၀ါသနာ

တန္ခူး tag လို႔ ေရးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ၏အေၾကာင္း ပို႔စ္မွာေတာ့
ကိုယ့္ရဲ့၀ါသနာ - အထံု၀ါသနာ မေပၚလြင္ပါ။ (စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ရတာဆိုရင္ အားေဆးေတာင္ မေသာက္ပါ။) လို႔ ေယဘူယ် အားျဖင့္ေတာ့ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

တန္ခူးကပဲ ၀ါသနာေလးမ်ားဆိုၿပီး tag လာျပန္ေတာ့ ေရးမယ္ဟဲ့လ႔ို ဟန္ျပင္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္၊ ေရးလိုက္ ဖ်က္လိုက္နဲ႔ စာကေရွ႕မေရာက္…(အားေတြနာေနၿပီလား မနာနဲ႔ မနာနဲ႔ စာေရးစာဖတ္က ျမတ္ႏိုးၿပီးသား အမႈပါ တန္ခူးရ)

ဒီမွာတင္ ကိုဧရာက မသီတာ စဥ္းစားလို႔ရေအာင္ ဆိုၿပီး

/* လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး မိတ္ေဆြဖြဲ႔ၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ “ဘာ ၀ါသနာေလးမ်ားပါတုန္း” လို႔ ေမးတတ္ၾကတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ကစလို႔ အားကစား, စာေပ, အႏုပညာ, အိမ္တြင္းမႈစသျဖင့္ေပါ့… ကိုယ့္ အားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ ဘာအလုပ္ေလးေတြနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကို အစာေကၽြးသလဲ။ စိတ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ… ကိုယ္ခႏၶာကို အစာေကၽြးသလဲ…။

အခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့လည္း ကိုယ္စိတ္လက္ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ အလုပ္ေလးေတြနဲ႔ အသက္ေမြးရေတာ့ ကံအေကာင္းသား။ သီခ်င္းဆို ၀ါသနာပါသူက အဆိုေတာ္ဘ၀နဲ႔အသက္ေမြးရတာမ်ိဳး။ ဆရာလုပ္တာ ၀ါသနာပါသူက ေက်ာင္းဆရာအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးရတာမ်ိဳး။ အင္းေလ… ဘ၀မွာ အသက္ေမြးမႈတစ္ခုကို ေ႐ြးခ်ယ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို အေျခခံၿပီး စဥ္းစားေ႐ြးခ်ယ္ရတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ခက္ေတာ့အခက္သား…။ ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားေနရသူေတြကုိ ကိုယ့္မိဘေဆြမ်ိဳးနဲ႔မျခား ၾကင္နာစိတ္ေတြထားၿပီး ျပဳစုယုယေပးခ်င္တဲ့ ၀ါသနာရွိေပမဲ့ ဆရာ၀န္လိုင္းကို အမွတ္မမွီလို႔ မေ႐ြးခ်ယ္ရသူေတြ၊ ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္လာပါလွ်က္နဲ႔ ေဆးကုသဖို႔ ၀ါသနာမထံုတာေၾကာင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္စားေနသူေတြက တစ္ပံုႀကီး။ အဲ… ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးရလို႔လည္း ဘ၀မွာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ဖို႔ ေကာင္းၿပီလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ သီခ်င္းေလးေတြေရးေနရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႔သူက သီခ်င္းေရးဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ အသက္ေမြးရေပမဲ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္သလို လုပ္လို႔မရ, ထင္သလိုျဖစ္မလာရင္ ပိုၿပီး ခံစားရတယ္။ ပိုၿပီးေၾကကြဲရတယ္။ ဒီလိုပဲ ပညာေရးကို ၀ါသနာႀကီးလို႔ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာေတြကို မလုပ္ႏိုင္ပဲ, ကိုယ္မယံုၾကည္ရာေတြကို မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ၀မ္းစာရွာရင္း၊ ကိုယ့္အသက္ေမြးမႈကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္မသတီခ်င္ေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြလည္း ထုနဲ႔ေထးပါ။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးထက္စာရင္… ကိုယ္၀ါသနာ မပါခ်င္လည္းေနပါေစ၊ သမာအာဇီ၀ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္မိသားစု အသက္ေမြးႏိုင္မယ့္ အလုပ္ေလး လုပ္ေနရတာက ေတာ္ေသးသေပါ့။

၀ါသနာပါသည္ျဖစ္ျဖစ္, မပါသည္ျဖစ္ျဖစ္ အသက္ေမြးမႈ လုပ္ငန္းဆိုတာကေတာ့ လုပ္ေနၾကရတာပါပဲ။ ရဟန္းေတာ္မ်ားေတာင္ ဆြမ္းခံေတာ့ စားရေသးတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ျမတ္စြာဘုရားခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း, သကၤန္း, ဆြမ္း, ေဆး- ပစၥည္းေလးပါးဟာ “စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး” ဆိုတဲ့ လူဘ၀ရဲ့ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ပဲ မဟုတ္လား။ လူဆိုတာက ဒီအေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ေလးနဲ႔တင္ေတာ့ ဘယ္တင္းတိမ္ႏိုင္ၾကပါ့ မလဲ။ ကိုယ့္အားလပ္ခ်ိန္ေလးမွာ ဟိုဟာေလး လုပ္ခ်င္၊ ဒီဟာေလး လုပ္ခ်င္… ကိုယ့္စိတ္ကို အစာေကၽြးခ်င္တာက လူ႔သဘာ၀။

ကိုယ္ရဲ့ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈမွအပ, ကိုယ္ႀကိဳက္တာေလးေတြကို ေ႐ြးၿပီး စိတ္ကိုအစာေႂကြးတာကိုပဲ Hobby လို႔ေခၚၾကတယ္။ အသက္ေမြးမႈပဲ ျဖစ္ျဖစ္, အသက္ေမြးမႈမဟုတ္တာ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး, အခ်ိန္ရတိုင္း မၾကာခဏ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့ အလုပ္ေလးေတြကို ျမန္မာလိုေတာ့ ၀ါသနာလို႔ပဲ သိမ္းက်ံဳးၿပီး ေခၚပါတယ္။

အဲ.. ရွိေသးတယ္ စ႐ိုက္တဲ့။ သူကလည္း ၀ါသနာလိုပဲ မၾကာခဏျဖစ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြကို ေခၚတာ။ စ႐ိုက္ဆိုတာက မိမိရဲ့ အတြင္းသႏၲန္ပိုင္း၊ အာ႐ံုေတြကို ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ေလ့ရွိသလဲေပါ့။ ဥပမာ ေလာစ႐ိုက္ရွိသူက အာ႐ံုေတြေပၚမွာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြနဲ႔ ျမင္မယ္။ ေဒါသစ႐ိုက္ရွိတဲ့သူေတြက ေတြ႔သမွ်ျမင္သမွ်ကို အျပစ္ရွာခ်င္တယ္။ ပညာစ႐ိုက္ရွိသူေတြကလည္း အမွားကိုရွာၿပီး ေထာက္ျပခ်င္တတ္တာကေတာ့ ေဒါသစ႐ိုက္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ ထားပါေတာ့… ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သတိမထားမိပဲ… သူတို႔တမင္ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ… ျပင္ပအာ႐ံုေတြေတြ႔လာတိုင္း အမ်ားအားျဖင့္ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္လိုက္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ စ႐ိုက္ေပါ့။ ၀ါသနာဆိုကေတာ့ အဲဒီတုန္႔ျပန္မႈေတြကေန အျပင္ကို လွ်ံက်လာသလိုမ်ိဳး…။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ျပင္ပအာ႐ံုေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး မၾကာခဏလုပ္ကိုင္လို႔ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီၾကေတာ့လည္း… “၀ါသနာကို မတားနဲ႔ေတာ့ ရွင္” ဆိုသလို… တားမရ… ဆီးမရ။

၀ါသနာေတြကို စား၀တ္ေနေရး နဲ႔ က်န္းမာေရးဆိုတဲ့ ႐ုပ္ပိုင္း (Physical), လူမႈဆက္ဆံေရးတို႔, အႏုပညာခံစားမႈတို႔ စတဲ့ ခံစားမႈပိုင္း (emotional), အသိပညာရွာမွီးမႈနဲ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈပိုင္း (mental) နဲ႔ ဘာသာတရားဆည္းကပ္ျခင္းတို႔ ဘ၀ရဲ့သစၥာတရားကို ရွာမွီးျခင္းတို႔လို စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားမႈ (spiritual) ဆိုၿပီး အုပ္စုခြဲၾကည့္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။
*/ လို႔ ေရးေပးပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အႏုလံုပဋိလံု ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ၀ါသနာေလးမ်ား ဆိုၿပီး ေရးလိုက္ပါၿပီ။

- အားရင္ အိပ္တယ္။ မအားရင္လည္း အိပ္တာပါပဲ။ (ငယ္ငယ္တုန္းက အကိုေတြက အခန္းတံခါးေပါက္ကေန လာလာႏိႈးၾကတယ္ မယ္ပ်င္းႀကီးမ ထေတာ့ ထေတာ့နဲ႔။) အဲ့ဒီ အပ်င္းစိတ္ကို တာ၀န္ ၀တၱရားဆိုတာနဲ႔ ခၽြန္းအုပ္ရပါတယ္။

- မအိပ္ရင္ေတြးတယ္။ (ဣေႁႏၵရရနဲ႔ ၿငိမ္တုတ္ေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ၀တၱဳတပုဒ္ ဆံုးေအာင္ ေတြးေနၿပီလို႔သာ မွတ္ၾကေပေတာ့။) အေတြး အထင္ဆိုတာ အမွန္တရား မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တရားနဲ႔ ယွဥ္တြဲဖို႔ သတိတရားကို လက္ကိုင္ျပဳရပါတယ္။

- မေတြးရင္ ေျပာတယ္။ (ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ဟာကို သူမ်ား စိတ္၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ မ၀င္စားသည္ျဖစ္ေစ ေလရွည္ေနတတ္တယ္။) ကိုယ္ ေျပာသမွ်ေတြအတြက္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုေအာင္ ႀကိဳးစားရင္းေပါ့။

- စာေရးတာ ၀ါသနာ ပါတာေတာ့ ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနပါၿပီ။ (စာေရးသူေတြကို ေရွးကထက္ပိုလို႔ ေလးစားလာမိပါတယ္။) စာေရးသူ တေယာက္ဟာ သူရဲ႕ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ စာတပုဒ္ကို ေရးရင္ေတာင္ အဲ့ဒီ စာေရးသူဟာ သူ႔ရဲ႕ အတၱေတြကို ခင္းကာခ် ေ၀မွ်ကာေပးလို႔ပါပဲ။

ေက, မမသီရိ နဲ႔ သင္းၾကည္ေရ ေရးေပးမလား ေဟ... ၀ါသနာေလးေတြေလ...

