

ျမဴခိုးေငြ႔လြင္လြင္ေတြက ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ေနတယ္…။ ကာလသား ကိုေလေပြကေတာ့ လက္ေခါက္မႈတ္သံ တရႊီရႊီနဲ႔ ဟိုဟိုဒီ လမ္းသလားလို႔…။

တည္ၿငိမ္ျခင္းသည္သာ အခမ္းနားဆံုး အလွတရားလို႔ မ်က္လႊာခ်ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ရင္ခြင္ကို ဘယ္ေနရာက ၾကည့္ၾကည့္ ျမင္သာ ထင္သာေနတယ္…။

အလွတရား ရွာပံုေတာ္ (၁)

ျပာလဲ့လဲ့ ေကာင္းကင္မွာ ဟိုတဆုပ္ ဒီတဆုပ္ လြတ္လပ္စြာ ျဖန္႔က်ဲထားတဲ့ အိစက္စက္ တိမ္တိုက္ေတြေပၚ ၿငိမ့္ကနဲ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္…။ ေနျခည္ႏုႏုက ညွင္းသြဲ႔ေလေျပနဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနတယ္…။ တခါတခါ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လိုက္တဲ့ ရွင္ေနမင္းရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက ဆြဲဖ်စ္ခ်င္စရာ …။

ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုတာကို သစ္ရြက္ေလးေတြက ဟာမိုနီလိုက္လို႔… သစ္ကိုင္းေတြက ယိမ္းတိုက္ေနရဲ႕…။ တခိ်ဳ႕က ဘယ္ကို တိမ္းလို႔၊ တခ်ိဳ႕က ညာယိမ္းမိရင္ ခ်ိဳလြင္လြင္ ရယ္သံေတြက စီရီရီထြက္လာေသး…။

ေရွ႕ဆံုးက အားေပးေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းတို႔ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပေနၾကသလို၊ ဟိုးအေ၀းက လွမ္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ဣေႁႏၵက ေတာ္၀င္လို႔ မဟာဆန္ေနၾကျပန္တယ္…။

စီးဆင္းျခင္းဟာ ရွင္သန္ျခင္းပါလို႔ စမ္းေခ်ာင္းေလးက တသြင္သြင္ေျပာေနတယ္…။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ရင္း နားေထာင္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးေလးေတြက စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ အေဖာ္ပါတဲ့…။

လတ္ဆတ္ျခင္းရဲ႕ ရနံက အာ႐ံု႐ူးေတြနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း ျဖစ္ေစျပန္တယ္…။ ဟိုတိုး ဒီေ၀ွ႕နဲ႔ က်ီစားသန္တဲ့ ေလေျပရယ္ေလ… မႀကိဳက္ဖူး ေျပာထားရက္နဲ႔ အမွတ္တမဲ့ဆိုသလို ကလိလာလာထိုးတတ္ေသး…။

႐ိုးသားျခင္းသာ ထာ၀ရ အလွတရားလို႔ လက္ႀကီးပိုက္ထားတဲ့ ေျမႀကီးဆိုင္းဘုတ္ကို ဘယ္ေနရာက ၾကည့္ၾကည့္ ျမင္သာ ထင္သာေနတယ္…။ ။