အခ်ိန္ဇယားအရ တေန႔တာ အားထုတ္ရမည့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကုန္ဆံုးလို႔ အိပ္ယာ၀င္ အနားယူဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ မိမိအတြက္ ေနရာခ်ထားေပးေသာ အိပ္ယာေနရာတြင္ အရံသင့္ခင္းထားၿပီးေသာ ခပ္ပါးပါး ေမြ႔ယာေလးမွာ မျဖစ္မေန က်ေနာ္ ေက်ာခင္းရေပေတာ့မည္။ စိတ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ သဘာ၀ ဟာ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတယ္.. လို႔ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေဟာလိုက္တာပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြကေတာ့ ေဆာက္တည္ရာ မရပါဘူး။ လူတိုင္းမွာ အားငယ္တတ္တဲ့ စိတ္အခံေလးေတာ့ ရွိၾကမယ္ လို႔ က်ေနာ္ေတြးထင္ေနမိတယ္။ စိတ္အေၾကာင္းလည္း တခါမွ မေလ့လာဖူးပါဘူး။ အခုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ မသိ သိေအာင္ကို လုပ္ရမည့္ အေျခေရာက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္က ရိပ္သာတခုမွာ တရားအားထုတ္ဖို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီေလ…။
*****
လူေတြမွာ အထူးသျဖင့္ ငယ္စဥ္ဘ၀မွာေပါ့ေလ… ဆင္းရဲလို႔၊ ရုပ္ဆိုးလို႔၊ မိဘေဆြမ်ိဳးဂုဏ္ နိမ့္လို႔၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔၊ စာညံ့လို႔…စတဲ့ အခ်က္ေတြေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးေတြမွာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ရတတ္ၾကတယ္။ ေျပာပေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြမဟုတ္ပဲ၊ သာမန္ အေသးအဖြဲကိစၥေတြက ထပ္္ဖန္တလဲလဲ ျဖစ္လာျပန္ရင္လည္း အားငယ္တဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္သြားတတ္ၾကေသးတယ္… လို႔ က်ေနာ္ ၾကားဖူးနား၀ ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္ရဲ့ ငယ္စဥ္ဘ၀၊ ဘ၀ေပး အေျခအေနကေတာ့ အေတာ္ေလး သာသာယာယာ ရွိပါတယ္။ မယ္မယ္ရရ ဘာ အစြန္းအထင္းမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေဖေဖ ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ ၁၅ႏွစ္သား ရွိပါၿပီ။ ေဖေဖ့လက္ငုတ္လက္ရင္း ဆန္ဆိုင္ကို ေမေမက ဟန္မပ်က္ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ ေဖေဖရွိကတည္းက သြန္သင္ဆံုးမခဲ့လို႔ က်ေနာ္ စီးပြားေရးကိုလည္း ၀ါသနာပါပါတယ္။ ပညာေရးမွာလည္း မညံ့ပါဘူး။ ေမေမ့ ဆန္ဆိုင္မွာ ေကာင္းေကာင္းအကူအညီ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတယ္ ဆန္ဆိုင္ဆိုေတာ့ အေလးအပင္ေတြေတာ့ မ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အေရာင္းအ၀ယ္က ေကာင္းေနေတာ့လည္း ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကို ကူညီႏိုင္တဲ့ သားလိမၼာအျဖစ္ကို ရလို႔ ၀မ္းသာရပါတယ္။
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေမေမ့ ဆန္ဆိုင္မွာ ကူေနတုန္း တေန႔မွာေတာ့ ေမေမက “ဟဲ့သား… လာစမ္း လာစမ္း ဒီနား လာစမ္း” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို အလန္႔တၾကား လွမ္းေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ေမေမ့နား ေရာက္သြားေတာ့ “ဟိုဘက္လွည့္စမ္း” ဆိုလို႔ ေမေမ့ကို ေက်ာေပးလိုက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္ကို လက္နဲ႔ ေနရာအႏွံ့ လိုက္စမ္းတယ္။ ဟိုနားႏွိပ္လိုက္ ဒီနားႏွိပ္လိုက္နဲ႔ ဖိၾကည့္ၿပီး… “နာလား… နာလား” လို႔လည္း ေမးတယ္…။ က်ေနာ္ကလည္း “မနာပါဘူး ေမေမရဲ႕ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ” လို႔ ေမးမွ… “ငါ့သား ေက်ာျပင္ ဘယ္နဲ႔ ညာ မညီေတာ့ဘူး… ညာဘက္က ခုံးထြက္ေနတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ မွန္အေသအခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့မွ က်ေနာ္ရဲ႕ ညာဘက္ ပခံုးက နိမ့္က်ေနခဲ့ၿပီး၊ ညာဘက္လက္ျပင္က ေငါထြက္ေနတာ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္မ်က္စိထဲမယ္ ေက်ာမွာ ဘုႀကီးနဲ႔ ခါးကံုးႀကီးရဲ႕ပံု ထင္လာၿပီး… က်ေနာ္ စိတ္ကေလးပါ နိမ့္က်သြားသလို ခံစားမိတယ္…။