လမ္းခြဲ အၿပံဳး

အသက္ရွင္ေနလ်က္ကယ္နဲ႔
အသက္ရႈေနတာကို
ေမ့ေနခဲ့တယ္၊
ေန႔ ကို လ စားေနေပမဲ့
ႏွစ္ေတြက ေရွ႕မွာလာဦးမွာပါလို႔
အမွတ္မရွိတဲ့ ငါ...။


သတ္မွတ္ၿပီးသား တခိ်န္ရယ္
ေရာက္ၿပီကြယ္လို႔
မင္းအခ်က္ေပးေလမွ၊
ပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔
ပင့္သက္ကို အေမာတေကာရႈ
ထြက္သက္ေတြ ျပင္းျပင္း႐ိႈက္...။


မျမင္ရတဲ့ ထပ္တူညီေတြ
ေလလႈိင္းကေန ဖမ္းဆုပ္
သိမ္းထုပ္ကာ ထားမယ္ဆိုတာယံု၊
အျပစ္အနာအဆာေတြကိုေတာ့
လ်စ္လ်ဴကာ ထားလိုက္ပါေတာ့
မ်က္လံုးခ်င္းစကားမေျပာလိုက္ရသူေရ
မင္း မငိုနဲ႔...။


ပန္းလွပါတယ္ေမ
အလြမ္းေတြသာ သယ္မသြားပါနဲ႔
အစြမ္းေတြ တေလွနဲ႔မို႔
အလွည့္က်လာေတာ့ မႏြဲ႔ၾကစတမ္းေပါ့၊
အက်ိဳးအေၾကာင္း အစံုအလင္နဲ႔
အဆိုးအေကာင္းသြန္သင္လို႔
ပီတိေတြ အဖန္ဖန္စားသံုး
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေလ
ဆံျဖဴလို႔ ခါးကုန္းသိတိုင္
မင္း အၿပံဳးေတြ လိႈင္ ပါေစ...။ ။

(မသီတာကို စာေရးျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့၊ ပညာသင္ ခရီးတခု ၿပီးဆံုးလို႔  ျပည္ေတာ္ျပန္ေတာ့မည့္ ဘေလာ့ဂါ ညီမ အတြက္~)

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔၏ ႏွလံုးသား

အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို ငါမမႈ။ ေသမည္ကိုလည္း မစုိးရိမ္။
အၾကင္သူတို႔၏ မင္းျဖစ္ေသာ ငါသည္
ထိုသူတို႔၏ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ပါ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ ပါရမီျဖည့္စဥ္အခါက ဘ၀ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ လူျဖစ္သည္လည္း ရွိသည္။ တိရစၧာန္ျဖစ္သည္လည္း ရွိသည္။ တစ္ရံမူ အေလာင္းေတာ္သည္ ေမ်ာက္ဘ၀၌ ျဖစ္ေလသည္။ ေမ်ာက္ ရွစ္ေသာင္းတို႔အား ေခါင္းေဆာင္ကာ ဂဂၤါျမစ္ ကမ္းနဖူးရွိ အလြန္ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းသည့္ သရက္ပင္တစ္မ်ိဳးတြင္ ေနၾကသည္။ ထိုအပင္မွ အသီးသည္ အ႐ြယ္ပမာဏ ႀကီးမား၍ အနံ႔အရသာႏွင့္လည္း လြန္စြာျပည့္စံု၏။

ရံခါတြင္ အေကာင္းတို႔သည္ အဆိုးကို လက္ယပ္ေခၚသကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္သည္။ ဤသရက္သီးတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေမ်ာက္တို႔၏ ပ်က္စီးရာ ဖန္လာခဲ့သည္။ ဤသရက္သီးကို အလိုရွိေသာ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ ေမ်ာက္တို႔ကိုပါ သတ္ျဖတ္ရန္ ေလးသမားတို႔အား အပင္ကို ၀န္းရံေစသည္။ ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔သည္ အလြန္ ေၾကာက္႐ြံ႕ၾကသည္။ ေမ်ာက္မင္းသည္ သာမာန္ေမ်ာက္ မဟုတ္ပဲ၊ ခြန္အားဗလ ေကာင္းမြန္ေသာ ေမ်ာက္မ်ိဳးျဖစ္ရာ၊ ေဘးလြတ္ရာ တစ္ဖက္ကမ္း ခုန္၍ ကူးႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္း၍ ေျပးလိုက ေျပးႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဟူသည္ မိမိကိုယ္က်ိဳးထက္ ေနာက္လိုက္ငယ္သားတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ဦးစား ေပးေလသည္။

အေလာင္းေတာ္သည္ ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔ကို ႏွစ္သိမ့္ေစကာ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ခုန္၍ ကူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွည္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္ပင္အား ရွာကာ မိမိ၏ ခါးတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္၏။ ထို႔ေနာက္ ေမ်ာက္တုိ႔ရွိရာ သရက္ပင္ဆီသို႔ ျပန္ကူးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏြယ္သည္ အနည္းငယ္မွ်တို၍ေနေလရာ သရက္ပင္တြင္ ခ်ည္ကာ ႀကိဳးတံတားေဆာက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ မိမိကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အကိုင္းဖ်ားတို႔ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မိ႐ံုမွ် မွီေလသည္။ ထိုအခါ မိမိအသက္ကိုမငဲ့ကြက္ေတာ့ပဲ၊ ေမ်ာက္တို႔အား မိမိ၏ ေက်ာကုန္းကို နင္းေက်ာ္ကာ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ အခ်ိန္မီ ေျပးၾကရန္ မွာၾကား၏။ ေမ်ာက္တို႔လည္း မိမိတို႔၏ အသက္သခင္ျဖစ္ေသာ ေမ်ာက္မင္းအား ရွိခိုး၍ ႐ိုေသစြာ နင္းၿပီး ကူးသြားၾကသည္။ ေလာကတြင္ ေက်းဇူး သိတတ္သူတို႔ရွိသလို၊ ေက်းဇူး မဲ့တတ္သူတို႔လည္း ရွိေလရာ ေဒ၀ဒတ္အေလာင္း ေမ်ာက္ဆိုးသည္ မိမိရန္သူ ေမ်ာက္မင္း ပ်က္စီးေစရန္ အခြင့္ေကာင္းယူသည္။ အေလာင္းေတာ္၏ ေက်ာထက္သို႔ အျမင့္မွ ခုန္ခ်ကာ ကူး၍ ေျပးသည္။ ေမ်ာက္မင္းလည္း ျပင္းစြာေသာ ေ၀ဒနာျဖစ္၍ တစ္ဦးတည္း က်န္ရစ္ေလသည္။

ထိုအျဖစ္ပ်က္ကို သစ္ပင္ေအာက္မွ ျဗဟၼဒတ္မင္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ ေမ်ာက္တို႔အား သတ္ျဖတ္မည့္ ရန္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား မိမိကိုယ္ကို အနစ္နာခံ, အေသခံ၍ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္ေသာ အေလာင္းေတာ္၏ ျမင္ကြင္းက ရန္သူျဗဟၼဒတ္မင္း၏ စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းႀကံဳး ယူလိုက္သည္။ ေမ်ာက္မင္းအား အပင္ထက္မွ ညင္သာစြာ ခ်ေစ၍ အသင္သည္ ထိုေမ်ာက္တို႔ႏွင့္ မည္သို႔ ေတာ္စပ္သနည္းဟု ေမး၏။

တံ မံ န တပေတ ဗေႏၶာ၊ မေတာ ေမ န တေပႆတိ။
သုခမာဟရိတံ ေတသံ၊ ေယသံ ရဇၨမကာရယႎ။

အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို ငါမမႈ။ ေသမည္ကိုလည္း မစုိးရိမ္။
အၾကင္သူတို႔၏ မင္းျဖစ္ေသာ ငါသည္
ထိုသူတို႔၏ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ပါ၏။

အထက္ပါ ဂါထာသည္ ေမ်ာက္မင္း၏ အေျဖဂါထာမ်ားထဲမွ တစ္ပိုဒ္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ မင္းေကာင္းသည္ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကို မငဲ့၊ မိမိ အသက္ကိုလည္း မငဲ့။ မိမိ အုပ္စိုးေသာ ျပည္သူတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ရသည္။ မိမိအား ဥပမာျပဳကာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုေဆာင္႐ြက္ရန္ ျဗဟၼဒတ္မင္းအား တရားေဟာဆံုးမလွ်က္ပင္၊ ေမ်ာက္မင္းသည္ အသက္စြန္႔ သြားေလသည္။ ေမ်ာက္မင္းအား ေကာင္းစြာသၿဂႋဳဟ္၍ အ႐ိုးျပာတို႔ကို ေစတီတည္ထား၏။ ေမ်ာက္မင္းဆံုးမသည့္ အတိုင္း ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ တိုင္းျပည္အား တရားႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သြားသည္။ ေမ်ာက္မင္းသည္ ေမ်ာက္ရွစ္ေသာင္းတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္သာ မဟုတ္ေတာ့။ ျဗဟၼဒတ္မင္းႏွင့္ ဗာရာဏသီျပည္သူတို႔၏ စံျပေခါင္းေဆာင္ ဟုလည္း ဆိုရေပမည္။

