အိပ္မက္ထဲေတာင္...

“သီတာ အိပ္မက္ မက္တယ္ေလ~~ ေတြးေတြးၿပီးရွက္လိုက္တာ EEရာ~~”

မသီတာ အိပ္မက္ကို စီကာပတ္ကံုး မက္တတ္ပါတယ္။
*****
စာသင္ခန္းတခုထဲေရာက္ေနတယ္။ စာသင္မည့္ ဆရာက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ။ အတန္းမစခင္မို႔ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာမတေယာက္နဲ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတယ္။ တိုးသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္တာက မသီတာကို ဒီအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ျပဳဖို႔ သင့္၊ မသင့္။ ဆရာမက “ေနာက္ သူ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့လည္း အလိုလို က်န္ခဲ့ပါေစေလ… အခုေတာ့ တတ္ပါေစ” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာအတန္းထဲ ၀င္လာတယ္။ လက္ခ်ာေတြ ေပးတယ္ေပါ့။ အမယ္ ေက်ာင္းသားေတြ ထဲမယ္ အိမ္ကလူႀကီး ကိုဧရာပါလား။ 

အဂၤလိပ္လို သင္ေနတာျဖစ္မယ္ ကိုယ္ကေတာ့ ျမန္မာလိုပဲ နားလည္ေနတယ္။ ဆရာက စာသင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္နား ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကိုယ္လိုက္ေရးေနတာေတြ မွန္ မမွန္ စစ္တဲ့သေဘာ။ ဆရာက စာလံုးတလံုးအတြက္ Spelling စာလံုးေပါင္းေခၚေပးေတာ့ “ဆရာရယ္ ဒီေလာက္ေတာ့ က်မ ေပါင္းတတ္ပါတယ္ ဒီမွာၾကည့္ ဆရာေျပာတာေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီး မွတ္ထားပါေသး” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔၊ ဆရာက “ဒါဆိုလည္း ware ေတြ အေၾကာင္းသိသေလာက္ ေျပာစမ္းကြာ” တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ stageစင္ဘက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၿပီး စင္ေပၚကေန “ကဲ ေျပာေလ…” လုပ္ေနေတာ့… သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျဖစ္ညွစ္ စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ ware ေတြ… Hardware, Software, firmware… အဲ တခုခ်င္းစီ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့။ Hardware ကလြယ္တယ္.. Hardware က အရင္ေျပာမယ္ လို႔ စဥ္းစားရင္း စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္တာေတာ့ Hardware ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာရဲ႕… ဆိုၿပီး ဆက္ေပၚလာတာက ကုန္မာဆိုင္က အိုးေတြ.. ခြက္ေတြ.. ပလတ္စတစ္ပံုးေတြ…

*****
အိပ္မက္ကို ဆက္ရရင္…
*****
ကိုဧရာက ဇတ္ကေလးပုၿပီး အေျဖကို ေလသံ ခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ လွမ္းေျပာျပေနရွာတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ ဒီက ေက်ာင္းအမကေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေခြးအ လည္နင္ေနပါၿပီ… ဂလုဂလုနဲ႔ တံေတြးေတြသာ ၿမိဳခ်ေနရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ စာေတြ ဆက္သင္တယ္။ ဆရာက “မနက္ဖန္ ရွစ္နာရီ အတန္း စမယ္ ေစာေစာလာၾကပါ” လို႔ မွာရင္း သင္ခန္းစာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းထဲက ထြက္ၾကၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသကၤာတဲ့ မသီတာ ဆရာကို သြားေမးပါတယ္။ “မနက္ဖန္အတန္း က်မ လာရပါမလား” လို႔ပါ။ ဆရာလည္း ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားၿပီး၊ အေျဖရွာရဟန္ မတူတဲ့အဆံုး “လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့” လို႔ ဆိုပါတယ္။ မသီတာ စိတ္ထဲက သိလိုက္ပါတယ္၊ ငါ့ကိုေတာ့ ၀င္ခြင့္ေရြးခ်ယ္ေရးေကာင္စီ အဖြဲ႔၀င္ေတြဆီ ေခၚသြားၿပီလို႔…။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ ေလွခါးထစ္ေတြ တက္၊ ေထာင့္ခိ်ဳးတခုေကြ႔လိုက္ၿပီး ၀င္လိုက္တဲ့ အခန္းထဲမွာ ဆရာႀကီးေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ သူ သံုးေလးေယာက္ရွိေနပါတယ္။ ဆရာတေယာက္ရဲ႕ စားပြဲမွာ Singaporean ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္က သူတို႔လုပ္ေနတဲ့ Project ကို ဆရာနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ မွန္ေတြ ကြဲေၾကေနတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္တလက္က စားပြဲေပၚမွာ။ အဲ့ဒီ ကြဲေၾကေနတဲ့ အစေတြရဲ႕ အလႊာအလႊာေတြကို လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ထုတ္ရင္း ေက်ာင္းသူေတြက သူတို႔ သိခ်င္တာေတြ ဆရာကို ေမး၊ ဆရာႀကီးက ဒါကဘာေၾကာင့္…၊ ဒါကဘာေလ ရွင္းျပတာကို ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ၊ ေခါင္းက ၿငိမ့္၊ လက္က လိုက္ေရးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေနာက္က နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ name tag ကို လွမ္းဖတ္လိုက္ေတာ့ Professor Dr. Tin Myint (Ph. D) တဲ့။ ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ဆရာႀကီးက ျမန္မာပါလို႔…
*****
မက္လိုက္တဲ့ အိပ္မက္ရဲ႕ တပိုင္းတစပါ
*****

(ခင္မင္ရေသာ မမKTM ရဲ႕ တူ၊ NUS မွ Electronic Major ျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီး၍ စကၤာပူႏိုင္ငံမွ ေပးေသာ စေကာ္လာျဖင့္ Ph. D ဆက္လက္ ဆည္းပူးခြင့္ရေၾကာင္း သိရသည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္)

နကုလပိတာ နကုလမာတာ - အဆက္

ေနာက္ဆက္တြဲ

ပန္းၿမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး

“ရွင္းေနတာေတြကို ႐ႈပ္ေအာင္လုပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ရွင္း၊ အဲ့ဒါဆို ပိုရွင္းသြားေရာ...” (ပန္းၿမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး)

“ရွင္းေနတာ” ဆိုေသာစကားသည္ ႐ိုးရွင္းျခင္း (simplicity) ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသလို၊ ျပည့္ျပည့္၀၀ နားလည္ သေဘာေပါက္ျခင္း (comprehensiveness) ဟူေသာ အဓိပၸါယ္လည္း ရပါသည္။ တစ္စံုတစ္ခုျဖင့္ တားဆီး ပိတ္ဖံုး ထားျခင္းမ်ိဳး မရွိဘဲ ႐ိုးရွင္းေနမွလည္း ဘက္ေပါင္းစံုမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း (မ်က္လွည့္ဆရာတို႔ ျပကြက္အစတြင္ ပရိသတ္အား ၾကည့္ခိုင္းသကဲ့သို႕) ႐ႈေထာင့္တစ္ခု, ျပကြက္တစ္ခုတည္းမွသာ ဖြင့္ျပေပးေသာ ႐ိုးရွင္းမႈမ်ိဳးသည္ အမွန္တကယ္ နားလည္ျခင္း မရွိပါဘဲလွ်က္ သိသေယာင္, နားလည္သေယာင္ အထင္ေရာက္ေစႏိုင္သည့္ Over-simplification လွည့္ကြက္တစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ အခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လက္ပြန္းတတီးျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ Simplification ထက္ Over-simplification က ပိုမ်ား ေနခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟု ဆိုရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုတည္းကိုသာ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္တတ္ေသာ အသိဉာဏ္ (Critical thinking) ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈထက္ ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား (Subject matter) ကိုသာ ဦးစားေပးလြန္းေသာ ပညာေရးတိုင္းတြင္ ဤျပႆနာမ်ိဳး ရွိေနတတ္ပါသည္။

“ၾကက္တူေ႐ြး ႏႈတ္တက္” ပညာသင္ၾကားနည္းမ်ိဳးသည္ စဥ္းစားေ၀ဖန္မႈကို လ်စ္လ်ဴအ႐ႈဆံုး သင္ၾကားနည္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ နယူတန္၏ ေ႐ြ႕လ်ားမႈဆိုင္ရာ ပထမနိယာမကို သင္ၾကားသည္ ဆိုပါစို႔။ ဆရာက ဖတ္စာ စာအုပ္ထဲမွ နိယာမကို သင္ပုန္းေပၚတြင္ ကူးေရး၍ တပည့္မ်ားကုိ စာလိုက္ ကူးေစမည္။

“ျပင္ပမွ အားသက္ေရာက္ျခင္း မရွိပါက၊ တသမတ္ အလ်င္ျဖင့္ ေရြ႕လ်ားေနေသာ ၀တၳဳတုိ႔သည္ ဆက္လက္ ေရႊ႕လ်ား၍၊ ရပ္တည္ေနေသာ ၀တၳဳတို႔သည္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနမည္။”

ဆရာက နိယာမအား ဖတ္ျပ, အနည္းငယ္ရွင္းျပၿပီး တပည့္အခ်ိဳ႕အား ဖတ္ ခိုင္းမည္။ ထို႔ေနာက္ နိယာမမ်ား, အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအား “၏, သည္” မမွားရေအာင္ အက်က္ခိုင္းပါသည္။ သို႔မွသာ စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္မ်ားမ်ား ရမည္ဟု မွာၾကားပါလိမ့္မည္။ သင္ပုန္းေပၚမွ “၏, သည္” မမွားေအာင္ စာလိုက္ကူးရေသာ သင္ၾကားမႈမ်ိဳးကို တကၠသိုလ္တန္းမ်ား၌ပင္ ေတြ႔ရဖူးပါသည္။

ဒုတိယသင္ၾကားမႈမ်ိဳးမွာ စဥ္းစားေ၀ဖန္မႈ အထိုက္အေလ်ာက္ပါေသာ္လည္း၊ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုမွ ျမင္ကြင္းတစ္ခုသာ ျပ၍ သင္ၾကားေသာ နည္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဆရာက စားပြဲအား ညႊန္ျပၿပီး

“ဒီ စားပြဲက ရပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ဒီစားပြဲကို မတြန္းရင္ ေ႐ြ႕ပါ့မလား”
“မေရြ႕ပါဘူး… ”
“ေအး အဲဒီလို ရပ္ေနတဲ့ ၀တၳဳေတြကို ေ႐ြ႕ေအာင္ တြန္းေပးတာကို ‘အား’ လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီလိုဘဲ လိမ့္လာတဲ့ ေဘာ္လံုး တစ္လံုးကို ေျခေထာက္နဲ့ ဖမ္းထိန္းလိုက္ရင္ ရပ္မသြားဘူးလား…”
“ရပ္သြားပါတယ္…”
ေအး… ဒီလို ေ႐ြ႕ေနတယ့္ အရာ၀တၳဳေတြကို ရပ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာကိုလည္း ‘အား’ လို႔ေခၚတယ္။”
“ဒါဆို လိမ့္ေနတဲ့ ေဘာ္လံုးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ဖမ္းမထိန္းရင္ မရပ္ေတာ့ဘူးလား”
“ရပ္ပါတယ္”
“ဒီနိယာမအရ အျပင္က ‘အား’ သက္ေရာက္မႈမရွိရင္ ေ႐ြ႕ေနတဲ့ ၀တၳဳေတြက ဆက္ေရြ႕ရမယ္။ ဘယ္က ‘အား’ သက္ေရာက္တာလဲ… ေျမႀကီးနဲ့ ပြတ္တိုက္သြားတဲ့အတြက္ ပြတ္တိုက္အားကေန ေဘာ္လံုးကို ရပ္ခိုင္းလိုက္တာ”
…

စသျဖင့္ အေတာ္အသင့္ ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ဆရာႏွင့္အတူ တပည့္တို႔အား နိယာမကို လိုက္ဆိုေကာင္း ဆိုေစပါသည္။ ဆရာက အာေဘာ္အာရင္းသန္သန္ ေျပာတတ္လွ်င္ ေျပာတတ္သည့္အေလွ်ာက္ တထိုင္တည္း နားလည္သြားႏိုင္သလို စာျပန္ၾကည့္ရန္ မလိုဘဲ အလြတ္ရသြားတတ္ၾကပါသည္။ အသင္အျပေကာင္းသည္ဟု နာမည္ရေသာ ဆရာအမ်ားစု၏ သင္ၾကားနည္းသည္ ဤနည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား နားလည္လြယ္ေလာက္သည့္ ႐ႈေထာင့္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ေပး၍ ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ဆရာကပင္ ဦးေဆာင္ ေျဖရွင္းေပးသြား၍ ကေလးငယ္မ်ားအား မိဘက အစာကို ၀ါးခြံ႕သကဲ့သို႔ သင္ၾကားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပထမသင္ၾကားမႈမ်ိဳးေလာက္ ေလွနံဓားထစ္၀ါဒကို သြတ္သြင္းေပးျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ဘက္ေပါင္းစံုက ႐ႈျမင္ႏိုင္သည့္ အက်င့္ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။

တတိယနည္းသည္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ႐ႈျမင္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေသာနည္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာမ်ားထက္ ထိုအေၾကာင္းအရာအား ခ်ဥ္းကပ္ပံုကို ဦးစားေပးသည့္ နည္းျဖစ္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ သင္ၾကားေသာအခါ မူလက နားလည္သည္ဟု ထင္ထားသည္မ်ားပင္ ပို၍ ႐ႈပ္သြားသလို ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ “နားမလည္ဘဲ မ်က္စိလည္သြားသည္” ဟု ေ၀ဖန္ခံရမည့္ သင္ၾကားနည္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ပို႐ႈပ္သြားသည္မဟုတ္, ယခင္က ရွင္းသေယာင္ထင္ေန၍ ျပႆနာဟု ထင္မထားသည့္ ႐ႈေထာင့္မွ ထုတ္ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအ႐ႈပ္ကို ရွင္းလိုက္ႏိုင္ပါက ပို၍ ရွင္းလင္းသြားတတ္ပါသည္။

“အင္ဂ်င္တစ္လံုး ဆြဲတဲ့ ရထားနဲ႔ ႏွစ္လံုး ဆြဲတဲ့ ရထား… ဘယ္ရထားက ပိုျမန္သလဲ… ”
“ႏွစ္လံုးဆြဲတဲ့ ရထားက ပိုျမန္ပါတယ္”
“ေအး… ဒါက Common Sense ကြ။ နယူတန္မတိုင္ခင္က လူေတြလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ သိတယ္။ ‘အား’  မ်ားမ်ားသံုးရင္ ျမန္ျမန္သြားမယ္ ေပါ့ကြာ။ နယူတန္က သူတို႔ မွားေနတာ ရိပ္မိတယ္။ ေႏွးတယ္ ျမန္တယ္ဆိုတာက Absolute မဟုတ္ဘူး။ Relative to observer… ။ ဥပမာ သေဘၤာႏွစ္စီး ယွဥ္မိတဲ့အခါ တခါတေလ ကိုယ့္သေဘာၤက ေ႐ြ႕ေနတာလား, သူ႔သေဘာၤက ေ႐ြ႕ေနတာလား မသိရဘူး… တခါတေလလည္း ႏွစ္စီးလံုးသြားေနပါလ်က္ ရပ္ေနသလို ထင္ရတယ္။ ရပ္ေနတဲ့ သေဘာၤကို ေ႐ြ႕ေနတဲ့ သေဘာၤေပၚကေန Observe လုပ္ရင္ ေ႐ြ႕ေနတယ္လို႔ ထင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ေနတာနဲ႔ ေ႐ြ႕ေနတာ ဘာမ်ားသိပ္ ထူးသလဲ”
“မထူးပါဘူး Observer ေပၚမူတည္ၿပီး ရပ္တာ, ေ႐ြ႕တာကို ေခၚရတာပါ”
“ေအး … ရပ္တယ္ေခၚေခၚ, ေရြ႕တယ္ ေခၚေခၚ သိပ္မထူးဘူး။ ‘အား’ က ျမန္တယ္, ေႏွးတယ္ဆိုတဲ့ အလ်င္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ အရွိန္ဆိုတဲ့ အဲဒီ အလ်င္ေျပာင္းလဲမႈႏႈန္းနဲ႔ပဲ ဆိုင္တာ။ ဒီေတာ့ အျပင္က အားသက္ေရာက္မႈ မရွိရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
“အလ်င္ႏႈန္း ေျပာင္းလဲမႈ မျဖစ္ပါဘူး”
“ဟုတ္တယ္ … နယူတန္ရဲ့ ပထမနိယာမက ဒါကိုေျပာတာ။ တနည္းအားျဖင့္ ‘အား’ မ်ားမ်ား သက္ေရာက္ရင္ အလ်င္ႏႈန္းေျပာင္းလဲမႈဆိုတဲ့ အရွိန္ပို မ်ားမ်ားရမယ္။ ဒါကို သူ႔ရဲ့ ဒုတိယ နိယာမမွာ ဆက္ေျပာလိမ့္မယ္။”
...