အဲ့ဒီည.. ေမေမက က်ေနာ့္အိပ္ယာေပၚ တေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာေလးတခု လာခင္းေပးတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အိပ္ယာထဲ ေသးေပါက္တတ္လို႔ ေမြ႔ယာနဲ႔ မအိပ္ရဘူး ခင္ဗ်။ ေနာက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ သင္ဖ်ဴးးေလးခင္းၿပီး ရိုးရိုးရွင္းရွင္း အိပ္ရတာကို ႏွစ္သက္ေနမိလို႔၊ ေမြ႔ယာနဲ႔ အိပ္ခ်င္တယ္လို႔လည္း ေမေမ့ကို တခါမွ မပူဆာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ေမေမခင္းေပးတဲ့ ေမြ႔ယာေလး ေပၚမွာလည္း က်ေနာ္ ဟန္က်ပန္က် ေသေသခ်ာခ်ာ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။ မညီညာေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္မွာ နိမ့္ဆင္းေနတဲ့ဖက္အတြက္ ေမြ႔ယာေလးဟာ ေမြ႔ယာမမည္ေတာ့ပဲ အခုအခံတခုသာ ျဖစ္ေနတာ ေမေမ့ကို မသိေစခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေမေမက က်ေနာ့္ကို ေဆးခန္းျပေပးပါတယ္။ အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ကုသမႈခံယူဖို႔ သူတာ၀န္က်ရာ မသန္မစြမ္းေဆးရံုကို လာခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဆန္အိတ္ေတြကို ေဟာသည္လို ေဟာသည္လို သယ္မ ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မသန္မစြမ္း ေဆးရံုကို လာဖို႔ ေခၚေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ လိုအပ္ရင္.. ေရာဂါရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုကိုေတာင္ သြားသင့္ သြားရေသးတာပဲဗ်ာ။ မသန္မစြမ္း ဆိုေတာ့လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ သြားရတာပ…။ က်ေနာ္က ေမေမ့ အဆံုးအမေအာက္မွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားရွိသူလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေဆးရံုက သမိုင္းမွာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တက္ေနတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ရွိရာ အင္းစိန္နဲ႔ ဘာေ၀းလို႔လဲ…။ ေဆးရံုသြားရင္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဖၚလိုက္ေပးလို႔ ေမေမေတာင္ သက္သာေသး။
တခု မေကာင္းတာကေတာ့… အစအေနာက္သန္ရာမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သား က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ့္ကို ေဂ်ာ့ဘု လို႔ ေခၚၾကတယ္ဗ်…။ အေမရိကန္သမၼတေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕… ေက်ာက ဘုေနလို႔ ေက်ာဘု … ေဂ်ာ့ဘု လို႔ ေခၚၾကတာ…။ ေကာင္မေလးေတြေရွ႕ အေခၚခံထိရင္ေတာ့ ရွက္သလိုလိုပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အေရးမႀကီးပါဘူး။ က်ေနာ္မွ ရင္မခုန္တတ္ေသးတာ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာက ဘုကလည္း အကႌ် ပြပြ ၀တ္ထားရင္ မသိသာလွပါဘူး။ တေနကုန္ သြားလာလႈပ္ရွား… စာၾကည့္ခ်ိန္မွာ ၾကာျမင့္စြာ စာထိုင္ၾကည့္ထားမိတာေတြက ည အိပ္ယာ၀င္မွသာ ဒုကၡေပးတာ…။ က်ေနာ့္ ေက်ာရိုးက ေကာက္ေနတာလား… ေကာ့ေနတာလား… ဘာလိုႀကီး ျဖစ္ေနတာလဲေတာ့ မသိဘူးဗ်ား… ေအာင္မေလး အမေလး တ ၿပီးမွာ ေက်ာခင္းလို႔ရတာပါ။ ေမေမက ဦးစိုင္း… မိဂသီ တိုင္းရင္းေဆးေတြ က်ေနာ္ စာဖတ္ေနခ်ိန္ ေနာက္ေက်ာကို လာလာလိမ္းေပးရွာတယ္…။ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ဦးစိုင္းအေၾကာေျပ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကို တိုင္ကီနဲ႔ ေဆာင္ထားရမတတ္ပါပဲဗ်ာ။
ေႁမြလိုတြားသြား၊ ယုန္လိုခုန္ အစရွိတဲ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး လုပ္ရတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြနဲ႔ Physiotherapy လို႔ ေခၚတဲ့ ကုထံုးႀကီးကို စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္ႀကီးကို ေဆြးေႏြးၾကည့္တယ္။ “ဆရာရယ္ အျမန္ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကုထံုးေလးမ်ားရွိေလသလား” လုိ႔ပါ။ အျမန္ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကုနည္းကေတာ့ ခြဲစိတ္ျခင္းပဲတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ေပးႏိုင္တဲ့ ေဆးရံုေဆးခန္းသံုး ပစၥည္းကိရိယာ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ စြန္႔စားမႈ ႀကီးေလးတဲ့ ဒီကုထံုးကို ဆရာႀကီးက အားမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေဂ်ာ့ဘု က ေဂ်ာ့ဘု …။ ေက်ာက ဘုုက မေပ်ာက္ႏိုင္ေသးပဲ၊ ရင္ထဲမွာ အဖုတခု ရလာျပန္တယ္။