ဧရာ(မႏၲေလး)

စာၫႊန္း။ သတၱကနိပါတ္၊ ဂႏၶာရ၀ဂ္၊ မဟာကပိဇာတ္ (ဇ-၄၀၇)

အညမည

မသီတာေလ ဘေလာ့ေလးလုပ္ၿပီး စာေတြလည္းေရးရ။ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြဆီ CBox မွာႏႈတ္ဆက္လိုက္။ ပို႔စ္ေတြ ဖတ္လိုက္၊ ေကာ္မန္႔ေတြ ေရးလိုက္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။

ဘေလာ့ဂင္းရင္းနဲ႔ သတိထားမိတဲ့ အခ်က္ေလးေတြ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။

မသီတာလည္း (မႀကီးမငယ္ေပမဲ့) ဘေလာ့ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ လူႀကီးေနရာပဲ ေနခ်င္ခဲ့တာေပါ့…။ အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. လူငယ္ေတြ စာေရးျဖစ္ေအာင္ တဖက္တလမ္းက တြန္းအားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ဒီေလာကထဲ ငါရွိေနမယ္…။ (အမယ္ လာတာ လာတာ… ကံေကာင္းလို႔ ေအာက္ေျခမလြတ္တယ္)…။ အမွန္တကယ္က လူငယ္ေတြဆီက အားေတြယူဖို႔ ဒီေလာကထဲမွာ မသီတာ ရွိေနတာ…။

အျပင္ေလာကမွာ မသီတာေရာ ကိုဧရာပါ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြ နည္းပါတယ္။ မသီတာတို႔ရဲ႕ မေႏြးေထြးတတ္တဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ အနားမွာ ရွိတဲ့သူကို မသက္မသာ မလံုမလဲ ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ေမြးရာပါ ဒီဗီဇဆိုးကို သတိထားမိလာတယ္။ လိုေနတာ သဂၤါရ ရသပါတဲ့ရွင္…။

ကိုယ္ကိုတိုင္က အမိ်ဳးသမီးျဖစ္ေနေလေတာ့ ဘေလာ့ဂါ အမိ်ဳးသမီးေတြကို ပိုၿပီး နားလည္ ႏွစ္သက္ စြဲလန္းမိတယ္။ ငါဘာေၾကာင့္ မိန္းမျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတဲ့ ဂြက်က်ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရသြားၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ေနာင္ဘ၀မ်ားရွိခဲ့ရင္ မ,ဆိုတဲ့သတၱ၀ါ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့လို႔ ေတာင္းခဲ့တဲ့ဆုကိုေတာင္ ေယာင္ရမ္းၿပီး ေတာင္းခဲ့တာမွန္း ေသခ်ာသြားၿပီ…။

sonata-cantataရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က မပါမျဖစ္တဲ့ ကိုဧရာႀကီးနဲ႔မသီတာ တို႔ရဲ႕ ဒီပို႔စ္မတင္ရဘူး၊ သည္စာသား မထည့္ရဘူး၊ သူကလက္နဲ႔ေရးရင္ ကိုယ္ကပါးစပ္နဲ႔ ဖ်က္၊ ကိုယ္က ႏွလံုးသားနဲ႔ေရးရင္ သူကဦးေႏွာက္နဲ႔ ဖ်က္ စတဲ့ စတဲ့ ၀ိေရာဓိေလးေတြ… ။ အလြန္ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္…။

သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တို႔၏ အညမည သေဘာတရားဆိုတာ… မသီတာသည္ ဘေလာ့ေလာကနဲ႔ ပရေလာက အဲေလ ေယာင္လို႔ ျပင္ပေလာက၌ စီးေမ်ာေနသည္ဆိုဆို နစ္ျမဳပ္ေနသည္ပဲေျပာေျပာ အညမညေတြက ေပးလိုက္တဲ့ အသိတရားကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္မွလြဲေသာ အျခား၊ မ နဲ႔ မ မွႂကြင္းေသာ အက်န္ (အႂကြင္း အက်န္ ဆိုေတာ့ ေကာင္းေသးပါဘူး… ဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္ပါ နားလည္ပါတယ္ေနာ့)၊ လူန႔ဲ လူမဟုတ္ေသာ သတၱ၀ါ အားလံုးကို ပိုမိုနားလည္ တန္ဖိုးထားတတ္လာျခင္းပါ… ။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ပန္းမမ

စပယ္ျဖဴေတြေတာင္ ပြင့္ၿပီကြယ္…

ပန္းေလးေတြက အလွကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား…။ ႏူးညံၿပီး ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းၾကျပန္ေသးတယ္…။
မိန္းကေလးေတြကို ပန္းေလးေတြနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းတင္စားတာေတာ့ ပနံရလွတယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။

ဖူးရာမွငံု၊ ငံုရာမွပြင့္၊ ပြင့္ရာမွႏြမ္း၊ ႏြမ္းရာမွ ေျခာက္၊ ေျခာက္ရာမွေႂကြ… သဘာ၀တရားေတြကို ျဖတ္သန္းလာၾကတာ အဆင့္တိုင္းရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဘယ္လိုအားမာန္ ဘယ္လိုသတၱိေတြန႔ဲမ်ား ေက်ာ္လႊားခဲ့ၾကပါေလသလဲ ပန္းမမတို႔ေရ…။

က်မတို႔ မိန္းကေလးေတြမွာျဖင့္ အပိ်ဳေဖာ္၀င္လို႔ ဓမၼတာရာသီလာခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက ‘မ’ မို႔တဲ့ အပိုေဆာင္းေပးလိုက္တဲ့ ဒုကၡေတြ… ။

ဗိုက္ကိုက္ရပါတယ္ ( လူတိုင္းသိတဲ့ ဗိုက္နာတာ မဟုတ္။ ဗိုက္ေအာင့္တာ မဟုတ္။) ေခါင္းကိုက္ရပါတယ္။ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ပါတယ္။ မတည့္စာေတြတဲ့ ေရွာင္ရပါေသးတယ္။ ဘာမွတ္ေနသလဲ ေသတတ္တယ္ တဲ့။ ေျခမသယ္ခ်င္ လက္မသယ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ကိုယ္ခံစားေနရတာေတြ လူသိမခံရဘူးတဲ့ ရွက္စရာ သိုပါဟဲ့ ၀ွက္ပါဟဲ့…။ ဒီ၀က္ၿခံေတြကလည္း ျပဴးေနေအာင္ တလံုးၿပီးတလံုး အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားထြက္ေနၾကသလားမသိ…။ ခက္လိုက္တာေနာ္ အဲ..အခိ်န္တန္လို႔မွ သူမလာျပန္ရင္လည္း တဒုကၡ။ ဒင္းတို႔က ထြက္မလာၾကပဲ ဗိုက္ထဲမွာ အအုပ္အသင္းဖြဲ႔လို႔ အဖုပဲ ျဖစ္ေနၾကပလား အက်ိတ္ပဲ ျဖစ္ေနၾကပလား…။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သားအိမ္ထုတ္ရၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အမေလးေလး ရင္ေမာရပါတယ္ေနာ္။ ဒီလ မလာေသးဘူး … မေျပာရဲ မေျပာရဲေပါင္ေတာ္။ ေတာင္ထင္ ေျမာက္ထင္နဲ႔ ကုတ္ကျမင္း ဆိုတဲ့ အသည္းခိုက္ေအာင္နာရမဲ့ အဓိပၸါယ္ဆိုးကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ိဳး နား၀နဲ႔ ၾကားရဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ အရိပ္အေျခေတာင္ မျမင္ခ်င္ပါဘူး။

လင္ယူလို႔ သားေမြးရျပန္ပါၿပီ…။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္စ ဟိုဟာမစားခ်င္ ဒီဟာမစားခ်င္ စားဖို႔မေျပာပါနဲ႔ အနံ႔ေတာင္မခံခ်င္ပါဘူး။ ေခါင္းထဲကလည္း မူးလိုက္တာ ပ်ိဳ႕လိုက္ အန္လိုက္…။ ဗိုက္ႀကီးပူေနတာ လွလို႔လားလို႔။ လွတာမလွတာေတြ အသာထားဦး…။ ေခၽြေတြက တကိုယ္လံုး နစ္ေနေအာင္ ထြက္ျပန္ၿပီ…။ ပူလိုက္တာ ပူလိုက္တာ…။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ခ်မ္းျပန္ၿပီဟဲ့ ေစာင္ၿခံဳလို႔လည္း မလံု။ ကေလးတိုးလို႔… ကန္ပါေစ ထိုးပါေစ ကိုယ္မအိပ္ရတာ ဘာအေရးလဲ ကေလးက က်န္းမာလို႔ပဲဟာ။ သူမလႈပ္မွ ဒုကၡ...။

အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေမြးရပါၿပီတဲ့ မိန္းမတိုင္းေမြးလို႔ ရတာပဲလို႔ လြယ္လြယ္ေလးမထင္ၾကပါနဲ႔။ ကေလးက အေနအထားမမွန္၊ အခ်င္းကပ္လို႔ ေသြးသြန္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးလာပါၿပီ။ အသက္ အႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တုန္းမွာမွ ျဖစ္တဲ့ ဆီးခ်ိဳဆိုတာလည္း ရွိေသးသေနာ္။ ဖြားခါနီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြ တိုးေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့…။ ေယာက်္ားေတြ ေဖာင္မစီးခ်င္ရင္ ရေကာင္းရႏိုင္ေပမဲ့ သားဖြားတဲ့ မိန္းမကေတာ့ မီးမေနလို႔ ရပါ့မလား။