ဤသင္ၾကားနည္းသည္ ဒုတိယနည္းေလာက္ နားလည္ရ မလြယ္ကူေသာ္လည္း (နယူတန္ ကိုယ္တိုင္ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေသာ နည္းျဖစ္၍) ပို၍ နက္နဲစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္ေစႏိုင္ပါသည္။ နယူတန္က ရွင္းသေယာင္ထင္ခဲ့သည့္ ျပႆနာအား အိုင္းစတိုင္းက အလင္းအလ်င္၏ ထူးဆန္းသည့္ သဘာ၀ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ပို႐ႈပ္ေအာင္လုပ္၏။ နယူတန္က relativity of velocity ေလာက္သာျမင္ၿပီး၊ အိုင္းစတိုင္းက relativity of time ကိုပါ ျမင္ေတာ့သည္။

ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာသက္သက္ကိုသာ ဦးစားေပးသင္ၾကားနည္းက အခ်က္အလက္ ဗဟုသုတကို သာေပးသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာအား ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ခ်ဥ္းကပ္ပံုကို ဦးစားေပးသင္ၾကားေသာနည္းက ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားတတ္ေသာ အသိဉာဏ္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတို႔အား ဆက္စပ္သိျမင္ႏိုင္သည့္ ဉာဏ္ကို ေပးသည္။ ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ခ်ဥ္းကပ္သျဖင့္ ပို၍ ႐ႈပ္ေထြးသြားသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ႐ႈေထာင့္တစ္ခုတည္းမွ ျမင္ေသာ အျမင္ထက္ ပို၍ ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

နကုလပိတာ နကုလမာတာ

ၾကာပန္းသည္
ေရကို မွီ၍ ျဖစ္သကဲ့သို႔
အခ်စ္သည္ …
ေရွးက အတူေနခဲ့ဖူးျခင္း,
ပစၥဳပၸန္၌ အက်ိဳးဆာင္ေပးျခင္း
ဟူေသာ အေၾကာင္းႏွစ္ပါးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။

ပုေဗၺဝ သႏၷိဝါေသန၊ ပစၥဳပၸႏၷ ဟိေတန ဝါ။
ဧဝံ တံ ဇာယေတ ေပမံ၊ ဥပၸလံဝ ယေထာဒေက။ (ဒုကနိပါတ္၊ သာေကတဇာတ္)

ဘုရားရွင္ လက္ထက္က နကုလပိတာႏွင့္ နကုလမာတာဟူသည့္ အလြန္ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ နကုလပိတာႏွင့္ နကုလမာတာ ဟူေသာ အမည္မ်ားသည္ အမည္ရင္းမ်ား မဟုတ္ၾက။ နကုလ၏ အေဖႏွင့္ အေမဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအား ဘုရားရွင္က ဝိႆာသကအရာ၌ ဧတဒဂ္ ထားေတာ္မူ၏။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ယံုၾကည္ ရင္းႏွီး အကၽြမ္းဝင္မႈ (mutual trust and harmony) ရွိရာတြင္ အသာဆံုး, အျမတ္ဆံုး ဇနီးေမာင္ႏွံဟု အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မ်ားတြင္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိၾကသည္။ ျမန္မာဘာသာျပန္ႏွင့္ နိႆယမ်ားတြင္ (သတၳဳဝိႆာသိကဘာဝံ စေသာ အ႒ကထာအဖြင္တို့ကို မွီး၍) ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္ေသာ စကားကို ဆိုေလ့ရွိသူတို႔တြင္ အသာဆံုး, အျမတ္ဆံုး ဇနီးေမာင္ႏွံဟု ေဖာ္ျပၾကပါသည္။

နကုလပိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ဘဂၢတိုင္း သုသုမာရဂိရိၿမိဳ႕မွ ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သုသုမာရဂိရိၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္ရွိ ေဘသလကေတာအုပ္တြင္ အ႒မေျမာက္ ဝါဆိုရန္အတြက္ ႂကြေရာက္လာေသာအခါ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔က ႀကိဳဆို ဖူးေျမႇာ္ၾက၏။ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ ဘုရားရွင္အား ဖူးျမင္ရေသာအခါ သားအရင္းသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသည့္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာ၍ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း၌ ဦးခိုက္ကာ “သား… ဘာေၾကာင့္မ်ား မိဘႏွစ္ပါးအား ဤမွ်ေလာက္ၾကာေအာင္ ပစ္ထားရပါသနည္း” ဟု တရင္းတႏွီး ေျပာဆို၏။ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ ဘဝေပါင္း ငါးရာ မိဘေတာ္စပ္ခဲ့ဖူး၍၊ ဘေထြး, ဘႀကီး, ဦးရီး, မိေထြး, မိႀကီး, အရီးစျဖင့္ ဘဝေပါင္း ငါးရာစီ ေဆြမ်ိဳးအရင္းအျခာ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကဖူးေသာေၾကာင့္ သားဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ေလးျမတ္ခ်စ္ခင္ေသာ စိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ တရားအဆံုးတြင္ နကုလပိတာႏွင့္ နကုလမာတာတို႔သည္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၾကသည္ဟု အဂၤုတၱရနိကာယ္ အ႒ကထာတြင္ ေဖာ္ျပထား၏။

*****

အခါတစ္ပါးက နံနက္ဆြမ္းခံခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္သည္ နကုလပိတာ သူႂကြယ္အိမ္သို႔ ႂကြေရာက္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔က “မိမိတို႔သည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကပင္ ထိမ္းျမား လက္ထက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ တစ္ပါးသူတို႔အား ကိုယ္ျဖင့္ မဆိုထားဘိ, စိတ္ျဖင့္ပင္ မလြန္ၾကဴးခဲ့ၾကဖူးပဲ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး သစၥာရွိေၾကာင္း၊ ယခုဘဝတြင္သာမက ေနာင္ဘဝမ်ားတြင္ပါ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းၾကလိုေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ နကုလပိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ အာသီသကို ဗုဒၶက ကဲ့ရဲ့ ေဝဖန္ျခင္းမျပဳဘဲ၊ သမဇီဝီေခၚ အတူတကြ မွ်တစြာ ေနထိုင္ရႏိုင္မည့္ အက်င့္ေလးမ်ိဳးကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

(၁) သမသဒၶါ - တူမွ်ေသာ ယံုၾကည္ျခင္း
(၂) သမသီလာ - တူမွ်ေသာ အက်င့္သီလ
(၃) သမစာဂါ - တူမွ်ေသာ စြန္႔ႀကဲ ေပးကမ္းမႈ
(၄) သမပညာ - တူမွ်ေသာ အသိပညာ

ဤသို႔ေသာ အခ်က္ေလးခ်က္ တူမွ်ေအာင္အားထုတ္ပါက ယခု မ်က္ေမွာက္ဘဝတြင္ သာမက တမလြန္ဘဝ၌ပင္ အတူတကြ ဆံုဆည္းၾကရမည္ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ဗုဒၶဝါဒ၏ အဓိကပန္းတိုင္သည္ သတၱဝါတို႔အား သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ ကယ္ထုတ္ရန္ ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ဘဝကို ေတာင့္တျခင္းအား ဗုဒၶျမတ္စြာက ခ်ီးမြန္းေျပာဆိုေလ့ မရွိသည့္တိုင္၊ နကုလပိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ရာသက္ပန္ ႐ုိးေျမက် ေပါင္းသင္းလိုယံုမက ေနာင္ဘဝမ်ားတြင္ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းလိုသည့္ ဆႏၵအား ျပစ္ပယ္ ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ လူ႔ေဘာင္ဘဝထဲတြင္ ေအးခ်မ္း သာယာစြာေနထိုင္ႏိုင္မည့္ အက်င့္မ်ား, တမလြန္ဘဝ ေကာင္းစားမည့္ အက်င့္မ်ားကိုလည္း နာၾကားသူတို႔၏ စ႐ိုက္ႏွင့္ အာသယအလိုက္ ေဟာၾကားေတာ္မူေလ့ ရွိပါသည္။ ဒီဃနိကာယ္ သိဂၤေလာဝါဒသုတ္၌လည္း လင္က်င့္ဝတ္, မယားက်င့္ဝတ္တုိ႔ကို ေဟာၾကားဖူးပါသည္။

မထီမဲ့ကင္း၊ အပ္ႏွင္းဥစၥာ
မိစၦာမမွား၊ ဝတ္စားဆင္ယင္
ျမတ္ႏိုးၾကင္
ငါးအင္လင္က်င့္ရာ။

အိမ္တြင္းမႈလုပ္၊ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ
မိစၦာၾကဥ္ေရွာင္၊ ေလွ်ာ္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိ
ပ်င္းရိမမူ၊ ဝတ္ငါးဆူ
အိမ္သူက်င့္အပ္စြာ။

*****
ထို႔အတူပင္ နကုလမာတာအားလည္း မယားေကာင္းတို႔၏ အက်င့္ (၈) မ်ိဳးကို ေဟာၾကားထားဖူး ပါသည္။

(၁) ခင္ပြန္းသည္၏ ေရွးဦးစြာ ႏိုးထ၍ ေနာက္က်မွ အိပ္ျခင္း, အလိုက္သိစြာ နာခံျခင္း, ႏွစ္သက္ဖြယ္ အမူအက်င့္ရွိ၍ ခ်ိဳသာစြာ ေျပာဆိုျခင္း
(၂) မိမိ၏ ခင္ပြန္း ေလးစားေသာ “မိဘ, ရဟန္း, ပုဏၰား” တိုအား အ႐ိုအေသ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္း
(၃) အိမ္တြင္းမႈ ကိစၥမ်ားတြင္ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာျခင္း
(၄) အလုပ္သမား, အေစခံတို႔ “အလုပ္ လုပ္သည္, မလုပ္သည္, က်န္းမာေရး ေကာင္းသည္, မေကာင္းသည္”ကို သိနားလည္ျခင္း၊ စားေသာက္ဖြယ္ရာတို႔ကို ခြဲေဝေပးျခင္း
(၅) ခင္ပြန္းသည္၏ ေငြေၾကး, ပစၥည္းဥစၥာတို႔အား မခိုးမဝွက္, မပ်က္မစီးေစဘဲ လံုၿခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းျခင္း
(၆) ဘုရား, တရား, သံဃာတို႔ကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ျခင္း
(၇) ငါးပါးသီလကို လံုၿခံဳေအာင္ ေစာင့္စည္းျခင္း
(၈) ဝန္တိုမႈကင္း၍ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းတတ္ျခင္း

ဤသို႔ေသာ မယားေကာင္းတို႔၏ အက်င့္ (၈) ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုပါက ေသလြန္လွ်င္ “မေနာမယိကာ” ေခၚ မိမိစိတ္အလိုက် ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ နိမၼာနရတိနတ္သမီးအျဖစ္ ေရာက္ေစႏိုင္သည္ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

*****

နကုလပိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေသာ္လည္းေကာင္း, ဘုရားရွင္ အေပၚ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း “ေဂဟႆိတ ေပမ” ေခၚ မိသားစုအခ်စ္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားလွေသာ္လည္း၊ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို လစ္လွ်ဴ႐ႈ ထားသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ တစ္ခါက နကုလပိတာသည္ “ကိေလသာမွ မၿငိမ္းေအးႏိုင္ၾကရသည့္ အေၾကာင္းရင္း” အား ဘုရားရွင္ထံ ေမးေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။

ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ေကာင္းေသာ အဆင္း, အသံ, အနံ႔, အရသာ, အေတြ႔အထိ, အေတြးအႀကံဟူေသာ အာ႐ံု ၆-ပါးအား ႏွစ္သက္, စြဲလမ္း, ကပ္ၿငိသည္ရွိေသာ္ (အဘိနႏၵတိ, အဘိဝဒတိ, အေဇၥၽာသာယ တိ႒တိ) ထိုအာ႐ံုအား မွီကာ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ေသာ စိတ္ (တႏၷႆိတံ ဝိညာဏံ ေဟာတိ တဒုပါဒါနံ) ျဖစ္သည္။ စြဲလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ရွိေသာ ရဟန္းအား ကိေလသာမွ ၿငိမ္းေအးမႈသည္ မျဖစ္ (သဥပါဒါနံ … ဘိကၡဳ ေနာ ပရိနိဗၺာယတိ)။

အာ႐ံု ေျခာက္ပါးတို႔ အေပၚတြင္ စြဲလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ရွိက ၿငိမ္းေအးမႈ မရွိႏိုင္ဟု ဗုဒၶက ျပန္လည္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ဤတြင္ ဥပါဒါန္ဟူေသာ အဓိပၸါယ္သည္ စြဲလမ္းၿငိတြယ္မႈဟု ရသည့္နည္းအတူ တိုက္႐ိုက္အားျဖင့္ “ေလာင္စာ” ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ရသည္။ ေလာင္စာ ရွိေနသ၍ မီး မၿငိမ္းဟုလည္း တင္စား ေဟာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤတရားေတာ္မ်ိဳးသည္ ကိေလသာထူေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား နားလည္သက္ဝင္ႏိုင္သည့္ တရားေဒသနာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။

*****

တခါကလည္း နကုလပိတာသည္ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထား၏။

“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ အိုမင္း၍ ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးအ႐ြယ္သို႔ ေရာက္ေနပါၿပီ၊ နာက်င္ ႏွိပ္စက္ေသာ ကိုယ္ရွိသည္ျဖစ္၍ မက်န္းမမာ ရွိပါ၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းသည့္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား အၿမဲတေစ မဖူးျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ တပည့္ေတာ္အား အဓြန္႔ ရွည္ၾကာစြာ အက်ိဳးရွိေစႏိုင္မည့္ တရားေတာ္မ်ားအား ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူပါ။”

“သူႂကြယ္ … မွန္ေပ၏။ ဤကိုယ္သည္ နာက်င္ ႏွိပ္စက္သည္သာတည္း။ ဤကိုယ္သည္ (ကြဲလြယ္ေသာ) ဥခြံကဲ့သို႔ ဝန္ေလးလွ၏။ ဤကိုယ္ကို ေဆာင္ထားပါလွ်က္ တခဏမွ်ပင္ျဖစ္ေစ က်န္းမာသည္ဟု ဝန္ခံသူသည္ မိုက္မဲသူသာ ျဖစ္၏။ သူႂကြယ္… ထို႔ေၾကာင့္ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ရွိေသာ ငါ့အား နာက်င္ျခင္းကင္းေသာ စိတ္ရွိသည္ ျဖစ္လတၱံ႔ (အာတုရာကာယႆ ေမ သေတာ စိတၱံ အနာတုရံ ဘဝိႆတိ) ဟု က်င့္အပ္၏”