က်ေနာ့္ ေက်ာက ဘုကေတာ့ Scoliosis လို႔ ေခၚၿပီး၊ ရင္ထဲက ဘုေလးကေတာ့ စုေလးေ၀ လို႔ေခၚတယ္။ ေက်ာေပၚက ဘု ဘယ္အခ်ိန္က စထြက္ေနမွန္းမသိသလို၊ ရင္ဘတ္ထဲက အဖု ဘယ္အခိ်န္က စ ၀င္ေနမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ စုေလးေ၀ က က်ေနာ့္တို႔ အတန္းထဲကပါပဲ။ စာသင္ခ်ိန္ အတန္းထဲမွာ သူ႔ပံုေလးေတြ ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲတယ္။ သူနားမလည္တဲ့ စာေတြ ရွင္းျပတယ္။ အခ်စ္စစ္တခုကို ဖြင့္ဟဖို႔ က်ေနာ့္မွာ ဘာမွ သိမ္ငယ္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ႀကီးကို အယင္ တိုင္ပင္တယ္ “က်ေနာ့္ေရာဂါဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ သားသမီးရဖို႔ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္ပါသလား” လို႔…။ “ဘာျပႆနာမွ မရွိႏိုင္ဘူး” ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးရဲ႕ အေျဖစကားၾကားမွ စုေလးေ၀ ကို ဖြင့္ေျပာခဲ့တာပါ။ စုေလးကလည္း “သူ႔ကို စာေတာ္လို႔ သိလား” ဆိုတဲ့ မပြင့္တပြင့္ေလသံေလးနဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ စုေလးေ၀ ကို တဘ၀လံုးစာ က်ေနာ္ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ အသီးသီး၀င္ၿပီး၊ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ စုေလးနဲ႔ က်ေနာ္ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ နားနဲ႔ မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာဦး ခန္း၀င္ပစၥည္းတခုျဖစ္တဲ့ အိပ္ယာကုတင္က ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမြ႔ယာႀကီးဟာ အင္မတန္ အိစက္ညက္ေညာပါတယ္။ အိပ္ယာ၀င္ခါနီး က်ေနာ့္ေက်ာကို ဒဏ္ေၾကေဆး လိမ္းေပးရတဲ့ တာ၀န္ကို ေမေမဆီကေန စုေလးက လွြဲေျပာင္းယူတယ္။ စုေလးကလည္း ရက္ရွည္ လမ်ား မၿငီးမျငဴ ၾကင္ၾကင္နာနာ လိမ္းေပးခဲ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္မွာသာ စုေလးကို အားနာတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားငယ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ဒီဘုႀကီး ဆက္လက္ႀကီးထြားမလာပါေစနဲ႔လို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းရတာ အေမာပါပဲ။ ခင္မ်ားတို႔ စိတ္မေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ၾကနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔စုေလးမွာ ရင္ေသြးရတနာ မထြန္းကားခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အျပစ္လား။ စုေလး အျပစ္လား။ အေျခအေနနဲ႕ အေၾကာင္းအေပါင္းေတြ မစံုလို႔လားဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး မသိႏိုင္ပါဘူး။
တဦးတည္းေသာ သားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ တဦးတည္းေသာ သမီး ျဖစ္တဲ့ စုေလးတို႔ရဲ႕ မိ်ဳးဆက္သစ္ဆိုတာက ေမွ်ာ္ေလေ၀းေ၀း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ ထဲက ကေလးတေယာက္ကို ေက်ြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ ပညာသင္ေပးခဲ့တယ္။ ေမြးစားသားရယ္ ဘာရယ္လိုေတာ့ တရား၀င္ မဟုတ္ပါဘူး။ စုေလးဟာ က်ေနာ္ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီး တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္တဲ့ အမိ်ဳးသမီးပါ။ စုေလး.. ရင္သား ကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးေတာ့ အသက္ ေလးဆယ္... အင္း... ေလးဆယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္သာ အရိုးကင္ဆာနဲ႕ ေသသင့္တာလို႔ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေတြးမိပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမြ႕ယာႀကီးမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ… စုေလး