သားသမီး မထြန္းကားႏိုင္ျပန္ပါဘူးတဲ့… ရင္ထဲက က်ိတ္ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြ…။ ကံတရားကိုလည္း အျပစ္ပံုမခ်ေတာ့ပါဘူး …။ ရရာ ရေၾကာင္း ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ေငြကုန္ပါေစ လူပန္းပါေစ…။

ဒီလိုနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေလးဆယ္နားနီး႐ံု ရွိေသး…။ လွခ်င္ပါတယ္လို႔ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး ေႂကြးေၾကာ္လာရက္နဲ႔ တို႔မ်ားက်မွ ရက္ရက္စက္စက္ ကြက္ၿပီးေတာ့ ထြက္ရက္ပေလ မ်က္ႏွာေပၚမွာမွ အမဲကြက္ေတြ။ ဖံုးမရ ဖိမရ ဒီတင္းတိတ္နဲ႔ မွဲ႔ေျခာက္ေတြ။ ဘာလို႔ပါလိမ့္… ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္… တားေဆးေတြေၾကာင့္လား… (ဆရာ၀န္ ေသာက္ခိုင္းတဲ့ ေဆးေတြေၾကာင့္လား)။ အေၾကာေတြကလည္း တက္လိုက္တာ…။ သားေၾကာျဖတ္ထားလို႔မ်ားလား… (စကုတ္နဲ႔ ၾကည့္တုန္းက ဘာေတြမ်ားထိခိုက္သြားပါလိမ့္)…။

လာကတည္းက မအီမလည္ ဒီဧည့္သည္… မလာခ်င္ျပန္ဘူး ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္လာ သက္သက္သာသာ ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ငိုခ်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္၊ ရယ္ခ်င္ေအာင္လုပ္လိုက္၊ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္၊ စိတ္ေတြညစ္ျငဴး၊ ဖ်ားတာလည္း မဟုတ္ နာတာလည္း မဟုတ္။ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ အမူပိုေနတယ္မထင္နဲ႔။ ခ်ိမသြားရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္…။ ရွင္တို႔ထက္ သာတဲ့ ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ တကိုယ္လံုးမွာ တေပြ႔တပိုက္ပါရွင့္…။

အူက ေယာက္်ားေတြထက္ ပိုတိုေနလို႔ ဆိုလား… ရက္ရက္စက္စက္ တြယ္ၾကျပန္ေသးတယ္ “အူတိုမ်ိဳး” တဲ့။ တို႐ံုမက ပုတ္ပါပုတ္ေနသေယာင္ သတ္မွတ္ထားၾကတာ မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနသလား။ သားအိမ္ တခုလံုး အပို ပါတာေတာ့ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ရာက် မပြင့္တပြင့္။ ဒါေတြက မိန္းမတိုင္းျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူမွ ျဖစ္တာပါတဲ့…။

အစမွ အဆံုးတိုင္ တို႔မ်ားမေတာ့ သည္းခံရပါတယ္ကြယ္တို႔ …သည္းခံျခင္းသည္သာ လက္ကိုင္တရား။ သည္းခံျခင္းျဖင့္သာ ေအာင္ႏိုင္ရာ…။

(ထိုထို သဘာ၀က ေပးအပ္ထားေသာ ေဘးဒုကၡအႏၲရာယ္အေပါင္းႏွင့္ မိန္းမသားမ်ားကို စာနာ နားလည္ ညွာတာ ေထာက္ထား တန္ဖိုးထားတတ္ပါေသာ ပန္းခ်စ္သူမ်ားကို ေလးစားသမႈ အစဥ္ျပဳလ်က္~)

ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ေလ

ေခါင္းကိုက္လို႔ ပို႔စ္ေလးေတြ အတင္က်ဲသြားတယ္။ အခုေတာ့ သက္သာလာသမို႔… သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ေလ ))) လို႔ (စႏၵယား လွထြဋ္လို အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔) ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

က်န္ခဲ့တဲ့ Sundayက ငယ္ငယ္ကတည္းက တြဲခဲ့တဲ့ အရိပ္အကဲမသိသူနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ ကံေပၚဆိုသလို သမီးဦးကေလးေမြးလို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မေတြ႔တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္။ ေယာက်္ားေတြ အေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ အေၾကာင္း။ မီးေနသည္ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ကေလးရလာေတာ့ အရင္တုန္းကနဲ႔ နည္းနည္းမွ မတူေတာ့ေၾကာင္း တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြနဲ႔ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ပင္ပန္းေၾကာင္းေတြ ေျပာပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ေပါ့။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အမယ္ အမယ္ ရင္ဖြင့္ေနတယ္ေပါ့ေလ ဆိုၿပီး တဆက္တည္းဆိုသလို ေျပာခ်လိုက္တာ “ငါသာ ကေလးရရင္ ငါ့ေယာက်္ားနဲ႔ ငါ ကြဲမွာပဲ” တဲ့… ဒီေတာ့ ဟို မီးေနသည္ သူငယ္ခ်င္းက “ဟဲ့ဟဲ့ နင္ကလည္း ဘယ့္နဲ႔ ကေလးရမွ ကြဲမွာတုန္း” ဆိုေတာ့ သူက “ဟုတ္တယ္ေလ သူလည္း မထိန္းခ်င္၊ ငါလည္းမထိန္းခ်င္ဆိုေတာ့ ကြဲမွာေပါ့” တဲ့…အဲ့လိုအဲ့လို နားမခံသာေအာင္ အရိပ္အကဲမသိ ေျပာတတ္တဲ့ သူက…

(က်မ သားဦးကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ ကာလအတြင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်မထက္ ပို မွတ္မိတဲ့သူ။ ေလးလေက်ာ္ကတည္းက ေဆး႐ံုမွအပ္ထားတဲ့ ဗိုက္ကို တလ တခါ ပံုမွန္ check up ေတြမွာလည္း ႀကံဳသလို အေဖာ္လိုက္ေပး။ လမေစ့ေသးပဲ ကေလးကေမြးမလိုလုပ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ခဲ့ရတုန္းကလည္း အျပင္မွာ တေနကုန္ထိုင္ေစာင့္။ ကေလးေလးေမြးလာေတာ့လည္း သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔ ေမြးတာဆိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္။ ကေလး လက္သည္းညွပ္။ နဖာေခ်းကေလာ္။ ကေလး ေရစ,ခ်ိဳးေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့လည္း အိမ္ေအာက္ေျပးဆင္း ဒါလား ဒါလား မသိလို႔ ငါႏွစ္ခု စလံုး ၀ယ္လာလိုက္တယ္တဲ့

(ပံုထဲက ဇလံုႏွစ္ခုက သားႀကီး ေမြးစ ၁၉၉၈ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း၀ယ္ေပးထားတာမို႔ သူတို႔ သက္တမ္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ)
မီးေနသည္ က်မကိုလည္း ႏို႔ေၾကာင္းမပိတ္ေအာင္ ညွစ္ရ။ ေရေႏြးပုလင္းကပ္ရ။ ဗိုက္ႀကီးပူက်န္မေနခဲ့ေအာင္ ဗိုက္စီးေပးရ။ အမ်ားႀကီးကို က်န္ပါေသးတယ္ ဥႆံုပါပဲ...။ မီးေနသည္တေယာက္ရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို စိုးရိမ္တႀကီး စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ခဲ့သူပါ။)

ပုခက္ကေလးထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ ေမြးကင္းစ ကေလးေလးကို ေဘးကၾကည့္ရင္း သူ မ်က္ရည္၀ဲတယ္။ အမွတ္တမဲ့ ဆိုသလို မ်က္လံုးေဒါင့္က မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေတာက္ပစ္လိုက္တယ္။
အရိပ္အကဲမသိ အေပါက္ဆိုးသေလာက္ ဟန္ေဆာင္ကလည္း မေကာင္းဘူး…

(ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ခ်စ္တတ္ၿပီးမွ အခ်စ္ငတ္ရ ရွာေလသူတို႔ အတြက္ ~)

ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္မြန္

ကိုဧရာ့ညီက သူ႔တူျဖစ္သူ ေရခ်မ္းအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ (၂၀၀၅ခုႏွစ္က) ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဖန္တီးေပးထားတဲ့ဲ့ လက္ရာေလးပါ။ အခု ေရခ်မ္းေမြးေန႔ မေရာက္ေသးေပမဲ့-

ဘေလာ့ေပၚက မိတ္ေဆြေတြကို ဧရာသီတာမွ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မြန္ အျဖစ္ ထပ္ဆင့္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

သံေ၀ဂ

တမလြန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူတခ်ိဳ႕ကိုေမးစမ္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္… အခ်ိဳ႕က “ေသရင္ ျပတ္စဲသြားမယ္။ … ၿပီးဆံုးသြားမယ္။ ဆိုလိုတာက decompose ျဖစ္သြားမယ္။ molecules ေတြ… atoms ေတြအျဖစ္ပဲ ဆက္ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မယ္” လို႕ဆိုမယ္။ ‘ငါ’ ဆက္ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ‘ငါ’ ဟာ တမလြန္ဘ၀မွာ တစ္နည္းနည္း တစ္ဖံုဖံုနဲ႔ေတာ့ ဆက္ရွိေနမွာပါပဲလို႔ ယူဆၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ေသျခင္းတရား”ဆို တဲ့ စည္းတစ္ခုနဲ႔ ျခားၾကည့္တဲ့အခါ၊ ‘ငါ’ ဆက္ရွိေနမယ္ (သို႔မဟုတ္) ‘ငါ’ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ေကာက္ခ်က္ကို ခ်ၾကလိမ့္မယ္။