“ကိုယ္သာနာ၍ စိတ္မနာေစႏွင့္” ဟူေသာ အဆံုးအမ၏ အနက္အဓိပၸါယ္အား အရွင္သာရိပုတၱမေထရ္ျမတ္က အက်ယ္ ဆက္လက္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ခႏၶာငါးပါးအား “ငါ့ဟာ, ငါ” ဟူ၍ တဏွာ, မာနတို႔ျဖင့္ တပ္ၿငိစြဲလမ္းေနပါက ထိုခႏၶာငါးပါးတို႔ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲေသာအခါတြင္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း, စိတ္ဆင္းရဲျခင္းတို႔ ျဖစ္ၾကရသည္။ ကိုယ္ ဆင္းရဲသာမက စိတ္ဆင္းရဲပါ ျဖစ္ရသျဖင့္ ျမႇားတစ္စင္း စူးဝင္ၿပီးသူအား ေနာက္ထပ္ ျမႇားတစ္စင္း ထပ္မံ စူးဝင္သည္ႏွင့္ တူသည္။ ခႏၶာငါးပါးအား “ငါ့ဟာ, ငါ” ဟူ၍ တပ္ၿငိစြဲလမ္းျခင္း မရွိပါက၊ ထိုခႏၶာငါးတို႔ ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးေသာအခါ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း, စိတ္ဆင္းရဲျခင္း မျဖစ္ေတာ့။ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ရွိေသာ္လည္း စိတ္နာက်င္ျခင္း မရွိေတာ့။ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ ျမႇားတစ္စင္း စူးဝင္ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ ျမႇားတစ္စင္း အစူးဝင္ မခံရေတာ့။ “ကိုယ္သာနာ၍ စိတ္မနာေစႏွင့္” ဟူေသာ အဆံုးအမသည္ ခႏၶာငါးပါးအား “ငါ့ဟာ, ငါ” ဟူ၍ စြဲလမ္းတပ္မက္ျခင္း မျဖစ္ေစရန္ အဆံုးအမ ျဖစ္ေလသည္။ (ဤေဒသနာ၏ အဓိပၸါယ္ အက်ယ္ကို ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ေဖာ္ျပပါမည္။)

ဤသုတၱန္ေဒသနာအရ နကုလပိတာသည္ ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္တြင္ ေသျခင္းတရားအား ရဲဝံ့စြာ ရင္ဆိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။ ဇနီးသည္ နကုလမာတာသည္ လင္သားအေပၚ အလြန္ခ်စ္ႀကီးသည္ မွန္ေသာ္လည္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ဘာသာတရား အသိတို႔ျဖင့္ ေျဖဆည္ႏိုင္ယံုသာမက မိမိ၏ ခင္ပြန္းအားလည္း အေသေျဖာင့္ေစႏိုင္ရန္ အားေပးစကား ေျပာၾကားတတ္သည္။ တစ္ခါက နကုလပိတာသည္ အသည္းအသန္ မနာမက်န္း ျဖစ္ေနေသာအခါ “သူႂကြယ္… သင္သည္ ငဲ့ကြက္ျခင္း ရွိသည္ျဖစ္၍ မေသပါလင့္၊ ငဲ့ကြက္ျခင္း ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းသည္ ဆင္းရဲ၏။ ဘုရားရွင္ကလည္း ငဲ့ကြက္ျခင္း ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသျခင္းကို ကဲ့ရဲ့ေတာ္မူ၏” ဟူ၍ လင္သား စိတ္ေအးေစမည့္ အခ်က္ (၆) ခ်က္ ကို ေျပာၾကား၏။

(၁) “ငါေသလွ်င္ အိမ္ရွင္မ နကုလမာတာသည္ သားသမီးမ်ားကို ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္, အိမ္ေထာင္မႈကို ထိမ္းသိမ္းႏိုင္မည္ မဟုတ္” ဟူ၍ မမွတ္ပါလင့္။ က်မသည္ ဗိုင္းငင္ျခင္း, သိုးေမြးခ်ည္ခင္တို႔ကို ျဖီးသင္ျခင္းတို႔၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာ၏။ က်မသည္ သားသမီးမ်ားကို ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္မႈကို ထိမ္းသိမ္းႏိုင္၏။

(၂) “ငါေသလွ်င္ အိမ္ရွင္မ နကုလမာတာသည္ အျခား အိမ္ေထာင္ ျပဳလိမ့္မည္” ဟု မမွတ္ပါလင့္။ က်မတို႔သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၆-ႏွစ္ကစ၍ လူတို႔၏ ျဗဟၼစရိယအက်င့္ကို က်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္ကို သင္လည္း သိသည္, က်မလည္း သိသည္ျဖစ္၏။

(၃) “ငါေသလွ်င္ အိမ္ရွင္မ နကုလမာတာသည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာတို႔အား ဖူးေျမာ္ လိုစိတ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္” ဟု မမွတ္ပါလင့္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာတို႔အား ပို၍ပင္ ဖူးေျမႇာ္ လိုပါလိမ့္မည္။

(၄) “ငါေသလွ်င္ အိမ္ရွင္မ နကုလမာတာသည္ အက်င့္သီလတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ ဆည္းပူးလိမ့္မည္ မဟုတ္” ဟု မမွတ္ပါလင့္။ က်မသည္ အက်င့္သီလတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ ဆည္းပူးေလ့ရွိေသာ ဥပါသိကာမတို႔တြင္ တစ္ဦးအပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခ်က္အား သံသယရွိပါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေမးေလွ်ာက္ႏိုင္ပါသည္။

(၅) “အိမ္ရွင္မ နကုလမာတာသည္ မိမိ၏ အတြင္းစိတ္ ၿငိမ္းေအးမႈ (အဇၩတၱံ ေစေတာ သမထႆသာ) ရရွိသူ မဟုတ္ေသး” ဟု မမွတ္ပါလင့္။ က်မသည္ မိမိ၏ အတြင္းစိတ္ ၿငိမ္းေအးမႈ ရရွိၾကေသာ ဥပါသိကာမတို႔တြင္ တစ္ဦးအပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခ်က္အား သံသယရွိပါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေမးေလွ်ာက္ႏိုင္ပါသည္။

(၆) “အိမ္ရွင္မ နကုလမာတာသည္ ဤသာသနာ၌ သက္ဝင္ရာ ေထာက္တည္ရာ သက္သာရာ ရရွိသည္ (ၾသဂါဓပၸတၱာ ပတိဂါဓပၸတၱာ အႆာသပၸတၱာ) မဟုတ္ေသး” ဟု မမွတ္ပါလင့္။ က်မသည္ ဤသာသနာ၌ သက္ဝင္ရာ ေထာက္တည္ရာ သက္သာရာ ရရွိၾကေသာ ဥပါသိကာမတို႔တြင္ တစ္ဦးအပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခ်က္အား သံသယရွိပါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေမးေလွ်ာက္ႏိုင္ပါသည္။

ဤသို႔ နကုလမာတာ၏ အားေပး ဆံုးမစကားကို ၾကားရေသာအခါ နကုလပိတာ၏ ေရာဂါေဝဒနာသည္ ခဏခ်င္း သက္သာလာ၏။ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၿပီး မၾကာမီတြင္ နကုလပိတာသည္ ေတာင္ေဝွးျဖင့္ ေထာက္ကာ ဘုရားရွင္ထံသို႔ သြားေရာက္၏။ ဘုရားရွင္က နကုလမာတာ၏ သီလ, သမာဓိ, ပညာ အဆင့္အတန္းတို႔ကို ေထာက္ခံေျပာဆိုကာ ခ်ီးမြမ္းစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

“သူႂကြယ္ … သင့္အား ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ၍ သင္၏ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားကာ အားေပး ဆံုးမတတ္ေသာ ဇနီးသည္ နကုလမာတာကို ရရွိထားျခင္းသည္ အရ ေတာ္လွေပ၏”

သံေယာဇဥ္တို႔ကို ပယ္သတ္၍ ကိေလသာတို႔ကို ၿငိမ္းေအးေစမည့္ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမလမ္းစဥ္သည္ အိမ္ယာထူေထာင္ လူတို႔ေဘာင္ႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္ေနေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္တို႔ကို (အတိုင္းအတာတစ္ခု အထိ) က်င့္ႀကံပြားမ်ားႏိုင္ေၾကာင္း နကုလပိတာႏွင့္ နကုလမာတာတို႔၏ စံျပ အိမ္ေထာင္ေရးက သာဓကျပဳေနပါသည္။

[Great Disciples of the Buddha စာအုပ္ပါ ေကာက္ေၾကာင္းအား မွီး၍ နကုလပိတာႏွင့္ နကုလမာတာတို႔အား ေဟာၾကားခဲ့သည့္ သုတၱန္ေဒသနာမ်ားအား စုစည္းတင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ]


စာၫႊန္း
၁။ ဇာတ္ေတာ္ အမွတ္-၂၃၇၊ ဒုကနိပါတ္၊ ဥပါနဟဝဂ္၊ သေကတဇာတ္
၂။ အံ-၁-၂၅၇၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ဧကကနိပါတ္၊ ဧတဒဂၢဝဂ္၊ နကုလပိတာသုတ္ - အဖြင့္အ႒ကထာ
၃။ သံ-၃-၁၊ ခႏၶဝဂၢသံယုတၱပါဠိေတာ္၊ ခႏၶသံယုတ္၊ နကုလပိတုဝဂ္၊ နကုလပိတုသုတ္ - အဖြင့္အ႒ကထာ
၄။ အံ-၄-၅၅၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ စတုကနိပါတ္၊ ပုညာဘိသႏၷဝဂ္၊ ပဌမသမဇီဝသုတ္
၅။ အံ-၈-၄၈၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ အ႒ကနိပါတ္၊ ဥေပါသထဝဂ္၊ နကုလမာတာသုတ္
၆။ သံ-၄-၁၃၁၊ သဠာယတနဝဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ သဠာယတနသံယုတ္၊ ဂဟပတိဝဂ္၊ နကုလပိတုသုတ္
၇။ သံ-၄-၂၅၄၊ သဠာယတနဝဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ေဝဒနာသံယုတ္၊ သဂါထာဝဂ္၊ သလႅသုတ္
၈။ အံ-၆-၁၆၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ဆကၠနိပါတ္၊ သာရဏီယဝဂ္၊ နကုလပိတုသုတ္
၉။ Nyanaponika Thera & Hellmuth Hecker: Great Disciples of the Buddha – Their lives, their works, their legacy.


****

ေနာက္ဆက္တြဲ

နကုလပိတာသည္ “ကိုယ္သာနာ၍ စိတ္မနာေစႏွင့္” ဟူေသာ အဆံုးအမအား ဘုရားရွင္ထံမွ နာယူ၍ ထြက္ခြာလာၿပီးေနာက္ ရွင္သာရိပုတၱမေထရ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ ဖူးျမင္၏။ ထိုအခါ အရွင္သာရိပုတၱက “သူႂကြယ္… သင္၏ ဣေႁႏၵတို႔သည္ အလြန္ၾကည္လင္ကုန္၏။ မ်က္ႏွာအဆင္းသည္လည္း ျဖဴစင္ ေတာက္ပေန၏။ ယေန႔ ဘုရားရွင္ထံမွ အဘယ္သို႔ေသာ တရားမ်ိဳးကို နာၾကားခဲ့ရပါသနည္း” ဟု ေမး၏။ နကုလပိတာက ျပန္၍ ေျဖၾကားေသာအခါ “အဘယ္မွ်ျဖင့္ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ နာက်င္သူျဖစ္၍ အဘယ္မွ်ျဖင့္ ကိုယ္သာနာ၍ စိတ္မနာသူ ျဖစ္သည္” ကို ဘုရားရွင္အား ျပန္လည္ ေမးေလွ်ာက္ခဲ့ပါသေလာဟု အရွင္သာရိပုတၱက ေမး၏။ ဤတရား၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သိရန္အတြက္ အရွင္သာရိပုတၱထံ လာရပါသည္, ဤတရား၏ အနက္ကို ေဟာေတာ္မူပါဟု နကုလပိတာက တရားေတာင္း၏။ အရွင္သာရိပုတၱမေထရ္က ခႏၶာငါးပါးအား သံုးသပ္ပံု (သမႏုပႆနာ) အျခင္းအရာ (၂ဝ) အား မူတည္၍ ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

အၾကားအျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္တို႔သည္ (အႆုတဝါ ပုထုဇေနာ) -
(၁) ႐ုပ္ကို အတၱဟု အဖန္ဖန္ ႐ႈျမင္သံုးသပ္၏။ (႐ူပံ အတၱေတာ သမႏုပႆတိ)
(၂) ႐ုပ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ လည္းေကာင္း (႐ူပဝႏၲာနံ အတၱာနံ ဝါ)
(၃) အတၱ၌ ႐ုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း (အတၱနိ ဝါ ႐ူပံ)
(၄) ႐ုပ္၌ အတၱဟူ၍ လည္းေကာင္း (႐ူပသၼႎ ဝါ အတၱာနံ) အဖန္ဖန္ ႐ႈျမင္သံုးသပ္၏။

“ငါသည္ ႐ုပ္ျဖစ္သည္၊ ႐ုပ္သည္ ငါ၏ ဥစၥာ ျဖစ္သည္ (အဟံ ႐ူပံ, မမ ႐ူပႏၲိ)” ဟု ဖိစီးလႊမ္းမိုးလွ်က္ တည္၏။ ထိုသို႔ ဖိစီးလႊမ္းမိုးေနသူအား ထို႐ုပ္သည္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္အျဖစ္ ေဖာက္ျပန္ေသာအခါ စိုးရိမ္ျခင္း, ပူေဆြးျခင္း, ကိုယ္စိတ္ ဆင္းရဲျခင္း, စိတ္ႏွလံုး ပူေလာင္ပင္ပန္းျခင္းတို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ … သူႂကြယ္ ဤသို႔ျဖင့္ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ နာက်င္ေသာသူ ျဖစ္၏။

အၾကားအျမင္ ရွိေသာ အရိယာသာဝကတို႔သည္ (သုတဝါ အရိယာသာဝေကာ) -
(၁) ႐ုပ္ကို အတၱဟု အဖန္ဖန္ မ႐ႈျမင္ မသံုးသပ္။
(၂) ႐ုပ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ လည္းေကာင္း
(၃) အတၱ၌ ႐ုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း
(၄) ႐ုပ္၌ အတၱဟူ၍ လည္းေကာင္း အဖန္ဖန္ မ႐ႈျမင္ မသံုးသပ္။

“ငါသည္ ႐ုပ္ျဖစ္သည္၊ ႐ုပ္သည္ ငါ၏ ဥစၥာ ျဖစ္သည္” ဟု ဖိစီး လႊမ္းမိုးလွ်က္ မတည္။ ထိုသို႔ ဖိစီး လႊမ္းမိုးမႈ မရွိသူအား ထို႐ုပ္သည္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္အျဖစ္ ေဖာက္ျပန္ေသာအခါ စိုးရိမ္ျခင္း, ပူေဆြးျခင္း, ကိုယ္စိတ္ ဆင္းရဲျခင္း, စိတ္ႏွလံုး ပူေလာင္ပင္ပန္းျခင္းတို႔ မျဖစ္ကုန္။ … သူႂကြယ္ ဤသို႔ျဖင့္ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ရွိေသာ္လည္း နာက်င္ေသာ စိတ္မရွိသူ ျဖစ္သည္။

ဤသို႔အားျဖင့္ ခႏၶာတစ္ခုလွ်င္ ေလးမ်ိဳးေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ သံုးသပ္ပံု ၂ဝ-အား သကၠာယဒိ႒ိ ၂ဝ-အျဖစ္ ပဋိသမၻိဒါမဂၢ ပါဠိေတာ္ ဒိ႒ိကထာတြင္ အက်ယ္ ေဟာၾကားထားပါသည္။