မရွိေတာ့ေပမဲ့… သူ႔ ေခါင္းအံုးေလးကို က်ေနာ္ ဖယ္မပစ္ပါဘူး…ဒီအတိုင္းေလး ထားတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကလည္း နာတယ္။ ရင္ထဲကလည္း နာတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ အလုပ္တာ၀န္နဲ႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ေနရာအႏွံ ခရီး အတို အရွည္ေတြ သြားခဲ့ရဖူးတယ္။ တည္းခိုခဲ့တဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြက သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားေတြကေတာ့ သက္သာၾကေပမယ္။ က်ေနာ့္ အိပ္ယာက မတြန္႔မေၾကပဲကိုး။ မတြန္႔မေၾကဆို က်ေနာ္က ေမြ႕ယာေပၚမွာမွ ေက်ာမခင္းေတာ့ပဲကိုဗ်။ ေနာက္ေတာ့ သတၱ၀ါေတြကို က်ေနာ့္ ေက်ာရိုးလို တြန္႔မေန၊ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားေတြလို ေၾကမေနပါေစနဲ႔ လို႔ သြားရင္းလာရင္း ေမတၱာပို႔တတ္တဲ့ အေလ့အထေလး ရလာတယ္။ ၾကာေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ၊ အမွတ္တရေတြ၊ အတိတ္နမိတ္ေတြကိုပဲ အေလးဂရုျပဳၿပီး ရွင္သန္ေနမိတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀ႀကီးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ အခုေတာ့ ေမတၱာ ဘာ၀နာက တဆင့္တက္လို႔ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားဖို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနၿပီေပါ့ဗ်ာ…။
*****
ေမြ႔ယာသစ္ေလးေပၚ လဲေလွာင္းဖို႔ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို လွဲခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဉာဏ္ထဲ အသိတခု လင္းလက္ျဖာသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က မသိမိုက္မွားစြာ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ခံႏိုင္စြမ္းကို မခ်င့္ခ်ိန္ သတိမမူပဲ… မႏိုင္တဲ့ ၀န္ေတြ ထမ္းခဲ့လို႔ တဘ၀လံုးစာ အနာေရာဂါ ရခဲ့တယ္…။ ဒီလိုပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္မွာလည္း လြမ္းဆြတ္မႈေတြ၊ အလိုမက်မႈေတြ၊ ေတြေ၀ မိန္းေမာမႈေတြ တနင့္တပိုး ထမ္းပိုးထားမယ္ ဆိုရင္…။ ။
*****
လူေတြမွာ အထူးသျဖင့္ ငယ္စဥ္ဘ၀မွာေပါ့ေလ… ဆင္းရဲလို႔၊ ရုပ္ဆိုးလို႔၊ မိဘေဆြမ်ိဳးဂုဏ္ နိမ့္လို႔၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔၊ စာညံ့လို႔…စတဲ့ အခ်က္ေတြေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးေတြမွာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ရတတ္ၾကတယ္။ ေျပာပေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြမဟုတ္ပဲ၊ သာမန္ အေသးအဖြဲကိစၥေတြက ထပ္္ဖန္တလဲလဲ ျဖစ္လာျပန္ရင္လည္း အားငယ္တဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္သြားတတ္ၾကေသးတယ္… လို႔ က်ေနာ္ ၾကားဖူးနား၀ ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္ရဲ့ ငယ္စဥ္ဘ၀၊ ဘ၀ေပး အေျခအေနကေတာ့ အေတာ္ေလး သာသာယာယာ ရွိပါတယ္။ မယ္မယ္ရရ ဘာ အစြန္းအထင္းမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေဖေဖ ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ ၁၅ႏွစ္သား ရွိပါၿပီ။ ေဖေဖ့လက္ငုတ္လက္ရင္း ဆန္ဆိုင္ကို ေမေမက ဟန္မပ်က္ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ ေဖေဖရွိကတည္းက သြန္သင္ဆံုးမခဲ့လို႔ က်ေနာ္ စီးပြားေရးကိုလည္း ၀ါသနာပါပါတယ္။ ပညာေရးမွာလည္း မညံ့ပါဘူး။ ေမေမ့ ဆန္ဆိုင္မွာ ေကာင္းေကာင္းအကူအညီ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတယ္ ဆန္ဆိုင္ဆိုေတာ့ အေလးအပင္ေတြေတာ့ မ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အေရာင္းအ၀ယ္က ေကာင္းေနေတာ့လည္း ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကို ကူညီႏိုင္တဲ့ သားလိမၼာအျဖစ္ကို ရလို႔ ၀မ္းသာရပါတယ္။