အဲဒီ ‘ငါ’ဟာ ဘာလဲ…? Descarte က “ငါ စဥ္းစားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ (စဥ္းစားေနတဲ့) ငါရွိတယ္” တဲ့။ “ေသျခင္းတရား”ဆို တဲ့ စည္းကိုေတာင္ ေတြးၾကည့္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ငါရွိေနတယ္ I am, I exist ဆိုတဲ့ အေျဖတစ္ခုရွိေနတယ္။ လူအမ်ားစုအတြက္ (တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းနီးပါးပါပဲ)… စဥ္းစားတတ္၊ သိတတ္၊ ခံစားတတ္တဲ့ ငါဟာရွိေနတယ္။
ဗုဒၶ၀ါဒက I am နဲ႔ I am not … (I exist နဲ႕ I do not exist…) ကို အစြန္းတရား ႏွစ္ပါးလို႔ ေဟာထားတယ္။ ဟုတ္တယ္ … အစြန္းတရား ႏွစ္ပါးတဲ့။ “ငါရွိတယ္”လို႔ မယူခဲ့ရင္လည္း “ငါမရွိဘူးဆိုတဲ့” တစ္ျခားအစြန္းတဖက္ကို ေရာက္သြားမယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒက “ငါမရွိဘူး”လို႔ သင္ၾကားေပးပါသလား…? စင္စစ္… “ငါမရွိဘူး” ဆိုတာဟာ သမၼာဒိ႒ိမဟုတ္၊ … ဥေစၧဒဒိ႒ိ သာျဖစ္တယ္။ အတၱာႏုဒိ႒ိ သာျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းဆိုရင္လည္း… “နတိၱေမ အတၱာတိ” ငါ့မွာ ငါမရွိဘူး လို႔ျမင္ေနတာပဲ။ I am ကို ျငင္းပယ္ျခင္းဟာ I am not ဆိုတဲ့ အေျဖပဲရပါသလား…? ဗုဒၶက အလယ္လမ္းကေန “ေနေသာ ဟမသၼိ” Not ‘this am I’ – ‘ဒါဟာ ငါပဲ’လို႔ ၫႊန္ျပစရာ မရွိဘူးလို႔ အနတၱလကၡဏာသုတ္မွာ ေဟာခဲ့တယ္။ “ငါ့မွာ ငါမရွိဘူး” ဆိုတာနဲ႔ “ငါလို႔ထင္ထားတာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုတာက တူသေယာင္နဲ႔ အမ်ားႀကီးကြဲတယ္။

လူေတြဟာ “ငါရွိတယ္” နဲ႔ “ငါမရွိဘူး” ၾကားမွာပဲ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ Existentialists လို႔ေခၚတဲ့ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒီေတြ အပါအ၀င္ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ္႐ႈပ္ေနတာကို ႐ႈပ္မွန္းမသိဘူး။ ကိုယ့္ျပႆနာကို ကိုယ္ မသိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့သိတယ္… ဒါေပမဲ့… ရွင္းရမဲ့အေျဖမရွိဘူး။ “ေမြးဖြားသည္ႏွင့္အမွ် ငါတည္ရွိ လာတယ္။ ဒါေပမဲ့… အဲဒီ ေမြးဖြားခ်ိန္ကစၿပီး အခ်ိန္ခ်ိန္တိုင္းမွာ… ငါဟာ ေသဖို႔ျဖစ္ႏိုင္ေနတယ္” လို ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ Heideggerက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလို… ေသျခင္းနဲ႔ေတြ႕ေပးၿပီး… ကိုယ္အ႐ႈပ္ကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္ခိုင္းရာမွာေတာ့ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒဟာ ဗုဒၶ၀ါဒနဲ႔ဆင္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြ အားလံုးကိုျငင္းပယ္လိုက္တဲ့ အရာပဲတဲ့…။ တနည္းေျပာရရင္… လူေတြရဲ့ ဇတ္႐ႈတ္ႀကီးဟာ (ေမ့ေနေတာင္… ဒါမွမဟုတ္ ေမ့ထားရင္ေတာင္) ေသျခင္းတရားနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ေပးလိုက္တဲ့အခါ … ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ကိုယ့္အ႐ႈပ္ကိုယ္ မျမင္တဲ့လူေတြကို… “ရယ္စရာေတြ႕လည္း နားမလည္ဘဲ ရယ္ေန၊ လြမ္းစရာေတြ႕လည္း နားမလည္ဘဲ လြမ္းေနၾကတဲ့လူေတြ … လူအစစ္မဟုတ္တဲ့လူေတြ (Inauthentic men)” လိ႔ု ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီေတြက ခပ္နာနာေလး ႐ႈတ္ခ်တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဲဒီအ႐ႈပ္ကို ရွင္းႏိုင္မဲ့… ေျဖေဆး မရွိေလေတာ့ “ကိုယ္ေသေန႔ကို ေစာင့္ေနရတဲ့ ေရာဂါသည္တစ္ဦး”လို သနားစရာပါပဲ။

လူေတြက… ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ အရပ္ထဲမွာ ဆိုရင္ “ေသ” စကားေျပာရင္… “ဟဲ့ ေကာင္ေလး… နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ” လို႔ လူႀကီးေတြက ႀကိမ္းေမာင္းတတ္ၾကတယ္။ မေၾကာက္ပါဘူး ဆိုသူေတြကလည္း… “အို… လူတိုင္းေသၾကရတာပဲ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေသရတာမဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့ ေသျခင္းတရားက ထြက္ေျပး ေနၾကတယ္။ “နိစၥဓူ၀အလုပ္ေတြ၊ အေပ်ာ္အပါးေတြ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြျပန္ၿပီး စားၿမံဳျပန္တာ…. စသျဖင့္၊ စသျဖင့္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး… ကိုယ့္ရဲ႕ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကတယ္”တဲ့။ ဒါကိုပဲ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီေတြက … သနားစရာလူေတြ၊ လူစင္စစ္ မျဖစ္ေသးတဲ့ လူေတြလို႔ ကင္ပြန္းတတ္လိုက္ၾကတယ္။

လူေတြက ေသျခင္းတရားကို “အမဂၤလာ၊ နိမိတ္ဆိုး” အျဖစ္ယူဆၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာတစ္ဦးက စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ေျပာဖူးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံက မတိုးတက္ဆို… အိမ္တကာလိုလိုမွာ… “ငါသည္မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာလိုေတာ့သည္” ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ေလးကပ္ထားတာ ေတြ႕ေနရတယ္တဲ့။ ဗုဒၶကေတာ့ အဲဒီ ေသျခင္းတရားကို ျမင္ၿပီး၊ ေတာထြက္သြားတယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြမွာ ေသျခင္းတရားကို “နိမိတ္ႀကီးေလးပါး” ထဲက တစ္ပါးအေနနဲ႔ ေတာင္ အေရးတယူျပဳရတယ္။ အျမင္ျခင္းက ကြာတယ္။ ဗုဒၶက ေသျခင္းတရားကို အၿမဲႏွလံုးသြင္းရမဲ့တရားလို႔… အဘိဏွသုတ္မွာ ေဟာထားတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆိုတာဟာ… အလြန္လြယ္ကူတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ တစ္ေလာကပဲ … မိတ္ေဆြတစ္ဦး ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာေပါက္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္။ လတ္တေလာမွာပဲ… ညီအရင္းနဲ႔မျခား အတူေန အတူႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ၀မ္းကြဲညီတစ္ေယာက္… အသည္းကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးသြားျပန္တယ္။ သတင္းကို အမွတ္မထင္ပဲ ၾကားလိုက္ရေတာ့… အရမ္းကို ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ အဲဒီထက္… အရမ္းကိုတုန္လႈပ္သြားၿပီး… ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ “လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးပဲ… အခ်ိန္မေ႐ြးေသႏိုင္တာပဲ”… လို႔ theoretically လက္ခံထားတယ္ ဆိုေပမဲ့၊ တကယ္တမ္း ႀကံဳလာရင္… ရင္ဆိုင္ရဲ ပါရဲ႕လား။ ေသျခင္းတရားဆိုတဲ့ သေဘာဟာ မိမိနဲ႔ နီးစပ္လာတာနဲ႔ အမွ်… ေခ်ာက္ခ်ားစရာတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ “လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးပဲ” ဆိုတာဟာ objective truth အေနနဲ႔ မွန္ေပမဲ့… ကိုယ္နဲ႔သိပ္ မဆိုင္တဲ့ ယုတၱိေဗဒအဆိုတစ္ခုလို … အေတာ္ေလး အသက္ကင္းမဲ့တဲ့… အမွန္တရား ျဖစ္ေနတယ္။ “ငါ ေသရေတာ့ မွာပါလား”… “ငါနဲ႔ နီးစပ္သူ တစ္ဦးဦး ေသရေတာ့မွာ ပါလား”… ဆိုမွ objective truth ေဘာင္ကလြန္လာၿပီး subjective truth နယ္ထဲ၀င္လာတယ္။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ… တစ္ခုခုျဖစ္မွာ ေၾကာက္တာ။ “ငါ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”… “ငါနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္” လို႔ စိုးရိမ္တာ...။

တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶက အဘိဏွသုတ္ ေန႔စဥ္ပြားခိုင္းတာဟာ … ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ ျပႆနာ ကိုယ္ျမင္ဘို႔။ တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတဲ့…. sense of urgency ၀င္ဖို႔။ … သံေ၀ဂရဖို႔။ သံေ၀ဂမွ အစပင္… သတိတရား၀င္… အနိစၥ လကၡဏာျမင္… ဒုကၡ အစစ္အမွန္တြင္(တြင္)… အနတၱ လကၡဏာထင္(ထင္ရွား)…

“ငါလို႔ထင္ထားတာ မဟုတ္ဘူး”

(7 December, 2002 က ခ်ေရးထားေသာ အေတြးမ်ား)
ဧရာ(မႏၲေလး)

အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္နင္းေရး

မ်က္ရည္ယိုဗံုး, တုတ္, ဒိုင္း, ေသနတ္မ်ားသံုးသည့္ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္နင္းေရး အေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ Conflict Resolution သင္တန္းတစ္ခုတက္ရင္း ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္မ်ားထဲက အဓိကရဏသမထ (အျငင္းပြားမႈ ၿငိမ္းေအးေစျခင္း) အေၾကာင္းမ်ားကို ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိ၍ ျဖစ္သည္။