“႐ုပ္အား အတၱဟု ႐ႈျမင္သံုးသပ္ျခင္း” (႐ူပံ အတၱေတာ သမႏုပႆတိ) ဆိုသည္မွာ ဆီမီးလွ်ံႏွင့္ အဆင္းသည္ ႏွစ္ခုမကြဲ တစ္သားတည္း ျဖစ္သကဲ့သို႔ ႐ုပ္ႏွင့္ အတၱကို ထပ္တူျပဳ၍ ႐ႈျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“႐ုပ္ရွိေသာ အတၱဟု ႐ႈျမင္သံုးသပ္ျခင္း” (႐ူပဝႏၲံ အတၱာနံ သမႏုပႆတိ) အား အရိပ္ရွိေသာ သစ္ပင္ျဖင့္ ဥပမာ ေပးထား၏။ သစ္ပင္ႏွင့္ အရိပ္သည္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ေသာ္လည္း သစ္ပင္တြင္ အရိပ္ ရွိသကဲ့သို႔ ႐ုပ္ႏွင့္ အတၱသည္ သီးျခားစီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အတၱတြင္ ႐ုပ္ရွိသည္ဟု ႐ႈျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“အတၱ၌ ႐ုပ္ဟု ႐ႈျမင္သံုးသပ္ျခင္း” (အတၱနိ ႐ူပံ သမႏုပႆတိ) အား အနံ႔ရွိေသာ ပန္းဟု ႐ႈျမင္ျခင္းျဖင့္ ဥပမာ ေပးသည္။ အနံ႔သည္ ပန္း၌ ပ်ံ႕ႏွံ႔တည္သကဲ့သို႔၊ ႐ုပ္ႏွင့္ အတၱသည္ သီးျခားစီျဖစ္ေသာ္လည္း ႐ုပ္သည္ အတၱ၌ ပ်ံ႕ႏွံ႔တည္သည္ဟု ႐ႈျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“႐ုပ္၌ အတၱဟု ႐ႈျမင္သံုးသပ္ျခင္း” (႐ူပသၼႎ အတၱာနံ သမႏုပႆတိ) အား ၾကဳတ္တြင္ ထည့္ထားေသာ ပတၱျမားႏွင့္ ဥပမာျပဳ၏။ ႐ုပ္အတြင္း၌ အတၱသည္ တည္ရွိသည္ဟု ႐ႈျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ ခႏၶာငါးပါးအား အတၱအားျဖင့္ မွားယြင္းစြာ သုံးသပ္ ႐ႈျမင္ျခင္းအား “ငါ့ဟာ ျဖစ္သည္, ငါ ျဖစ္သည္, ငါ၏ အတၱ ျဖစ္သည္” (ဧတံ မမ, ဧေသာ အဟမသၼိ, ဧေသာ ေမ အတၱာ) ဟု အဆင့္ သံုးဆင့္ ရွိသည္။ ခႏၶာငါးပါးအား ငါ့၏ ဥစၥာ (မမ - mine) အျဖစ္ တပ္မက္ တြယ္တာျခင္းအား တဏွာ ဟုေခၚသည္။ ခႏၶာငါးအား အမွီျပဳ၍ ငါျဖစ္သည္, ငါရွိသည္ (အဟံ အသၼိ - I am) ဟူေသာ အသိတြင္ မာနအား တရားကိုယ္ေကာက္ရသည္။ ငါ၏ အတၱ (ေမ အတၱာ - my Self, Self for me) ဟုသံုးသပ္ျခင္းသည္ “ငါ” အား အမာခံ အေကာင္အထည္ အတၱ, ဝိညာဥ္, လိပ္ျပာအျဖစ္ မွတ္ယူလိုက္ေသာ အျမင္မွား ဒိ႒ိ ျဖစ္သည္။ ဤ “တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိ” တို႔အား ပပၪၥတရားသံုးပါးဟုလည္း ေခၚ၏္။

ေသာတာပတၱိမဂ္ ရေသာအခါတြင္ အၾကမ္းစား အဆင့္ျဖစ္ေသာ “ဧေသာ ေမ အတၱာ” ဟူသည့္ ဒိ႒ိကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္, အနာဂါမ္ဟူေသာ ေအာက္အဆင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ (က်င့္ဆဲ ေသကၡပုဂၢိဳလ္ဟုလည္း ေခၚသည္) တဏွာႏွင့္ မာနဟူေသာ သိမ္ေမြ႔သည့္ ကိေလသာတို႔ကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးပါ။ “ငါ” ဟူေသာ အတၱအား ဝိညာဥ္လိပ္ျပာကဲ့သို႔ အေကာင္အထည္အျဖစ္ ဒိ႒ိအျမင္ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း “ငါ့ဟာ, ငါ” ဟူေသာ တဏွာ, မာနအားျဖင့္ တပ္မက္ျခင္း, ေထာင္လႊားျခင္း မကင္းေသးပါ။ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္မ်ားမွာမူ တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိ ကိေလသာသံုးပါးလံုးမွ စင္ၾကယ္ပါသည္။

ဤေဒသနာေတာ္အရ စိတ္အား “ငါသည္ ႐ုပ္ျဖစ္သည္၊ ႐ုပ္သည္ ငါ၏ ဥစၥာ ျဖစ္သည္ (အဟံ ႐ူပံ, မမ ႐ူပႏၲိ)” စသျဖင့္ တဏွာ, မာနျဖင့္ ဖိစီး လႊမ္းေနျခင္းအား နာက်င္ေသာ စိတ္ရွိျခင္းဟု ေဟာၾကားထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္ အမ်ားစုတို႔သည္ စိတ္နာက်င္မႈ မကင္းေသးသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး၊ အာသေဝါ ကုန္ခမ္းၿပီးေသာ ရဟႏၲာမ်ားသည္သာလွ်င္ မုခ်အားျဖင့္ စိတ္နာက်င္မႈ ကင္းၾကပါသည္။ က်င့္ဆဲ ေသကၡပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စိတ္နာက်င္မႈ မကင္းသည္ မဟုတ္သလို, စိတ္နာက်င္မႈ လံုးဝကင္းသူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾက (ေနဝ အာတုရစိတၱာ န အနာတုရစိတၱာ)။ စိတ္နာက်င္မႈ ကင္းေစရန္ က်င့္ႀကံပြားမ်ား ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ဤသုတ္အ႒ကထာက ေထာက္ျပထားပါသည္။

စာၫႊန္း
၁။ သံ-၃-၁၊ ခႏၶဝဂၢသံယုတၱပါဠိေတာ္၊ ခႏၶသံယုတ္၊ နကုလပိတုဝဂ္၊ နကုလပိတုသုတ္
၂။ ပဋိသံ-၁၃၁၊ ပဋိသမၻိဒါမဂၢ ပါဠိေတာ္၊ မဟာဝဂ္၊ ဒိ႒ိကထာ၊ အတၱာႏုဒိ႒ိနိေဒၵသ

အာဇာနည္ေန႔

၁၉ ဇူလိုင္လ ၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ နံနက္ ၁၀း၃၇နာရီ

မိုးက စိုစို၊ က်ီးအုပ္ၿပိဳ၍၊
ထိုမွဤမွ၊ တို႔လမ္းမတြင္
ပ်ံၾက၀ဲၾက၊ ငရဲထသို႔
အံုႂကြျမည္အာ၊ မသာယာကို
ငါၾကားခဲ့၏ မွတ္မိ၏။
ထိုေန႔၌ပင္ ထိုခ်ိန္ထင္၏
သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ျပည္သူပန္းသည္၊
ပြင့္လန္းခါစ၊ ေႂကြလိုက္ရ၏။
ေျမခသတင္း၊ မိုးႀကိဳးခြင္းသို႔၊
အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္၊ တို႔လမ္းခြင္၌၊
မခ်င့္မရဲ၊ ၀မ္းနည္းခံခက္၊
မ်က္စိမ်က္ႏွာ၊ ညွိဳးၾကရွာသည္၊
ရြာဦးပိုင္းမွ သခႋ်ဳင္းထိ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ

က်မႏွင့္ ဦးေခါင္းေသးသည့္ ေရာဂါ

Photo credit to:  

လသာညရဲ႕ ဦးေခါင္းေသးတဲ့ ေရာဂါ ပို႔စ္ ဖတ္ၿပီး

ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး စာမၾကည့္ပဲ တီဗြီေရွ႕ခ်ည္း ထိုင္ေနတဲ့ သားႀကီးကို “ဟဲ့ စာၾကည့္ဦးေလ” ေျပာလိုက္ရင္ “ခဏ ေမေမ ၉-နာရီခြဲ သတင္းေလး ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္” တဲ့။ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲ ရာသီမွာလည္း ေျပာလိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံအလိုက္ ေဘာလံုးအသင္းေတြအေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးသမားေတြအေၾကာင္း တတြတ္တြတ္နဲ႔။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွ နားမလည္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို သူေျပာလာရင္ ရႊီးႏိုင္ေအာင္လို႔ သူေက်ာင္းသြားေနတုန္း ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ေလ့လာထားရတယ္။ ဒါေတာင္ ဘယ္အသင္းနဲ႔ ဘယ္အသင္း ၿပိဳင္တယ္၊ ဘယ္သူႏိုင္လို႔ ဘယ္သူ႐ွံုးတယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ ေခါင္းထဲမွတ္ႏိုင္တာ။ သူ႔ထက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ငယ္တဲ့ အငယ္ေကာင္က အကိုနဲ႔ အၿပိဳင္ အျပန္အလွန္ ေျပာႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ Star Players နာမည္ေတြ ေခၚေခၚၿပီး ဆယ္ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ တအံုးအံုးနဲ႔ ကန္လိုက္ၾကတာ။ တခါတခါလည္း “လာ ေမေမ CNN သတင္းေတြ တူတူၾကည့္ရေအာင္” လို႔ ေခၚတတ္ျပန္ေသးတယ္။ ဒီအ႐ြယ္နဲ႔ တကမၻာလံုးမွာ ျဖစ္ေနတာေတြ ဘာျဖစ္လို႔ သိခ်င္ေနမွန္း မသိဘူးလို႔ စိတ္ထဲက အခ်ဥ္ေပါက္မိတယ္။ ၿပီးရင္ လာေျပာပါၿပီ… “ေမေမ ဟိုႏိုင္ငံမွာ ဟိုဟာျဖစ္သြားတာေလ သိလား…။ ဒီလူ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္” နဲ႔။ အိမ္ထဲေနတဲ့ မေအ့ေခါင္းေပၚ ဦးထုပ္ေတြ လာလာေဆာင္းေနတာ...။

အငယ္ေလးကလည္း လာေသးတယ္။ အိပ္ခါနီးရင္ စာအုပ္ေတြ ဆြဲလာၿပီး “ဒါဖတ္ျပ” လို႔ လုပ္တတ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္မွာ အသံ မထြက္တတ္တာေတြေရာ၊ အဓိပၸါယ္ မသိတာေတြေရာကို အိုက္တင္ႀကီးတခြဲသားနဲ႔ မနည္း ေအာင့္အီး ဖတ္ရတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ လာျပန္ၿပီ တေယာက္ ငါ့ေခါင္းေပၚ မေတာ္တေရာ္ ဦးထုပ္ေတြ လာတင္ေနျပန္ၿပီ လို႔…။

ကေလးေတြ အိပ္သြားေတာ့ ဟိုလူႀကီးက လာျပန္ပါေရာ။ “ဒါေလး နားေထာင္ၾကည့္ … သူေျပာသြားတာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္” နဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေတြ, မိန္႔ခြန္းေတြကို နားေထာင္ခိုင္းျပန္ပါေလေရာ… ေအာင္မေလး လို႔သာ ေအာ္ေျပးခ်င္လ်က္နဲ႔ပဲ … ဧရာမ ဦးထုပ္ႀကီးေတြ ေခါင္းေပၚ အတင္ခံရျပန္ပါေရာ… ။

မသီတာ တေျဖးေျဖး ဦးေခါင္း ေသးတဲ့ ေရာဂါ ရေနပါေၾကာင္း ဘေလာ့ဂ္ကတဆင့္ ဗ်ိဳ႕ဟစ္လိုက္ရပါတယ္။

*****

မသီတာ သူငယ္တန္း တက္ခါစက စာလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္စာ (၉) အေရာက္မွာ...

က်ားႀကီး ေျခရာႀကီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ
ေမးဖန္မ်ား စကားရ
ကီ်စားသန္က ရန္မ်ား၏။

အဲ့ဒီ စာပုဒ္က ကိုယ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနတယ္။ စကားပံုေတြနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ လိုက္တာဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအရြယ္က ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ လိုက္မမွီသလို ျဖစ္ၿပီး စာမေက်ညက္သလို ခံစားရမိတယ္။

“သမီး ဒီဟာ သိပ္မရဘူး... သင္ေပး” လို႔ အေမ့ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ (ထင္တယ္) စာသင္ခိုင္းမိတယ္။
တန္းလ်ားေလးေပၚမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အေမက ဖတ္စာအုပ္ႀကီး ကိုင္လို႔
“လိုက္ဆို” တဲ့။ “က ႀကီး ယပင့္ ေရးခ် က်ာ… ေရွ႕ကေပါက္ က်ား”
ကိုယ္ကလည္း လိုက္ ဆို လိုက္တယ္ေပါ့…။ နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းေနသလိုပဲ...
စိတ္ထဲက ငါ စာ မေက်ေသးလို႔ ဆန္းသလို ျဖစ္ေနတာလို႔ပဲ ထင္လိုက္တာေပါ့ေလ။
အေမက ဆက္ဆိုတယ္။
“က ႀကီး ရရစ္ လံုးႀကီးတင္ ဆန္ခတ္ ႀကီ… ေရွ႕ကေပါက္ ႀကီး”
ဒီတခါမွေတာ့ ဘာ ဆန္းေနတာ လဲ ဆိုတာ သိၿပီ။
“ဟီးဟီး... ေရွ႕ကေပါက္ ႀကီး တဲ့” ဆိုၿပီး ေအာ္ရယ္လိုက္တာ။
အေမက “ေကာင္မေလး ဘာရယ္တာလဲ”ဲ တဲ့။
“အဲ့ဒါ ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္ပါ”...။ အေမက “ေရွ႕ကေပါက္ပါ” နဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျငင္းၾကတာ...။
“သမီးတို႔ကို ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္လို႔ ဆရာမကသင္တယ္ အေမ” ဆိုမွ
“ညီးတို႔ဟာေတြ မသိဘူးေအ” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ “သြား ေကာင္မေလး ငါ့ကိုေနာက္တယ္… မသင္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တာ…။

ဦးထုပ္ ေဆာင္းေပးလိုက္မိလို႔ ရွက္သြားတဲ့ အေမ့ မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။

ငယ္စဥ္က အတန္းပညာ သင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ၾကတဲ့ အေဖေရာ အေမပါ က်မတို႔ကိုေတာ့ အတတ္ပညာေတြ သင္ယူႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြ ဖန္တီးေပးခဲ့ၾကရင္း၊ “ဒီအဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြ ငါတို႔ေလာက္ မသိပါဘူး မတတ္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့ ေစတနာ, ေမတၱာေတြနဲ႔ အသိပညာေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

*****
ေခတ္နဲ႔ အညီ  ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဦးထုပ္ေတြက က်မတို႔ကို ဦးေခါင္း ေသးေသးသြားေစတဲ့ ခံစားမႈေတြ ေပးမွာ မလြဲမေသြပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ဘိုးဘြားမိဘေတြ လက္စြဲက်င့္သံုးခဲ့ၾကတဲ့ ႐ိုးသားျခင္း၊ ေမတၱာတရား၊ တန္ဖိုးထားတတ္မႈေတြနဲ႔ ႏွလံုးသားေတြ ႀကီးမားေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း၊ ႀကီးရင့္လာတဲ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေအာင္ အလွဆင္သင့္ေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္

“အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္” ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားက ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာထိ မွန္သလဲ မသိေပမယ့္၊ ရာခိုင္ႏႈန္း အေတာ္မ်ားမ်ား မွန္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ သိပ္ေလးစားတဲ့ ႐ူပေဗဒ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ သီအိုရီကို သတိသြားရမိတယ္။ “လင္မယားေတြက ႐ုပ္တူၾကတာ မ်ားတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္ကို သိပ္ခ်စ္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ တူတဲ့လူကို ေ႐ြးႀကိဳက္တတ္တယ္” တဲ့။ မသီတာကလည္း မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္ … “လင္မယားေတြဟာ ႐ုပ္တူတူ လာတတ္တယ္” တဲ့။ လင္ရယ္ မယားရယ္လို႔ အတူတကြ အေနၾကာလာေတာ့ အေတြးအေခၚေတြ, စ႐ိုက္ေတြ (တမင္ ညႇိယူတာ မဟုတ္ေတာင္) ကူးစက္သြားတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အျမင္ကြဲလြဲမႈ, စ႐ိုက္ကြဲလြဲမႈေတြကေတာ့ ရွိေနဦးမွာပါ။ ဒီေတာ့ ကြဲလြဲမႈေတြကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ ေပးတတ္ဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္” ဆိုတဲ့ စကားကို ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ မေထာက္ခံ မိတာပါ။