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေမေမ့ ဆန္ဆိုင္မွာ ကူေနတုန္း တေန႔မွာေတာ့ ေမေမက “ဟဲ့သား… လာစမ္း လာစမ္း ဒီနား လာစမ္း” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို အလန္႔တၾကား လွမ္းေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ေမေမ့နား ေရာက္သြားေတာ့ “ဟိုဘက္လွည့္စမ္း” ဆိုလို႔ ေမေမ့ကို ေက်ာေပးလိုက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္ကို လက္နဲ႔ ေနရာအႏွံ့ လိုက္စမ္းတယ္။ ဟိုနားႏွိပ္လိုက္ ဒီနားႏွိပ္လိုက္နဲ႔ ဖိၾကည့္ၿပီး… “နာလား… နာလား” လို႔လည္း ေမးတယ္…။ က်ေနာ္ကလည္း “မနာပါဘူး ေမေမရဲ႕ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ” လို႔ ေမးမွ… “ငါ့သား ေက်ာျပင္ ဘယ္နဲ႔ ညာ မညီေတာ့ဘူး… ညာဘက္က ခုံးထြက္ေနတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ မွန္အေသအခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့မွ က်ေနာ္ရဲ႕ ညာဘက္ ပခံုးက နိမ့္က်ေနခဲ့ၿပီး၊ ညာဘက္လက္ျပင္က ေငါထြက္ေနတာ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္မ်က္စိထဲမယ္ ေက်ာမွာ ဘုႀကီးနဲ႔ ခါးကံုးႀကီးရဲ႕ပံု ထင္လာၿပီး… က်ေနာ္ စိတ္ကေလးပါ နိမ့္က်သြားသလို ခံစားမိတယ္…။
အဲ့ဒီည.. ေမေမက က်ေနာ့္အိပ္ယာေပၚ တေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာေလးတခု လာခင္းေပးတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အိပ္ယာထဲ ေသးေပါက္တတ္လို႔ ေမြ႔ယာနဲ႔ မအိပ္ရဘူး ခင္ဗ်။ ေနာက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ သင္ဖ်ဴးးေလးခင္းၿပီး ရိုးရိုးရွင္းရွင္း အိပ္ရတာကို ႏွစ္သက္ေနမိလို႔၊ ေမြ႔ယာနဲ႔ အိပ္ခ်င္တယ္လို႔လည္း ေမေမ့ကို တခါမွ မပူဆာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ေမေမခင္းေပးတဲ့ ေမြ႔ယာေလး ေပၚမွာလည္း က်ေနာ္ ဟန္က်ပန္က် ေသေသခ်ာခ်ာ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။ မညီညာေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္မွာ နိမ့္ဆင္းေနတဲ့ဖက္အတြက္ ေမြ႔ယာေလးဟာ ေမြ႔ယာမမည္ေတာ့ပဲ အခုအခံတခုသာ ျဖစ္ေနတာ ေမေမ့ကို မသိေစခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေမေမက က်ေနာ့္ကို ေဆးခန္းျပေပးပါတယ္။ အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ကုသမႈခံယူဖို႔ သူတာ၀န္က်ရာ မသန္မစြမ္းေဆးရံုကို လာခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဆန္အိတ္ေတြကို ေဟာသည္လို ေဟာသည္လို သယ္မ ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မသန္မစြမ္း ေဆးရံုကို လာဖို႔ ေခၚေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ လိုအပ္ရင္.. ေရာဂါရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုကိုေတာင္ သြားသင့္ သြားရေသးတာပဲဗ်ာ။ မသန္မစြမ္း ဆိုေတာ့လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ သြားရတာပ…။ က်ေနာ္က ေမေမ့ အဆံုးအမေအာက္မွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားရွိသူလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေဆးရံုက သမိုင္းမွာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တက္ေနတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ရွိရာ အင္းစိန္နဲ႔ ဘာေ၀းလို႔လဲ…။ ေဆးရံုသြားရင္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေဖၚလိုက္ေပးလို႔ ေမေမေတာင္ သက္သာေသး။
တခု မေကာင္းတာကေတာ့… အစအေနာက္သန္ရာမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သား က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ့္ကို ေဂ်ာ့ဘု လို႔ ေခၚၾကတယ္ဗ်…။ အေမရိကန္သမၼတေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕… ေက်ာက ဘုေနလို႔ ေက်ာဘု … ေဂ်ာ့ဘု လို႔ ေခၚၾကတာ…။ ေကာင္မေလးေတြေရွ႕ အေခၚခံထိရင္ေတာ့ ရွက္သလိုလိုပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အေရးမႀကီးပါဘူး။ က်ေနာ္မွ ရင္မခုန္တတ္ေသးတာ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာက ဘုကလည္း အကႌ် ပြပြ ၀တ္ထားရင္ မသိသာလွပါဘူး။ တေနကုန္ သြားလာလႈပ္ရွား… စာၾကည့္ခ်ိန္မွာ ၾကာျမင့္စြာ စာထိုင္ၾကည့္ထားမိတာေတြက ည အိပ္ယာ၀င္မွသာ ဒုကၡေပးတာ…။ က်ေနာ့္ ေက်ာရိုးက ေကာက္ေနတာလား… ေကာ့ေနတာလား… ဘာလိုႀကီး ျဖစ္ေနတာလဲေတာ့ မသိဘူးဗ်ား… ေအာင္မေလး အမေလး တ ၿပီးမွာ ေက်ာခင္းလို႔ရတာပါ။ ေမေမက ဦးစိုင္း… မိဂသီ တိုင္းရင္းေဆးေတြ က်ေနာ္ စာဖတ္ေနခ်ိန္ ေနာက္ေက်ာကို လာလာလိမ္းေပးရွာတယ္…။ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ဦးစိုင္းအေၾကာေျပ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကို တိုင္ကီနဲ႔ ေဆာင္ထားရမတတ္ပါပဲဗ်ာ။