“အသက္တစ္ရာ မေနရေသာ္လည္း အမႈတစ္ရာ ေတြ႔ရတတ္သည္” ဆိုေသာစကားအတိုင္း အိမ္တြင္းေရး ကေတာက္ကဆေလးမ်ားမွအစ လုပ္ငန္းခြင္, စီးပြားေရး, လူမႈေရး, ႏိုင္ငံေရးတို႔တြင္ ပဋိပကၡမ်ား ႀကံဳေတြ႔ရတတ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္း အတြင္း၌ပင္ ပဋိပကၡ, အျငင္းပြားမႈမ်ား မလြဲေရွာင္သာ ႀကံဳေတြ႔ရေလသည္။ ၀ိနည္းႏွင့္ သုတၱန္ ေဒသနာေတာ္မ်ားတြင္ ထုိသို႔ အျငင္းပြားမႈမ်ား၏ အေျခခံ အေၾကာင္းအရင္း, ခ်ည္းကပ္ပံုႏွင့္ မည္သို႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမည္ဟူေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို ေဟာၾကားထားပါသည္။ သံဃာ့ထုအတြင္းမွ institutionalized conflict မ်ိဳးကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ ရည္႐ြယ္၍ ေဟာၾကားျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း လူ႔ေဘာင္ဘ၀ အမႈကိစၥမ်ားကို ေျဖရွင္းရာတြင္ အလွ်ဥ္းသင့္သလို နည္းမွီ အသံုးျပဳႏိုင္ပါသည္။

**** ****

အျငင္းပြားမႈ ၄-မ်ိဳး
(၁) အမွားအမွန္ အျငင္းပြားမႈ (၀ိ၀ါဒါဓိကရဏ)
(၂) ရဟန္းတစ္ပါးပါးအား ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္တို႔ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္သည္ဟု စြတ္စြဲေသာအမႈ (အႏု၀ါဒါဓိကရဏ)
(၃) ရဟန္းတစ္ပါးပါးက ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္တို႔ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မိေသာ အမႈ (အာပတၱာဓိကရဏ)
(၄) သံဃာအဖြဲ႕အစည္း ကိစၥမ်ားေဆာင္႐ြက္ရာတြင္ အျငင္းပြားမႈ (ကိစၥာဓိကရဏ)

အျငင္းပြားေၾကာင္း ၆-ပါး
(၁) အမ်က္ေဒါသထြက္၍ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္ျခင္း
(၂) သူ႔ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္၍ ဂုဏ္ၿပိဳင္တတ္ျခင္း
(၃) မနာလို၀န္တိုျခင္း
(၄) ဟန္ေဆာင္ လွည့္စားတတ္ျခင္း
(၅) ယုတ္မာေသာ အလိုရွိ၍ အယူမွားျခင္း
(၆) တစ္ယူသန္ျခင္း

အျငင္းပြားမႈ ေျဖရွင္းနည္း ၇-မ်ိဳး
(၁) သမၼဳခါ၀ိနည္း (face-to-face resolution)

‘သံ’သည္ ေပါင္းဆံုျခင္း, ‘မုခ’သည္ မ်က္ႏွာဟု အဓိပၸါယ္ရသည္ (သံ + မုခ = သမၼဳခ)။ သမၼဳခါ၀ိနည္းသည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဆံု ေျဖရွင္းေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာလွ်င္ ထိုျပႆနာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္းသည္ ေျဖရွင္းနည္း အားလံုးတို႔တြင္ ပထမဆံုး အဆင့္ျဖစ္သည္။ ‘မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဆံုျခင္း’ သည္ အျငင္းပြားသူခ်င္း ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဆံုျခင္း (ပုဂၢလသမၼဳခတာ) သာမက အဖြဲ႕အစည္းမ်က္ေမွာက္တြင္ ေတြ႔ဆံုျခင္း (သံဃသမၼဳခတာ), တရားမွ်တမႈကို ေရွး႐ႈျခင္း (ဓမၼသမၼဳခတာ), စည္းမ်ည္းဥပေဒမ်ားကို ေရွး႐ႈျခင္း(၀ိနယသမၼဳခတာ) တို႔လည္းပါ၀င္သည္။

အကယ္၍ ေတြ႔ဆံုေျဖရွင္းရာတြင္ မေျပလည္ပဲ အေျခအျမစ္မရွိေသာ အျပန္အလွန္ျငင္းခံုမႈမ်ားသာျဖစ္ေနပါက အမႈကို သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းအား အပ္ႏွံ၍ သံဃာက အရည္အခ်င္းရွိေသာ ရဟန္းအား ခံုသမာဓိလူႀကီးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ရသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔စည္း၍ ဂ်ဴရီလူႀကီးခန္႔အပ္ျခင္းႏွင့္ ဆင္သည္။ ယင္းသို႔ ဂ်ဴရီလူႀကီးေရြးခ်ယ္၍ အမ်ားသိေစရန္ေၾကညာျခင္းအား ၀ိနည္းေဒသနာတြင္ ‘ဥဗၺာဟိကာယ’ ကမၼ၀ါစာဖတ္သည္ဟု ေခၚသည္။

(၂) ေယဘုယ်သိက၀ိနည္း (resolution by the vote of majority)

အကယ္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ပါက ေယဘုယ်သိက၀ိနည္းကို သံုးရသည္။ `ေယဘုယ်’ သည္ ‘အမ်ား’ ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ အမ်ားသေဘာတူညီမႈကို ရယူေျဖရွင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားသေဘာတူညီမႈကို မဲခြဲေသာစနစ္ျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္သည္။ ေရွးအခါက မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရာတြင္ျဖစ္ေစ, အလွဴခံပစၥည္းမ်ားကို ေ၀ျခမ္းရာတြင္ျဖစ္ေစ ၀ါးျခမ္းျပားေလးမ်ား, တုတ္ေခ်ာင္းေလးမ်ားအား အသံုးခ်၍ စာေရးတံမဲ ဟုေခၚသည္။ မဲခြဲရာတြင္လည္း (၁) လ်ိဳ႕၀ွက္မဲခြဲျခင္း, (၂) နားရင္းသို႔ကပ္၍ တိုးတိုးေျပာကာ မဲခြဲျခင္း, (၃) ပြင့္လင္းစြာ အမ်ားေရွ႕တြင္ မဲခြဲျခင္းဟု သံုးမ်ိဳးရွိသည္။ မဲေပးမည့္သူသည္ ဆႏၵ, ေဒါသ, ေမာဟ, ဘယာဟူေသာ အဂတိေလးပါး ကင္းစင္ရသည္။ ထိုအျပင္ မဲေပးေသာ ရဟန္းအား ေခ်ာက္လွန္႔ျခင္း, အျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ျခင္းတို႔ မျပဳလုပ္ရ။

(၃) သတိ၀ိနည္း (acquittal on basis of conscious innocence)

အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ဦးက မတရားသျဖင့္ အေျခအျမစ္မရွိပဲ မွားယြင္းစြာ စြတ္စြဲျခင္းခံရပါက အစြတ္စြဲခံရသူသည္ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းအလယ္တြင္ မိမိသည္ ဤအျပစ္မ်ိဳး က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းကို မမွတ္မိပါဟု ျငင္းဆို၍ မိမိအား သတိ၀ိနည္းေပးရန္ ေတာင္းခံရသည္။ အကယ္၍ ဤရဟန္းသည္ အမွန္တကယ္ အျပစ္ကင္းစင္သူျဖစ္ပါက သံဃာထုက လက္ခံျခင္းျဖင့္ အျပစ္ကို ေျပေပ်ာက္ေစႏိုင္သည္။

(၄) အမူဠႇ၀ိနည္း (acquittal on basis of past insanity)

အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ဦးအား အျပစ္ကို စြတ္စြဲခံရသည့္အခါတြင္ ထိုအျပစ္ကို ႐ႈးသြပ္ စိတ္ေဖာက္ျပန္ေသာအခ်ိန္တြင္ က်ဳးလြန္မိ၍ မမွတ္မိပါက ထိုသို႔ ႐ူးသြပ္ေတြေ၀ျခင္း (အမူဠႇ)ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေျပၿငိမ္းေစေသာနည္းကို အမူဠႇ၀ိနည္းဟုေခၚသည္။

(၅) ပဋိညာတကရဏ (acquittal by confession)

သံဃာက စစ္ေၾကာသည္ျဖစ္ေစ, မစစ္ေၾကာသည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတြင္ အျပစ္ရွိပါက ထိုအျပစ္အား သံဃာအလယ္တြင္ ေတာင္းပန္၍ ေနာင္တြင္ ေစာင့္ထိန္းပါမည္ဟု ၀န္ခံျခင္းျဖင့္ ေျပၿငိမ္းေစေသာနည္း ျဖစ္သည္။

(၆) တႆပါပိယသိကာ၀ိနည္း (procedure for the obstinate people)

စြတ္စြဲမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သံဃာက စစ္ေဆး ေမးျမန္းေသာအခါ ေကာင္းစြာမေျဖပဲ ေရွာင္လြဲ၍ေနေသာ ရဟန္းအား ယုတ္မာေသာရဟန္း အျဖစ္သတ္မွတ္၍ ေျဖရွင္းေသာ နည္းျဖစ္သည္။ တႆပါယိယသိက ကံျပဳသည္ဟုေခၚသည္။

(၇) တိဏ၀တၳာရက၀ိနည္း (procedure of covering with grass)

မစင္ကို ျမက္ျဖင့္ဖံုးအုပ္သကဲ့သို႔ ေသးငယ္ေသာ ျပစ္မႈမ်ားအား ဖံုးအုပ္ကာ ႏွစ္ဖက္ျငင္းခံုေနၾကေသာ ရဟန္းမ်ား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေစေသာ နည္းျဖစ္သည္။ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ သင္ပုန္းေခ် လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