သူငယ္ခ်င္းသက္ေ၀က အသြင္တူ၏။ မတူ၏။ ေရးဖို႔တဂ္ေတာ့ တစံုတြဲေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကာင္း ဟိုလူႀကီး ရင္ဘတ္ထဲ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိသလဲ သိခ်င္မိတဲ့ အႀကံနဲ႔ ဒါေလး ေရးေပးဆိုလို႔ ေရးေပးတာတဲ့ေလ… ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာနဲ႔ တျခားစီ… ပတ္ခ်ာကို လည္ေနတာပဲ…။ ဒီက ေျပာတာကျဖင့္ လင္မယားေတြကို ယွဥ္တြဲ ယွဥ္တြဲ အျမင္မ်ားလာတာရယ္၊ တစ္မိုးထဲေအာက္ေန တစ္အိုးထဲက စားေနလို႔ ဥတုေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့႐ုပ္၊ အာဟာရေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ေတြ တူလာတာရယ္ကို ေျပာခ်င္တာ။ ေနာက္ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္ကအစေပါ့ေလ။ သိပ္ကြာျခားေနရင္ ၾကည့္မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ အခ်ိဳ႕ဆို အက်ႌဆင္တူေလးမ်ားေတာင္ ၀တ္လို႔ တူေအာင္ အားထုတ္ၾကေတာ့ တူလာတာေပါ့။

အဲ့ဒီလိုပါ ကိုဧရာက “ရွင္းေနတာေတြကို ႐ႈပ္ေအာင္လုပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ရွင္း၊ အဲ့ဒါဆို ပိုရွင္းသြားေရာ...” ဆိုတဲ့ ပန္းၿမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး ဇာတ္ကားထဲက ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ရဲ႕ သေဘာတရားနဲ႔ သြားေနတဲ့ လူစားမ်ိဳး။
မသီတာကေတာ့ သိပ္စိတ္မရွည္တတ္ဘူး။ ေဟ့…ေဟ့… ဒီမွာ အပိုစာသားေတြနဲ႔ စာမ်က္ႏွာေတြ မ်ားေနၿပီ လို႔ ဘုေတာတတ္သူ…။ တခါတေလေတာ့လည္း မသီတာက

ဧရာဆိုတာ ျမစ္တစင္း ဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွာ စီးစီး ေအးခ်မ္းမႈေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးေဆာင္မွာ…

အဲ့လိုေတြ.. အဲ့လိုေတြ ကဗ်ာဆန္ခ်င္ျပန္ရင္လည္း သူကပါမလာ ျပန္ဘူး…။ ငုတ္တုတ္ႀကီး က်န္ခဲ့လို႔ ဒီက ေဒါေတြေမာေတြနဲ႔ ျပန္လွည့္ေခၚရျပန္ေရာ…။ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့လည္း “ကိုယ္မွမသိပဲ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔
“ဘာမသိတာတုန္း… မသိဘူး ဆိုတာနဲ႔ၿပီးေရာလား… မသိဘူး ဆိုတာကို မႀကိဳက္တာ…” မသီတာ့ ပါးစပ္က ကာရန္မပါတာေတြ ေရရြတ္ရျပန္ေရာ…။ စိတ္ထဲကေတာ့ အူတူတူေလးကို ႀကိတ္ႀကိဳက္ေနတာ…။

ဆိုလိုတာက ကိုဧရာက မသီတာနဲ႔မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ဴလီယာျဖစ္ျဖစ္ အမီနာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူနဲ႔ မဆို အဆင္ေျပမည့္ လူစားမ်ိဳးပါ။ စိတ္ေကာင္းရွိပါတယ္။ ရိုးသားပါတယ္။ သည္းခံတတ္ပါတယ္။ (ကိုယ့္လူမို႔ အမႊန္းတင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မသီတာ ခ်ဥ္ဖတ္ႀကိဳက္လို႔ပါ။) အဲ့ဒါကို ေျပာင္းျပန္လွန္ေတာ့ မသီတာေပါ့ေလ… ဒီက အဖို႔မွာေတာ့ သူနဲ႔သာ မဆံုရင္…

ကဲပါေလ ကိုဧရာနဲ႔ မသီတာ အသြင္တူ၏။ မတူ၏။ ပို႔စ္ေလး ဖတ္အၿပီးမွာ လိုက္ဖက္ညီ၏။ မညီ၏ ဆိုတာကို လူႀကီးမင္းမ်ား ကိုယ္တိုင္ပဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးခဲ့ၾကပါ။
ကိုဧရာကေတာ့ ေျပာပါတယ္ မသီတာကို သိပ္လွေစခ်င္ပါသတဲ့။ (စိတ္ကေလး သိပ္လွေစခ်င္ပါသတဲ့ …။)

ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္ - ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္

ဒီ ပို႔စ္ေလးကို ဘေလာ့ဂ္ကတဆင့္ ခင္မင္ရသူေတြကို တဂ္ခ်င္ပါတယ္။

ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားမ်ားက စပါမယ္
ကိုဂ်ဴလိုင္ဒရင္း ပါ။ (ကိုဧရာက ေတာင္းဆိုပါတယ္။) Mars and Venus

ေနာက္...

မေလး လို႔ေခၚတဲ့ အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕ --- ထင္းရူးနံ႔သင္းေသာ ဧရာ၀တီ
ပန္းႏြယ္က မစိမ္းတဲ့ ပန္းႏြယ္ ---  တူတူ - မတူတူ၊ မထူး
မမေရႊစင္ဦး…--- တေနရာေတာ့ တူပါလိမ့္မယ္
My world က ၿဖိဳးၿဖိဳးေလး --- အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္
လသာည ျဖစ္ပါတယ္။ --- အသြင္တူရင္
Yu Wa Yi --- အသြင္တူ၏ မတူ၏

အပိ်ဳတသိုက္ကိုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ရေပါ့  း)

ကမၻာဦးအစ

ကမၻာဦးအစ လူသားျဖစ္ေပၚလာပံုအား ဒီဃနိကာယ္ အဂၢညသုတ္တြင္ ေဟာၾကားထားသည္။ ဤသုတၱန္အရ ကမၻာဦးကာလက လူသားအျဖစ္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ သတၱ၀ါတို႔သည္ ယေန႔ေခတ္ လူသားမ်ားႏွင့္ မတူေပ။ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အစာအဟာရတို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည့္အလိုက္ ကုိယ္ခႏၶာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုမ်ား အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ထို႔အတူပင္ သတၱ၀ါတို႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထား ဆုတ္ယုတ္လာသည့္ အေလွ်ာက္ နူးညံ့သည့့္ အစာအာဟာရမ်ား ကုန္ခမ္းသြားၿပီး၊ ၾကမ္းတမ္း ခက္ခဲသည့္ အစာရွာေဖြမႈ, အိမ္ယာထူေထာင္မႈ, ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈ, ခိုးယူျခင္း, လိမ္ညာျခင္းစေသာ မေကာင္းမႈမ်ားႏွင့္ အျပစ္ဒဏ္ေပးမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ကို ေဟာၾကားထားသည္။ အဂၢညသုတ္ႏွင့္ ၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာ ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိဉာဏ္ အခန္းတို႔တြင္ ပါရွိေသာ “ကမၻာဦးအစ လူသားျဖစ္ေပၚလာပံု” ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဖာ္ျပပါမည္။

******  

ကမၻာေလာက ျဖစ္ေပၚပ်က္စီးသည့္ျဖစ္စဥ္အား သံ၀႗ကပ္, သံ၀႗႒ာယီကပ္, ၀ိ၀႗ကပ္, ၀ိ၀႗႒ာယီကပ္ဟု အဆင့္ေလးမ်ိဳးျဖင့္ ပိုင္းျခားႏိုင္၏။ သံ၀႗ကပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြားေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။ ေလာကဓာတ္ တစ္ခုလံုးသည္ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္သြားကာ အေမွာင္အတိၿပီး သြားသည့္တိုင္ ပ်က္စီးေလသည္။ ထိုသို႔ပ်က္စီးေနေသာ အမိုက္တိုက္ ဟင္းလင္းျပင္အျဖစ္ တည္ေနေသာကာလအား သံ၀႗႒ာယီကပ္ဟု ေခၚသည္။ ထို႔ေနာက္ ကမၻာေလာကႀကီး တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ အဆင့္အား ၀ိ၀႗ကပ္ဟုေခၚသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ထြန္းလာၿပီးေနာက္ တည္ဆဲကာလအား ၀ိ၀႗႒ာယီကပ္ဟု ေခၚသည္။ အဆင့္ တစ္ဆင့္စီတြင္ ႏွစ္ပရိေစၧဒ အရာ, အေထာင္, အသိန္းျဖင့္ပိုင္းျခား၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကာလအသေခ်ၤယ် ၾကာျမင့္၏။

ဤကမၻာေလာက ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးေသာအခါတြင္ သတၱ၀ါအမ်ားစုတို႔သည္ အာဘႆရ ျဗဟၼာဘံု၌ ျဖစ္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကာလအသေခ်ၤ ၾကာရွည္ေသာ္ ဤကမၻာသည္ ျပန္လည္ ျဖစ္တည္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေလာကလံုးသည္ တစ္သားတည္းေသာ ေရျပင္ႀကီး အျဖစ္ရွိ၍ အေမွာင္ အတိၿပီး၏။ ေန, လ, နကၡတ္တာရာတို႔ မထင္ရွားေသး။ ေန႔, ည, ရာသီဥတု မရွိေသး။ အာဘႆရဘံုမွ စုေတေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ ဤေလာကသို႔ ေရာက္လာၾကကုန္၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔သည္ (အာဘႆရဘံုတြင္ကဲ့သို႔ပင္) စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ကိုယ္ရွိ၍ (မေနာမယာ), ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ပီတိကို အစာ အာဟာရျပဳ၍ ေနၾကသည္။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ထြန္းလင္းကာ (ေရျပင္အထက္) ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ က်က္စားၾက သည္။ အဖိုအမ လိင္ကြဲျပားမႈ မရွိေသး။ ထိုသတၱ၀ါတို႔အား သတၱ၀ါဟူ၍သာ ေခၚရေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္ေသာအခါတြင္ ေအးသြားေသာ ႏြားႏို႔အိုး မ်က္ႏွာျပင္၌ အေျမႇးတင္း၍ မလိုင္တက္သကဲ့သို႔ ေရျပင္အထက္၌ ရသပထ၀ီေခၚ ေျမဆီတို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုေျမဆီသည္ ဆီဦးေထာပတ္, ပ်ားရည္တို႔ကဲ့သို႔ အဆင္း, အနံ႔, အရသာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံု၏။ တစ္စံုတစ္ဦးေသာ သတၱ၀ါသည္ ထိုေျမဆီကို ျမည္းစမ္းရာ အလြန္ အရသာရွိလွသျဖင့္ တပ္မက္ေသာ တဏွာ ျဖစ္ေပၚလာကာ ေျမဆီကို စားသံုးသည္။ အျခားေသာ သတၱ၀ါတို႔လည္း ထိုနည္းတူ ေျမဆီကို စားသံုးၾက၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္၀ါတို႔လည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာင္တြင္ ေန, လ, နကၡတ္တာရာတို႔ ထင္ရွားလာသည္။ ေန႔, ည, ရာသီဥတုတို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကမၻာေလာကသည္ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္ေပၚလာသည္။

ေျမဆီကို စားသံုးေသာေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလာ၏။ အဆင္း႐ုပ္သြင္တို႔ ကြဲျပား ျခားနားလာ၏။ ထို႔သို႔ ႐ုပ္ဆင္းကြဲျပားမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မာန္မာန ျဖစ္လာၾကေသာအခါတြင္ ရသပထ၀ီ ေျမဆီတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္ ခမ္းေျခာက္ကုန္၏။ ထိုအခါတြင္ မိႈတက္သကဲ့သို႔ ေျမေပၚတြင္ အေပြးတက္လာေသာ ဘူမိပပၸဋက ေခၚ ေျမလႊာအား စားသံုး ၾကျပန္သည္။ ထိုေျမလႊာတို႔ ကုန္ခမ္းေသာအခါ ကန္စြန္းႏြယ္တို႔ကဲ့ ပဒါလတာေခၚ ေရညႇိေရေမွာ္ပင္တို႔ (ႏြယ္ခ်ိဳပင္ဟုလည္း ဘာသာျပန္သည္) ေပါက္လာ၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔သည္ ယင္းေရညႇိေရေမွာ္တို႔ကို စားသံုးၾကျပန္သည္။

ေရညႇိေရေမွာ္တို႔ ကုန္ခမ္းေသာအခါ ဖြဲႏု, ဖြဲၾကမ္းမ်ားမပါဘဲ အဆင္သင့္ စားသံုးႏိုင္သည့္ သေလးဆန္တို႔ အေလ့က် ေပါက္ေရာက္လာသည္။ ယင္းသေလးဆန္တို႔အား စားသံုးၾကျပန္ေသာအခါ  အစာအာဟာရသည္ ၾကမ္းတမ္းလာသည္ႏွင့္အမွ် သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလာသည္။ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္တို႔စြန္႔ရန္ အဂၤါမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ အဖို, အမအဂၤါတို႔ ကြဲျပားလာၾကသည္။ ေယာက္်ားသည္ မိန္းမအား, မိန္းမသည္ ေယာက္်ားအား အျပန္အလွန္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရာမွ တပ္မက္မႈ ျပင္းျပလာေသာအခါ ေမထုန္ဆက္ဆံမႈ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုစဥ္ကာလက ေမထုန္ဆက္ဆံျခင္းအား ညစ္ညမ္းေသာ အဓမၼမႈအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾက၍ အကာအကြယ္ျပဳရန္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ေန႔စဥ္ အစာ ရွာေဖြ စားေသာက္ျခင္းျပဳရန္ ပ်င္းရိသူတို႔သည္ အေလ့က်ေပါက္ေသာ သေလးဆန္တို႔အား ေန႔ဖို႔ညစာ, ရက္သတၱ တစ္ပတ္စာ စသျဖင့္ သိုမွီးစုေဆာင္း ၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ သေလးဆန္တို႔သည္ ဖြဲႏုတို႔ အေျမႇးယွက္လာ၏။ ရိပ္သိမ္းၿပီးေသာ္လည္း ႐ိုးျပတ္တို႔မွသည္ ျပန္၍ မေပါက္ေတာ့ဘဲ စပါးပင္တို႔သည္ အစုလိုက္ အစုလိုက္ျဖစ္သြား၏။

ထိုအခါတြင္ ထိုသေလးစပါးပင္တို႔အား အပိုင္းအျခားျပဳ ခြဲေ၀ကာ မိမိတို႔ ပိုင္ဆိုင္ေသာ စပါးကိုသာ ရိတ္သိမ္းစားသံုးရန္ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္တြင္ တစ္ဦးေသာသူသည္ အျခားသူ၏ ပိုင္နက္မွ စပါးကို ခိုးယူေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ခိုးသူအား ကဲ့ရဲ့အျပစ္တင္ၾက၍ ေနာင္တြင္ မက်ဳးလြန္မိေစရန္ ၀န္ခံကတိျပဳေစသည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္မံခိုးယူမႈ ျဖစ္ေသာအခါ ထိုးႏွက္ျခင္း, ခဲျဖင့္ေပါက္ျခင္း, တုတ္ျဖင့္႐ိုက္ျခင္းတို႔ျဖင့္ အျပစ္ေပးၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ခိုးယူျခင္း, ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္း, လိမ္ညာျခင္း, အျပစ္ဒဏ္ခတ္ျခင္းတို႔ ေပၚေပါက္လာသည္။

*****

(၁) အဂၢညသုတ္က “ကမၻာဦး လူသားရဲ့ အစ” ကိုေဟာျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ “သတၱ၀ါတို႔၏ အစ” ကိုေဟာျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ “အ၀ိဇၨာပိတ္ဖံုးကာ တဏွာျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားၿပီး သံသရာတြင္ က်င္လည္ေနၾကေသာ သတၱ၀ါတို႔ရဲ့ ေရွးအစသည္ မထင္” (ပုဗၺာ ေကာဋိ နပညာယတိ… ) ဆိုတဲ့ စကားကို သုတၱန္ေဒသနာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရေပမယ့္၊ “ကမၻာဦး လူသားရဲ့ အစ” ကိုေတာ့ အဂၢညသုတ္ တစ္သုတ္ထဲမွာပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