ေႁမြလိုတြားသြား၊ ယုန္လိုခုန္ အစရွိတဲ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး လုပ္ရတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြနဲ႔ Physiotherapy လို႔ ေခၚတဲ့ ကုထံုးႀကီးကို စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္ႀကီးကို ေဆြးေႏြးၾကည့္တယ္။ “ဆရာရယ္ အျမန္ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကုထံုးေလးမ်ားရွိေလသလား” လုိ႔ပါ။ အျမန္ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကုနည္းကေတာ့ ခြဲစိတ္ျခင္းပဲတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ေပးႏိုင္တဲ့ ေဆးရံုေဆးခန္းသံုး ပစၥည္းကိရိယာ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ စြန္႔စားမႈ ႀကီးေလးတဲ့ ဒီကုထံုးကို ဆရာႀကီးက အားမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေဂ်ာ့ဘု က ေဂ်ာ့ဘု …။ ေက်ာက ဘုုက မေပ်ာက္ႏိုင္ေသးပဲ၊ ရင္ထဲမွာ အဖုတခု ရလာျပန္တယ္။
က်ေနာ့္ ေက်ာက ဘုကေတာ့ Scoliosis လို႔ ေခၚၿပီး၊ ရင္ထဲက ဘုေလးကေတာ့ စုေလးေ၀ လို႔ေခၚတယ္။ ေက်ာေပၚက ဘု ဘယ္အခ်ိန္က စထြက္ေနမွန္းမသိသလို၊ ရင္ဘတ္ထဲက အဖု ဘယ္အခိ်န္က စ ၀င္ေနမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ စုေလးေ၀ က က်ေနာ့္တို႔ အတန္းထဲကပါပဲ။ စာသင္ခ်ိန္ အတန္းထဲမွာ သူ႔ပံုေလးေတြ ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲတယ္။ သူနားမလည္တဲ့ စာေတြ ရွင္းျပတယ္။ အခ်စ္စစ္တခုကို ဖြင့္ဟဖို႔ က်ေနာ့္မွာ ဘာမွ သိမ္ငယ္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ႀကီးကို အယင္ တိုင္ပင္တယ္ “က်ေနာ့္ေရာဂါဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ သားသမီးရဖို႔ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္ပါသလား” လို႔…။ “ဘာျပႆနာမွ မရွိႏိုင္ဘူး” ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးရဲ႕ အေျဖစကားၾကားမွ စုေလးေ၀ ကို ဖြင့္ေျပာခဲ့တာပါ။ စုေလးကလည္း “သူ႔ကို စာေတာ္လို႔ သိလား” ဆိုတဲ့ မပြင့္တပြင့္ေလသံေလးနဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ စုေလးေ၀ ကို တဘ၀လံုးစာ က်ေနာ္ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ အသီးသီး၀င္ၿပီး၊ ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ စုေလးနဲ႔ က်ေနာ္ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ နားနဲ႔ မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာဦး ခန္း၀င္ပစၥည္းတခုျဖစ္တဲ့ အိပ္ယာကုတင္က ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမြ႔ယာႀကီးဟာ အင္မတန္ အိစက္ညက္ေညာပါတယ္။ အိပ္ယာ၀င္ခါနီး က်ေနာ့္ေက်ာကို ဒဏ္ေၾကေဆး လိမ္းေပးရတဲ့ တာ၀န္ကို ေမေမဆီကေန စုေလးက လွြဲေျပာင္းယူတယ္။ စုေလးကလည္း ရက္ရွည္ လမ်ား မၿငီးမျငဴ ၾကင္ၾကင္နာနာ လိမ္းေပးခဲ့တာပါပဲ။ က်ေနာ့္မွာသာ စုေလးကို အားနာတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားငယ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ဒီဘုႀကီး ဆက္လက္ႀကီးထြားမလာပါေစနဲ႔လို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းရတာ အေမာပါပဲ။ ခင္မ်ားတို႔ စိတ္မေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ၾကနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔စုေလးမွာ ရင္ေသြးရတနာ မထြန္းကားခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အျပစ္လား။ စုေလး အျပစ္လား။ အေျခအေနနဲ႕ အေၾကာင္းအေပါင္းေတြ မစံုလို႔လားဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး မသိႏိုင္ပါဘူး။