အခ်ိဳ႕ေသာ ျပႆနာအမ်ားစုသည္ ႀကီးေလးေသာ ျပႆနာမ်ားမဟုတ္ပဲ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ အျငင္းပြား ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ အေပၚယံျပႆနာမ်ားအား တစ္ယူသန္ျငင္းခံုေနၾကပါက အမိႈက္ကစ ျပႆာဒ္မီးေလာင္ ဆိုသကဲ့သို႔ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ဂိုဏ္းဂဏ ကြဲျပားမႈမ်ား ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ ထိုအခါတြင္ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ရဟန္းက ၾကား၀င္ ေစ့စပ္ေျဖရွင္းရသည္။ ကြဲျပားမႈမ်ားထဲမွ တူညီမႈတို႔ကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ရသည္။ ျငင္းခံုေနေသာ အုပ္စုထဲမွ ေျပာဆိုရလြယ္မည့္ ရဟန္းကို ရွာေဖြခ်ဥ္းကပ္ရသည္။ ထိုရဟန္းမွစ၍ အမွားအမွန္ကို ရွင္းလင္းျပသကာ ညီညြတ္ေစရန္ ေျပာေဟာရသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လက္ခံႏိုင္ပါက ေသးဖြဲေသာကိစၥရပ္မ်ားအား အာဃာတမထားပဲ ေမ့ေပ်ာက္ခြင့္လြတ္ရသည္။

***** *****

ဗုဒၶၫႊန္ၾကားခဲ့ေသာ ပဋိပကၡေျဖရွင္းနည္းမ်ားအားျပန္၍ အက်ဥ္းခ်ဳပ္သံုးသပ္ပါက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ဆံု ေျဖရွင္းျခင္းသည္ မည္သည့္ ျပႆနာမ်ိဳးအတြက္မဆို ဦးစြာက်င့္သံုးရမည့္ နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ ၀ိ၀ါဒကြဲျပားမႈမ်ားအား ေျဖရွင္းရာတြင္ မ်က္ႏွာစံုညီ ေတြ႔ဆံုေျဖရွင္း၍ မေျပလည္ပါက အဂတိကင္းစြာ အမ်ားသေဘာတူ မဲခြဲ၍ ေျဖရွင္းရသည္။ မိမိတြင္ အျပစ္တစ္စံုတရာ က်ဴးလြန္မိပါက အမ်ားေရွ႕တြင္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရသည္။ ေနာင္တြင္ ေစာင့္စည္းပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။ မိမိမက်ဴးလြန္သည့္ စြတ္စြဲခ်က္မ်ိဳးျဖစ္က အမ်ားေရွ႕တြင္ မိမိ၏ ႐ိုးသားျဖဴစင္မႈကို ေၾကညာေျဖရွင္းရသည္။ မိမိ ႐ူးသြပ္ စိတ္ေဖာက္ျပန္ခ်ိန္တြင္ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ အမႈမ်ိဳးျဖစ္က အဖြဲ႔အစည္းက လက္ခံခြင့္လြတ္ႏိုင္သည္။ ေသးငယ္ေသာ အျပစ္မ်ား, ကိစၥရပ္မ်ားအတြက္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သင္ပုန္းေခ် ခြင့္လြတ္ၾကရသည္။ အကယ္၍ အျပစ္ရွိသည္ကို ၀န္မခံပဲ မ႐ိုးမသား ျငင္းဆန္ေနပါက ထိုပုဂၢိဳလ္အား ယုတ္မာသူအျဖစ္ အဖြဲ႕အစည္းကသတ္မွတ္၍ ထိုသူ၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို ယုတ္သိမ္း အျပစ္ေပးရသည္။

စာၫႊန္း။

မဇၩိမနိကာယ္၊ ဥပရိပဏၰာသ၊ ေဒ၀ဒဟ၀ဂ္၊ သာမဂါမသုတ္
မဇၩိမနိကာယ္၊ ဥပရိပဏၰာသ၊ ေဒ၀ဒဟ၀ဂ္၊ ကိႏၲိသုတ္
၀ိနည္းစူဠ၀ါ၊ သမထခႏၶက

Vinaya Texts - translated by Hermann Oldenberg

ဧရာ (မႏၲေလး)

Occupation

က်မ English Course ဆက္တက္ေနတုန္းပါ သင္တန္းမၿပီးေသးပါဘူး။ တာထြက္ေကာင္းေပမဲ့ အဖ်ား႐ွဴးတတ္တဲ့ အေလ့ရွိသူမို႔ သင္တန္းအေၾကာင္း ပို႔စ္ေရးျဖစ္ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ေခါင္းထဲေတာင္ အေရာက္အေပါက္ နည္းေနပါၿပီ။ သင္တန္းကပဲ တ၀က္က်ိဳးလာလို႔ပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ အေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ပဲလား…။

English Course Day 1 Day 2 Day 3&4 Day 5

သင္တန္း ၅ပတ္- အႀကိမ္အားျဖင့္ ၁၀ ႀကိမ္ အၿပီးမွာ က်မတို႔ကို သင္တဲ့ ဆရာေတြ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ပါတယ္။ ဟိုဘက္အတန္းသင္ေနတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ က်မတို႔ အတန္းကို သင္ေနတဲ့ ဆရာေတြ switch လုပ္ပါတယ္။ ပထမအသုတ္မွာေတာ့ အားလံုးက ဆရာမေတြ ျဖစ္ၾကၿပီး အခုအသုတ္မွာေတာ့ Vinod Sabnani ဆိုတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာတစ္ေယာက္ပါလာတယ္။ နာမည္ၾကည့္ၿပီး ဘာလူမ်ိဳးလည္း ဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္က်မ မိတ္ဆက္ေပးၿပီးျဖစ္တဲ့ ဆရာမ ၀၀ႀကီး Miranda။ ေနာက္ country styleေတြ ၀တ္တတ္တဲ့ Nadja Pizzo။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေပမဲ့ Pronunciation ေတာ္ေတာ္ေလးပီသတဲ့ ကေလးေတြကို စျပတဲ့ ဆရာမနဲ႔ တူတဲ့ Joanne နဲ႔ အခုခ်ိန္ထိ က်မ နာမည္ မသိေသးတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ဆရာမ ဆိုၿပီး ငါးေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကိုေရာ၊ တပည့္ေတြကိုပါ ေလွ်ာ့မတြက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အေရွ႕ထြက္ေနတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းဟာ ေႏြးေထြးဖို႔ လိုတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ႐ိုးသားမႈကို ေပၚလြင္ေနဖို႔လိုပါတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္ ဘာေတြကို ေျပာၿပီး၊ ဘယ္လို အမူအယာေတြ လႈပ္ရွားေနတယ္ ဆိုတာ အသာထားလို႔ အသံေနအသံထား, မ်က္၀န္းအၾကည့္တို႔နဲ႔တင္ တပည့္ရဲ႕ အာ႐ံုကို သင္ခန္းစာနဲ႔ သက္ဆိုင္စြာ ေနေစမလား၊ အေ၀းကို လႊင့္ထုတ္ထားေစမလားဆိုတာ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ (က်မရဲ႕ အျမင္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။)

အမည္မသိဆရာမရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္မွာပါ။ ဆရာမက လူေတြရဲ႕ ႐ုပ္ပံုေလးေတြ ေထာင္ေထာင္ျပၿပီး သူတို႔ အျပင္အဆင္ၾကည့္ၿပီး က်မတို႔က Doctor, Soldier, Teacher စသျဖင့္ ေပါ့ေလ… Occupation ေတြကို ေျပာရပါတယ္။ ေနာက္ ဆရာမက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ့ ႐ုပ္ပံု အႀကီးႀကီးေပးၿပီး Occupation ေတြေရးထားတဲ့ label ေလးေတြ လိုက္ကပ္ခိုင္းပါတယ္။ က်မ စိတ္ထဲကေန “Occupation… what people do” လို႔ ေျပာေနမိပါတယ္။ ဒီမွာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက label ေတြမွာ mother, father, parent ဆိုတာေတြ ပါလာတာပါပဲ။ တသက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ mother ဆိုတာ Occupation လို႔ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ့ အိႏၵိယေက်ာင္းသူ Aakansha က “what! mother; we all are working 24hr a day without pay” ဆိုၿပီး mother ဆိုတာ Occupation အျဖစ္ သူမ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ သတ္မွတ္ရပါမလဲ ဆိုတာကို ဆရာမနဲ႔ အေျခအတင္ ျငင္းပါတယ္။ Aakansha အသံက ၀ဲ၀ဲ။ ဆရာမ အသံက လံုးလံုး။ သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္း က်မ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ Mother ဆိုတာ Occupation မွန္း က်မလည္း မရွင္းမရွင္းေပမဲ့ ၀ဲ၀ဲလံုးလံုးနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ (ေအာင္မယ္ ငါက အလုပ္နဲ႔ အကိုင္နဲ႔ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလိုေတာ့ ျဖစ္သား ဒါေပမဲ့ မတင္မက်ႀကီးပါေလ။)

ေနာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ဆရာကို မရွင္းတာေလး ေမးမိေတာ့…
“Occupation ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘုန္းႀကီးေတြမွာ Occupation ရွိလား” တဲ့ ျပန္ေမးပါေလေရာ။
သိသေလာက္ေလး မရဲတရဲ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖပါတယ္ “Religious Adviser” ေပါ့ (ဘာေတြရွိေသးလည္းလို႔လဲ ဦးေႏွာက္ေသးေသးေလးကို ဖ်စ္ေန ညွစ္ေနတုန္း…)
“ေျပာဖူးသားပဲ။ ပိုက္ဆံရမွ အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ။ သြား… ဟိုတစ္ခါ ဖတ္ခိုင္းထားတဲ့ Siddhatha စာအုပ္သြားယူ။ ဖတ္ခိုင္းရင္ မဖတ္ဘူး။”
သူ႔ဖာသာ စာအုပ္ကို ယူလာၿပီး ဖတ္ခိုင္းတဲ့ စာမ်က္ႏွာက