(၂) “ကမၻာဦး လူသားရဲ့ အစ” ဟာ အဂၢညသုတ္ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုသာျဖစ္ၿပီး၊ ဒီသုတၱန္ရဲ့ အဓိက message က “ဇာတ္ကြဲျပားမႈဟာ ျဗဟၼာႀကီး ဖန္ဆင္းျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ လူေတြရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ specialization ကြဲျပားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ျမင့္ျမတ္ျခင္းဟာ အမ်ိဳးဇာတ္နဲ႔ မဆိုင္ဘဲ, အသိပညာ, ကိုယ္က်င့္တရားတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူကသာ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။

(၃) အဂၢညသုတ္က “ကမၻာဦးအစ” ဟာ The Book of Genesis နဲ႔ မတူသလို, သိပၸံေတြ႕ရွိခ်က္ေတြနဲ႔လည္း တူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း “အေမွာင္အတိက်ေနတဲ့ ေရျပင္က်ယ္ႀကီး” ရဲ့ ပံုရိပ္ေတြကေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနပါလိမ့္မယ္။

(၄) ကမၻာဦးမွာ သတၱ၀ါေတြအားလံုးဟာ တစ္မ်ိဳး တစ္စားတည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာင္မွာ ေျမဆီ, မိႈ, ေရညႇိေရေမွာ္, သေလးစပါးစျဖင့္ အပင္ေလာက တစ္ဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ထြန္းလာသလို၊ သတၱ၀ါေတြရဲ့ nutrition ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးအစားေတြ ကြဲျပား လာခဲ့ၾကတယ္။ အေစာပိုင္း သတၱ၀ါေတြဟာ asexual reproduction နဲ႔ ေပါက္ပြားခဲ့ၾကၿပီး ေနာင္မွ လိင္ကြဲျပားမႈျဖစ္လာတယ္။ အခုလို Reductionist interpretation လုပ္ရင္ေတာ့ အဂၢညသုတ္က သိပၸံေတြ႔ရွိခ်က္ေတြနဲ႔ သိပ္မကြာတာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

(၅) သိပ္ၿပီး နားလည္ရခက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို နားလည္လြယ္ေအာင္ ရွင္းျပတဲ့အခါ အဓိပၸါယ္ေကာက္မွားတဲ့ ျပႆနာ ႀကံဳတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ အိုင္းစတိုင္းရဲ့ Special Relativity Theory ကို အရပ္သားေတြကို ရွင္းျပတဲ့ ပံုျပင္ရွိတယ္။ အႁမႊာညီေနာင္မွာ တစ္ေယာက္က အလင္းအလွ်င္ေလာက္ ျမန္တဲ့ ယာဥ္ႀကီးကို စီးသြားၿပီး တစ္ေယာက္က က်န္ခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီယာဥ္ႀကီး ကမၻာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ယာဥ္ေပၚလိုက္သြားတဲ့သူက က်န္ခဲ့တဲ့သူထက္ ပိုငယ္ ေနလိမ့္မယ္။ အလွ်င္ႏႈန္း ျမန္လာသည့္အေလွ်ာက္ အခ်ိန္ကာလက ေႏွးသြားႏိုင္တာကို ႐ူပေဗဒညီမွ်ျခင္းေတြမသံုးဘဲ ရွင္းျပထားတာပါ။ ဒါကို အကယ္၍ အလင္းအလွ်င္ထက္ျမန္တဲ့ ယာဥ္ကိုစီးၿပီး အတိတ္ကို ျပန္သြားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ over-interpretation ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ 

*****
တရာအညႊန္း
၁။ ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲ နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ကမၻာဦးက လူသားမ်ားအေၾကာင္း တရားေတာ္ http://dhammadownload.com/MP3Library/Dr-Nandamalabhivamsa/MP3Disc01/042-DrNandamalabhivamsa-12-7-2008Singapore.mp3 

၂။ Dhamma Talk by Bhikkhu Sujato

ပညာေ႐ႊအိုး လူခိုးႏိုင္ပါသလား

ျမန္မာမႈနယ္မွာ “ပညာေ႐ႊအိုး လူမခိုး” ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကား ရွိပါတယ္။ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ ပညာကို အဖိုးတန္ ပိုင္ဆိုင္မႈအျဖစ္ ေ႐ႊအိုးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ ပညာဟာ အျခားေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြလို ရန္သူမ်ိဳးငါးနဲ႔ မဆက္ဆံဘူး။ လူခိုးလို႔ ကုန္မသြားဘူး။ ပညာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ မွ်ေ၀မွ်ေ၀ ေလ်ာ့မသြားဘဲ၊ တိုးလို႔သာ လာမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

အကယ္၍ ပထမအခ်က္ကို ႏိႈင္းယဥ္မႈလို႔ မယူဆဘဲ၊ ပညာကို ေငြေၾကးနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်ၿပီး တိုင္းထြာခဲ့ရင္ ဒုတိယအခ်က္က သိပ္မမွန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အလြန္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ဆရာတစ္ဦးဟာ သူ႔ပညာကို အျခားလူေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ သင္ေပးသင္ေပး သူ႔ပညာက ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးမယ့္ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က လာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕၀င္ေငြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အသိပညာပိုင္ဆိုင္မႈ Intellectual property (IP) ေတြကို အခိုး မခံရေအာင္ Copyright, Patent, Trademarks စတဲ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကာကြယ္ ၾကရပါေတာ့တယ္။

ကုမၸဏီႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ IP ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။ ဒီ IP နဲ႔ ကုမၸဏီေတြရဲ့ တန္ဖိုးကို ျဖတ္လာၾကေတာ့ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ဒီ IP ေတြကို လက္ဦးမႈယူဖို႔, လက္၀ါးႀကီးအုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာ ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စိတ္ကူးေလးေတြဆိုရင္ သိပ္ဆန္းဆန္းျပားျပား မဟုတ္ေပမယ့္ အရင္လက္ဦးမႈယူၿပီး Patent လုပ္တဲ့သူက လုပ္လိုက္ရင္ က်န္တဲ့သူေတြက ဒီစိတ္ကူးမ်ိဳးေလးေတြကို (ခိုးယူတာမဟုတ္ဘဲ) ကိုယ္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ အႀကံတူ စဥ္းစားမိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေစ အသံုးခ်ခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ဟိုးေရွးကေတာ့ Leibniz နဲ႔ Newton က Calculus သခ်ၤာကို သူ အရင္ထြင္တယ္, ငါ အရင္ ထြင္တယ္ျငင္းခံုခဲ့ ၾကဖူးေပမယ့္၊ တရား႐ံုးမွာ အမႈရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပံု မေပၚပါဘူး။ IP ေတြကုိ ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ေပးျခင္းဟာ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္လာရင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ့ တီထြင္ဖန္တီးမႈကိုေတာင္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Patent ေတြကို ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မေပးဘဲ၊ ဘယ္၍ ဘယ္မွ်ဆိုၿပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခု သတ္မွတ္ေပးၾကရပါတယ္။ ဒီသတ္မွတ္ကာလ ေက်ာ္သြားရင္ ဘယ္သူယူ သံုးသံုးေပါ့။

၂၀၀၇-ခုႏွစ္ေလာက္ကလည္း အေမရိကန္မွာ ေယာဂက်င့္စဥ္တစ္ခုကို Patentလုပ္ဖို႔တင္တဲ့ အတြက္ အေတာ္ေလး ဂယက္႐ိုက္ သြားခဲ့ ဖူးပါတယ္။ (အကယ္၍ ဘာသာတရား အဆံုးအမေတြကို ေငြေၾကးနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ လဲလွယ္လာၾကၿပီး Patent လုပ္လာၾကရင္ အခက္)။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ စဥ္းစားတီထြင္မႈရဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္ကို တီထြင္ဖန္တီးသူက ရထိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ စည္းေဘာင္တစ္ခုေတာ့ ရွိဖို႔ လိုလာပါတယ္။ အသိပညာပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကို ဆန္႔က်င္ၿပီး CopyLeft တို႔, OpenSource တို႔လို လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚလာၾကပါတယ္။

ေအာက္ကဗီဒီယိုေလးနဲ႔ http://blog.mises.org/11464/copying-is-not-theft-remixed-song-and-video/ မွာ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။



ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ (ျပတ္သားတဲ့ အျမင္မရွိေသးတဲ့သူပဲ ဆိုဆို) IP Socialist မဟုတ္သလို၊ IP Protectionist တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေခတ္နဲ႕ အရင္းရွင္စနစ္တို႔ ေပါင္းဆံုမႈရဲ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ျပန္လည္ တင္ျပျခင္း သက္သက္ပါ။

Leveraging

သားတို႔ ကစားေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းေတြ…ကေလးေတြ စြဲတာမေျပာပါနဲ႔ ေကာင္းတာကို လို႔ ေဘးကထိုင္ၾကည့္ေနရင္း
သူ႔အေဖက “ဟုတ္တယ္…ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ေတြ ေပးၿပီးလုပ္ထားရမွာ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ကလုပ္ၿပီးသား အခံေပၚမွာ ဆက္လုပ္သြားရတာေပါ့ေလ…အစက စ,ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လြယ္မလဲ
Leverage. လုပ္သြားရတာေပါ့…” တဲ့
“အဲ့ဒီအေၾကာင္း နည္းနည္းေရးေပး…”  ဆိုေတာ့

ပညာဆိုတာမ်ိဳးက ရသမွ် တစတစ စုယူရတာ။ စုတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေတြရဲ့ အခန္းက႑က အေရးပါတယ္ထင္ပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာေတာင္မွပဲ မိဘအေမြရတဲ့သူမ်ားဟာ မိဘအေမြမရဘဲ အစကေနစၿပီး စီးပြားရွာရသူေတြနဲ႔ေတာ့ မတူပါဘူး။ ဒီလိုပဲ … မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက မိဘဘိုးဘြားေတြဆီက ပညာအေမြအႏွစ္ေတြကို လက္ခံမယူခဲ့ရင္ အစကျပန္ျပန္ စ ေနရရင္ အေတာ္နဲ႔ ေရွ႕တတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။

တခါက Newton ကို လူေတြက ခ်ီးမြမ္းေတာ့ သူ႔အရင္က ဆရာႀကီးေတြရဲ့ ပုခံုးေပၚကတက္ၾကည့္လို႔ သူေ၀းေ၀း ျမင္ႏိုင္တာပါလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ (Copernicus, Kepler နဲ႔ Galileo တို႔သံုးဦးကို ဆိုလိုပါတယ္)။ ပညာသင္ၾကားျခင္းဟာ ဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြဆီက အသိပညာေတြ အေတြ႔အႀကံဳကို ယူလိုက္ႏိုင္မွ ပိုၿပီး ေရွ႕ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ Einstein ကလည္း Newton တို႔ရဲ့ ပခံုးေပၚက တက္ၾကည့္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဒီေနာက္ Stephen Hawking လည္း ဒီလိုပါဘဲ။ သူက ဟိုး… Copernicus က စလို႔ Newton, Einstein တို႔ထိ ေရးခဲ့, တြက္ခဲ့ၾကတာေတြကို ျပန္စုၿပီး “On the shoulder of Giants” ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးတယ္။ ဒီဘိုးေတာ္ႀကီးေတြက အလကားပါ… “ကမၻာက ေနကို ပတ္တာ, ပန္းသီးေႂကြတာ ကမၻာက ဆြဲလို႔” ဆုိတာေလာက္ပဲ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ငါ့ေလာက္ မသိခဲ့ၾကရွာဘူးလို႔ သေဘာမထားဘဲ၊ ငါသူတို႔ ပခံုးေတြေပၚက ၾကည့္ခဲ့လို႔ ပိုျမင္တယ္လို႔ သူတို႔ရဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ စာအုပ္ထုတ္တာေပါ့။ မ်ိဳးဆက္သစ္ ႐ူပေဗဒပညာရွင္ တစ္ဦးက ဘိုးဘြားဘီဘင္တို႔အေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းလုိ႔လည္း ဆိုေကာင္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စကၤာပူမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ DVDကို ကိုဧရာ့သူငယ္ခ်င္းက လက္ဆင့္ကမ္းလို႔ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ က႑မွာ ဆရာမက…

ပညာသင္ၾကားရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၅ခုကို အတိုခ်ုပ္ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။

၁။ Education means career. ဘ၀ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရမည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာ
၂။ Education teaches how to think. ေတြးဆ ေမွ်ာ္ျမင္တတ္တဲ့ အတတ္ကို ရလာေအာင္ သင္ၾကားေပးသည္။
၃။ Education transmits civilization. လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ဆင့္တိုးတက္လာေအာင္ မ်ိဳးဆက္တခုမွ တခုသို႔ ဆင့္ကဲ ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ေပါင္းစီး ေပးသည့္အရာ ျဖစ္သည္။
၄။ Education liberates individuals. ပညာသည္ လူတဦးခ်င္းစီကို လြတ္ေျမာက္ေစသည့္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈကို ေပးႏိုင္သည္္။ 
၅။ Education teaches morality. လူက်င့္၀တ္သိကၡာ၊ ကိုယ္က်င့္သီလကို ပညာက သင္ေပးသည္။

ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ... ဆိုၿပီး မသီတာ ပညာေတြသင္ၿပီး အသံုးမခ်ႏိုင္လို႔ ၿငီးတဲ့ပို႔စ္ေရးေတာ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းအားေပးၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မသီတာ အလုပ္မရွိလို႔ လူရာမ၀င္မွာထက္၊ ပညာကို အသံုးမခ်ႏိုင္လို႔ ဆရာမဂ်ဴး ေျပာသြားတဲ့ နံပါတ္(၃) အခ်က္က အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားမွာ စိုးတာပါ...

ေလာကလူ႔ရြာ...