တဦးတည္းေသာ သားျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ တဦးတည္းေသာ သမီး ျဖစ္တဲ့ စုေလးတို႔ရဲ႕ မိ်ဳးဆက္သစ္ဆိုတာက ေမွ်ာ္ေလေ၀းေ၀း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ ထဲက ကေလးတေယာက္ကို ေက်ြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ ပညာသင္ေပးခဲ့တယ္။ ေမြးစားသားရယ္ ဘာရယ္လိုေတာ့ တရား၀င္ မဟုတ္ပါဘူး။ စုေလးဟာ က်ေနာ္ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီး တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္တဲ့ အမိ်ဳးသမီးပါ။ စုေလး.. ရင္သား ကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးေတာ့ အသက္ ေလးဆယ္... အင္း... ေလးဆယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္သာ အရိုးကင္ဆာနဲ႕ ေသသင့္တာလို႔ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေတြးမိပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ေမြ႕ယာႀကီးမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ… စုေလး မရွိေတာ့ေပမဲ့… သူ႔ ေခါင္းအံုးေလးကို က်ေနာ္ ဖယ္မပစ္ပါဘူး…ဒီအတိုင္းေလး ထားတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကလည္း နာတယ္။ ရင္ထဲကလည္း နာတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ အလုပ္တာ၀န္နဲ႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ေနရာအႏွံ ခရီး အတို အရွည္ေတြ သြားခဲ့ရဖူးတယ္။ တည္းခိုခဲ့တဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြက သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားေတြကေတာ့ သက္သာၾကေပမယ္။ က်ေနာ့္ အိပ္ယာက မတြန္႔မေၾကပဲကိုး။ မတြန္႔မေၾကဆို က်ေနာ္က ေမြ႕ယာေပၚမွာမွ ေက်ာမခင္းေတာ့ပဲကိုဗ်။ ေနာက္ေတာ့ သတၱ၀ါေတြကို က်ေနာ့္ ေက်ာရိုးလို တြန္႔မေန၊ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားေတြလို ေၾကမေနပါေစနဲ႔ လို႔ သြားရင္းလာရင္း ေမတၱာပို႔တတ္တဲ့ အေလ့အထေလး ရလာတယ္။ ၾကာေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ၊ အမွတ္တရေတြ၊ အတိတ္နမိတ္ေတြကိုပဲ အေလးဂရုျပဳၿပီး ရွင္သန္ေနမိတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀ႀကီးကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ အခုေတာ့ ေမတၱာ ဘာ၀နာက တဆင့္တက္လို႔ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားဖို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနၿပီေပါ့ဗ်ာ…။
*****
ေမြ႔ယာသစ္ေလးေပၚ လဲေလွာင္းဖို႔ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို လွဲခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဉာဏ္ထဲ အသိတခု လင္းလက္ျဖာသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က မသိမိုက္မွားစြာ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ခံႏိုင္စြမ္းကို မခ်င့္ခ်ိန္ သတိမမူပဲ… မႏိုင္တဲ့ ၀န္ေတြ ထမ္းခဲ့လို႔ တဘ၀လံုးစာ အနာေရာဂါ ရခဲ့တယ္…။ ဒီလိုပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္မွာလည္း လြမ္းဆြတ္မႈေတြ၊ အလိုမက်မႈေတြ၊ ေတြေ၀ မိန္းေမာမႈေတြ တနင့္တပိုး ထမ္းပိုးထားမယ္ ဆိုရင္…။ ။
(ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ဒဏ္ရာ၊ အသည္းက ဒဏ္ရာ၊ အသိမွားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြအတြက္ ဒဏ္ေၾကေဆးေတြ လိမ္းေပးတဲ့ တေယာက္ေသာသူအတြက္ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါတယ္။)
14 comments:
အစ ကေန အဆံုးေတာ့ ဖတ္လိုက္တယ္၊ ဖတ္ေကာင္းသလိုလိုေတာ့ရိွသား၊ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ေသခ်ာမသိလိုက္တာတခုဘဲ၊ ဖတ္သူ ဥာဏ္မမီွတာ ထင္ပါ့....
ခ်မ္း
ဖတ္ၿပီး ေကာ္မန္႔ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ ခ်မ္း ရွင့္
ဇာတ္သိမ္းမွာ အေၾကာင္းအရာေတြမ်ားၿပီး ၾကပ္ညပ္သြားတယ္ ထင္တယ္ေနာ္ း)
ဒီဇာတ္လမ္းထဲကတေယာက္က ပိုနာတာ..။
ကိုယ့္ထက္စာရင္....ေပါ့..။
ပံု..။
နာဖူးသူ
(ေတြးၾကည့္ေပါ့..ဘယ္သူျဖစ္နိုင္မလဲ ဆိုတာ)
မေတြးပါရေစနဲ႔
ေတြးခ်င္ဘူးေနာ္...ေနာ္
http://www.degolar.info/2011/10/return-to-burma-sequel-p.html ဒီေနရာက ကူးလာတာ...