ဂ်ာမန္ စာေရးဆရာ Hermann Hesse ေရးတဲ့ Siddhatha (သိဒၶတၳ- ဆရာပါရဂူ ျမန္မာဘာသာျပန္ဖူးပါတယ္) မွ သမဏတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ Siddhartha နဲ႔ ကုန္သည္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ Kamaswami တို႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းပါ။
…
“I possess nothing” said Siddhartha, “if that is what you mean. I am certainly without possessions, but of my own free will, so I am not in need.”
“But how will you live if you are without possessions?”
“I have never thought about it, sir. I have been without possessions for nearly three years and I have never thought on what I should live.”
“So you have lived on the possessions of others?”
“Apparently. The merchant also lives on the possessions of others.”
“Well spoken, but he does not take from others for nothing, he gives his goods in exchang.”
“That seems to be the way of things. Everyone takes, everyone gives. Life is like that.”
“Ah, but if you are without possessions , how can you give?”
“Everyone give what he has. The soldier gives strength, the merchant goods, the teacher instruction, the farmer rice, the fisherman fish.”
“Very well and what can you give? What have you learned that you can give?”
“I can think, I can wait, I can fast.”
“Is that all?”
“I think that is all.”
…
…
Mother နဲ႔ Occupation, Hermann Hesse ရဲ႕ Siddhartha ထဲက စကားေတြ ဘယ္လိုဆက္စပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ ဘေလာ့လာ ပရိသတ္တို႔ လိုသလိုသာ ေတြးသြားပါေတာ့။ http://dictionary.reference.com/ search box မွာ occupation လို႔ ရိုက္ထည့္လိုက္ရင္ အရွင္းဆံုးလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္…

ပံုကို Visual Thesaurus မွယူပါသည္။

မာတာသီတာ

တစ္ခါတုန္းက တလြဲ၊ အခုေတာ့ အမွတ္တရ

ကိုဧရာ တစ္ေယာက္လြဲပံုမ်ားကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ… ။

ကိုဧရာတစ္ေယာက္ အလုပ္ကေန မၾကာခဏဆိုသလို ခရီး သြားရပါတယ္။ မသီတာ မနာလိုမျဖစ္ပါဘူး။ သူ ေျပာျပထားဖူးတယ္ေလ… သူငယ္ငယ္တုန္းက ေျမပံုစာအုပ္ထဲကေန ကမၻာ့ေျမပံုကို ပံုဆြဲစကၠဴေတြေပၚမွာ စေကးကိုက္ ခ်ဲ႕ဆြဲၿပီး စာရြက္ေတြ ဆက္ဆက္ယူတယ္တဲ့။ အဲဒီေျမပံုအႀကီးႀကီးကို အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေတာ့ နာတာရွည္မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့ သူရဲ့အေဖက “သားရဲ့ ေျမပံုႀကီးက ဟန္က်လိုက္တာ။ ေဖေဖက အဲဒီေျမပံုႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေမတၱာပို႔ရတာ ပိုၿပီးအာ႐ံုရတယ္” လို႔ မၾကာခဏေျပာသတဲ့။ ခရီးသြားဖို႔ ထုတ္ပိုးေပးရင္း “ရွင္က အဲဒီအက်ိဳးေတြ ေပးေနတာ ေနမွာ” လို႔ပဲ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လာတိုင္းလည္း သီတာ့ဖို႔ လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး (သူသြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မသီတာသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သူနဲ႔ အႀကံဳထည့္ေပးလိုက္တဲ့) ပါလာတတ္ပါတယ္။ သားေတြ အတြက္ေတာ့ သူ၀ယ္လာတာတဲ့ ကစားစရာေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြ။ ဟင္းးးး အဲ့ဒီလူကိုေတာ့ေလ… ။

ဒီတစ္ခါသြားရမွာေတာ့ ျပင္သစ္တဲ့…။
ကို က်မဖို႔ အေႏြးထည္ လွလွေလး တစ္ထည္ေလာက္ ၀ယ္ခဲ့ေနာ္။
ဘာအေရာင္လဲ။
အျဖဴေရာင္။
ဆိုက္ကေရာ။
ကို႔ဆိုက္ေလာက္ေပါ့.. ကိုနဲ႔က်မ ကိုယ္လံုးခ်င္းမွ သိပ္မကြာတာ။ ကိုနဲ႔ တိုင္း၀ယ္ရင္ေတာင္ ရတယ္။
အင္း...

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို သြားရတာပါ။ သူတည္းရတဲ့ ေနရာက ၿမိဳ႕လည္ အစည္ကားဆံုး ေနရာက တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ။ အဲဒီနားတ၀ိုက္မွာ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္, ေသနတ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္, အ၀တ္အထည္ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတဲ့ ေစ်းတန္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ကိုဧရာလည္း မသီတာမွာလိုက္တဲ့ အေႏြးထည္၀ယ္ဖို႔အေရး ဆိုင္ေတြေရွ႕ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေျခေအး၀မ္းေယာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ေနမိပါသတဲ့။

လူထုေဒၚအမာ ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ ျပင္သစ္ဆိုတာက ဖက္ရွင္ႏိုင္ငံကလား… ေတာၿမိဳ႕ေလးက ဆိုင္မွာေတာင္ အဆင္ေတြက အဆန္းသားတဲ့။ ပထမအပတ္ေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕က မေယာင္မလည္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ဘယ္ဆိုင္ ၀ယ္ရပါ့မလဲဆိုၿပီး window shopping ပဲလုပ္ေနသတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ဆိုင္ေလးက နည္းနည္းပဲရွိတဲ့ ေစ်းတန္းဆိုေတာ့ ညေနခင္းတိုင္ရင္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ျဖတ္ရင္းေငးေငးသြားတတ္တဲ့ သူ႔ကို အေရာင္းစာေရးမေတြကေတာင္ မွတ္မိေနမလား မဆိုႏိုင္ဘူးဆိုဘဲ။

အဲ… တစ္ရက္လားမေတာ့ (ျပန္ဖို႔ရက္ကလည္း နီးလာၿပီဆိုေတာ့) စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းပိုင္းၿပီး သင့္ေတာ္မယ္ထင္တဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့တယ္။ ၀ယ္ေတာ့မယ္တဲ့ ၀ယ္ေတာ့မယ္… ကိုဧရာအတြက္ကေတာ့ မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးေပါ့ရွင္။ အေရာင္းစာေရးမေလးေတြကလည္း ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆီးႀကိဳၾကပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူကျပင္သစ္စကား မေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔ဟာသူပဲ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေနပါတယ္။ … ေတြ႔ပါၿပီ မသီတာမွာလိုက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေလး…ဒီဇိုင္းေလးကလည္း အမိုက္စား … ။ အဲ… ဆိုက္က… (“ကိုနဲ႔ တုိင္း၀ယ္ရင္ေတာင္ ရတယ္” ဆိုတာကို သတိရၿပီး) အဲ့သဟာကေလးကို ေကာက္ ၀တ္လိုက္ပါေလေရာ။  အဲ့ဒီမွာတင္ အေရာင္းစာေရးမေလးေတြ သူဆီေရာက္လာၾကၿပီး… ဘာေတြမွန္း မသိဘူး သူကို ေျပာသတဲ့။ ဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္လို႔ ေျပာတာလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲတဲ့။ ကိုဧရာကလည္း “ငါ့မိန္းမအတြက္ ၀ယ္မလို႔၊ ဆိုက္မသိလို႔ ၀တ္ၾကည့္တာလို႔” အဂၤလိပ္လို ျပန္ေျဖရွင္းသေပါ့့။ ဒါေပမဲ့ မေရႊအေရာင္းစာေရးမေတြက နားလည္ဟန္မတူဘူး။ ေခါင္းတရမ္းရမ္း လက္တခါခါနဲ႔ပဲ တြင္တြင္ႀကီး မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာေနေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုဧရာကလည္း နားမလည္တဲ့ အတူတူဆိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕သြားၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ ဒီဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနတုန္း... စိတ္ရွည္ပံုမရေတာ့တဲ့ အေရာင္းစာေရးမတစ္ေယာက္က အနားေရာက္လာၿပီး သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚသြားေတာ့တယ္... ကိုဧရာလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ပါသြားရတာေပါ့ေလ။ ဘယ္ေခၚသြား သလဲဆိုေတာ့... အမ်ိဳးသား၀တ္စံုေတြထားတဲ့section ျဖစ္ေနေတာ့မွ… ေၾသာ္… လံုၿခံဳေရးဆီေခၚသြားတာမဟုတ္လို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့ သက္ျပင္းခ်ရတယ္။ ကိုဧရာကလည္း အခုနက အေရာင္းစာေရးမေလး ဟန္အတိုင္း “အမ်ိဳးသား၀တ္ ၀ယ္ဖို႔မဟုတ္ရေၾကာင္း” ေခါင္းတရမ္းရမ္း လက္တခါခါျပန္လုပ္ျပၿပီး၊ အေႏြးထည္ေလးကို ခၽြတ္, ေကာင္တာဆီ အျမန္ယူသြားၿပီး ေငြေခ်၀ယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေငြရွင္းေနတုန္းလည္း လူေတြက သ႔ူကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေသးသတဲ့ေလ။ (သူတို႔စိတ္ထဲက... ဒီလူ႔ႏွယ္ တူလည္းမတူဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတာေနမွာေပါ့)။

အဲ့ဒီ အေႏြးထည္ဆိုၿပီး သူ၀ယ္လာတဲ့ အကႌ် …. မသီတာ ၀တ္လိုက္ေတာ့ …

ဘယ္ေနရာမွ မ၀တ္ရဲလို႔ အမွတ္တရပဲ သိမ္းထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္ရွင္။

***tg ေရ ေရးခ်င္လ်က္ လက္တို႔ ေရးလိုက္ၿပီေနာ္။