ေလာကလူ႔ရြာ ပ်င္းသူမွာ
ပညာဘယ္က ရအံ့နည္း။
ပညာမဲ႔က လူ႔ေအာက္က်
ဥစၥာ ဘယ္ေတာ့ရအ့ံနည္း။
ဥစၥာမြဲေတ ဆင္းရဲေခ်
မိတ္ေဆြ ဘယ္ေတာ့ရအ့ံနည္း။
မိတ္ေဆြမရ လူ႔ဘ၀
သုခ ဘယ္ေတာ့ရအ့ံနည္း။

သုခယြင္းယို ဆင္းရဲပို
ကုသိုလ္ ဘယ္ေတာ့ရအ့ံနည္း။

ကုသိုလ္ကေလ်ာ့ သဒၶါေပ်ာ့
နိဗၺာန္ ဘယ္ေတာ့ ရအ့ံနည္း။

နိဗၺာန္မရ သံသာရ
ဒုကၡဘယ္ေတာ့ ဆံုးအံ့နည္း။

ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းတက္ေနတဲ့ ေရစင္၊ ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ (ေလာကနီတိမွ)သင္ေပးလိုက္တာကို အိမ္မွာ ျပန္ဆိုေနတာပါ။

မိုးထစ္ခ်ဳန္းျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္၍

မိုးေလးညိဳလာရင္ ပို႔စ္မွာ မိုးၿခိမ္းတာ၊ မိုးႀကိဳးပစ္တာကို အလြန္ေၾကာက္ရြံေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူမွာကလည္း အိမ္ထဲ ထိုင္ေနရင္းကို မိုးႀကိဳးက အိမ္ထဲပဲ ၀င္ပစ္ေတာ့မလိုလို ဟိန္းသံေဟာက္သံက ေၾကာက္မခန္းလိလိပါ။ မိုးၿခိမ္းရင္ ေမ့ရဲ႕ရင္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္မိတယ္...ဆိုတဲ့ ကိုင္ဇာရဲ႕ "မႏိုးပါေစနဲ႔ မိုးရယ္" သီခ်င္းထဲက စာသားေလးလို…
မိုးၿခိမ္းသံေတြဟာ ထိပ္လန္႔စရာေကာင္းတာ မွန္ေပမယ့္ လွ်ပ္စီးလက္ျခင္းေၾကာင့္ ေလထုကို ionization ျဖစ္ေစပါတယ္။ သဘာ၀ရဲ့ ေလသန္႔စင္ျဖစ္စဥ္လို႔ေတာင္ ေခၚလို႔ရပါတယ္။ ionized air က လူေတြရဲ့ စိတ္ကို ေပါ့ပါး လန္းဆန္းေစတယ္။ ၿငိမ္သက္ေစပါတယ္။

မိုးႀကိဳးထစ္ခ်ဳန္းၿပီး လွ်ပ္စီးေတြလက္ေနရင္ အလြန္အင္အားႀကီးတဲ့ လွ်ပ္စစ္ စက္ကြင္းေတြေၾကာင့္ ေလထုထဲမွာရွိတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ေတြက အမဓာတ္ရွိတဲ့ အိုင္ယြန္ - Negative ionizationေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လွ်ပ္စီးလက္တာတင္မကပါဘူး။ သမုဒၵရာထဲက လိႈင္းလံုးႀကီးေတြ,
သစ္ေတာေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလညႇင္းႏုႏုေလးေတြ,
ခြန္အားနဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရတံခြန္ႀကီးေတြကလည္း
Ionization ကိုျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒီလို Ionize ျဖစ္ေနတဲ့ ေလကို ႐ႈ႐ိႈက္တာဟာ သာမန္ေလထက္ ပိုၿပီး လူ႔စိတ္ကို လန္းဆန္းေစတယ္။ စိတ္လက္ ပင္ပန္းေနာက္ၾကည့္မႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ ေပးႏိုင္တယ္။ ေသြးထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္ဓာတ္ ပိုရေစတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အဆိပ္အေတာက္ အညစ္အေၾကးေတြကိုလည္း ပိုၿပီး ဖယ္ရွားေပးႏိုင္လို႔ လူကို ပိုၿပီး ႏုပ်ိဳေစတယ္။

တကယ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အညစ္အေၾကးေတြကိုသာ ဖယ္ရွားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလထုထဲမွာ ေမ်ာပါေနတဲ့ ဖံုမႈန္႔ေတြ, မေကာင္းတဲ့ အနံ႔အသက္ေတြ, ေရာဂါပိုးမႊားေတြကိုလည္း အနည္ထိုင္သလို ေအာက္ကို က်သြားေစပါတယ္။

အခုေတာ့လည္း မိုးၿခိမ္းသံၾကားရင္... ေၾကာက္စိတ္ေတြၾကားက ကမၻာႀကီးရဲ႕ တေနရာမွာေတာ့ ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ လို႔ စိတ္ညႊတ္ရင္း...

image source:

ေအာ္…ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ အစံုတြဲလို႔ တလဲစီလွည့္ အၿမဲေန…
ကိုဧရာက အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြစုေဆာင္းေပးပါတယ္။
ေအာ္…အစံုတြဲရမယ္ ဆိုရင္ သူမပါလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ…
 

ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…(၂)

အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိနဲ႔ က်မဘ၀က သိပ္ မ်က္ႏွာငယ္တာပဲ…။ လူရာ မ၀င္ဘူး…။ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိဘူး…။
မသီတာ စိတ္ေဖာက္လာတိုင္း ကိုဧရာကို ပစ္လႊတ္ တိုက္ခိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြပါ။
ကိုဧရာလည္း သူ႔ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ မူ၀ါဒေတြနဲ႔ မလြတ္တမ္း ခုခံ ျငင္းဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႔ဘက္မွာ စစ္ကူေတြေတာင္ ရေနပါၿပီ…။ အျခားသူေတြ ဟုတ္ရိုးလား။ ေရခ်မ္းနဲ႔ ေရစင္ပဲေပါ့။

တခါေတာ့ မသီတာလည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္း ေနရာမေရြး လွ်ပ္တျပက္တိုက္တယ္ပဲ ဆိုမလား...ဘတ္စ္ကား ဂိတ္ႀကီးမွာ ေကာက္ခါငင္ခါ
“က်ဳပ္ ဒီမွာ ေနရတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး ရန္ကုန္ျပန္မယ္” လို႔ စတိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုဧရာက
“မျဖစ္ပါဘူး” သူ႔စတိုင္ အတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔  
“ဘာလို႔ မျဖစ္တာတုန္း”

“သီတာပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ အဓိပၸါယ္ရွိသလားလို႔”

“အဓိပၸါယ္မရွိလို႔ အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္လုပ္ရမွာေလ”

“ဟိုေန႔ကပဲ သားငယ္က ေျပာေနေသးတယ္”

“ဘာေျပာလို႔လဲ”

“ဓာတ္ေလွကားနားမွာပါ။ အိမ္နားက ေကာင္ေလးက ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ‘အန္တီ့ကို ေအာက္မွာ ေတြ႔လိုက္တယ္’ တဲ့”

“ေအာ္ က်မနဲ႔ သားႀကီး အယင္ ဆင္းသြားေတာ့လား…ဟုတ္တယ္ေလ ေတြ႔လိုက္တယ္”

“အဲ့ဒီေတာ့ ကို က ‘ေအာ္ my wife’ လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့ သားငယ္က

ေဖေဖကလည္း my wife မဟုတ္ပါဘူး။ my wife ဆိုရင္ ေဖေဖတေယာက္ထဲ wife ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ housewife ပါ တဲ့
...
...

အလုပ္မရွိဘူး။ အလုပ္ မရွိဘူး မေျပာစမ္းပါနဲ႔။ housewife က အလုပ္ေပါ့ 

ဒီပို႔စ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္။ Occupation

Housewife မသီတာ ဘေလာ့ဂ္လည္း ေရးသည္ေပါ့။
ဟိုညက “စာေရးဦးမယ္ ေအ” ဆိုေတာ့၊ ကိုဧရာက “ေရး..ေရး” တဲ့
ကြန္ျပူတာေရွ႕ထိုင္ၿပီး
“ဒီမွာ ရွင္ဖြင့္ထားတဲ့ ဖိုင္ေတြက”
“ပိတ္လိုက္ ပိတ္လိုက္ ရတယ္။” ထံုးစံ အတိုင္း သူ႔ စာအုပ္က မ်က္ႏွာမခြာပဲ ေျပာတယ္။
ကီးဘုတ္မွာ ခလုတ္ေလးေတြႏွိပ္လို႔ ခဏေနေတာ့ “က်မ ပါးစပ္က ေခၚေပးမယ္.. ရွင္ လိုက္ေရးေပး”
“အမေလးဗ်ာ…တကယ့္ ဆရာႀကီးေတြ က်ေနတာပဲ… ဟိုတယ္မွာ သြားမေရးလို႔ ေတာ္ေသး” တဲ့
း)))

ေျပာျပရဦးမည့္ အျဖစ္ေတြ…

“မသီတာ ငယ္ဘ၀က ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္”
“အမဘ၀က ေအးခ်မ္းလိုက္တာ…” လို႔ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ေရွ႕တန္းတင္ထားလို႔ပါ… မေကာင္းတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဘ၀ဆိုတာ ဒဂံုဦးထြန္းျမင့္ရဲ႕ မဂၤလာကဗ်ာ ထဲက “ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ အစံုတြဲလို႔ တလဲစီလွည့္ အၿမဲေန” ဆိုတဲ့ စာသားေလးလိုပါ။

မသီတာ လက္ရွိ အေျခအေနက ေၾကာင့္ၾကစရာ သိပ္မရွိေတာ့ နတ္ျပည္ေလတိုက္ေနသလိုလို၊ တဖက္ကလည္း စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့အခါ “ေအာ္ င့ါဘ၀ႏွယ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ခံေနရသလိုပါလား” လို႔ ေတြးမိျပန္ပါေရာ… အစြန္းႏွစ္ဖက္ ေျပးသြားေနပံုမ်ား။

“ထိုက္တန္တဲ့ ရင္းႏွီးမႈေတာ့ ရွိရမယ္
မယုတ္မလြန္တဲ့ ႀကိဳးစားမႈေတာ့ စိုက္ရမယ္
နတ္စီတဲ့ အိပ္မက္ လွလွမ်ား လြယ္လြယ္နဲ႔ မရ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးက ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာမဆို မွန္ပါတယ္။

မသီတာ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာရပ္ကို အေျခအေနအရ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး သင္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး လို႔ သိရတဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ေနာင္တ ျဖစ္မိပါတယ္။

(၁)
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ မသီတာ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းကေပါ့ …

မသီတာ ေရာက္တယ္ၾကားေတာ့ နယ္က အေဖတို႔မိတ္ေဆြအမႀကီး အိမ္လာလည္တယ္။ သူ႔သမီးေလးကလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္နဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးကာစ ဆိုေတာ့ သူ႔သမီးေလးကို စကၤာပူ လႊတ္ဖို႔အတြက္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ရမလဲ ေမးခ်င္လို႔ပါတဲ့…။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မသီတာတို႔က မႏၲေလးကို တက္သြားေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူလာတဲ့ ေန႔ ညမိုးခ်ဳပ္မွ မႏၲေလးက ျပန္ေရာက္တာမို႔ လြဲသြားၾကတယ္။

အဲ့ဒီအလြဲဟာ မသီတာအတြက္ အနာတခု ျဖစ္က်န္ခဲ့တာပါပဲ…

ေနာက္တေန႔ မႀကီးက “နင္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့ မေန႔က မမလွတို႔လာတယ္… အေဖနဲ႔ပဲေတြ႔သြားတယ္… အေဖ ဘာေတြေျပာလိုက္တယ္ မသိပါဘူး…” လို႔ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ေျပာလာေတာ့
အေဖ့ အခန္းထဲသြားၿပီး…
“အေဖ မမလွတို႔ လာတယ္ဆို”
“ေအးေလ.. သူ႔သမီးေလးလည္းပါတယ္…စကၤာပူ သြားခ်င္လို႔ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ လာေမးတာ တဲ့”
“အေဖ ဘာေျပာလိုက္တုန္း”
“ငါလည္း ေအး သီတာ ဘာေတြလုပ္တယ္ေတာ့ မသိဘူး… ဟိုနားမွာေတာ့ အိမ္ေဖာ္သြားလုပ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ပို႔ေပးေနတာရွိတယ္.. အဲ့ဒါေတာ့ သိတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။”
“ဟာ အေဖ ဒါေတာ့ မွားၿပီ… ဒါေတာ့ အေဖ မွားသြားၿပီ… အဲ့သလိုပဲ ေျပာလိုက္ရလား အေဖရယ္… သူ႔သမီးကို ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ထင္သြားရင္ေတာ့ အခက္ပဲ”
“မထင္ပါဘူး... ငါလည္း ငါသိတာ ငါ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာလိုက္တာပဲ” တဲ့
ဟုတ္ပါတယ္။ အေဖက သူသိတာကို သိတယ္၊ မသိတာကို မသိဘူး လို႔ ရိုးသားစြာ ေျပာလိုက္တာပါ။ တမိေပါက္တေယာက္ထြန္း အင္ဂ်င္နီယာဘာသာကို သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့တဲ့ က်မကိုယ္တိုင္ကသာ ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းကိုမွ ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ က႑ေလးကိုေတာင္ အသိပညာ ေ၀ငွႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒီတသက္ေတာ့ မစြမ္းသာေတာ့ၿပီလို႔ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ေ၀ဒနာက ေသရာပါ။

*****

(၂)
“အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ေပမဲ့ အင္ဂ်င္နီယာကေတာ္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုတာလို ကေလးဆန္တဲ့ ႂကြားလံုးမ်ိဳးနဲ႔ အစပ်ိဳးၿပီး အနာေပၚ တုတ္က်တဲ့ အျဖစ္ေလး ျပန္ေျပာပါရေစဦး

မသီတာ အလုပ္တခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ဦးနတ္ကို တိုင္ပင္ရပါတယ္။
“ဘာအလုပ္မ်ိဳးလဲ၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ…” ဒါေတြကေတာ့ မေျပာမျဖစ္တဲ့ အခ်က္ေတြ…။
တခါေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ မသီတာ၊ အေရာင္းစာေရး လုပ္ဖို႔ကိစၥကို အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
သူက “သီတာ့ကို ကိုယ္ မေျပာဘူး။ ဘာမွ မေျပာဘူး။ သီတာက လုပ္ခ်င္တယ္။ လုပ္သင့္တယ္ ထင္ရင္ သြားလုပ္။ ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ေျပာမယ္ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္က အိမ္ေဖာ္တေယာက္ ထားႏိုင္ေလာက္တဲ့ ၀င္ေငြေတာ့ အနည္းဆံုး ျဖစ္သင့္တယ္” တဲ့…။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ျပည့္ ထိန္းေက်ာင္းေနရတဲ့ မသီတာကို သူ အမွန္အတိုင္း သံုးသပ္ျပလိုက္တာ ျဖစ္မွာပါ။
“သီတာ့ကို အလုပ္မရွိဘူးလို႔ ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထားဘူး။ ျမင္မထားဘူး” လို႔ သူ႔စကားကို အဖတ္ဆယ္သလို တဆက္တည္း ေျပာပါေသးတယ္။ မသီတာ ဘာ စကားမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ အဲ့ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး သူသိေအာင္ေၾကျငာလိုက္တဲ့့ အခါ…
“အင္း ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ…” လို႔ သူဆိုလာေတာ့

လမင္းမိုမိုရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ “ေမာင္” ၀တၱဳထဲက
“…မင္း ငါ့မိန္းမ ျဖစ္သြားၿပီ
အဲ့ဒီေတာ့ မင္း ဒီအိမ္မွာ အၿငိမ့္သားေနပါ။ အခန္႔သား စားပါ။
ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ပါ။ လိုခ်င္တာကို ၀ယ္ပါ။
မင္းတို႔ ေျပာတဲ့ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက.. တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ အေျခအေနမွာ မင္းကို ငါထားမယ္” ဆိုတဲ့ မာနႀကီးတဲ့ စပ္ေနဗလရဲ႕ အသံကို ၾကားေယာင္မိတယ္…။
*****
ဒီအေၾကာင္းေတြက…
အမဘ၀က ေအးခ်မ္းလိုက္တာ အားက်တယ္ လို႔ ေျပာတဲ့ ညီမေလးေတြ…

အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ဆက္စပ္ဖို႔ ခက္တာပဲလို႔ ေျပာတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရအမႀကီးေတြ...ကို တေန႔က်ရင္ ေျပာျပရဦးမည့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ မသီတာရဲ႕ အျဖစ္ေတြ…


ကိုဧရာကို ခဲနဲ႔ လာမေပါက္ၾကနဲ႔ဦးေနာ္
စာေရးဆရာမႀကီးေတြကို အားက်လို႔ ေရးၾကည့္တာပါ။

ကမၼႆကတ (၃) - ကံ၏ အေမြဆက္ခံျခင္းႏွင့္ တရား အေမြဆက္ခံျခင္း

ဆက္စပ္ဖတ္ရန္ -
တာ၀န္
ကမၼႆကတ
ကမၼႆကတ(၂) - ကံ၏ အေမြဆက္ခံျခင္း

“ကမၼႆေကာမွိ, ကမၼဒါယာေဒါ ကမၼေယာနိ ကမၼဗႏၶဳ ကမၼပဋိသရေဏာ။ ယံ ကမၼံ ကရိႆာမိ - ကလ်ာဏံ ၀ါ ပါပကံ ၀ါ - တႆ ဒါယာေဒါ ဘ၀ိႆာမီ” တိ အဘိဏွံ ပစၥေ၀ကၡိတဗၺံ ဣတၳိယာ ၀ါ ပုရိေသန ၀ါ ဂေဟေ႒န ၀ါ ပဗၺဇိေတန၀ါ။ (အံ-၅-၅၇၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္-ပၪၥကနိပါတ္-နီ၀ရဏ၀ဂ္-အဘိဏွသုတ္)