ဘေလာက္မ်ားနွင့္ ေခြျဖဴ -
တီဇက္ေအနဲ့ တီတီဆြိ ဘေလာက္ကို ဖတ္ရင္ ပါးစပ္မေစ့ရ။ ဪ ေလာကဟာတယ္ေပ်ာ္စရာပါလား။ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ရယ္လို႕ရပါလားဟု ထင္လာ
ကိုေပါ ဘေလာက္ကို အေရာက္မာ ခ်ခ်င္ ေခါက္ခ်င္ ခြပ္ခ်င္ တီးခ်င္ စိတ္ေတြေပၚလာ၊ ကြန္မန္႕ေတြဖတ္အျပီ:မာ လူ႕ေလာက တေယာက္မွ မေကာင္းပါလား ဟု ျမင္သြား
ရီတာ ဘေလာက္ကိုအေရာက္မာ ျငင္းခ်င္ခုံခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာ
အမခ်စ္ မသက္ေဝ နဲ့ မခ်စ္စု တို႕ ဘေလာက္ေတြ ေရာက္ေတာ့ ေယာက္က်ားယူခ်င္စိတ္ေတြေပါက္ (ဟင္း:::::) ဆိုင္လားေတာ့တိဝူး
မခင္ဦးေမ ဘေလာက္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ခ်င္သလိုလို
ေဟာ အမသီတာ ဆီလဲေရာက္ေရာ ဘုရားတရား မေမ့သင့္ပါလား တရားစခန္းေလးဘာေလးဝင္အုန္းမွ (ဘယ္ေတာ့လဲေတာ့ မသိ) ဟု ေတြးမိသြား
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဪ စိတ္ေကာင္းေမြးရမယ္ လူ႕သက္တန္းတိုတိုေလး ဟု အေတြးေတြျဖစ္မိ
ဒီလူေတြပဲ ဖတ္မိေနလို႕ နမို႕ဆို လူလဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနျပီ။ ဟင္း
ေတာ္ေသးတယ္ ေခြျဖဴမွာ ဘေလာက္မရွိေပလို႕။ သူတို႕ေတြကိုအေက်ာေပးထားတာ ဟိ
ေပ်ာက္ေနတယ္ ထင္မာစိုးလို႕ ထင္တာေတြစြတ္ေရးသြားတယ္။ (စြတ္ေရးတဲ့ ဘေလာက္မာပဲ စြတ္တင္လိုက္မဟဲ့)
ကိုဘိြဳင္ (စာေပစီစစ္ေရး ညြန္ၾကားေရးမူး အဲ မွူး) - စာလုံးေပါင္းစစ္ေပးပါ ဟဲဟဲ
October 23, 2011 8:22 PM
ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ဒဏ္ရာ အသည္းက ဒဏ္ရာ အသိမွားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြအတြက္ ကုစားစရာ...
သီတာ ေပးခ်င္တဲ့ Message ကို ရလိုက္ပါတယ္... ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္း..... း)
ဒဏ္ရာေတြရေပမယ့္ ေဆးလိမ္းေပးမယ့္သူေလး ဂရုစိုက္ေပးမယ့္ သူေလးရွိလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ။
လူတစ္ေယာက္မွာ ျမင္ရတဲ့ ၀န္ေကာ မျမင္ရတဲ့
၀န္ေတြမပိမိေစဖို႕ အေရးၾကီးတာပဲေနာ့္။
စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဖတ္ျပီးေတာ႕ .
မမသီတာ အဲဒါတကယ္မဟုတ္ဘူးမဟုတ္လားဟင္
၀တၱဳမလား
လူကစိတ္မခိုင္ပါဘူးဆိုမွ း(
တကယ္ေမ်ာသြားတယ္
ခင္တဲ႕
ဒိုးကန္
အမသီတာ
ဒဏ္ရာဆိုရင္ ဘယ္ဒဏ္ရာမွ မေကာင္းဘူးေနာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘာဒဏ္ရာမွ မရေစခ်င္ပါဘူး
ခင္မင္တဲ့
seesein
ဝထၳဳဖတ္ျပီး ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိတယ္။
ငယ္စဥ္အခါ သန္တုန္းျမန္တုန္းမွာ ရပါတယ္ဆိုျပီး မႏိုင္ဝန္ေတြထမ္းခဲ႔သူေတြက အသက္ၾကီးလာရင္ ဒဏ္ပိတာေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္
အားနဲ႔ဝန္ မွ်တရံုသာ လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္..
ခုလို မႏိုင္ဝန္ထမ္းခဲ႔ရင္ ျပင္ပကိုခႏၶာမွာေရာ ရင္ထဲမွာပါ ဒဏ္ရာရသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနမလဲမသိဘူးေနာ္..
သူတုိ႕ကိုယ္စား နာက်င္ခံစားမိပါတယ္.
ေကာ္မန္႔ေတြ တေယာက္ခ်င္း မျပန္ေတာ့ဘူးေနာ္...
၀တၱဳျဖစ္ေအာင္ေရးလိုက္တယ္
ေဆးေတြ လိမ္းေပးေနရသူက - ကိုဧရာ
ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ က်မ - မသီတာ
မွ်ေ၀ခံစားသူက - ပို႔စ္လာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အားလံုးကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ဒဏ္ရာမ်ားမွ ကင္းစင္ကြာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
အနာ နဲ႔ ေဆး တည့္သည့္အခါ...
သိပ္လွတဲ့ပို႕စ္ေလး.....၊ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္....ကၽြန္ေတာ္တို႔
စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ
မႏိုင္ဝန္ေတြထမ္းမိေနသလဲမသိ..၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္မ
သီတာမွာ ေဆးလိမ္းေပးမယ့္ အစ္ကိုဧရာရွိေသး.......:)
အစ္မေရ-မလာျဖစ္တာၾကာေပါ့။ ဒီ၀တၳဳေလးဖတ္ရတာစိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဘယ္သူဘာျဖစ္ေနလို႔လဲလို႕ေတာင္ ထင္မိတာ။ ခံစားသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကို လာလာလည္တာလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္ပါ။ ေက်ာင္းေတာ္က ေမာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ကိုမေမ့မေလ်ာ့အားေပးလို႔ပါ။
Post a Comment