“ငါသည္ မိမိျပဳေသာ ကံ၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္၏။ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္၏။ ကံ အေၾကာင္းရင္း ရွိ၏။ ကံသည္ ေဆြမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ကံသည္ အားကိုးရာ ျဖစ္၏။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ, ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ မိမိျပဳေသာ ကံ၏ အေမြကို ဆက္ခံရလိမ့္မည္” ဟူ၍ မိန္းမျဖစ္ေစ, ေယာက္်ားျဖစ္ေစ, လူျဖစ္ေစ, ရဟန္းျဖစ္ေစ အၿမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္၏။

“မိမိတို႔ ျပဳေသာအမႈမ်ားအား မိမိတို႔ ပိုင္ဆိုင္သည္၊ မိမိတို႔တြင္ တာ၀န္ရွိသည္၊ မိမိတို႔ျပဳေသာ အမႈ၏ ေကာင္းေမြ, ဆိုးေမြကို ခံယူၾကရမည္…” စသျဖင့္ အၿမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္အပ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က အဘိဏွသုတ္တြင္ ေဟာၾကားထားသည္။ ထိုသို႔ ဆင္ျခင္ျခင္းအားျဖင့္ မိမိတို႔ ကိုယ္, ႏႈတ္, စိတ္တို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္တရားမ်ားအား လံုး၀မူလည္း ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္သည္။  ေလ်ာ့ပါးျခင္းမူလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ (သဗၺေသာ ၀ါ ဒုစရိတံ ပဟီယတိ တႏု ၀ါ ပန ေဟာတိ)

****
မိမိတို႔ ကိုယ္, ႏႈတ္, စိတ္တို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ ဒုစ႐ိုက္တရားမ်ား ေခါင္းပါး, ပေပ်ာက္ေစရန္ မည္သို႔ က်င့္ႀကံရမည္ဟူေသာ နည္းလမ္းအား ၇-ႏွစ္သားအ႐ြယ္ သားေတာ္အရွင္ရာဟုလာအား ေဟာၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။

တစ္စံုတစ္ခုေသာ အမူအား မျပဳလုပ္မီျဖစ္ေစ, ျပဳလုပ္ဆဲျဖစ္ေစ, ျပဳလုပ္ၿပီးျဖစ္ေစ “ဤအမႈသည္ မိမိအား ထိခိုက္ေစႏိုင္သေလာ, သူတစ္ပါးအား ထိခိုက္ေစႏိုင္သေလာ, ႏွစ္ဦးစလံုးအား ထိခိုက္ေစႏိုင္သေလာ” ဟု ၾကည့္႐ႈ ဆင္ျခင္ရမည္။ အကယ္၍ “မိမိအား ျဖစ္ေစ, သူတစ္ပါးအား ျဖစ္ေစ, ႏွစ္ဦးစလံုးအား ျဖစ္ေစ ထိခိုက္ေစႏိုင္သည့္ မေကာင္းေသာ အမႈျဖစ္သည္” ဟု သိပါက မျပဳရေသးလွ်င္ မျပဳသင့္။ ျပဳဆဲျဖစ္ပါက ရပ္တန္႔ ႐ုပ္သိမ္းရမည္။ ျပဳၿပီးျဖစ္ပါက မိမိသည္ ဤအမႈအား က်ဳးလြန္မိပါသည္ဟု ဆရာထံျဖစ္ေစ, ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ထံ ျဖစ္ေစ ဖြင့္ဟ၀န္ခံ၍ ေနာင္တြင္ မက်ဳးလြန္မိေစရန္ ေစာင့္ထိန္းရသည္။ အကယ္၍ မိမိ, သူတစ္ပါးတို႔အား မထိခိုက္ေစသည့္ ေကာင္းေသာ အမႈျဖစ္ပါက မျပဳရေသးလွ်င္ ျပဳထိုက္၏။ ျပဳဆဲျဖစ္ပါက ဆက္လက္ အားထုတ္ရသည္။ ျပဳၿပီးျဖစ္လွ်င္ ႏွစ္သက္ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္ကာ ထိုကုသိုလ္တရားတို႔ ေန႔ညမျပတ္ ပြားမ်ားေစရမည္။ ဤကား အသက္ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာ သားေတာ္ရာဟုလာ နားလည္ေစရန္ ႐ိုးရွင္းစြာ ေဟာၾကားခဲ့သည့္ အမၺလ႒ိကရာေလာ၀ါဒသုတ္၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

ကမၼႆကတ(၂) - ကံ၏ အေမြဆက္ခံျခင္း

ဆက္စပ္ဖတ္ရန္ - တာ၀န္, ကမၼႆကတ

ကမၼ (ကံ) ဟူသည္ တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ “အလုပ္, အမႈ” ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ ဘာသာအယူ၀ါဒတို႔အလိုက္ ကံတရားအား နားလည္ေသာ အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲေနပါသည္။ ဗုဒၶပြင့္ထြန္းေသာကာလတြင္ ျဗာဟၼဏတို႔၏ ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈအရ ကံဟူသည္ ယဇ္ပူေဇာ္ပသျခင္း အမႈကိစၥမ်ားအျဖစ္ လက္ခံၾကသူမ်ား ရွိသည္။ ဂ်ိန္းဘာသာ ကိုးကြယ္သူမ်ားက ကံဟူသည္ မိမိတို႔ ျပဳခဲ့သမွ် မိမိတို႔၏ ၀ိညာဥ္တြင္ ကပ္ၿငိပါလာေသာ အညစ္အေၾကး အျဖစ္ ခံယူၾကသည္။ အခ်ိဳ႕႐ုပ္၀ါဒီတို႔ကမူ မိမိတို႔ ျပဳမူေသာ အျပဳအမူမ်ား၏ အေကာင္း အဆိုးကို လက္မခံ ပစ္ပယ္ၾကသည္။

ဗုဒၶပြင့္ထြန္းလာသည့္ ေခတ္ကာလ၌ လူတို႔သည္ အမ်ိဳးဇာတ္ကို အလြန္ေရးေပးေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ျဗာဟၼဏမ်ိဳးတြင္ ဖြားျမင္သူသည္ ျဗာဟၼဏျဖစ္သည္။ ဒြန္းစ႑ားမ်ိဳးတြင္ ဖြားျမင္သူသည္ ဒြန္းစ႑ားျဖစ္သည္။ ကုန္သည္မ်ိဳးတြင္ ဖြားျမင္သူသည္ ကုန္သည္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ မိမိတို႔၏ အသက္ေမြးမႈႏွင့္ လူမႈေရးအဆင့္အတန္းသည္ မိဘမ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္အား အေမြဆက္ခံရေသာ ေခတ္ကာလဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သုတၱနိပါတ္ႏွင့္ မဇၩိမနိကာယ္မွ ၀ါေသ႒သုတ္တြင္ “အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ပါသေလာ, ကံေၾကာင့္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ပါသေလာ” ဟူသည့္ အျငင္းပြားေနေသာ ျပႆနာအား ေမးေလွ်ာက္ရာ ဗုဒၶက ျမက္သစ္ပင္ အမ်ိဳးမိ်ဳး, ငွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး, ကုန္းသတၱ၀ါ အမ်ိဳးမ်ိဳး, ေရသတၱ၀ါ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အသြင္အျပင္ကြဲျပားျခင္းသည္ အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္ ကြဲျပားသည္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ ကြဲျပားျခင္းသည္ကား မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ မိမိတို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ျပဳလုပ္ေသာ အလုပ္ေပၚ မူတည္၍ လယ္သမား, ကုန္သည္စသျဖင့္ ကြဲျပားျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ သိျမင္ျခင္းသည္ ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးအား သိျမင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဟာၾကားထားပါသည္။

ကႆေကာ ကမၼဳနာ ေဟာတိ၊ သိပၸိေကာ ေဟာတိ ကမၼဳနာ။
၀ါဏိေဇာ ကမၼဳနာ ေဟာတိ၊ ေပႆိေကာ ေဟာတိ ကမၼဳနာ။
ေစာေရာပိ ကမၼဳနာ ေဟာတိ၊ ေယာဓာဇီေ၀ါပိ ကမၼဳနာ။
ယာဇေကာ ကမၼဳနာ ေဟာတိ၊ ရာဇာပိ ေဟာတိ ကမၼဳနာ။
ဧ၀ေမတံ ယထာဘူတံ၊ ကမၼံ၀ိပါကေကာ၀ိဒါ။
ပဋိစၥသမုပၸါဒဒႆာ၊ ကမၼေကာ၀ိဒါ။ (မ-၂-၄၆၀၊ မဇၩိမနိကာယ္-မဇၩိမပဏၰာသ-ျဗာဟၼဏ၀ဂ္-၀ါေသ႒သုတ္)

အလုပ္ျဖင့္ လယ္သမား ျဖစ္၏။ အလုပ္ျဖင့္ လက္မႈပညာသည္ ျဖစ္၏။
အလုပ္ျဖင့္ ကုန္သည္ ျဖစ္၏။ အလုပ္ျဖင့္ အေစခံ ျဖစ္၏။
အလုပ္ျဖင့္ သူခိုး ျဖစ္၏။ အလုပ္ျဖင့္ စစ္သား ျဖစ္၏။
အလုပ္ျဖင့္ ယဇ္ပူေဇာ္သူ ျဖစ္၏။ အလုပ္ျဖင့္ မင္းျဖစ္၏။
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို သိျမင္၍၊ ကံ, ကံ၏ အက်ိဳး၌ လိမၼာကုန္ေသာ ပညာရွိသည္
ဤသို႔ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ကံကို သိ၏။

ဤသုတ္တြင္ ကံ၏ အဓိပၸါယ္အား အလြန္႐ိုးရွင္း၍ အေျခခံက်ေသာ “ျပဳလုပ္ေသာ အလုပ္, အမႈ” ဟူသည့္ မူရင္းအဓိပၸါယ္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ကာ ထိုေခတ္၏ ဇာတ္ခြဲျခားမႈစနစ္ကို ဆန္႔က်င္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ မိမိတို႔ ျပဳေသာအမႈတို႔ကို (ကံတို႔ကို) အေမြဆက္ခံၾကရသည္ဟု ေဟာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

****

ကမၼႆကာ, မာဏ၀, သတၱာ ကမၼဒါယာဒါ ကမၼေယာနီ ကမၼဗႏၶဴ ကမၼပဋိသရဏာ။ ကမၼံ သေတၱ ၀ိဘဇတိ ယဒိဒံ - ဟီနပၸဏီတတာယာတိ။ (မ-၃-၂၈၉၊ မဇၩိမနိကာယ-ဥပရိပဏၰာသ-၀ိဘၤဂ၀ဂ္-စူဠကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္)

လုလင္… သတၱ၀ါတို႔သည္ မိမိျပဳေသာ ကံ၏ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ကုန္၏။ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္ကုန္၏။ ကံ အေၾကာင္းရင္း ရွိကုန္၏။ ကံသည္ ေဆြမ်ိဳး ျဖစ္ကုန္၏။ ကံသည္ အားကိုးရာ ျဖစ္ကုန္၏။ ကံေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔သည္ အယုတ္ အျမတ္ ကြဲျပားၾကရသည္။

“ကံ၏ အေမြဆက္ခံၾကရသည္” ဆိုရာတြင္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ မိမိတို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ ျပဳလုပ္ေသာ ကံတို႔၏ အေမြကို ဆက္ခံၾကရျခင္းမွ်ကိုသာ ဆိုလိုသည္မဟုတ္။ ခ်မ္းသာေသာ အမ်ိဳးတြင္ ဖြားျမင္ျခင္း, စစ္မက္ျဖစ္ပြားေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေမြးဖြားလာျခင္းတို႔သည္ (မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္) မိမိတို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္ျခင္း မဟုတ္။ ပစၥဳပၸန္ကံမ်ား၏ အေမြခံျခင္းလည္း မဟုတ္။ အတိက္ဘ၀က ျပဳခဲ့ေသာ ကံတို႔၏ အေမြဆက္ခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ လူခ်င္း တူပါလွ်က္ အသက္ရွည္ျခင္း, တိုျခင္း, အနာေရာဂါထူျခင္း, က်န္းမာျခင္းစသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးေလ်ာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္သည္ ကံေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔ အယုတ္အျမတ္ ကြဲျပားရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျဖၾကားခဲ့သည္။ သူတစ္ပါး အသက္အား သတ္သူသည္ ေသလြန္ေသာ္ အပါယ္က်ရသည္။ အကယ္၍ အပါယ္မက်ဘဲ လူအျဖစ္ေရာက္ရွိပါကလည္း အသက္တို ရ၏။ ဤသို႔ပင္ အတိတ္က ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အေကာင္းအဆိုး ကံမ်ား၏ အေမြကုိလည္း ခံယူၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ကံ၏ အေမြဆက္ခံျခင္း” သည္ အတိတ္ကံ အေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ ကံ အသစ္မ်ား၏ အေမြကို ဆက္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

အကယ္၍ မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ မိမိတို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ ျပဳလုပ္ေသာ ကံမ်ားက မိမိတို႔၏ ဘ၀ကို ျပ႒ာန္းေနသည္ဟု ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားအတြက္ မ်က္ႏွာသာေပး, မေပးဟူေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ား, အကန္႔အသတ္ျပဳေနေသာ အေျခအေနမ်ားသည္ အတိတ္ကံမ်ား၏ အက်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူပင္ မိမိတို႔၏ ယေန႔႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္လည္း အနာဂတ္အတြက္ အေျခေန, အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ဖန္တီးေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

90/10 Principle

Discover this 90/10 Principle.
It will change your life (or at least the way you react to situations).
—

WHAT IS THIS PRINCIPLE?

10% of life is made up of what happens to you…
90% of life is decided by how you react.

WHAT THAT THIS MEAN?

We really have NO control over the 10% of what happens to us.
The 90% is different.
YOU determine the 90%
HOW?
By your reaction.
You cannot control a red light.
However, you can control your reaction.
Do not let people fool you.
YOU can control how you react.
—o0o—
Let’s see this example:
http://www.youtube.com/watch?v=VcOzSogr9r4&feature=related

You are having breakfast with your family.
Your daughter knocks over a cup of coffee onto your business shirt.
YOU HAVE NO CONTROL over what has just happened.
What happens next will be determined by HOW YOU REACT.
…
You curse.
You harshly scold your daughter for knocking the cup over.
She breaks down in tears.
After scolding her, you turn to your wife and criticize her for placing the cup too close to the edge of the table.
A short verbal battle follows.
You storm upstairs and change your shirt.
Back downstairs, you find your daughter has been too busy crying to finish her breakfast and getting ready to go to school.
She misses the bus.
Your spouse must leave immediately for work.
You rush to the car and drive your daughter to school.
Because you are late,
you drive 40 miles per hour in a 30 mph speed limit zone.
After a 15-minute delay and throwing $60.00 traffic fine away,
you arrive at school.
Your daughter runs into the building without saying goodbye.
After arriving the office 20 minutes late,
you realize your forgot your briefcase.
Your day has started terrible.
As it continues, it seems to get worse and worse.
You look forward to coming home.
When you arrive home, you find a small wedge
in your relationship with your wife and daughter.
Why?
Because of how you reacted in the morning.
-
Why did you have a bad day?
A) Did the coffee cause it?
B) Did your daughter cause it?
C) Did the policeman cause it?
D) Did you cause it?
The answer is: D
-
You had NO CONTROL over what happened with the coffee.
How you reacted in those 5 seconds is what caused your bad day!
>>>
Here is what could have and should have happened.
<<< Coffee splashes over you. Your daughter is about to cry. You gently say: “It’s okay, honey, you just need to be more careful next time.” Grabbing a towel, you go upstairs and change your shirt. You grab your briefcase, and come back down in time to look through the window and see your child getting on the bus. She turns and waves. You arrive 5 minutes early and cheerfully greet the staff. … Notice the difference?
Two different scenarios.
Both started the same.
Both ended different.
WHY? Because of how you reacted.
You really have no control over 10% of what happens in your life. The other 90% was determined by your reaction. . . .
—————————————-
Absolutely everything we do, give, say or even think,
It’s like a Boomerang.
It will come back to us.
If we want to receive, we need to learn to give first…
Maybe we will end with our hands half empty, but our hearts will be filled with love. And those who love life, have that feeling marked in their hearts.
***Fwd email က ရတာကို ထပ္ဆင့္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။